Owacja

Ten artykuł od 2021-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Owacja (łac. ovatio) – nagroda przyznawana w starożytnym Rzymie zwycięskiemu wodzowi, hierarchicznie niższa od triumfu.

Owację obchodzono z o wiele mniejszym przepychem, a odbywający ją wódz przechodził przez miasto pieszo bądź też przejeżdżał konno. Ubrany był w ozdobną togę, skromniejszą niż w czasie triumfu, z mirtowym wieńcem na skroni (corona ovalis). Towarzyszyli mu fleciści.

Owacje przyznawano zazwyczaj w sytuacji wojny toczonej z wrogiem „niegodnym” (np. niewolnikom bądź piratom) albo nie wypowiedzianej w sposób formalny.

Zazwyczaj podczas owacji zwycięski wódz składał bogom w ofierze owcę.

Pierwsze w historii Rzymu prawo do owacji otrzymał konsul Kwintus Postumiusz Tubertus po zwycięstwie nad Sabinami.