Rei Kawakubo

Rei Kawakubo
	; Wystawa Rei Kawakubo w Metropolitan Museum of Art
Data i miejsce urodzenia	11 października 1942 ; Tokio
Zawód, zajęcie	projektantka mody
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rei Kawakubo (jap. 川久保玲 Kawakubo Rei; ur. 11 października 1942 w Tokio) – japońska projektantka mody, swoją działalność prowadzi w Tokio i w Paryżu. Jest założycielką Comme des Garçons (CDG) oraz Dover Street Market. Znana ze swoich awangardowych projektów ubrań, wpływowa projektantka końca XX wieku^[1].

Młodość i życie prywatne

Rei Kawakubo urodziła się w Tokio^[1]. Studiowała sztukę na Uniwersytecie Keio (1964). Po raz pierwszy spotkała się z twórczością modową, gdy w 1964 roku podjęła pracę w dziale reklamy w koncernie chemicznym Asahi Kasei^[2]. W 1967 roku opuściła firmę i została niezależną stylistką^[3].

W latach 80. i 90. Kawakubo była związana z innym projektantem mody, Yohji Yamamoto. W 1992 roku poślubiła Adriana Joffe’a, aktualnego dyrektora Comme des Garçons i Dover Street Market^[4].

Początki kariery

W 1969 Kawakubo założyła w Tokio swoją pierwszą własną markę Comme des Garçons, a w 1975 roku otworzyła pierwszy butik. Początkowo jej projekty i kolekcje obejmowały ubrania damskie, jednak w 1978 roku dodała linię męską do swoich kolekcji. Trzy lata później zaczęła prezentować swoje kolekcje w Paryżu. Comme des Garçons od początku cechowało się stylem awangardowym, abstrakcją i dekonstrukcją formy ubioru^[2].

Działalność

W latach 80. jej projekty skupiały się głównie wokół czerni, szarości i bieli. Czerń, która w tamtym czasie stanowiła kolor przewodni marki sprawiła, że japońskie media zaczęły nazywać fanów Kawakubo krukami^[4]. Kawakubo tworzy modne i wygodne projekty, które w myśl nazwy swojej marki CDG mają być „jak dla chłopców” (z franc. comme des garçons). W latach 80. nastąpił rozkwit marki, na terenie Japonii funkcjonowało łącznie sto pięćdziesiąt sklepów z osiemdziesięcioma pracownikami i rocznym przychodem w wysokości 30 milionów dolarów^[5].

Projekty Kawakubo oscylują wokół abstrakcji, materiałów asymetrycznie owiniętych wokół ciała, niedoszytych części, dziur pośrodku ubrań. Gdy w 1981 Kawakubo zadebiutowała na paryskim pokazie mody, dziennikarze i krytycy określili jej styl mianem „Hiroshima chic”^[1].

Oprócz bycia projektantką, Kawakubo była też bardzo zaangażowana w projektowanie graficzne, marketing i wystrój wnętrz swoich sklepów, ponieważ wierzyła, że te wszystkie elementy łączą się mocno ze sobą^[5].

Na początku lat 90. Kawakubo wydawała ukazujący się dwa razy w roku magazyn „Six”, który zawierał jej sezonowe kolekcje ubrań. Nazwa magazynu nawiązywała do „szóstego” zmysłu, a jego treści w dużej mierze dotyczyły sztuki współczesnej i mody. Większość egzemplarzy zawierała jedynie ilustracje i fotografie, w tym takich fotografów modowych jak Bruce Weber i Peter Lindbergh. CDG wydało 8 numerów magazynu, a ostatni ukazał się w 1991 roku^[1].

Dzięki Adrianowi Joffe marka CDG rozwinęła się w nowych kierunkach^[6]. W 1994 roku wydała pierwszą linię perfum, a jednym z najbardziej niekonwencjonalnych i zaskakujących zapachów był Odeur 53 (nazywany abstrakcyjnym „anty-zapachem”)^[1]. W 2004 roku CDG pojawiły się w wielu miejscach na świecie sklepy pop-up, które były otwierane jedynie na rok. W 2008 roku marka zaprzestała otwierania sklepów pop-up, gdy stało się to coraz modniejsze i powszechniejsze^[7].

W kontrze do swojej ekskluzywnej i drogiej marki CDG, Rei Kawakubo zdecydowała się stworzyć bardziej dostępne i komercyjne linie ubrań, w tym Play (2002), specjalną linię we współpracy z H&M (2008) i Black (2009)^[7].

Kawakubo i Joffe stworzyli również dom towarowy tzw. high-fashion Dover Street Market. Jego koncept opierał się na promowaniu wielu utalentowanych marek alternatywnych, utrzymanych w stylu CDG. Najpierw otworzyli sklep w Londynie w 2004 roku, później w: Tokio, Pekinie, Nowym Jorku i Los Angeles^[3].

Na podstawie wyglądu Kawakubo oraz Edith Head była wzorowana postać Edny Mode z filmu Iniemamocni^[8].

Nagrody i odznaczenia

Kawakubo otrzymała nagrodę od Fashion Group International w 1986 roku, a także nagrodę Excellence in Design Award od Harvard University Graduate School of Design w 2000 roku. W 1993 roku została odznaczona przez rząd francuski Orderem Sztuki i Literatury (klasa Kawaler)^[1]. Została laureatką Nagrody Asahi za 2002 rok^[9].

Jej projekty znalazły się na wielu wystawach, między innymi Mode et Photo, Comme des Garçons w muzeum Pompidou w Paryżu (w 1986 roku), Three Women: Madeleine Vionnet, Claire McCardell, and Rei Kawakubo w Fashion Institute of Technology w Nowym Jorku (w 1987 roku), ReFusing Fashion: Rei Kawakubo w Detroit Institute of Arts w 2008 roku^[1].

W 2017 roku Metropolian Museum of Art w Nowym Jorku poświęciło całą wystawę Rei Kawakubo/Comme des Garçons: Art of the In-Between twórczości projektantki. Eksponaty zostały ułożone tematycznie według ośmiu motywów: Fashion/Anti-Fashion, Design/Not Design, Model/Multiple, Then/Now, High/Low, Self/Other, Object/Subject oraz Clothes/Not Clothes^[10].

Galeria

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Rei Kawakubo, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-01-17] (ang.).
↑ ^a ^b JudithJ. Thurman JudithJ., The Unsettling Vision of Rei Kawakubo, 21 lipca 2014, ISSN 0028-792X [dostęp 2019-11-19] (ang.).
↑ ^a ^b BridgetB. Foley BridgetB., BridgetB. Foley BridgetB., The Originals: Rei Kawakubo [online], WWD, 23 maja 2019 [dostęp 2020-02-03] (ang.).
↑ ^a ^b Rei Kawakubo is part of the BoF 500 [online], The Business of Fashion [dostęp 2019-12-17] (ang.).
↑ ^a ^b BonnieB. English BonnieB., A cultural history of fashion in the 20th and 21st centuries. From catwalk to sidewalk, wyd. 2nd ed, Oxford: Berg, 2013, ISBN 0-85785-136-5, OCLC 857111600 [dostęp 2020-01-22] .
↑ KatK. Duffy KatK., KarinnaK. Nobbs KarinnaK., Radical Retailer: The Retail Strategy of Rei Kawakubo, Bloomsbury Publishing, 2018 .
↑ ^a ^b How Comme Des Garçons Changed Retail With Its Pop-Up Stores [online], FIB, 30 grudnia 2016 [dostęp 2020-02-03] (ang.).
↑ George E.G.E. Miller George E.G.E., ‘Incredibles’ Edna Mode is based on these fashion mavens [online], New York Post, 14 czerwca 2018 (ang.).
↑ The Asahi Prize [online], Asahi Shimbun [dostęp 2020-03-25] (ang.).
↑ Wystawa Rei Kawakubo/Comme des Garçons w MET – Travel [online], miumag.pl, 6 marca 2017 [dostęp 2020-01-21] .

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Rei Kawakubo, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-01-17] (ang.).

[:1-2] JudithJ. Thurman JudithJ., The Unsettling Vision of Rei Kawakubo, 21 lipca 2014, ISSN 0028-792X [dostęp 2019-11-19] (ang.).

[:4-3] BridgetB. Foley BridgetB., BridgetB. Foley BridgetB., The Originals: Rei Kawakubo [online], WWD, 23 maja 2019 [dostęp 2020-02-03] (ang.).

[:2-4] Rei Kawakubo is part of the BoF 500 [online], The Business of Fashion [dostęp 2019-12-17] (ang.).

[:3-5] BonnieB. English BonnieB., A cultural history of fashion in the 20th and 21st centuries. From catwalk to sidewalk, wyd. 2nd ed, Oxford: Berg, 2013, ISBN 0-85785-136-5, OCLC 857111600 [dostęp 2020-01-22] .

[6] KatK. Duffy KatK., KarinnaK. Nobbs KarinnaK., Radical Retailer: The Retail Strategy of Rei Kawakubo, Bloomsbury Publishing, 2018 .

[:5-7] How Comme Des Garçons Changed Retail With Its Pop-Up Stores [online], FIB, 30 grudnia 2016 [dostęp 2020-02-03] (ang.).

[8] George E.G.E. Miller George E.G.E., ‘Incredibles’ Edna Mode is based on these fashion mavens [online], New York Post, 14 czerwca 2018 (ang.).

[asahi-9] The Asahi Prize [online], Asahi Shimbun [dostęp 2020-03-25] (ang.).

[10] Wystawa Rei Kawakubo/Comme des Garçons w MET – Travel [online], miumag.pl, 6 marca 2017 [dostęp 2020-01-21] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]