Saint-Ouen-sur-Seine
48°54′N 2°20′E/48,900000 2,333333| miejscowość i gmina | |||
| |||
| |||
| Dewiza: Monstrant Regibus Astra Viam | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Region | |||
| Departament | |||
| Okręg | |||
| Siedziba |
Ratusz | ||
| Kod INSEE |
93070 | ||
| Mer |
Karim Bouamrane | ||
| Powierzchnia |
4,31 km² | ||
| Populacja (2020) • liczba ludności |
| ||
| • gęstość |
11523 os./km² | ||
| Kod pocztowy |
93400 | ||
Adres urzędu: 7 place de la République
| |||
Położenie na mapie Sekwana-Saint-Denis  | |||
Położenie na mapie Francji  | |||
Położenie na mapie Île-de-France  | |||
| 48°54′N 2°20′E/48,900000 2,333333
| |||
| Strona internetowa | |||
Saint-Ouen-sur-Seine – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Sekwana-Saint-Denis. Przez miejscowość przepływa Sekwana[1].
Do listopada 2018 miasto nosiło nazwę Saint-Ouen. Nazwa Saint-Ouen-sur-Seine była używana już na pocz. XX w. przez pocztę francuską[2].
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 42 343 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 9824 osoby/km² (wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Saint-Ouen plasuje się na 42. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 730).
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Saint-Ouen swoją nazwę zawdzięcza Audœnusowi Dado, biskupowi Rouen i referendarzowi Dagoberta, uświęconemu pod imieniem Saint Ouen, zmarłemu w 686 r. w willi Clippiacum, merowińskim pałacu królewskim znajdującym się prawdopodobnie na terenie Clichy.
W VII wieku ku jego pamięci wzniesiono kaplicę w Saint-Ouen nad brzegiem Sekwany. Staje się miejscem pielgrzymek, ponieważ jednemu z palców Saint Ouen, przechowywanemu jako relikwia, przypisuje się rzekomą zaletę leczenia głuchoty.W XII wieku, aby pomieścić coraz więcej pielgrzymów, mieszkańcy Saint-Ouen zlecili wybudowanie w miejscu pierwotnej budowli, kaplicy w stylu romańskim. Około 1250 r. wieś rozwija się. Cztery drogi prowadzą do sąsiednich wiosek Montmartre, La Chapelle, Saint-Denis i Clichy. To czas wielkich karczowań; winorośl (wino Saint-Ouen będzie sławne aż do XIV wieku), pszenica i wiklina to główne uprawy. Opactwo Saint Denis zapewnia zarządzanie w Saint-Ouen fabryką dachówek, tłoczniami winogron i młynami na Île-Saint-Denis.Na równinie Saint-Denis odbywał się jeden z głównych jarmarków średniowiecza, foire du Lendit. Wyciąga się ona na terytorium Saint-Ouen, ponieważ zwierzęta przywiezione na jarmark trzymane są tam w stajniach dla koni.
Położone na wzgórzu nad Sekwaną, w średniowieczu Saint-Ouen przez długi czas pozostawało wioską rolniczą skupioną głównie wokół pierwotnej dzielnicy Vieux Saint-Ouen. Pod koniec średniowiecza wielu panów budowało tu hotele i rezydencje. Saint-Ouen stało się popularnym kurortem wypoczynkowym w XVII wieku. Znane postacie, takie jak Joachim Séglières de Boisfranc, Necker czy książę Rohan-Soubise posiadają tu zamki lub rezydencje. Ale to w XIX wieku wygląd Saint-Ouen znacznie się zmienił. W 1830 roku Saint-Ouen było jeszcze wioską, a pod koniec wieku stało się miastem przemysłowym liczącym ponad 30 000 mieszkańców. Ta masowa industrializacja głęboko modyfikuje populację i urbanistykę. Po wojnie 1870 r. zbieracze śmieci założyli swoje obozy i koszary w Saint-Ouen, stopniowo dając początek pchlemu targowi. W latach 1965–1975 przemysł w Saint Ouen przeżywał okres upadku i kryzysu. To dezindustrializacja i pojawienie się przemysłowych nieużytków. Sektor trzeci stał się większością w latach 90.
Dla ciekawości warto przypomnieć, że w latach 1664–69 architekt Antoine Le Pautre zbudował tutaj o wiele większy pałac dla Joachima Seiglières de Boisfranc, nadintendenta finansów księcia orleańskiego (brata Ludwika XIV). Pałac był potem wielokrotnie sprzedawany, między innymi, markizie Pompadour (1759-64) i Wincentemu Potockiemu (1811-20)[3].
Ludwik XVIII po spotkaniu się z carem Aleksandrem w Compiègne 30 kwietnia spędza na własną prośbę noc z 1 na 2 maja w pałacu Potockich obawiając się jeszcze zbyt rewolucyjnego Paryża. Żona hrabiego, który jest nieobecny w Paryżu, Helena Apolonia z Massalskich Potocka, zgadza się na przyjęcie króla ale wcześniej, w obliczu zbliżania się wojsk obcych do Paryża, zarządziła opróżnienie pałacu z mebli. Kiedy zjawia się u niej prefekt Paryża z prośbą króla o nocleg w Saint Ouen przed wjazdem de Paryża, znajduje rezydencję wyśmienitą, ale bez mebli i zarządza wypełnienie sal meblami królewskimi, co zostaje wykonane w ciągu 24 godzin. Sama hrabina Potocka zjawia się rano w towarzystwie Sidonii i Jarosława Potockiego, bratanka małżonka, aby "przyjąć króla"[4]. I to właśnie tutaj 2 maja 1814 roku przybyli senatorowie z projektem konstytucji, którą Ludwik odrzuca, bo napisaną przez wybranych narodu, a on siebie uważa za wybrańca Boga. Podpisuje jednak akt (Déclaration de Saint Ouen), który gwarantuje pewne zdobycia rewolucji i kładzie podwaliny restauracji monarchii.
Ludwik XVIII po spotkaniu się z carem Aleksandrem w Compiègne 30 kwietnia spędza na własną prośbę noc z 1 na 2 maja w pałacu Potockich obawiając się jeszcze zbyt rewolucyjnego Paryża. Żona hrabiego, który jest nieobecny w Paryżu, Helena Apolonia z Massalskich Potocka, zgadza się na przyjęcie króla ale wcześniej, w obliczu zbliżania się wojsk obcych do Paryża, zarządziła opróżnienie pałacu z mebli. Kiedy zjawia się u niej prefekt Paryża z prośbą króla o nocleg w Saint Ouen przed wjazdem de Paryża, znajduje rezydencję wyśmienitą, ale bez mebli i zarządza wypełnienie sal meblami królewskimi, co zostaje wykonane w ciągu 24 godzin. Sama hrabina Potocka zjawia się rano w towarzystwie Sidonii i Jarosława Potockiego, bratanka małżonka, aby "przyjąć króla"[5]. I to właśnie tutaj 2 maja 1814 roku przybyli senatorowie z projektem konstytucji, którą Ludwik odrzuca, bo napisaną przez wybranych narodu, a on siebie uważa za wybrańca Boga. Podpisuje jednak akt (Déclaration de Saint Ouen), który gwarantuje pewne zdobycia rewolucji i kładzie podwaliny restauracji monarchii.
Już ostatecznie na tronie kupuje on pałac od Potockich, nakazuje jego zburzenie (wg wspomnień późniejszej właścicielki zburzenia dokonali Prusacy w okresie okupacji regionu paryskiego 1815–1818) i wybudowanie rezydencji wiejskiej w stylu włoskim dla swojej faworyty madame du Cayla, za 2,5 miliona franków. Nowa budowla, ukończona i otwarta 2 maja 1823, w rocznicę Deklaracji, jest bogato wyposażona przez znanych rzemieślników i artystów, a teren 27-hektarowy przekształcony w park angielski ze stajnią, oborą, mleczarnią i owczarnią. Z zewnątrz pałac przypomina mieszczańską rezydencję na wsi za to wnętrza biją bogactwem i uposażeniem pełnym luksusu[6].
Po śmierci hrabiny w 1852 część mebli w stylu Restauration wędruje do pałacu Haroué w Lotaryngii (na płd. od Nancy), spadkobiercy odstępują tereny wokół towarzystwu hipicznemu w 1878, które buduje tor wyścigów konnych. Hipodrom staje się miejscem bardzo popularnym Paryżan, którzy docierają tu pociągiem nowo otwartej linii, omnibusem, tramwajem czy fiakrem. Sam budynek silnie uszkodzony w czasie oblężenia Paryża (1870-71) zostaje opuszczony. W czasie wojny budynek zostaje zarekwirowany i przekształcony na szpital wojskowy. Całość posiadłości jest sprzedana przez spadkobierców hrabiny du Cayla firmie Thomson-Houston (Alstom) w 1917, która dzieli ją na dwie części. Jedna przeznaczona na tereny sportowe i ogródki robotnicze a druga na budowę fabryki sprzętu elektrycznego. W 1928 firma łączy się z Société Alsacienne de Construction Mécanique i przekształca się w Alsthom i do lat 1960 buduje wiele hal produkcyjnych na tych terenach. Do 1933 pałac jest używany jako miejsce przyjęć reprezentacyjnych.
W 1959 roku gmina odkupuje pałac i restauruje go aby umieścić w nim muzeum historii miasta (parter) a później konserwatorium muzyczne (piętra). Parter budynku zostaje wpisany na listę ochrony zabytków w 1965 a podpisanie umowy (2017) między miastem a państwem (Centrum Zabytków narodowych) ma na celu powrót umeblowania częściowo zachowanego i odkupionego z funduszy publicznych i przekształcenie budynku w muzeum państwowe Restauracji[7].
Od 1999 roku miasto weszło w fazę dynamizmu demograficznego dzięki zmianie polityki mieszkaniowej. Gmina otwarła się na prywatne inwestycje mieszkaniowe i biurowe. Znani deweloperzy (Bouygues Immobilier, Nexity, BNF Paribas Immobilier) weszli na nieużytki przemysłowe czy tereny opuszczone i sprzedane przez nią. Powstała nowa dzielnica na 100 ha (Ecoquartier des Docks) na terenach między Sekwaną a placem Republiki (merostwo), w skład której wchodzi nowy park (Grand Parc de Saint Ouen). Zajmuje on dawne tereny przemysłowe, sportowe i ogródki robotnicze, które przed pierwszą wojną światową były terenem toru wyścigowego (hippodrome). Industrializacja zapoczątkowana w gminie w XIX wieku ciągnęła się do lat 1970. Alstom Transport obecny na tym terenie powiększył jeszcze swoje biura w tej dzielnicy. Tu również powstała nowa siedziba regionu. Na skraju parku od strony Sekwany znajduje się pałac zbudowany na początku lat 1820. w stylu neoklasycznej posiadłości wiejskiej à l'italienne, w którym się mieści konserwatorium miejskie od lat 1970.
Dzisiaj
[edytuj | edytuj kod]Miasto, po długiej tradycji robotniczej i rządach Partii komunistycznej, wybrało w 2014 mera prawicowego (William Delannoy), który zainicjował politykę spłacania długów (w latach 2000 trzecie najbardziej zadłużone miasto Francji po Nicei i Levallois-Perret, w 2017, szóste) i gentryfikacji. Liczba mieszkańców przekroczyła pułap 48 886 z roku 1968, kiedy to miasto osiągnęło szczyt swojego demograficznego rozwoju. Jego mieszkańcy są młodzi (30–44-letni reprezentują ponad 27%, 15–29-letni – 22% a 0–14-letni – 20%). 28% ludności mieszka w budynkach zbudowanych po 1991 roku, a 42% zajmuje mieszkania od mniej niż 5 lat. 75,7% ludności jest lokatorami z tego 32,4% zajmuje mieszkania socjalne.
Najwięcej nowych mieszkańców przybywa z Paryża (z 18. dzielnicy graniczącej z Saint Ouen) i spoza granic Francji. Oznacza to, że ceny m² za czynsz czy kupno są atrakcyjne, bo Paryż staje się coraz bardziej niedostępny dla klas średnich, ale i biedniejsi mieszkańcy Saint Ouen wyprowadzają się do sąsiednich gmin tańszych jak Saint Denis czy Aubervilliers.
35,5% mieszkańców posiada dyplom studiów wyższych (27,3% w 2011), ale 31,8% nie posiada żadnego (39% w 2011). Jeśli pracownicy i robotnicy są nadal grupą dominującą (46%) ich wzrost jest niewielki (14%) między 2011 a 2016 w stosunku do wzrostu kadr kierowniczych i wyższych zawodów intelektualnych (46,5%). Natomiast miejscowa stopa bezrobocia (17,6%) jest dużo większa, zwłaszcza wśród mężczyzn, niż stopa krajowa (10%), zwłaszcza wśród młodych (15–24).
Dynamizm demograficzny (0,8% rocznie między 2011 a 2016) odzwierciedla się również w ilości narodzin (980 w 2018) w stosunku do ilości zgonów (280) na około 50 000 mieszkańców.
Prawo we Francji zabrania prowadzenia statystyk etnicznych czy dotyczących religii, więc trudno o informacje dotyczące specyficznych grup. Imigrantów w mieście jest trochę mniej (9,4%) niż średnia krajowa (9,7% całości ludności zamieszkującej Francję) choć departament, w którym się znajduje, liczy największy procent tej ludności w całej Francji metropolitalnej (29%). Dla przypomnienia wg INSEE jest imigrantem osoba urodzona za granicą posiadająca obce lub francuskie obywatelstwo nabyte przez naturalizację[8].
W 2013 powstała nowa dzielnica na terenach pofabrycznych: Ecoquartier des Docks[9], która stała się atrakcyjna dla młodych. To oni są aktorami pogłębiającej się gentryfikacji miasta. A symbolem tego jest pojawienie się sklepów z żywnością ekologiczną, które rosną w ilości jak grzyby. W dzielnicy stworzono Wielki Park[10], w którego skład wchodzi pałac, o którym mowa wyżej. I tu niedaleko merostwa zbudowano nową siedzibę regionu Ile de France[11].
Budowa nowego szpitala i szkoły medycznej[12]j na terenach firmy Citroên wzmocni dynamikę rozwojową miasta, które otrzymało latem 2020 roku przedłużoną linię metra 14. Łączy ona sąsiednie miasto Clichy jak i centrum Paryża, a w czerwcu 2024 będzie docierać do Saint Denis Pleyel i na lotnisko Orly. To krok w stronę projektu « Grand Paris ». Powstaje na terenach gminy część wioski olimpijskiej, która zajmie również tereny sąsiadującego Saint Denis.
Największy pchli targ na świecie znajduje się na terenie gminy (Puces de Saint Ouen[13]) i tam dociera Paryż turystów, którzy znają go z przewodników. Tam też ma miejsce wielka operacja budowlana prowadzona przez BNP Paribas Immobilier "Le village des Rosiers" przy ulicy o tej samej nazwie, w samym sercu targu. Na terenie 58 000 m² powstaje 500 nowych mieszkań[14].
Komunikacja
[edytuj | edytuj kod]Stacje linii 13 metra:
Stacje linii 14 metra:
- Saint Ouien
- Mairie de Saint Ouen
Stacja Saint Ouen linii RER C (kolej regionalna)
Autobus linii 85 (kierunek Châtelet) trasa linii 85
Ludzie związani z Saint-Ouen-sur-Seine
[edytuj | edytuj kod]
Miasta partnerskie
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Fiche cours d'eau / La Seine (----0010). SANDRE. [dostęp 2016-04-25]. (fr.).
- ↑ leparisien.fr: Saint-Ouen veut devenir... Saint-Ouen-sur-Seine. 20 listopada 2014. [dostęp 2018-11-28]. (fr.).
- ↑ Direction de la communication de la mairie de Saint- Ouen-sur-Seine, La château, kwiecień 2019.
- ↑ Lucien Perret, Histoire D'une Grande Dame Au XVIIIe Siècle, la Comtesse Hélène Potocka, 1890.
- ↑ Lucien Perret, Histoire D'une Grande Dame Au XVIIIe Siècle, la Comtesse Hélène Potocka, 1890.
- ↑ Olivier Blanchereau (service archives-documentation-patrimoine dans le cadre du Printemps des musées, Saint Ouen le château, 2004.
- ↑ Direction de la communication de la mairie de Saint- Ouen-sur-Seine, Le Château, kwiecień 2019.
- ↑ INSEE, 2016.
- ↑ Accueil [online], Les Docks de Saint-Ouen [dostęp 2022-10-24] (fr.).
- ↑ Seine-Saint Denis, Le grand parc de Saint Ouen [online], 2014 (fr.).
- ↑ La, Chroniques d'architecture [online], 10 maja 2022 [dostęp 2022-05-10] (fr.).
- ↑ Campus hospitalo-universitaire Saint Ouen Grand Paris-Nord [online], www.aphp.fr [dostęp 2022-10-24] (fr.).
- ↑ Seine-Saint Denis tourisme [online], 2024 (fr.).
- ↑ C.G., Le Parisien, „Le Parisien”, 24 listopada 2019 (fr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Francuski urząd statystyczny. (fr.).