Stawki (Warszawa)
52°15′16″N 20°59′15″E/52,254444 20,987500| Osiedle Warszawy | |
 Widok na budynki mieszkalne osiedla Stawki z powietrza, od wschodu. Trzy budynki osiedla na pierwszym planie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Powierzchnia |
0,0547 km² |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
| 52°15′16″N 20°59′15″E/52,254444 20,987500
| |
Stawki[1] lub Osiedle Stawki[2] – osiedle w dzielnicy Śródmieście w Warszawie.
Położenie i charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Osiedle Stawki znajduje się w śródmieściu stolicy, na północy obszaru Miejskiego Systemu Informacji Muranów[3][4]. Jest położone między ulicami: Dziką, Zygmunta Słomińskiego i Inflancką[1]. Zwyczajowo nazywane „Manhattanem”[1]. Powstało w miejscu rozebranych w 1974 roku magazynów znajdujących się przy bocznicach kolejowych przy ulicy Stawki 4[2][5]. Jego powierzchnia wynosi 5,47 hektarów[1].
Zespół mieszkaniowy składa się z trzech budynków o 11 i 13 kondygnacjach[1] mieszczących się pod adresami: ul. Dzika 6, ul. Inflancka 15 i ul. Inflancka 19[3]. Wybudowano je w technologii ramy H[1] w układzie podłużnym[6] w latach 1974–1978 według projektu Zofii Hamanowej[1] i Zbigniewa Panka[2][7]. Zabudowę uzupełnia pawilon handlowo-usługowy i budynek administracyjny[1]. Całość zaplanowano na 1000 mieszkań dla ok. 3500 mieszkańców[1] (według innego źródła ok. 2500 mieszkańców)[2]. Pomiędzy budynkami mieszkalnymi zaplanowano dziedziniec-ogród ze strefą wypoczynku i placem zabaw dla dzieci, a wokół osiedla miejsca parkingowe[1]. Elementem charakterystycznym architektury są podpory pod balkony o wysokości całych budynków[7]. W Warszawie podobne podpory mają także budynki na osiedlach Służew nad Dolinką i Wrzeciono[7].
W 1980 roku osiedle otrzymało wyróżnienie w konkursie „Mister Warszawy” organizowanym przez dziennik Życie Warszawy za 1979 rok w kategorii budownictwa mieszkaniowego[8].
Osiedlem zarządza Spółdzielnia Mieszkaniowa „Stawki” utworzona w 1990 roku poprzez wydzielenie ze Śródmiejskiej Spółdzielni Mieszkaniowej[6]. W kolejnych latach wybudowano na terenach należących do spółdzielni budynki wielorodzinne: przy ul. Dzikiej 4a w 2004 roku, a następnie przy ul. Inflanckiej 11 w 2014[6].
Znani mieszkańcy
[edytuj | edytuj kod]Mieszkańcami osiedla byli lub są m.in.: Anna Ciepielewska, Maria Fołtyn, Stanisław Niwiński, Wiesław Gołas[9], Maja Komorowska i Bohdan Tomaszewski[10].
W kulturze masowej
[edytuj | edytuj kod]Osiedle pojawiło się w trzech filmach w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego z cyklu Dekalog: I, IV i VI[11]. Pawilon handlowo-usługowy „zagrał“ w filmie Kogel-mogel (1988) w reżyserii Romana Załuskiego[12].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]
|
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 810, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c d Krystyna Krzyżakowa, Stawiamy na Stawki, „Stolica” (27 (1491)), Warszawa, 4 lipca 1976, s. 3, ISSN 0039-1689.
- ↑ a b Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2021-08-21].
- ↑ Rada Gminy Warszawa-Centrum, Uchwała Nr 389/XXXVI/96 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 19 września 1996 r. [online]
- ↑ D. Dom Składowy Miejskich Zakładów Zaopatrywania Warszawy. warszawa1939.pl. [dostęp 2021-08-22].
- ↑ a b c Spółdzielnia Mieszkaniowa „Stawki”, O spółdzielni [online] [dostęp 2021-08-21].
- ↑ a b c Małgorzata Piwowar i inni, Mur. Ilustrowany atlas architektury Muranowa, Warszawa: Centrum Architektury, 2022, s. 29, ISBN 978-83-961764-7-9.
- ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1 IV – 30 VI 1980, „Kronika Warszawy” (4/44), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 120, ISSN 0137-3099.
- ↑ Inflancka. Ulice Twojego Miasta. [dostęp 2021-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)].
- ↑ Wyborcza.pl [online], warszawa.wyborcza.pl [dostęp 2021-09-10].
- ↑ Osiedle Inflancka [online], Mapa Dekalogu Krzysztofa Kieślowskiego [dostęp 2021-08-22].
- ↑ Jerzy S. Majewski: Spacerownik. Warszawa w filmie. Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2016, s. 179. ISBN 978-83-268-2388-6.
