Steno długonosy
Steno bredanensis[1] | |||
(G. Cuvier, 1828) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
(bez rangi) | walenie | ||
(bez rangi) | zębowce | ||
Rodzina | |||
Rodzaj |
steno | ||
Gatunek |
steno długonosy | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
Zasięg występowania | |||
Steno długonosy[4], delfin długonosy[5] (Steno bredanensis) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Steno.
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Takson po raz pierwszy opisany przez G. Cuviera w 1828 roku pod nazwą Delphinus bredanensis[6]. Opis ukazał się w dziele R.P. Lessona, Histoire naturelle générale et particulière des mammifères et des oiseaux[6]. Jako miejsce typowe autor wskazał wybrzeża Francji[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Steno – steno[4], utworzonego przez J.E. Graya w 1846 roku[7].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Z natury niezbyt liczny, ten duży delfin spotykany jest w pelagicznych tropikalnych wodach po ciepłe w różnych częściach wszechoceanu[2]. Żyje w małych grupach około 3-4 osobników.
Te walenie zawdzięczają swoją nazwę długiemu dziobowi, ukształtowanemu jakby delfin się uśmiechał. Są szare, gdzieniegdzie w białe plamy.
Delfiny te dają się tresować ludziom, ale częściej niż w delfinariach, ludzie korzystają z ich pomocy w różnych projektach podwodnych, np. naprawie sprzętu ustawionego na dnie morskim.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Steno bredanensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Steno bredanensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 16 stycznia 2010]
- ↑ J. Kiszka , R. Baird , G. Braulik , Steno bredanensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-16] (ang.).
- ↑ a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 189. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 44, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ a b c G. Cuvier: Cétatés. W: R.-P. Lesson: Histoire naturelle générale et particulière des mammifères et des oiseaux. T. 1. Paryż: Chez Baudouin frères, 1828, s. 206. (fr.).
- ↑ J. Richardson, J.E. Gray: The zoology of the voyage of the H.M.S. Erebus & Terror, under the command of Captain Sir James Clark Ross, during the years 1839 to 1843. Cz. 1: Mammalia, Birds. Londyn: E. W. Janson, 1846, s. 43. (ang.).