Teobaldo Boccapecora
| Teobaldo Boccapecora | |
| Kardynał prezbiter | |
| Miejsce urodzenia |
Rzym |
|---|---|
| Data śmierci |
ok. 1125/26 |
| Papież-elekt | |
| Okres sprawowania |
16/17 grudnia 1124 |
| Wyznanie | |
| Diakonat |
najpóźniej 18 grudnia 1109 |
| Prezbiterat |
10 marca 1123 |
| Nominacja biskupia |
16 grudnia 1124 |
| Sakra biskupia |
brak |
| Kreacja kardynalska |
najpóźniej 18 grudnia 1109 |
| Kościół tytularny |
S. Maria Nuova (1109?) |
Teobaldo Boccapecora (zm. ok. 1125/26[1]) – włoski kardynał, wybrany na papieża 16 grudnia 1124 pod imieniem Celestyn II, ostatecznie jednak nie objął urzędu. Od czasów badań Mercatiego zaliczany do antypapieży[2], jednak we współczesnej historiografii klasyfikacja ta jest kwestionowana i proponuje się określać go jako „papież-elekt”.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Teobald pochodził z rzymskiej rodziny Boccapeccorini[1]. Papież Paschalis II mianował go kardynałem diakonem S. Maria Nuova prawdopodobnie pod koniec pierwszej dekady swych rządów. Po raz pierwszy jest poświadczony jako kardynał w prywatnym dokumencie z 30 stycznia 1110. Uczestniczył w synodzie laterańskim w marcu 1112 oraz w papieskiej elekcji 1118. Sygnował bullę Kaliksta II z 17 kwietnia 1121. Ten sam papież zapewne w marcu 1123 mianował go kardynałem prezbiterem S. Anastasiae[1]. W tej godności dwukrotnie występuje jako świadek na bullach Kaliksta II (6 kwietnia 1123 i 1 kwietnia 1124)[3].
Wybór na papieża
[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci papieża Kaliksta II (13 grudnia) 1124 początkowo wybór kardynałów padł na sędziwego już kardynała Teobalda, który przyjął imię Celestyna II. Jego kandydaturę wysunął kardynał Gionata z SS. Cosma e Damiano, przyjaciel rzymskiego rodu Pierleoni. Kilka godzin później jednak baron Roberto Frangipani, rywal Pierleonich, w porozumieniu z kardynałem-kanclerzem Ajmerykiem, wtargnął z wojskiem na obrady elekcyjne i doprowadził do wyboru przez kardynałów swojego kandydata, kardynała-biskupa Ostii Lamberta (Honoriusza II)[1]. Teobald, który w czasie zajść został ranny, zrezygnował z godności papieskiej[1]. W ciągu następnych kilku dni trwały intensywne negocjacje między zwolennikami Pierleonich i Frangipanich co do dalszych kroków. W wyniku tych rozmów 21 grudnia elekcja została powtórzona i potwierdzono wybór Honoriusza II. Jak twierdzili przeciwnicy Frangipanich, rezultat ten osiągnięto dzięki symonii[4].
O późniejszych losach Teobalda nic bliżej nie wiadomo. Jego imię nie występuje w żadnych zachowanych dokumentach Honoriusza II. Pewne poszlaki wskazują, że żył jeszcze pod koniec 1126[5]. Jego następca na stanowisku kardynała-prezbitera S. Anastasia został mianowany przed 7 maja 1128, co wskazuje, że do tego czasu musiał umrzeć[6].
Ponieważ Teobald nie został konsekrowany i nie sprawował de facto władzy papieskiej jako Celestyn II, nie znajduje się w oficjalnym spisie papieży[1]. To samo imię przyjął jeden z kolejnych papieży. Giovanni Mercati, twórca półoficjalnej listy papieży, zaliczył go do antypapieży. Klasyfikacja ta, jakkolwiek bardzo rozpowszechniona, jest obecnie kwestionowana, gdyż wybór Teobalda był legalny, a jedynie nie doszło do objęcia przez niego władzy. Dlatego niektórzy badacze (np. Niccolò del Re) proponują określanie go mianem „papież-elekt”[7].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 233. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 83. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ Hüls 1977 ↓, s. 149 nr 7 i s. 35 nr 2. Klewitz 1957 ↓, s. 131 nr 3, podaje, że Teobald był kardynałem już w 1103, jednak stwierdzenie to oparte jest na sfałszowanej bulli Paschalisa II datowanej na 29 lipca 1103.
- ↑ Omówienie przebiegu elekcji w: Klewitz 1957 ↓, s. 243-247; Robinson 1990 ↓, s. 66-69
- ↑ Teobald występuje jako świadek na sfałszowanym przywileju Honoriusza II „Quoniam sacrosancta”. Hüls 1977 ↓, s. 75-76 nr 203, uważa jednak, że lista świadków na tym dokumencie może pochodzić z jakiegoś zaginionego, autentycznego przywileju Honoriusza II. Na podstawie analizy danych biograficznych wymienionych w nim kardynałów doszedł do wniosku, że ten zaginiony przywilej musiałby pochodzić z okresu między 21 lipca 1126 a 9 marca 1127. Stuprocentowej pewności jednak nie ma, zwłaszcza że nie da się wykluczyć, że fałszerz układając listę świadków korzystał z więcej niż jednego dokumentu.
- ↑ Hüls 1977 ↓, s. 149 nr 8
- ↑ Por. Salvador Miranda: The Cardinals of the Holy Roman Church.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Richard P. McBrien, Leksykon papieży. Pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, Warszawa 2003.
- Rudolf Hüls: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Tybinga: Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag., 1977. ISBN 978-3-484-80071-7. OCLC 3413772. (niem.).
- Hans Walter Klewitz: Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums. Darmstadt: Hermann Gentner Verlag, 1957. (niem.).
- Ian Stuart Robinson: The Papacy 1073–1198. Continuity and Innovation. Cambridge University Press, 1990, seria: Cambridge Medieval Textbooks. ISBN 0-521-31922-6. OCLC 19739648. (ang.).
- The Cardinals of the Holy Roman Church.