The Guardian
 Logo dziennika | |
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Wydawca |
Guardian Media Group |
| Pierwszy numer |
5 maja 1821 jako The Manchester Guardian |
| Redaktor naczelny | |
| Średni nakład |
ok. 400 tys. egz. |
| Format |
315 × 470 mm (midi, berliner) |
| ISSN | |
| Strona internetowa | |
The Guardian – dziennik brytyjski prezentujący poglądy centrolewicowe[1], przez wiele lat zbliżony do Partii Pracy[2], wydawany przez Guardian News & Media (część Guardian Media Group plc). Jeden z największych dzienników w Wielkiej Brytanii.
Opis
[edytuj | edytuj kod]Założony w 1821 w Manchesterze (jako tygodnik Manchester Guardian), przez handlarza bawełną, później dziennikarza Johna Edwarda Taylora. Pierwszy numer ukazał się 5 maja. Artykuły napisali członkowie grupy nonkonformistycznych liberałów „Little Circle”: John Edward Taylor, John Brotherton (kaznodzieja), Archibald Prentice (późniejszy redaktor „Manchester Times”), John Shuttleworth (przemysłowiec i reformator miejski), Absalom Watkin (reformator parlamentarny), Thomas Potter (późniejszy burmistrz Manchesteru) i Richard Potter (późniejszy poseł do Wigan). Pomysł nowej gazety wsparł również wpływowy wówczas dziennikarz i drukarz Jeremiah Garnett[3].
Pierwszy numer Manchester Guardian kosztował 7 pensów, co było bardzo dużą kwotą. 4 pensy stanowiły obowiązkową opłatę skarbową. Dopiero w 1836 roku zniesiono dodatkowe koszty i gazeta drukowana była dwa razy na tydzień. Kiedy w 1855 roku zniesiono i podatki, The Guardian stał się codzienną gazetą.
Od 1961 gazeta ukazuje się również w Londynie. Wychodzi od poniedziałku do soboty. Zawiera obszerny dział międzynarodowy, zajmuje się też tematyką literacko-artystyczną. Jest pierwszym brytyjskim dziennikiem wydanym całkowicie w kolorze. Jego siostrzaną gazetą jest wydawany w niedzielę The Observer.
W wyborach parlamentarnych w roku 2010 poparł Liberalnych Demokratów[4], jednocześnie zalecał głosowanie taktyczne przeciwko Partii Konserwatywnej.
Guardian Media Group wydaje też międzynarodowy tygodnik The Guardian Weekly, zawierający wybrane artykuły z pism The Guardian i The Observer, a także amerykańskiego The Washington Post i francuskiego Le Monde.
Ze względu na częste literówki, The Guardian bywa niekiedy nazywany The Grauniad – z tego względu gazeta zarejestrowała adres grauniad.co.uk, który przekierowuje na stronę internetową dziennika.
Od 2005 r. dziennik był oferowany w rozmiarze berliner, a od 15 stycznia 2017 roku zaczął się ukazywać w formacie typowym dla tabloidów[5].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]Reporterzy dziennika zdobyli liczne nagrody, w tym:
- Reporter of the Year (Nick Davies, 1999; Paul Lewis, 2009; Rob Evans i Paul Lewis, 2013);
- Foreign Reporter of the Year (James Meek, 2003; Ghaith Abdul-Ahad, 2007);
- Scoop of the Year (Millie Dowler, 2011)
- Young Journalist of the Year (Emma Brockes, 2000; Patrick Kingsley, 2013);
- Columnist of the Year (Polly Toynbee, 2006; Charlie Brooker, 2008);
- Critic of the Year (Marina O’Loughlin, 2015);
- Feature Writer of the Year (Emma Brockes, 2001; Tanya Gold, 2009; Amelia Gentleman, 2010)[6];
- Cartoonist of the Year (Steve Bell, 2002);
- Political Journalist of the Year (Patrick Wintour, 2006; Andrew Sparrow, 2010)[6];
- Science & Health Journalist of the Year (Sarah Boseley, 2015);
- Business & Finance Journalist of the Year (Ian Griffiths, 2004; Simon Goodley, 2014);
- Interviewer of the Year (Decca Aitkenhead, 2008);
- Sports Reporter of the Year (David Lacey, 2002);
- Sports Photographer of the Year (Tom Jenkins, 2003, 2005, 2006, 2015);
- Website of the Year (guardian.com/uk, 1999, 2001, 2007, 2008, 2015);
- Digital Journalist of the Year (Dan Milmo, 2001; Sean Smith, 2007; Dave Hill, 2008)
- Supplement of the Year (Guardian’s Guides to..., 2006; Weekend Magazine, 2015)
- Special Supplement of the Year (World Cup 2010 Guide, 2010)
Inne nagrody:
- Bevins Prize za investigative journalism (Paul Lewis, 2010);
- Martha Gellhorn Prize w kat. Journalism (Nick Davies, 1999; Chris McGreal, 2003; Ghaith Abdul-Ahad, 2005; Ian Cobain, 2009).
Redaktorzy naczelni[7]
[edytuj | edytuj kod]- John Edward Taylor (1821–44)
- Jeremiah Garnett (1844–61) (wraz z Russellem Scottem Taylor w latach 1847–1848)
- Edward Taylor (1861–72)
- Charles Prestwich Scott (1872–1929)
- Ted Scott (1929–32)
- William Percival Crozier (1932–44)
- Alfred Powell Wadsworth (1944–56)
- Alastair Hetherington (1956–75)
- Peter Preston (1975–95)
- Alan Rusbridger (1995–2015)
- Katharine Viner (2015–)
Regularni współpracownicy (dawni i obecni)
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ guardian.co.uk – „it is no secret we are a centre-left newspaper”.
- ↑ bbc.co.uk – „Guardian 'could support Lib Dems'”.
- ↑ Małgorzata Dwornik, The Guardian. Historia gazety, która relacje z frontu słała balonikami, „Reporterzy.info”, 20 sierpnia 2018.
- ↑ guardian.co.uk – oświadczenie redakcji.
- ↑ „The Guardian” w formacie tabloidu, z nową odsłoną serwisu i aplikacją mobilną [online] [dostęp 2018-01-18] (pol.).
- ↑ a b Guardian, Press Awards 2011: Guardian wins Newspaper of the Year [online], the Guardian, 6 kwietnia 2011 [dostęp 2018-05-26] (ang.).
- ↑ History of the Guardian [online], the Guardian, 11 grudnia 2017 [dostęp 2018-05-26] (ang.).
- ↑ Comment, opinion and discussion from the Guardian US [online], the Guardian [dostęp 2018-05-26] (ang.).
- ↑ The Guardian Index [online], 18 listopada 2007 [dostęp 2018-05-26] [zarchiwizowane z adresu 2007-11-18].