Tobita Shinchi
34°38′40″N 135°30′20″E/34,644325 135,505444| Dzielnica | |||
 Ulica Tobita Shinchi | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Miasto | |||
| Data założenia |
1916 | ||
Położenie na mapie Japonii  | |||
| 34°38′40″N 135°30′20″E/34,644325 135,505444
| |||
Tobita Shinchi (jap. 飛田新地), znana również jako Tobita Yūkaku (jap. 飛田遊廓) – największa osakijska dzielnica czerwonych latarni nie tylko w Osace, ale także w zachodniej Japonii[1]. Historia Tobita Shinchi sięga okresu Taishō. Aby obejść ustawę przeciw prostytucji, domy publiczne działają głównie pod przykrywką „ryōtei” (restauracji w japońskim stylu)[2].
Opis
[edytuj | edytuj kod]Położona w okręgu Nishinari dzielnica czerwonych latarni składa się z alejek z jasno oświetlonymi budynkami. W pobliżu znajduje się najwyższy budynek w Japonii, Abeno Harukas, wieża Tsūtenkaku w dzielnicy rozrywkowej Shinsekai oraz świątynia Sumiyoshi Taisha[3].
Domy publiczne Tobita przypominają te amsterdamskie z kobietami w oknie, jednak istnieje pewna różnica, w Tobita zwykle młode kobiety często ubrane w kostiumy uczennic lub pielęgniarek znajdują się w genkan (przy wejściu) lub salonie (od strony ulicy), który jest całkowicie otwarty na ulicę, tam też klęczą, aby zaprosić klientów, co nie jest praktyką spotykaną w innych japońskich domach publicznych[2][4]. Większość prostytutek to Japonki, choć zdarzają się też kobiety pochodzenia koreańskiego[1].
Wiele domów publicznych akceptuje wyłącznie Japończyków lub osoby mówiące płynnie po japońsku[5].
Stowarzyszenie Tobita zabrania fotografowania wewnątrz domów publicznych, a nawet dróg publicznych. Domy publiczne są oznaczone znakiem zakazu fotografowania, a klienci są informowani o tym przez kobietę w recepcji. Zdarzały się przypadki, że osoby, które ignorowały ostrzeżenia kobiet w recepcji i robiły zdjęcia, były zgłaszane na policję[6].
Aby obejść ustawę przeciw prostytucji, domy publiczne działają jako restauracje w stylu japońskim (ryōtei). Herbata i słodycze podawane są klientom w prywatnym pokoju. Późniejszy kontakt seksualny między „kelnerką” a klientem jest uważany za „prywatną relację” między dwojgiem ludzi, zgodnie z liberalną interpretacją prawa w Osace[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]16 stycznia 1912 roku spłonęła dzielnica czerwonych latarni Shinchi Otobe w dzielnicy Namba w Osace, w której mieszkało 2000 prostytutek i znajdowało się 100 domów publicznych[7]. Ponieważ nie wydano pozwolenia na odbudowę dzielnicy w spalonym miejscu, poszukiwano alternatywnej lokalizacji w wiosce Tennōji (na nizinach na północny zachód od cmentarza Abeno), która w 1916 roku została wyznaczona jako dzielnica czerwonych latarni[8].
Uroczystość otwarcia odbyła się w grudniu 1918 roku, w tym czasie istniało tam 58 domów publicznych, a we wczesnym okresie Shōwa było ich ponad 200. Większość dzielnicy czerwonych latarni w Osace została zniszczona podczas wojny, ale część Tobity przetrwała zniszczenia[9][10]. Obszar, który przetrwał naloty na Osakę podczas II wojny światowej nadal prosperował do 1 kwietnia 1958 roku, kiedy to weszła w życie ustawa przeciw prostytucji. Jednak obszar ten został zamknięty na jedną noc, a domy publiczne zostały ponownie otwarte następnego dnia jako „restauracje”[1].
Jeden z najstarszych budynków w okolicy, Taiyoshi Hyakuban, został uznany za „dobro kulturowe” w 2000 roku[4]. Zbudowany w 1918 roku jako 21-pokojowy dom publiczny, został przekształcony w 1970 roku w restaurację, aczkolwiek pokoje tematyczne domu publicznego pozostały nienaruszone[7].
W 2017 roku obszar ten był popularny wśród turystów z Chin, Tajwanu i Korei[3].
W maju 2019 roku poinformowano, że wszystkie lokale należące do Stowarzyszenia Tobita zostaną zamknięte w dniach 28 i 29 czerwca 2019 r. w związku ze szczytem G20 2019 w Osace[11]. W 2020 roku Tobita została mocno dotknięta pandemią koronawirusa w kwietniu tego roku, kiedy to ogłoszono stan wyjątkowy i zamknięto wszystkie obiekty znajdujące się w dzielnicy[12][13]. Ponadto wszystkie obiekty zostały zamknięte 27 września 2022 roku w związku z państwowym pogrzebem byłego premiera Japonii Shinzō Abego[14].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Tobita Shinchi Brothels Osaka. pinkvisitor.com. [dostęp 2024-07-29].
- ↑ a b The Definitive Guide to Tobita Shinchi Osaka for Foreigners. osakabros.com. [dostęp 2018-01-20].
- ↑ a b Foreign tourists reshape Tobita Shinchi brothel quarter — and have photos to prove it. tokyoreporter.com. [dostęp 2018-09-05].
- ↑ a b Tobita Shinchi. japan-experience.com. [dostęp 2015-12-16].
- ↑ Shinsekai, Tobita Shinchi. youinjapan.net. [dostęp 2022-08-11].
- ↑ ネット配信者が撮影禁止の飛田新地でツイキャス 警察が駆けつける事態に. news.livedoor.com. [dostęp 2020-10-12].
- ↑ a b Nostalgia buffs pay homage to 1918 brothel-turned-restaurant. japantimes.co.jp. [dostęp 2024-07-31].
- ↑ 大阪の遊郭の歴史。遊女と花街と遊郭. homes.co.jp. [dostęp 2018-07-06].
- ↑ 『飛田百番』p78、p84。「大阪春秋」25号 堀内宏昭編 大阪春秋社 昭和55年 p.106も参照。 („Tobita Hyakuban” s. 78, s. 84. Patrz także „Osaka Shunju” nr 25, pod redakcją Hiroaki Horiuchi, Osaka Shunjusha, 1982, s. 106.)
- ↑ 飛田 慈母観音 - Tobita Jibo Kannon. nishinari.osakazine.net. [dostęp 2023-07-20].
- ↑ Ｇ２０、大阪の歓楽街「飛田新地」で全店休業. sankei.com. [dostęp 2019-05-16].
- ↑ 京都新聞2020年4月2日朝刊p25 (Kyoto Shimbun, 2 kwietnia 2020 r., wydanie poranne, s. 25)
- ↑ 《飛田新地のリアル》「かわい子ちゃん大通り」で出会った“冷たい手の女の子”「おじいさんがメキシコ人やと言ってた」. bunshun.jp. [dostęp 2021-05-08].
- ↑ 大阪の歓楽街・飛田新地で弔意. sankei.com. [dostęp 2022-09-27].