Tomasz Gizbert-Studnicki
| |
| Data urodzenia |
1948 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Tytuł naukowy |
profesor nauk prawnych |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
kierownik Katedry Teorii Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego |
Tomasz Gizbert-Studnicki (ur. 1948[1]) – polski prawnik i prawoznawca specjalizujący się w teorii prawa, profesor nauk prawnych, przez szereg lat kierownik Katedry Teorii Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, radca prawny, współzałożyciel i starszy partner w kancelarii SPCG, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się jako syn prawnika i profesora UJ Franciszka Studnickiego[2], młodszy brat Pawła Studnickiego[3].
W 1970 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[4]. Tam też w 1974 roku uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie rozprawy napisanej pod kierunkiem prof. Kazimierza Opałka[5]. Habilitował się z zakresu teorii prawa w 1979. W 1989 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk prawnych[6].
W 1978 roku był stypendystą Max Planck Gesellschaft w Hamburgu, a w latach 1985–1987 stypendystą Alexander von Humboldt Stiftung w Getyndze[4].
Od 1988 roku jest kierownikiem Katedry Teorii Prawa Wydziału Prawa i Administracji UJ.
Gizbert-Studnicki uczestniczył w pracach Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[7]. Wszedł w skład Komitetu Założycielskiego „Solidarności” na Uniwersytecie Jagiellońskim[8].
14 grudnia 1981 roku, dzień po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego, Studnicki wraz z Krzysztofem Płeszką i Tomaszem Strzelczykiem, podpisując się jako „Prawnicy z Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego” (bez podania nazwisk), opublikowali opinię prawną, w której stwierdzili że stan wojenny wprowadzono nielegalnie[9]. Wskazywali, że zgodnie z obowiązującą wówczas Konstytucją PRL Rada Państwa mogła wydawać dekrety tylko w przerwie między sesjami Sejmu. W grudniu 1981 roku sesja Sejmu trwała, a więc Rada Państwa nie miała prawa wydania dekretu o wprowadzeniu stanu wojennego[10][11]. Opinię prawników z Uniwersytetu Jagiellońskiego szybko zacytowało Radio Wolna Europa. W następstwie tego Gizbert-Studnicki był w latach 80. był „jedną z osób szczególnie rozpracowywanych przez Służbę Bezpieczeństwa”[12].
Opublikował szereg artykułów dotyczących między innymi analitycznej teorii prawa, w tym teorii interpretacji i argumentacji prawniczej, teorii języka prawnego oraz analizy pojęć prawnych[4][13].
Jest członkiem Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1995–1999 był członekiem Executive Committee International Association of Legal and Social Philosophy[4].
Był promotorem w dziesięciu zakończonych przewodach doktorskich. Był też recenzentem kilkunastu prac doktorskich, recenzentem w kilkunastu przewodach habilitacyjnych i przewodach o nadanie tytułu profesora[4]. W latach 2012–2016 był kuratorem Towarzystwa Biblioteki Słuchaczów Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i opiekunem Koła Naukowego Filozofii Prawa TBSP[4], a także tutorem w Collegium Invisibile[14].
W 1988 roku założył kancelarię, która dziesięć lat później przybrała skład wspólników T. Studnicki, K. Płeszka, Z. Ćwiąkalski, J. Górski (SPCG)[15]. Gizbert-Studnicki jako radca specjalizuje się w prawie spółek oraz w transakcjach nabywania i łączenia spółek i przedsiębiorstw, a także w finansowaniu takich transakcji. Reprezentował klientów kancelarii w kilkudziesięciu transakcjach w tym zakresie, a także jako doradca polski uczestniczył w kilkunastu globalnych transakcjach M&A[13]. Obecnie jest w SPCG starszym partnerem. Kancelaria oraz prawnicy SPCG zajmują wysokie pozycje w rankingach oraz są rekomendowani w międzynarodowych zestawieniach branżowych m.in. w: Chambers Global, Chambers Europe, Euromoney – Deal Watch, Forbes, Legal 500, PLC Which Lawyer, IFLR 100 oraz Best Lawyers, które oceniają rynek usług prawniczych w Europie i na świecie[13].
Po eskalacji kryzysu wokół Trybunału Konstytucyjnego Studnicki w wywiadzie telewizyjnym stwierdził, że jego zdaniem Lech Morawski, jeden z sędziów wybranych z inicjatywy i głosami posłów Prawa i Sprawiedliwości, „jest dublerem, a jego powołanie do Trybunału nie było ważne”[16].
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod]Artykuły
[edytuj | edytuj kod]- Znaczenie terminu domniemanie prawne w języku prawnym i prawniczym, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 1974, Nr 1
- O nieważnych czynnościach prawnych w świetle koncepcji czynności konwencjonalnych, Państwo i Prawo 1975, Nr 4
- Spór o domniemanie prawne, Państwo i Prawo 1977, Nr 11
- Współczesna teoria i filozofia prawa na zachodzie Europy 1985, wspólnie z Jerzym Stelmachem, Krzysztofem Płeszką i Ryszardem Sarkowiczem
- Język prawny w perspektywie socjologicznej, Warszawa – Kraków 1986
- Konflikt dóbr i kolizja norm, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 1989, Nr 1
Książki
[edytuj | edytuj kod]- Wieloznaczność leksykalna w interpretacji prawniczej (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 1978)
- Język prawny z perspektywy socjolingwistycznej (Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986)
- Metodologiczne dychotomie. Krytyka pozytywistycznych teorii prawa (wraz z Adamem Dyrdą i Andrzejem Grabowskim; Wolters Kluwer, 2016)
- Pisma wybrane. Prawo. Język, normy, rozumowania (red. Michał Araszkiewicz, Paweł Banaś, Wojciech Ciszewski, Adam Dyrda, Andrzej Grabowski, Krzysztof Płeszka; Wolters Kluwer, 2019)
Redakcje książek
[edytuj | edytuj kod]- Metaphilosophy of law (wraz z Pawłem Banasiem i Adamem Dyrdą; Hart Publishing, 2016)
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[17].
Wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]W rankingu kancelarii prawnych dziennika Rzeczpospolita z 2010 roku kierowana przez niego spółka komandytowa T. Studnicki, K. Płeszka, Z. Ćwiąkalski, J. Górski zajęła dziewiąte miejsce w Polsce[18].
W 2018 roku Gizbert-Studnicki znalazł się pośród trzydziestu dziewięciu prawników i prawniczek wyróżnionych tytułem „Prawnika 30-lecia” przez Polski Związek Pracodawców Prawniczych i dziennik Rzeczpospolita[15].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tomasz Gizbert Studnicki w KRS - KtoKogo.pl [online], www.ktokogo.pl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-09-07].
- ↑ Marek Bartosik: Gizbert-Studnicki: miło być mistrzem. Gazeta Krakowska, 25 lipca 2013. [dostęp 2019-03-23].
- ↑ Elżbieta Dziwisz. Polityka nie jest dla mnie... Rozmowa z Tomaszem Gizbert-Studnickim. „Alma Mater”. nr 163–164, s. 26–33, luty–marzec 2014.
- ↑ a b c d e f Tomasz Gizbert-Studnicki. www.law.uj.edu.pl. [dostęp 2019-03-23].
- ↑ Kazimierz Opałek. www.law.uj.edu.pl. [dostęp 2015-10-20].
- ↑ Prof. Tomasz Gizbert-Studnicki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-06-15].
- ↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980-1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0.
- ↑ Andrzej Kobos: Czasy „Solidarności” na Uniwersytecie Jagiellońskim 1980–1989 we wspomnieniach. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2010, s. 73–81.
- ↑ Zob. skan oryginalnej ulotki z opinią. Stan wojenny. Teki edukacyjne. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2003, s. 13.
- ↑ Odkrywamy jedną z tajemnic stanu wojennego. rmf24.pl, 11 grudnia 2006. [dostęp 2019-03-23].
- ↑ Stan wojenny: Wiedzieliśmy, że był nielegalny. Rzeczpospolita, 16 marca 2011. [dostęp 2019-03-23].
- ↑ Piotr Franaszek: Sprawy Obiektowe, Sprawy Operacyjnego Sprawdzania, Sprawy Operacyjnego Rozpracowania i Kwestionariusze Ewidencyjne prowadzone przez Służbę Bezpieczeństwa w Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 80. XX wieku. [dostęp 2009-12-01].
- ↑ a b c Biogram na stronie Kancelarii SPCG. [dostęp 2019-03-23].
- ↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. [dostęp 2012-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-22)].
- ↑ a b Ireneusz Walencik: Czterdziestka Prawników Trzydziestolecia Trzeciej Rzeczypospolitej wybrana przez stowarzyszenie kancelarii. Rynek Prawniczy, 11 grudnia 2018. [dostęp 2019-03-23].
- ↑ „Mam poczucie, że Morawski skompromitował Polskę”. tvn24.pl, 11 maja 2017. [dostęp 2018-06-15].
- ↑ Tomasz Gizbert-Studnicki. academia.edu. [dostęp 2019-03-23].
- ↑ Ranking kancelarii, Rzeczpospolita. rzeczpospolita.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-08)]. (ostatni dostęp 14 VI 2010).