Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Ulica Wawelska w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Wawelska w Warszawie
Filtry, Stara Ochota
Ilustracja
Ulica Wawelska, po lewej budynek VII Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
światła ↑ ul. Kopińska, ← ul. Grójecka →
ul. Ludwika Pasteura
ul. Zygmunta Glogera
światła ← ul. M. Skłodowskiej-Curie,
ul. J. Korzeniowskiego →
ul. K. Hoffmanowej
ul. Adama Pługa
światła rondo R. Kaczorowskiego:
ul. Żwirki i Wigury, ul. Raszyńska
światła ← ul. Żwirki i Wigury, ul. A. Krzyckiego →
ul. Ondraszka
al. Wielkopolski
ul. Łęczycka
ul. A. Solariego
ul. Ludwika Krzywickiego
ul. Czubatki
ul. Jesionowa
ul. Prokuratorska
ul. Sędziowska
al. Niepodległości
światła ← al. Niepodległości →, ↓ al. Armii Ludowej
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Wawelska w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Wawelska w Warszawie”
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Wawelska w Warszawie”
Ziemia52°13′00,0″N 20°59′37,2″E/52,216667 20,993667
Ulica Wawelska na wysokości ul. Pasteura

Ulica Wawelska w Warszawie – jedna z głównych ulic dzielnicy Ochota, biegnąca od alei Niepodległości do ul. Grójeckiej. Stanowi fragment Trasy Łazienkowskiej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wytyczona po roku 1880 na skraju dawnego Mokotowskiego Pola Wojennego (obecnego Pola Mokotowskiego), utworzonego jako miejsce ćwiczeń wojskowych w roku 1818. Mokotowskie Pole Wojenne miało wtedy powierzchnię około 200 hektarów.

Pierwszą trwałą zabudową Wawelskiej były domy Kolonii Staszica i Lubeckiego; w tym okresie wybudowano między ul. Langiewicza a Wawelską osiedle Stowarzyszenia Urzędników PKO (nr 66/74).

W latach 20. i 30. XX wieku wystawiono przy Wawelskiej szereg monumentalnych gmachów: pod numerem 15 według projektu Zygmunta Wóycickiego i Tadeusza Zielińskiego w latach 1925-27 powstał gmach Instytutu Radowego – placówki o charakterze medycznym założonej przez Marię Skłodowską-Curie. Ona właśnie kładła kamień węgielny pod budowę przyszłego Instytutu, oraz ofiarowała dla jego celów 1 gram radu. W dniu jego otwarcia zasadziła w jego ogrodzie również dwa głogi i jawor, po kilkudziesięciu latach uznany za pomnik przyrody i nazwany na jej cześć „Marią[1]. Kontynuatorem działalności Instytutu Radowego obecnie jest Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. Po śmierci założycielki przed gmachem wystawiono pomnik Marii Skłodowskiej-Curie dłuta Ludwiki Nitschowej, odsłonięty 5 września 1935 roku.

W 1929 przy ulicy (obecnie nr 3a) założono ogród działkowy „Jutrzenka”[2].

W roku 1933 ukończono budowę gmachu Szkoły Nauk Politycznych według projektu Romualda Gutta – obecnie w tym budynku działa Krajowa Szkoła Administracji Publicznej (nr 56).

W okresie 1931-32 pod numerem 46, u zbiegu z ulicą Łęczycką wystawiono funkcjonalistyczny gmach Gimnazjum Państwowego Żeńskiego projektu Tadeusza Nowakowskiego. Obecnie mieści się w nim VII Liceum Ogólnokształcące im. J. Słowackiego.

W roku 1936 ukończono budowę modernistycznego gmachu Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych – Wawelska 52-54. Posiada on trzy fasady od strony ulic Reja, Krzyckiego i Wawelskiej. Był budowany w dwóch etapach: w roku 1928 – według projektu architekta Stefana Tomorowicza i w latach 19341936 – według projektu architekta Jana Zabłockiego.

Naprzeciwko, pod numerem 5, na miejscu zniszczonego w czasie wojny stadionu Warszawianki w latach 19541956 powstał stadion Sportowego Klubu Robotniczo-Akademickiego „SKRA” wraz z zespołem budynków – dzieło architektów Mikołaja Kokozowa i Jerzego Wasilewskiego z zespołem (Konstanty Kokozow, Stefan Hołówko, Wacław Zarębski, Bogumił Płachecki, Tadeusz Iskierka).

II wojna światowa przyniosła spore zniszczenia w zabudowie ulicy: ucierpiały domki Stowarzyszenia Urzędników PKO między ul. Klementyny Hoffmanowej a Józefa Korzeniowskiego.

Do historii powstania warszawskiego przeszedł zespół kamienic przy Wawelskiej 60, Mianowskiego 15 i Uniwersyteckiej 1 – tzw. Reduta Wawelska.

11 sierpnia 1944 Niemcy opanowali ostatni budynek na Ochocie – kamienicę przy ulicy Wawelskiej 60. Załoga oddziału ppor. Jerzego Gołembiewskiego „Stacha” starała się ewakuować kanałami wzdłuż Wawelskiej w kierunku Kolonii Staszica. W kanałach został na zawsze dowódca ppor. Jerzy Gołembiewski „Stach”, a rozproszeni żołnierze jego oddziału dotarli do pozycji batalionu „Golski” w Śródmieściu. W bramie głównej (Wawelska 60) znajduje się pamiątkowa tablica i obok fragment napisu za szybą: „MIN NIE ZNALEZIONO” z roku 1945.

W maju 1945 roku w rejonie ulicy Wawelskiej, na terenie Pola Mokotowskiego, powstała niezachowana kolonia 250 domków fińskich przekazanych w darze przez Związek Radziecki[3].

W latach 1948–1951 według konkursowego projektu Romualda Gutta przy współpracy m.in. Zbigniewa Wasiutyńskiego pod numerem 1/3 wybudowano siedzibę Głównego Urzędu Statystycznego. Nietypowy rzut budynku składającego się z trzech skrzydeł mających wspólny, centralny punkt styczny, przypomina nieco literę „Y”. Wyprzedził on późniejsze rozwiązania tego typu m.in. w paryskiej siedzibie UNESCO[4].

Budowa w latach 1971–1974 Trasy Łazienkowskiej zmieniła funkcję ul. Wawelskiej. Wiele dawnych przecznic straciło połączenie z ulicą, zaś zabudowa początkowego odcinka ulicy zmieniła nie tylko numerację, ale i adres. I tak, dawny adres Wawelska 2 to obecnie Armii Ludowej 28; dawnym numerem 8 Wawelskiej jest narożny dom osiedla Ognisko (projektu Romana Felińskiego) po parzystej stronie alei Niepodległości – obecnie przyporządkowany numeracji tej ostatniej (nr 210); nr 10 to narożne skrzydło domu spółdzielni „U siebie”, obecnie z adresem Alei Niepodległości (212); Wawelska 12 to obecnie Sędziowska 1; Dawny gmach Kierownictwa Marynarki Wojennej, pierwotnie Wawelska 7 A, obecnie nosi adres Żwirki i Wigury 105, itp.

Ważniejsze obiekty

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tomasz Demiańczuk: Drzewo posadzone przez noblistkę. Urząd m.st. Warszawy, 2015-05-28. [dostęp 2015-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-28)]. (pol.).
  2. Maciej Aleksandrowicz: „Jutrzenka” - warszawski ogród z historią. [w:] Polski Związek Dzialkowców [on-line]. 24 października 2018. [dostęp 2018-12-30].
  3. Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 151. ISBN 978-83-280-3725-0.
  4. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 36. ISBN 83-60350-00-0.