Włodzimierz Wróbel

Włodzimierz Wróbel

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	7 września 1963 Kraków
Zawód, zajęcie	sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego
Profesor doktor habilitowany nauk społecznych
Specjalność: prawo karne materialne, teoria prawa karnego
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1992 – prawo Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	26 kwietnia 2003 – prawo Uniwersytet Jagielloński
Profesura	1 października 2019
Polska Akademia Umiejętności
Status	członek czynny
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Okres zatrudn.	od 1987
Pełniący obowiązki kierownika Katedry Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego
Okres spraw.	od 2012

Włodzimierz Piotr Wróbel (ur. 7 września 1963 w Krakowie) — polski prawnik, profesor nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 2011 sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego RP, od 2012 p.o. kierownika Katedry Prawa Karnego UJ.

Życiorys

W 1987 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji UJ i w tym samym roku rozpoczął pracę w Katedrze Prawa Karnego UJ. W latach 1987–1989 odbył aplikację sądową zakończoną pozytywnie zdanym egzaminem sędziowskim. W okresie 1989–1994 pełnił funkcję sekretarza Zespołu Prawa Karnego Materialnego Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministrze Sprawiedliwości. W 1992 na podstawie napisanej pod kierunkiem Andrzeja Zolla rozprawy pt. Znamiona normy sankcjonowanej i sankcjonującej w przepisie prawa karnego uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych. W 2003 przedstawił rozprawę pt. Zmiana normatywna i zasady intertemporalne w prawie karnym i uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 2019 prezydent Andrzej Duda nadał mu tytuł profesora nauk społecznych.

W latach 1991–2003 był asystentem sędziego w Trybunale Konstytucyjnym, a później dyrektorem Zespołu Obsługi Skargi Konstytucyjnej Trybunału Konstytucyjnego.

W okresie od 2003 do 2011 był pracownikiem Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, w latach 2004–2006 członkiem Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości, a w 2008 członkiem zespołu do spraw Konwencji o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w odniesieniu do zastosowań biologii i medycyny przy Prezesie Rady Ministrów RP. W latach 2005–2008 kierował Uniwersytecką Poradnią Prawną UJ.

Był nauczycielem akademickim na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz na Wydziale Prawa Kanonicznego UKSW.

W 2020 został wyróżniony przez Fundację Court Watch Polska tytułem „Obywatelskiego Sędziego Roku”.

Pełnione funkcje

12 września 2011 został powołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego na sędziego Sądu Najwyższego orzekającego w Izbie Karnej. Był ekspertem parlamentarnych komisji, członkiem komisji egzaminacyjnych na aplikację adwokacką i radcowską, a także wykładowcą z zakresu prawa karnego materialnego dla sędziów i prokuratorów. W kadencji 2013–2016 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości. 23 maja 2020 r. był jednym z pięciu kandydatów Zgromadzenia Ogólnego Sądu Najwyższego na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, uzyskując najwyższe poparcie wśród sędziów uczestniczących w Zgromadzeniu Ogólnym sędziów SN (50 głosów na 95).

Do 2017 był członkiem rady programowej „Zeszytów Prawniczych Biura Analiz Sejmowych”, z której ustąpił powołując się na okoliczność utraty przez Biuro Analiz Sejmowych statusu niezależnej instytucji eksperckiej.

Został członkiem Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności, kierownikiem Zakładu Bioetyki i Prawa Medycznego, kierownikiem Studiów Podyplomowych Prawa Karnego Materialnego i Studiów Podyplomowych, Prawa Medycznego i Bioetyki UJ.

Publikacje

Opublikował ponad 100 prac naukowych i popularnonaukowych z zakresu prawa karnego, prawa konstytucyjnego i teorii prawa. Jest współautorem „Komentarza do Kodeksu Karnego” (część ogólna i szczególna — red. Andrzej Zoll) i współautorem (wspólnie z Andrzejem Zollem) wydanego w 2010 podręcznika akademickiego „Polskie prawo karne. Część ogólna”.