Enrico Letta
| Enriko Leta | |
.jpg)
| |
| Biografija | |
|---|---|
| Datum rođenja | 20. 8. 1966. |
| Mesto rođenja | Piza (Italija) |
| Državljanstvo | Italija |
| Narodnost | Italijan |
| Veroispovest | Rimokatolik |
| Politička partija | Demokratska partija Prethodno: |
| Supružnik | Đana Fregonara |
| Mandat(i) | |
| 55. predsednik Saveta ministara Republike Italije | |
| 28. april 2013 — 14. februar 2014 | |
| Prethodnik | Mario Monti |
| Državni sekretar Saveta ministara Italije | |
| 17. maj 2006 — 8. maj 2008. | |
| Prethodnik | Đani Leta |
| Naslednik | Đani Leta |
| Ministar industrije Italije | |
| 22. decembar 1999 — 11. jun 2001. | |
| Prethodnik | Pjer Luiđi Bersani |
| Naslednik | Antonio Marcano |
| Ministar evropskih poslova Italije | |
| 21. oktobar 1998 — 22. decembar 1999. | |
| Prethodnik | Lamberto Dini |
| Naslednik | Patricija Toja |
uredi  |
|
Enriko Leta (ital. Enrico Letta; Piza, 20. 8. 1966. ) italijanski je političar levog centra, najpoznatiji kao 55. predsednik Saveta ministara Republike Italije, koji je na dužnosti bio od 28. aprila 2013. do 14. februara 2014. godine. Pre toga je bio ministar evropskih poslova (1998—1999), ministar industrije (1999-2001) i sekretar Saveta ministara Italije (2006—2008).
Rođen je u Pizi, kao sin Đorđija Lete, profesora matematike na Univerzitetu u Pizi, i Ane Bjanki.[1][2] Školovanje je završio u Liceju u Pizi,[3] nakon čega je diplomirao političke nauke i stekao doktorat na Univerzitetu u Pizi.[4]
Političku karijeru je započeo kao mladić u Hrišćanskoj demokratiji,[5] koja je oduvek nastojala da okupi politički spektar od desnice do levog centra.
Nakon propasti Hrišćanske demokratije 1994. godine, Leta se odmah pridružio njenoj naslednici, Italijanskoj narodnoj partiji. Do 1998. je unutar partije prešao u politički spektar levog centra,[6] a iste je godine kao 32-godišnjak postao i ministar evropskih poslova što ga je učinilo dosad najmlađim članom ministarskog kabineta u posleratnoj Italiji.[5]
Od 2004. do 2006. je bio italijanski poslanik u Evropskom parlamentu,[7] nakon čega se vratio u Italiju i postao sekretar Saveta ministara Italije u Drugom kabinetu Romana Prodija. Bio je jedan od osnivača nove Demokratske partije; kandidovao se na izborima za predsednika partije ali je izgubio, osvojivši 11 % glasova.[8]
Predsednik Đorđo Napolitano pozvao je Letu 24. aprila 2013. da formira novu vladu nakon ostavke Pjera Luiđija Bersanija koji nije uspeo da formira vladu nakon parlamentarnih izbora 24-25. februara iste godine.[9] Leta je 27. aprila prihvatio zadaću i formirao veliku koaliciju Demokratske partije (levi centar), Naroda slobode (desnica) i Građanskog izbora (centar). Funkciju premijera Italije službeno je preuzeo 28. aprila 2013. godine.[10]
Mandat su mu obeležila nastojanja da svoju veliku koaliciju održi na okupu i nastavi provoditi mere politike rezova i reforme u skladu sa smernicama Evropske komisije. U jesen 2013. je uspeo preživeti pokušaj obaranja od strane Berluskonija, ali je početkom 2014. eskalirao sukob sa njegovim stranačkim rivalom, gradonačelnikom Firence Mateom Rencijem. Kada je većina u njegovoj matičnoj Demokratskoj partiji stala na Lencijevu stranu, Leta je 14. februara 2014. podneo ostavku.
Oženjen je Đanom Fregonarom i s njom ima troje dece (Đakomo, Lorenco i Frančesko).[11]
- ↑ Motta, Nino (2. 2. 2013). „Un Letta per ogni stagione”. Il Centro.
- ↑ „Gli zii di Enrico Letta. Non solo Gianni: c’è anche Gian Paolo Bazzoni a Porto Torres”. Sardinia Post. 25. 4. 2013. Pristupljeno 24. 6. 2013.
- ↑ Letta, Enrico (2013). „Curriculum Vitae” (PDF). Pristupljeno 24. 6. 2013.
- ↑ „Enrico Letta: la bio del giovane dalla grande esperienza” (Italian). Huffington Post. 24. 8. 2013. Pristupljeno 24. 6. 2013.
- ↑ 5,0 5,1 „Profile: Enrico Letta”. BBC News. Pristupljeno 24. 6. 2013.
- ↑ Sachelli, Orlando (24. 4. 2013). „Enrico Letta, il giovane Dc che deve far da paciere tra Pd e Pdl” (Italian). Il Giornale. Pristupljeno 24. 6. 2013.
- ↑ „European Parliament Website”. European Parliament. Pristupljeno 24. 6. 2013.
- ↑ „Veltroni stravince con il 76% ma è la festa dei cittadini elettori” (Italian). la Repubblica. 14. 10. 2007.
- ↑ Frye, Andrew (24. 4. 2013). „Letta Named Italian Prime Minister as Impasse Ends”. Bloomberg. Pristupljeno 24. 6. 2013.
- ↑ „New Italian 'grand coalition' government sworn in”. BBC News. 28. 4. 2013. Pristupljeno 24. 6. 2013.
- ↑ „Enrico Letta Profile: Mild-Mannered AC Milan Fan who is Italy’s Next PM”. International Business Times. 24. 4. 2013. Pristupljeno 24. 6. 2013.
 | U Wikimedijinoj ostavi nalazi se članak na temu: Enrico Letta |
.svg)
