Izaurija
Izaurija ili Isavrija (starogrčki: Ἰσαυρία, latinski: Isauria) je u antici bila oznaka za izoliranu, planinsku oblast na jugu Male Azije, smještenu na sjevernim obroncima planina Taurus. Granice te oblasti su se kroz historiju mijenjale, ali su uglavnom sadržavale današnju provinciju Konya/Bozkir u Turskoj. Izaurija je stekla reputaciju po sklonosti svojih stanovnika - Izaurijaca - da pljačkaju susjedna područja, kao i da uporno čuvaju svoju nezavisnost, prvo od makedonskih, a potom od rimskih osvajača.
Početkom 4. vijeka je po naredbi cara Dioklecijana iz dotadašnje provincije Kilikija izdvojen njen sjeverni dio koji će postati zasebna provincija Izaurija-Likaonija, a potom samo Izaurija.
Izaurijci su svoju reputaciju nesmiljenih razbojnika očuvali i na početku bizantskog perioda, pa je car Anastazije I protiv njih morao voditi Izaurijski rat. S druge strane, Bizantinci su ih kasnije koristili i kao vojnike, odnosno pripadnike carske garde Exhubitores. Konačno su pokoreni u doba Justinijana I. Dva bizantska cara - Zenon i Lav III Izaurijac - su bili Izaurijci.