Sulkowski djalekt

Sulkowski djalekt – jedyn ze djalektůw ślůnskij godki, kery uostoł wytajlowany uod Feliksa Steuera we swojim dźele Dialekt sułkowski (1934). Noleży do djalektůw pograńiczo ślůnsko-laszskigo, a swoje mjůno bjere ze rodźimyj wśi Steuera - Sulkowa.

We tym djaleće powstoły dźeła take kej Ostatńi gwojźdźaurz (Uostatńi gwoźdźorz) a Z naszej źymjy ślůnskej (Ze naszyj źymje ślůnskij).

Sulkowski djalekt charakteryzuje śe:

• przelyźyńym downygo ajchńůnygo a we dyftůng au, kery śe wymołwjo [ɑw];
• zachowańym twardygo k a g we kuplůngach ky a gy, ntp. okynka, pługy;
• antycypacyjům mjynkośći, ntp. kujźńa;
• przelyźyńym wygłosowyj samogłoski nosowyj we am, ntp. cebulam.

Bajszpil tekstu

„	Gwojźdźaurz mau wjelkům familijam. Ćynżko mu je wszyckich ućůngnuć. Ale robi dźyń i noc, ażby dźeći mjały co jejść, co se oblyc i czim zostać. We wszyckim půmaugau mu baba. To je dobrau baba. Kaj chłop być ńy może, tam je ůna. W leće stauwau rano o jednej a leći na trauwam. Tam daleko za huczńicam. Jak przychodźi du dům, warzi na blasze. Dauwau świńům, gańśům, kurům a odbywau krowy. Po śńaudańu idźe na poly. Krůtko przed połejdńym zajś je důma. Mujśi warzyć objaud a gotować lau bydła.	”
— Feliks Steuer, Ostatńi gwojźdźaurz