ขีปนาวุธข้ามทวีป

ขีปนาวุธข้ามทวีป (อังกฤษ: intercontinental ballistic missile หรือ ICBM) เป็นขีปนาวุธทิ้งตัวพิสัยไกล มีรัศมีทำการระยะไกลระดับข้ามทวีปมากกว่า 5,500 กิโลเมตร (3,400 ไมล์)^[1]^[2] โดยปกติแล้วขีปนาวุธชนิดนี้จะใช้ในการบรรทุกหัวรบนิวเคลียร์ เพื่อทำลายเป้าหมายในวงกว้างจากระยะไกล ขีปนาวุธชนิดนี้สามารถบรรทุกหัวรบได้มากกว่าหนึ่งหัว และสามารถปล่อยได้จากหลายสถานที่เช่น สถานีปล่อยขีปนาวุธภาคพื้นดิน, เรือดำน้ำ หรือ รถปล่อยขีปนาวุธ

ขีปนาวุธข้ามทวีปมีระยะทำการไกลและเร็วกว่าซึ่งแตกต่างจากขีปนาวุธชนิดอื่นอย่างขีปนาวุธพิสัยกลาง, ขีปนาวุธพิสัยใกล้ และขีปนาวุธทิ้งตัวทางยุทธวิธี

สมาชิกถาวรคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ 5 ประเทศ คือ จีน, ฝรั่งเศส, รัสเซีย, สหราชอาณาจักร และสหรัฐอเมริกา ทั้งหมดต่างมีขีปนาวุธข้ามทวีปประจำการเป็นของตัวเอง ขณะที่ อินเดียกับปากีสถาน ปัจจุบันมีขีปนาวุธรพิสัยปานกลางประจำการและกำลังพัฒนาขีปนาวุธข้ามทวีปเป็นของตนเอง เช่นเดียวกับเกาหลีเหนือซึ่งกำลังพัฒนาขีปนาวุธข้ามทวีปอยู่เช่นกัน

ประวัติ

สงครามโลกครั้งที่สอง

การพัฒนาของการออกแบบในทางปฏิบัติครั้งแรกของโลกสำหรับ ICBM, A9/10, ไว้สำหรับใช้ในการทิ้งระเบิดนครนิวยอร์กและเมืองอื่น ๆ ของอเมริกา ที่ได้รับการดำเนินการอยู่ในนาซีเยอรมนีโดยทีมงานของแวร์นแฮร์ ฟอน เบราน์ ที่มีชื่อเรียกว่า โครงการอเมริกา (เยอรมัน: Projekt Amerika)

ICBMs ยุคใหม่

ภาพภายนอกและภาคตัดขวางของระบบขีปนาวุธนิวเคลียร์ Trident II D5 มันเป็นขีปนาวุธยิงจากเรือดำน้ำที่มีความสามารถในการบรรทุกหัวรบนิวเคลียร์ได้หลายเท่าที่ยิงได้ไกลถึง 8,000 กิโลเมตร (5,000 ไมล์) ขีปนาวุธไทรเดนจะมีประจำการโดยจำนวนสิบสี่กองทัพเรือสหรัฐชั้นโอไฮโอและอีกสี่ราชนาวีเรือดำน้ำชั้นแวนการ์ด

ICBMs ยุคใหม่มักจะกำหนดเป้าหมายดำเนินการหลาย ๆ อย่างได้อย่างอิสระ เช่นขีปนาวุธ reentry (MIRVs) ซึ่งแต่ละหัวรบนิวเคลียร์สามารถดำเนินการแยกออกจากกันเพื่อทำให้จรวดลำเดียวสามารถโจมตีเป้าหมายได้หลายเป้าหมาย MIRV เป็นผลพลอยได้ของการลดขนาดและน้ำหนักลงอย่างฮวบฮาบของหัวรบที่ทันสมัยและสนธิสัญญาข้อจำกัดอาวุธยุทธศาสตร์ที่กำหนดข้อจำกัดของจำนวนของการยิงขีปนาวุธ (SALT I และ SALT II) มันได้ถูกพิสูจน์แล้วว่ายังเป็น "คำตอบที่ง่าย" ที่ถูกนำเสนอเพื่อการใช้งานแก่ระบบ ABM มันอยู่ห่างไกลจากราคาที่แพงเพื่อเพิ่มจำนวนหัวรบแก่ระบบขีปนาวุธที่มีอยู่มากกว่าเพื่อสร้างระบบ ABM ที่มีความสามารถในการยิงที่น้อยกว่าของจำนวนหัวรบที่ถูกเพิ่มเติมเข้าไป; ด้วยเหตุนี้, ระบบ ABM ส่วนใหญ่จึงเป็นข้อเสนอที่ได้รับการตัดสินในอันที่จะกระทำไม่ได้

ดูเพิ่ม

แนวความคิดของศิลปินกับขีปนาวุธ SS-24 ที่ถูกนำไปใช้ในรถไฟ

อ้างอิง

↑ Wragg, David W. (1973). A Dictionary of Aviation (first ed.). Osprey. p. 162. ISBN 9780850451634.
↑ "Intercontinental Ballistic Missiles". Special Weapons Primer. Federation of American Scientists. สืบค้นเมื่อ 2012-12-14.

บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] Wragg, David W. (1973). A Dictionary of Aviation (first ed.). Osprey. p. 162. ISBN 9780850451634.

[2] "Intercontinental Ballistic Missiles". Special Weapons Primer. Federation of American Scientists. สืบค้นเมื่อ 2012-12-14.

[1]

[2]

ด ค ก ประเภทของมิสไซล์
แบ่งตามการเดินทาง	ขีปนาวุธ (BM) อาวุธปล่อยครูซ (CM)
แบ่งตามการปล่อย	ขีปนาวุธปล่อยจากอากาศ (ALBM) อาวุธปล่อยครูซจากอากาศ (ALCM) อาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศ (AAM) อาวุธปล่อยอากาศสู่ผิวพื้น (ASM) ขีปนาวุธข้ามทวีป (ICBM) ขีปนาวุธพิสัยกลาง (IRBM) มิสไซล์ประทับบ่ายิง ขีปนาวุธปล่อยจากเรือดำน้ำ (SLBM) อาวุธปล่อยครูซจากเรือดำน้ำ (SLCM) อาวุธปล่อยผิวพื้นสู่อากาศ (SAM) อาวุธปล่อยผิวพื้นสู่ผิวพื้น (SSM)
แบ่งตามเป้าหมาย	อาวุธปล่อยต่อต้านขีปนาวุธ (ABM) อาวุธต่อต้านดาวเทียม (ASAT) ขีปนาวุธต่อต้านเรือ (ASBM) อาวุธปล่อยต่อต้านเรือ (AShM) อาวุธปล่อยต่อต้านเรือดำน้ำ (ASM) อาวุธปล่อยต่อต้านรถถัง (ATGM)