ขุนนางอังกฤษ

ขุนนางอังกฤษ (อังกฤษ: British Nobility) หมายถึงบุคคลผู้มีบรรดาศักดิ์ ได้แก่ ดยุก มาร์ควิส เอิร์ล ไวเคานต์ และบารอน ตามลำดับขั้น ตำแหน่งอื่นนอกเหนือจากนี้ไม่ถือว่าเป็นขุนนาง

ที่มาของชื่อตระกูลขุนนาง

ชื่อที่ผู้ได้รับตำแหน่งขุนนาง แต่เดิมใช้เป็นชื่อของที่อยู่หรือคฤหาสน์หลัก ซึ่งมักถูกนำมาใช้เป็นนามสกุลด้วย อาทิ ครอบครัวเบิร์กลีย์ซึ่งอยู่ที่ปราสาทเบิร์กลีย์ มีนามสกุลว่า "เดอ เบิร์กลีย์" และได้รับตำแหน่งบารอน เบิร์กลีย์ เดิมทีดยุกจะได้รับการตั้งชื่อตามเทศมณฑล โดยชื่อแรกสุดคือ Duke of Cornwall (1337) ตามมาด้วย Duke of Norfolk (1483) และ Duke of Somerset (1547)

เอิร์ล ซึ่งในความเป็นจริงเรียกว่า "เคานต์" ของยุโรปประเทศอื่นๆ ได้รับการตั้งชื่อเอิร์ลตามเทศมณฑลที่พวกเขาควบคุม ต่อมาชื่อตระกูลเอิร์ลมีที่มาหลากหลายมากรวมทั้งนามสกุล เช่น ในปี ค.ศ. 1547 ริชาร์ด ริช บารอนริชที่ 1 เอ็ดเวิร์ด รัสเซลล์ ได้รับการสถาปนาในปี ค.ศ. 1697 ให้เป็นไวเคานต์บาร์เฟลอร์หลังจากชัยชนะทางเรือในดินแดนต่างประเทศ เอิร์ลยุคต่อมาเอานามสกุลมาใช้ และไม่ต้องใช้คำว่า "of" หรือ "แห่ง" ตัวอย่างแรกๆ คือเอิร์ลริเวอร์ส ตั้งขึ้นในปี 1466 สำหรับริชาร์ด วูดวิลล์ บารอนริเวอร์สที่ 1 ตำแหน่งนี้ไม่ได้มาจากชื่อของสถานที่ แต่มาจากชื่อสกุล de Redvers หรือ Reviers เอิร์ลแห่งเดวอน Earl Ferrers ตั้งขึ้นในปี 1711 สำหรับ Robert Shirley บารอนเฟอร์เรอร์ที่ 14 ซึ่งชื่อก่อนหน้านี้ตั้งชื่อตามตระกูล de Ferrers หรือต้นกำเนิดของ Norman อีกตัวอย่างหนึ่งของนามสกุลที่ใช้เป็นคำนำหน้าชื่อคือ Earl Poulett (1706)

การเรียกชื่อ

โดยทั่วไปการเรียกที่ถูกต้องมีด้วยกัน 2 รูปแบบ ได้แก่ "(ตำแหน่ง) (ชื่อ)" หรือ "(ตำแหน่ง) แห่ง (ชื่อ)" พิจารณาการใช้งานตามตำแหน่งและข้อยกเว้นอื่นๆ เช่น ดยุกมักใช้ "แห่ง" เสมอ มาร์ควิสและเอิร์ลซึ่งมีตำแหน่งตามชื่อสถานที่จะมีคำว่า "แห่ง" เช่นกัน (เช่น มาร์ควิสแห่งบิวต์ และ มาร์ควิสแห่งไอย์ซา) ในขณะที่ผู้ที่มีตำแหน่งตามนามสกุลปกติจะไม่ใช้ (เช่น มาร์ควิสเคอร์ซอนแห่งเคดเลสตัน และ เอิร์ลอเล็กซานเดอร์ ของตูนิส) โดยทั่วไปแล้ว ไวเคานต์และบารอนจะไม่ใช้คำว่า "แห่ง" แต่อย่างไรก็ตามมีข้อยกเว้นหลายประการสำหรับกฎนี้ อาทิ ตำแหน่งรองชาวสก็อตในทางทฤษฎีจะรวมคำว่า "แห่ง" ไว้ด้วย แม้ว่าในทางปฏิบัติมักจะละทิ้งก็ตาม (เช่น "ไวเคานต์แห่งฟอล์กแลนด์" เป็นที่รู้จักกันทั่วไปในชื่อ "ไวเคานต์ฟอล์กแลนด์")

คำลำลอง

ลอร์ด (Lord) ไม่ใช่บรรดาศักดิ์ เป็นเพียงคำลำลองสุภาพ มีความหมายคล้ายคลึงกับคำว่า ‘ใต้เท้า’ ใช้สำหรับเรียกขุนนางทั้ง 5 ชั้นตั้งแต่ดยุกลงไปจนถึงบารอน โดยขุนนางตำแหน่งบารอน เป็นผู้ใช้คำนี้แทนบรรดาศักดิ์ของตนเองมากที่สุด อาทิ ในการประชุมสภาขุนนาง แทนที่ขุนนางยศบารอนจะพูดว่า ข้าพเจ้า บารอน...แห่ง... นั้นมักไม่เป็นที่ปรากฏบ่อย แต่มักพูดว่า ข้าพเจ้า ลอร์ด... แทน ยกตัวอย่างเช่น วิลเลียม เกรนวิลล์ บารอนเกรนวิลล์ มักจะเป็นที่รู้จักในชื่อ ลอร์ดเกรนวิลล์ มากกว่า

นอกจากนี้ ไวเคานต์ เคานต์ และเอิร์ล ก็มักจะแทนตนเองว่าลอร์ดด้วยเช่นกัน ในขณะที่ดยุกมักจะแทนตนเองว่า ดยุก... ไปเลย ไม่นิยมใช้คำว่าลอร์ดในการแทนตนเอง

ภริยาของขุนนางเหล่านี้จะแทนตนเองว่า เลดี้ (Lady) หรือมีความหมายคล้ายกับ ‘ท่านหญิง’ ยกเว้นภริยาของดยุกที่ไม่นิยมแทนตนเองเช่นนั้น มักจะแทนตนเองว่า ดัชเชส

ดูเพิ่ม

• รายชื่อตำแหน่งดยุกและขุนนางสืบตระกูลของหมู่เกาะอังกฤษ
• ขุนนางไทย บรรดาศักดิ์