เบดูอิน
 งานแต่งงานของชาวเบดูอินในโซนเยรูซาเลมที่งาน 1904 World's Fair | |
| ประชากรทั้งหมด | |
|---|---|
| 4,000,000[1]–25,000,000[2] | |
| ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ | |
 ซูดาน | 10,000,000[3] |
 แอลจีเรีย | 2,000,000[3] |
 ซาอุดีอาระเบีย | 2,000,000[3] |
 อิรัก | 1,500,000[3] |
 จอร์แดน | 1,300,000[3] |
 ลิเบีย | 1,000,000[3] |
 อียิปต์ | 1,000,000[3] |
 สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ | 800,000[3] |
 ซีเรีย | 700,000[3] |
 เยเมน | 500,000[3] |
 คูเวต | 300,000[3] |
 อิหร่าน | 500,000[3] |
 โมร็อกโก | 250,000[3] |
 อิสราเอล | 220,000[3] |
 เลบานอน | 200,000[3] |
 ตูนิเซีย | 180,000[3] |
 มอริเตเนีย | 100,000[3] |
 บาห์เรน | 70,000[3] |
 กาตาร์ | 50,000[3] |
 เวสต์แบงก์ | 30,000[3] |
 โอมาน | 30,000[3] |
| ภาษา | |
| สำเนียงอาหรับ (บะดะวี • ฮัซซานียะฮ์ • ฮิญาซ • นัจญ์ดี • โอมาน) | |
| ศาสนา | |
| ส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม ส่วนน้อยนับถือศาสนาคริสต์[4][5][6][7] | |
| กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง | |
| อาหรับอื่น ๆ | |
เบดูอิน หรือ บัดว์ (อังกฤษ: Bedouin, /ˈbɛduɪn/;[8] อาหรับ: بَدْو, อักษรโรมัน: badw, เอกพจน์ بَدَوِي บะดะวี) เป็นประชากรชนร่อนเร่อาหรับที่มีประวัติว่าอาศัยอยู่ในบริเวณทะเลทรายของแอฟริกาเหนือ, คาบสมุทรอาหรับ, เมโสโปเตเมียตอนบน และลิแวนต์[9] คำศัพท์ภาษาอังกฤษของคำว่า เบดูอิน มาจากภาษาอาหรับว่า บะดะวี ซึ่งหมายถึง "ผู้อยู่อาศัยในทะเลทราย" และมีความหมายตรงข้ามกับคำว่า ฮาฎิร ที่หมายถึงกลุ่มคนที่มีวิถีชีวิตแบบนั่งนอนมาก[10] อาณาเขตของเบดูอินขยายไปตั้งแต่เขตทะเลทรายในแอฟริกาเหนือถึงบริเวณทรายหินในตะวันออกกลาง[11] พวกเขาแบ่งตนเองออกเป็นหลายชนเผ่า หรือกลุ่ม (รู้จักกันในภาษาอาหรับว่า อะชาอิร; عَشَائِر) และมีวัฒนธรรมในการต้อนอูฐและแพะ[11] เบดูอินส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม ถึงแม้ว่ามีส่วนน้อยนับถือศาสนาคริสต์ในบริเวณพระจันทร์เสี้ยวอันอุดมสมบูรณ์[12][5][6][7]
ดูเพิ่ม
[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ เบดูอิน
- ศัพทมูลวิทยาของอาหรับ
- อาหรับ
- อัรเฎาะฮ์
- ดนตรีเบดูอิน
- เกดาไรต์
- เซเดนติซึม (Sedentism)
- ชนเผ่าในอาระเบีย
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Losleben, Elizabeth (2003). The Bedouin of the Middle East. Lerner Publications. pp. 4–5. ISBN 978-0-8225-0663-8. สืบค้นเมื่อ 1 November 2012.
- ↑ Suwaed, Muhammad (2015). Historical Dictionary of the Bedouins. Rowman & Littlefield. p. 7. ISBN 9781442254510. สืบค้นเมื่อ 23 February 2019.
- ↑ 3.00 3.01 3.02 3.03 3.04 3.05 3.06 3.07 3.08 3.09 3.10 3.11 3.12 3.13 3.14 3.15 3.16 3.17 3.18 3.19 3.20 Muhammad Suwaed (2015): Historical Dictionary of the Bedouins. Rowman & Littlefield, 30-10-2015, 304 pages: pp. 10. ISBN 978-1-4422-5450-3.
- ↑ "Arab woman wearing embroidered coat". Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA.
- ↑ 5.0 5.1 "Al Twal Family Story". www.mariamhotel.com.
- ↑ 6.0 6.1 "Bedouin | Encyclopedia.com". www.encyclopedia.com.
- ↑ 7.0 7.1 Jaussen, Father Antonin (1 January 1904). "English: Jordanian Bedouin Christians 1904 2" – โดยทาง Wikimedia Commons.
- ↑ แม่แบบ:Oxford Dictionaries
- ↑ Dostal, Walter (1967). Die Beduinen in Südarabien. Verlag Ferdinand Berger & Söhne.
- ↑ Pietruschka, Ute (2006). "Bedouin". ใน McAuliffe, Jane Dammen (บ.ก.). Encyclopaedia of the Qurʾān. Brill. doi:10.1163/1875-3922_q3_EQSIM_00046.
- ↑ 11.0 11.1 Malcolm, Peter; Losleben, Elizabeth (2004). Libya. Marshall Cavendish. p. 64. ISBN 978-0-7614-1702-6. สืบค้นเมื่อ 19 October 2015.
- ↑ "Christian Arab Bedouin woman wearing embroidered coat". Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA. สืบค้นเมื่อ 2019-07-22.
อ่านเพิ่ม
[แก้]- Asher, Michael Last of the Bedu Penguin Books 1996
- Brous, Devorah. "The 'Uprooting:' Education Void of Indigenous 'Location-Specific' Knowledge, Among Negev Bedouin Arabs in Southern Israel". International Perspectives on Indigenous Education. (Ben Gurion University 2004)
- Chatty, D Mobile Pastoralists 1996. Broad introduction to the topic, specific focus on women's issues.
- Chatty, Dawn. From Camel to Truck. The Bedouin in the Modern World. New York: Vantage Press. 1986
- Cole, Donald P. "Where have the Bedouin gone?" Anthropological Quarterly. Washington: Spring 2003.Vol.76, Iss. 2; pg. 235
- Falah, Ghazi. "Israeli State Policy Towards Bedouin Sedentarization in the Negev", Journal of Palestine Studies, 1989 Vol. XVIII, No. 2, pp. 71–91
- Falah, Ghazi. "The Spatial Pattern of Bedouin Sedentarization in Israel", GeoJournal, 1985 Vol. 11, No. 4, pp. 361–368.
- Gardner, Andrew. "The Political Ecology of Bedouin Nomadism in the Kingdom of Saudi Arabia". In Political Ecology Across Spaces, Scales and Social Groups, Lisa Gezon and Susan Paulson, eds. Rutgers: Rutgers University Press.
- Gardner, Andrew. "The New Calculus of Bedouin Pastoral Nomadism in the Kingdom of Saudi Arabia". Human Organization 62 (3): 267–276.
- Gardner, Andrew and Timothy Finan. "Navigating Modernization: Bedouin Pastoralism and Climate Information in the Kingdom of Saudi Arabia". MIT Electronic Journal of Middle East Studies 4 (Spring): 59–72.
- Gardner, Ann. "At Home in South Sinai." Nomadic Peoples 2000.Vol.4, Iss. 2; pp. 48–67. Detailed account of Bedouin women.
- Jarvis, Claude Scudamore. Yesterday and To-day in Sinai. Edinburgh/London: W. Blackwood & Sons; Three Deserts. London: John Murray, 1936; Desert and Delta. London: John Murray, 1938. Sympathetic accounts by a colonial administrator in Sinai.
- Lancaster, William. The Rwala Bedouin Today 1981 (Second Edition 1997). Detailed examination of social structures.
- S. Leder/B. Streck (ed.): Shifts and Drifts in Nomad-Sedentary Relations. Nomaden und Sesshafte 2 (Wiesbaden 2005)
- Lithwick, Harvey. "An Urban Development Strategy for the Negev's Bedouin Community". Center for Bedouin Studies and Development and Negev Center for Regional Development, Ben-Gurion University of the Negev, August 2000
- Mohsen, Safia K. The quest for order among Awlad Ali of the Western Desert of Egypt.
- Thesiger, Wilfred (1959). Arabian Sands. ISBN 0-14-009514-4 (Penguin paperback). British adventurer lives as and with the Bedu of the Empty Quarter for 5 years