PhD Thesis, Monographs by Ioannis Manos
EDITED VOLUMES by Ioannis Manos
Book & Journal Chapters by Ioannis Manos
Culture-Borders-Gender/Studies - Issue 2, 2023
This introductory paper to the special section "Silenced Minority Languages: Folk Tales and Songs... more This introductory paper to the special section "Silenced Minority Languages: Folk Tales and Songs in France and Greece" comprehensively overviews current interdisciplinary discussions and case studies on minority rights and language preservation worldwide. By examining diverse perspectives and case studies, the paper encourages readers to reflect on the complexities of sustaining minority languages in different sociopolitical environments.
Teaching Anthropology in Southern Europe (Special Issue - Ioannis Manos Guest Editor)
When teaching ethnography and discussing anthropology in Greek universities, instructors endeavor... more When teaching ethnography and discussing anthropology in Greek universities, instructors endeavor to make students familiar with the study of otherness and introduce them to alternative ways of understanding social phenomena. How can we demonstrate ethnography's potential, not only as an effective means of studying diversity and perceiving social realities, but also as a way of making a living? Such a concern requires revisiting the teaching process in order to better appreciate anthropology's discipline and its method. This paper reflects on teaching experiences in various academic and non-academic contexts. It also discusses the practices employed, the educational objectives set, and the challenges and dilemmas dealt with when teaching ethnography in a Greek/Southeast European academic context.
Επιστήμη του Χορού Τόμος, 2016
The paper critically examines the complex relationship between Greek folklore dance and cultural ... more The paper critically examines the complex relationship between Greek folklore dance and cultural identity. It identifies and challenges dominant yet problematic assumptions that limit understanding of dance practices. The critique focuses on the following aspects: a) Dance is conceptualised as a series of structured, rhythmic movements associated with a specific geographical area and its inhabitants, b) This perspective prioritises movement patterns in the quest for “pure” and “authentic” dance forms, establishing a unique identification through the homogenising concept of ‘regional style’, c) ‘Style’ (“ύφος”) here denotes the singular acceptance of the execution of consistent movements, pursued independently of the historical and socio-cultural contexts that shape its performance, d) This approach assigns value to dance elements perceived as timeless, linking their performance to a notion of transcendent cultural continuity. The paper stresses the need for a conceptual and methodological reconsidering of dance as a culturally and historically contingent phenomenon. The paper advocates for utilising ethnography as a comprehensive approach to understanding dance’s nuanced expressions and interplay with culture, location, and people.
Η ενασχόληση με τον ελληνικό χορό και η οργανωμένη σκηνική παρουσίασή του στην Ελλάδα σήμερα αποτελούν μία καθιερωμένη μορφή πολιτιστικής δραστηριότητας, με ευρεία κοινωνική, οικονομική, πολιτική και ιδεολογική σημασία, στην οποία μετέχουν τοπικοί και/ή κρατικοί, δημόσιοι και ιδιωτικοί θεσμοί και σωματεία αλλά και διάφορες συλλογικότητες, κοινωνικές ομάδες και μεμονωμένα άτομα. Τόσο ως υλοποιούμενη κρατική πολιτική, όσο και ως ιδιωτική πρωτοβουλία, αποτελεί μία μορφή δράσης που έχει συνδεθεί με την προβολή του νεότερου και σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Το παρόν κείμενο, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της περιοχής της Φλώρινας, θέτει μια σειρά από ζητήματα που συνδέονται με τη μελέτη του ελληνικού παραδοσιακού χορού και το ρόλο του ως στοιχείο του πολιτισμού. Διερευνά, ειδικότερα, τη διαδικασία κατά την οποία ο χορός γίνεται κατανοητός ως σύνολο κινητικών σχημάτων, τα οποία θεωρείται ότι αποτελούν στοιχεία του πολιτισμού και της ταυτότητας μίας ομάδας ανθρώπων που ζουν σε μία συγκεκριμένη περιοχή. Πρόκειται για μία μορφή πρόσληψης του χορού, η οποία υποστασιοποιεί την σχέση του πολιτισμού (του χορού, στην περίπτωσή μας) με τους ανθρώπους και τ ον τόπο. Οι χοροί δε νοούνται έξω από συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, αλλά και, πάντα, προσλαμβάνονται εντός ξεκάθαρα οριοθετημένων και διακριτών πληθυσμών.
Uploads
PhD Thesis, Monographs by Ioannis Manos
EDITED VOLUMES by Ioannis Manos
Book & Journal Chapters by Ioannis Manos
Η ενασχόληση με τον ελληνικό χορό και η οργανωμένη σκηνική παρουσίασή του στην Ελλάδα σήμερα αποτελούν μία καθιερωμένη μορφή πολιτιστικής δραστηριότητας, με ευρεία κοινωνική, οικονομική, πολιτική και ιδεολογική σημασία, στην οποία μετέχουν τοπικοί και/ή κρατικοί, δημόσιοι και ιδιωτικοί θεσμοί και σωματεία αλλά και διάφορες συλλογικότητες, κοινωνικές ομάδες και μεμονωμένα άτομα. Τόσο ως υλοποιούμενη κρατική πολιτική, όσο και ως ιδιωτική πρωτοβουλία, αποτελεί μία μορφή δράσης που έχει συνδεθεί με την προβολή του νεότερου και σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Το παρόν κείμενο, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της περιοχής της Φλώρινας, θέτει μια σειρά από ζητήματα που συνδέονται με τη μελέτη του ελληνικού παραδοσιακού χορού και το ρόλο του ως στοιχείο του πολιτισμού. Διερευνά, ειδικότερα, τη διαδικασία κατά την οποία ο χορός γίνεται κατανοητός ως σύνολο κινητικών σχημάτων, τα οποία θεωρείται ότι αποτελούν στοιχεία του πολιτισμού και της ταυτότητας μίας ομάδας ανθρώπων που ζουν σε μία συγκεκριμένη περιοχή. Πρόκειται για μία μορφή πρόσληψης του χορού, η οποία υποστασιοποιεί την σχέση του πολιτισμού (του χορού, στην περίπτωσή μας) με τους ανθρώπους και τ ον τόπο. Οι χοροί δε νοούνται έξω από συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, αλλά και, πάντα, προσλαμβάνονται εντός ξεκάθαρα οριοθετημένων και διακριτών πληθυσμών.
Η ενασχόληση με τον ελληνικό χορό και η οργανωμένη σκηνική παρουσίασή του στην Ελλάδα σήμερα αποτελούν μία καθιερωμένη μορφή πολιτιστικής δραστηριότητας, με ευρεία κοινωνική, οικονομική, πολιτική και ιδεολογική σημασία, στην οποία μετέχουν τοπικοί και/ή κρατικοί, δημόσιοι και ιδιωτικοί θεσμοί και σωματεία αλλά και διάφορες συλλογικότητες, κοινωνικές ομάδες και μεμονωμένα άτομα. Τόσο ως υλοποιούμενη κρατική πολιτική, όσο και ως ιδιωτική πρωτοβουλία, αποτελεί μία μορφή δράσης που έχει συνδεθεί με την προβολή του νεότερου και σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Το παρόν κείμενο, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της περιοχής της Φλώρινας, θέτει μια σειρά από ζητήματα που συνδέονται με τη μελέτη του ελληνικού παραδοσιακού χορού και το ρόλο του ως στοιχείο του πολιτισμού. Διερευνά, ειδικότερα, τη διαδικασία κατά την οποία ο χορός γίνεται κατανοητός ως σύνολο κινητικών σχημάτων, τα οποία θεωρείται ότι αποτελούν στοιχεία του πολιτισμού και της ταυτότητας μίας ομάδας ανθρώπων που ζουν σε μία συγκεκριμένη περιοχή. Πρόκειται για μία μορφή πρόσληψης του χορού, η οποία υποστασιοποιεί την σχέση του πολιτισμού (του χορού, στην περίπτωσή μας) με τους ανθρώπους και τ ον τόπο. Οι χοροί δε νοούνται έξω από συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, αλλά και, πάντα, προσλαμβάνονται εντός ξεκάθαρα οριοθετημένων και διακριτών πληθυσμών.