Tuluniylar

Tuluniylar davlati — 868—905-yillarda Shimoliy Afrika va Yaqin Sharqda mavjud boʻlgan davlat boʻlib, markazi hozirgi Misr hududida joylashgan boʻlib, uni turkiy kelib chiqishi Tulunidlar sulolasi boshqargan[4]. Muvaffaqiyatli harbiy amaliyotlar tufayli Suriya Tulunidlar tomonidan bosib olindi. Ahmad ibn Tulun va uning vorisi Xumaravayh davrida Vizantiya qator magʻlubiyatlarga uchradi. Tulunidlar davlati hozirgi Liviya, Misr, Falastin va Suriya hududlari hamda Krit orolini nazorat qilgan. Shtat poytaxti Fustat shahrida edi. Tuluniylar davlatining yuksalishi va qulashi musulmon dunyosida mintaqaviylikning kuchayishi fonida yuz berdi. Abbosiylar xalifaligi tartibsizliklarga qarshi kurashmoqda va umuminsoniy qonuniylik aurasini yoʻqotmoqda. Turkiy harbiy qoʻmondonlik bilan Bagʻdod maʼmuriyati oʻrtasida ham hokimiyat uchun kurash bor edi. Bundan tashqari, moliyaviy inqiroz kuchayib bordi. Bu hodisalarning barchasi Tulunidlar hukmronligi davrida xos edi[5].Xalifalikda ichki siyosiy vaziyat beqaror edi. 870-yilda al-Muvaffaq (vaf. 891) Iroq janubida Abbosiylar hukmronligini tiklash maqsadida surgunda boʻlgan Makkadan chaqirtiriladi. Ushbu beqaror vaziyat tufayli Ahmad ibn Tulun IX asrdagi boshqa mintaqaviy musulmon sulolalari (Tohiriylar, Aglobidlar va boshqalar) kabi xalifalik bilan ochiq toʻqnashuvga bormay, Misr ustidan hokimiyat oʻrnatishga va oʻz vakolatlarini kengaytirishga muvaffaq boʻldi[5]. .

Abbosiylar xalifalari qudrati zaiflashgan, qoʻriqchilarning oʻzboshimchaliklari davrida Bagʻdodga dushman boʻlgan merosxoʻr amirlar sulolalari butun viloyatlarni oʻz hokimiyatiga boʻysundirib, poytaxtga boʻysunishdan bosh tortdilar[6]. Tuluniylar hukmron sulolasining asoschisi Ahmad ibn Tulun asli oʻgʻuz turki[3] boʻlib, dastlab Bagʻdodda tuzilgan, soʻngra xalifadan keyin Samarraga koʻchib kelgan Oʻrta Osiyo turkiy abbosiy gvardiyasidan chiqqan. -Mo''tasim qarorgohini oʻsha yerga koʻchirdi.

815-yilda uning otasi Tulun oʻsha qabiladan boʻlgan boshqa qullar bilan birga Buxoro hukmdori Somoniylar tomonidan xalifa Al-Maʼmunga sovgʻa qilingan[7]. 818 yilda Tulun saroyda xizmat qila boshladi va tez orada yuqori lavozimlarga erishdi, xalifaning qoʻriqchilariga qoʻmondonlik qila boshladi. Ahmad 835-yilda Ramazon oyida Bagʻdodda tugʻilgan. Koʻp oʻtmay, 850 yilda u ota-onasi bilan Samarraga koʻchib oʻtdi va u yerda oʻsdi.[3] Tulun saroyda iltifot qozonishga muvaffaq boʻldi va oʻgʻliga gʻayrioddiy ilmiy taʼlim berdi: Ahmad harbiy tayyorgarlikdan oʻtgan, shuningdek, ilohiyotni ham oʻrgangan.[2]. Tulun 854 [3] yilda vafot etdi va uning xotini saroy qorovulining yuqori martabali turk qoʻmondoni Baybaklaga (Baik-Beg) turmushga chiqdi. Ibn Tulun saroy qorovullarining yana bir nufuzli turk sarkardasining qizi Xotunga turmushga chiqdi va undan ikki farzand: Abbos va Fotima tugʻdi. 855 yilda Ahmad xalifa Al-Mutavakkil qoʻl ostidagi maxsus harbiy qismga qoʻmondon etib tayinlanadi. Keyin u Tarsusga amir etib tayinlanadi[3], u yerda Vizantiyaga qarshi yurishlarda qatnashadi. 863-yilda Ahmad Bagʻdodga qaytib kelgach, xalifa al-Mustain ibn Tulunning oʻgʻli Humaraveyxni tugʻgan kanizak Meyozni oʻzining boʻlajak merosxoʻri sifatida taqdim qilib, uni mukofotlaydi. Ahmad xalifa al-Mustainning katta ishonchini qozondi va 866 yilda taxtdan voz kechganidan keyin unga hamrohlik qilib, Vositga surgunga joʻnadi. Tahtdan voz kechgan xalifaning xizmatida boʻlishni davom ettirgan Ahmad unga sodiq qoldi, har holda 867 yilda uning oʻlimida hech qanday ishtirok etmadi.[2] 868-yilda uning oʻgay otasi Bayikbakl (Baik-Beg) (vaf. 870) xalifa al-Muʼtazzdan Misrni iqta qilib oladi. U Ahmadni oʻzining advokati deb eʼlon qildi va oʻsha yili katta qoʻshin boshchiligida uni Misrga joʻnatdi[3]. 868 yil 15 sentabrda Ahmad ibn Tulun Fustatga keldi. Oʻsha davrda Iskandariya va boshqa baʼzi joylarda gubernatorga bevosita boʻysunmaydigan maxsus amirlar boʻlgan. Soliq maʼmuriyatining nufuzli rahbari Ibn al Mudabbir yangi hukmdorni yashirin norozilik bilan kutib oldi va Ahmad kelishidan koʻp oʻtmay, Misrning yuqori qismida Alilar qoʻzgʻoloni boshlandi. Ammo Ibn Tulun 869 yilda keyingisi kabi uni bostirdi. Keyin u oʻzining fuqarolik hamkasbi hukmdori taʼsirini mahorat bilan olib tashladi.[2] Ibn al Mudabbir oʻzining ochkoʻzligi va yuqori soliq stavkalari (xususan, Misr aholisining yarmidan koʻpini tashkil etuvchi musulmon boʻlmagan fuqarolar uchun) tufayli mahalliy aholiga yoqmasdi. Ibn al Mudabbir Misr hukmdoriga emas, toʻgʻridan-toʻgʻri xalifaga hisobot berdi, shuning uchun Ahmadni umuman mensimadi. Ibn Tulun oʻzining barcha taʼsirini norozi amaldorni olib tashlash uchun ishlatib, toʻrt yil ichida muvaffaqiyatga erishdi. Shunday qilib, Ahmad mamlakat boshqaruvini oʻz qoʻliga oladi va 870 yilda oʻgay otasi vafotidan soʻng Misr amiri deb eʼlon qilinadi[3]. Bayk-bek oʻldirilganidan keyin uning huquqlari Ahmad Xotunning xotinining otasi Yarjuk at-Turkiyga oʻtgan boʻlsa-da, u Misr hukmdorining ibn Tulunga boʻlgan huquqlarini saqlab qoldi, hatto Iskandariya va boshqa hududlarda oʻz vakolatlarini kengaytirdi. mintaqa. Ahmad Suriyaning isyonkor hukmdori Iso ibn-Shayx ash-Shayboniyga qarshi yurish qildi, bu unga 100 000 kishilik qoʻshin toʻplash imkonini berdi. 872 yilda xalifa Al-Mu’tamid Al-Muvaffaqning ukasi (boʻlajak xalifa al-Mu’tadidning otasi) Gʻarbiy viloyat hokimi va Damashq hukmdori etib tayinlanganidan soʻng, Ahmad sovgʻalar yordamida buni taʼminlashga muvaffaq boʻldi. Misrni boshqarish unga qoldi. Markaziy Abbosiy hokimiyati bilan yaxshi aloqada boʻlish uchun Ahmad vaqti-vaqti bilan Bagʻdodga soliq yubordi, ammo u buni juda gʻayratsiz qildi. Biroq saroy qoʻriqchisining nojoiz boshqaruvi tufayli xalifalik mavqei murakkablashib, Iroq janubidagi Basra va shtatning sharqiy qismidagi Safforni qoʻlga olgan zinjlar qoʻzgʻolonlariga sabab boʻlgach, ibn ibn. 874 yilda Tulun Bagʻdodga har qanday toʻlovlarni toʻxtatishga qaror qildi.[2]877-yilda xalifalik qoʻshinlari oʻlpon toʻlamaslik bahonasida Ahmadga qarshi yuboriladi[3]. Biroq, hukumat allaqachon Mesopotamiyada boʻlgan armiyaning ish haqini toʻlash uchun mablagʻ yoʻqligi sababli Misrga bostirib kirish rejasidan voz kechishga majbur boʻldi.[2] Muso ibn Bug al Kabir boshchiligidagi qurolli kuchlarning Misr ustidan nazoratni tiklashga urinishi muvaffaqiyatsiz tugadi va uning qoʻshini ibn Tulunning katta qoʻshinlari tomonidan tarqab ketdi. Shunday qilib, Ahmad oʻz hokimiyatini saqlab qoldi va keyingi 878 yilda Falastin, Iordaniya va Suriya gubernatori Amanjurning[2] oʻlimidan foydalanib, qoʻshinini shu viloyatlarga olib kirdi, Quddus, Damashq, Xoms, Xama va boshqa shaharlarni egalladi. Halab.[3] Bundan tashqari, deyarli butun mamlakat, Antioxiyadan tashqari, kuch bilan olingan, jangsiz unga taslim boʻldi. Ayrim tumanlar boshliqlari hech qanday qarshilik koʻrsatmadilar, chunki ular hukumatga sodiqlik tuygʻusi bilan yoʻl-yoʻriq koʻrsatilmagan, Bagʻdoddan yordam va madad olish umididan ilhomlanmaganlar.[2] Keyin Ahmad Kichik Osiyoga bostirib kirib, Vizantiya bilan urush boshlaydi Ammo tez orada Ibn Tulun shoshib Misrga qaytishga majbur boʻldi, u yerda oʻgʻli Abbos hokimiyatni egallashga urinib, otasiga qarshi isyon koʻtardi. Qoʻshinning bir qismi uning tomoniga oʻtgan va million dinor miqdori bilan u gʻazablangan otasidan uzoqda, Barkaga nafaqaga chiqdi. Ahmad zudlik bilan Fustatga qaytib keldi va yana nafaqaga chiqishga qaror qilgan oʻjar oʻgʻilni boʻysundirish uchun juda katta tayyorgarlik koʻrdi. Otasi bilan uchrashib qolmaslik uchun u toʻgʻridan-toʻgʻri Aglobid Ibrohim II mulkiga oʻtib ketdi va oʻzining intizomsiz qoʻshini bilan sharqiy Tripolis tumanini talon-toroj qila boshladi. Qoʻshni berberlar Ibrohimga yordam berishdi. 880-yilda Abbos magʻlubiyatga uchradi va yana Barkaga tashlandi. Bu yerda u yana bir muddat chidadi, 882 yilda Ahmad yuborgan qoʻshin uning otryadini yoʻq qilib, uni asirga oldi[2]. Ahmad oʻgʻlining qoʻzgʻolonini bostirishga sarflagan vaqt ichida barcha bosib olingan viloyatlar undan uzoqlashdi. 881/882 yillarda u tomonidan Mesopotamiyaga hokim etib tayinlangan Lulu Al-Muvaffaq tomoniga oʻtdi. 882 yilda Misrdagi ishlarni tugatgan Ahmad Suriyaga yangi yurish qildi va uni yana oʻz hokimiyatiga boʻysundirdi.[3] Ammo Ahmadning oʻylab topilgan, himoya vaʼda qilgan rejasi, akasining vasiyligidan qoniqmagan xalifa Al-Mu’tamidni Suriyaga jalb qilish, uni nazorat qilish, qonuniy boshni himoyachi rolini oʻynash. gʻayriinsoniy qarindoshining fitnalari xalifaning oʻzi toʻliq tayyor boʻlishiga qaramay muvaffaqiyatsizlikka uchradi. Al-Mu’tamid Suriyaga ketayotganida toʻxtatildi. 883 yilda Makkani egallashga urinish u yerga toʻplangan juda koʻp ziyoratchilarning kutilmagan qarshiliklari tufayli muvaffaqiyatsiz yakunlandi. Keyin Ahmad al-Muvaffaqni paygʻambarning noibiga qarshi isyonchi deb eʼlon qildi. Bunga javoban al-Muvaffaq xalifani Ahmadni Misr gubernatori lavozimidan rasman olib tashlashga majbur qildi. Ikkala yetakchi ham juma namozida bir-birini soʻkishdi. Bu orada amir Tarsusning muvaffaqiyatsiz qamalida ancha alamli magʻlubiyatga uchradi, bu yerda uning qoʻmondonlaridan biri Yazmon al-Xadim yaqinda Vizantiyaliklar ustidan qozongan gʻalabasidan gʻururlanib oʻtirdi.[2] Shunga qaramay, Ahmad yana deyarli butun Suriyani oʻziga boʻysundirdi[3]. Ammo Tarsusda u yaqinlashib kelayotgan kasallikning birinchi alomatlarini his qildi. Ratsionga rioya qilmaslik tufayli ogʻriq kuchaydi. Fustatga qaytib, oʻgʻli Humaraveyxni merosxoʻr qilib[8] tayinlagan Ahmad ibn Tulun 884-yil 10-mayda 50 yoshida ichak tutilishidan vafot etadi[2][3]. Boshqa bir versiyaga koʻra, u Antioxiyada vafot etgan.[9] Ahmad ibn Tulunning istilolari natijasida ulkan kuch vujudga keldi, u qullardan tashkil topgan yirik professional armiyaga tayanib, u boshqargan, ular orasida turklar, berberlar, yunonlar va qora tanli nubiyaliklar ustunlik qilgan.[3][10] Uning 10 yildan ortiq davom etgan hukmronligi Ahmadga ortda yaxshi tayyorlangan harbiy, barqaror iqtisodiyot va davlat ishlarini nazorat qilish uchun tajribali amaldorlarni qoldirish imkonini berdi. Boy viloyatdan katta miqdorda soliqlar yigʻib, mablagʻlarning bir qismini qishloq xoʻjaligi va savdoni rivojlantirishga yoʻnaltirdi; tangalar zarb qila boshladi, unga xalifaning nomi yoniga oʻz ismini qoʻyadi[10]. Toʻliq muxtoriyat tufayli Bagʻdodga soliqlar yuborilmadi, irrigatsiyani rivojlantirish va kuchli flot qurish mumkin boʻldi, bu esa mahalliy xoʻjalik va savdoning rivojlanishiga katta turtki berdi[11]. Ahmad oʻz poytaxti Fustatni mustahkamlash va bezashga katta eʼtibor bergan. 877-879 yillarda u tomonidan barpo etilgan va hozirgi Qohira shahri tarkibiga kiritilgan Katay kvartalining oʻrtasida joylashgan ibn Tulun masjidi amirning umumiy foydali faoliyatidan dalolat beradi. Cathayning oʻzi Fors va Vizantiyaning buyuk shaharlari uslubida qurilgan. Unda katta shahar maydoni, ippodrom, hukmdor saroyi qurilgan. Ahmad davrida butun Misrda jadal qurilish boshlandi, kanallar qazildi va nilometrlar taʼmirlandi[3] Otasi vafotidan soʻng, Xumaravayh Bagʻdod xalifalari qaytarib olishga uringan Suriyani qayta egallashga majbur boʻldi[3]. Al-Muvaffaq oʻz kuchini oʻlchab, oʻta kuchli vassalga yolgʻiz hujum qilmaslikka qaror qildi. Damashqqa qarshi oʻz qoʻshinlarini joʻnatib, u bir vaqtning oʻzida Mosul suveren shahzodasi Ishoq ibn Kundajik va Ambar va oʻrta Furot boʻyidagi hokim Muhammad ibn Abu-s-Sajga oʻzi bilan birga Suriyaga kirishga vaʼda berib, ruxsat berdi. kelajakda oʻz mulklarini koʻpaytirish uchun. Shu tufayli Suriya birinchi hujumdanoq Misrdan ajralgan edi.[2] Bundan tashqari, otasining eski va asosiy ittifoqchisi Ahmad ibn Muhammad al-Vasitiy Xumaravayhdan dushman qarorgohiga qochib ketdi[5]. Ammo gʻoliblar oʻljani taqsimlash uchun janjallashdilar. Shunday qilib, 885 yilda Bagʻdod qoʻshinlari qoʻmondoni Al-Mutadid ibn al-Muvaffak Sojidlar va Ishoqlar tomonidan taqdirning rahm-shafqatiga berilib, Xumaravayh qoʻshinlari Ramlaga (Falastinda) yaqinlashganda, chekinishga majbur boʻldi. Tulunidlar yana Suriyani egallab olishdi va hatto u yerda 886-yilda boshlangan qoʻzgʻolonni ham bostirishdi.[2] Ikki yil davom etgan oʻjar urush Humaraveyxning gʻalabasi bilan yakunlandi. 886 yil oxirida u Iroqqa bostirib kiradi va xalifalik poytaxtiga tahdid sola boshlaydi. Bu abbosiylarni uning barcha zabtlarini rasman tan olishga majbur qildi[3]. Xuddi shu 886-yilda Al-Muvaffaq Tulunidlarning Misr va Suriya ustidan keyingi 30 yildagi hokimiyatini tan olish toʻgʻrisidagi shartnomani imzolashga majbur boʻldi[5]. Al-Muvaffaq, eng yaxshisi, Mesopotamiya hukmdorlarini Suriyaga qarshi qoʻyishga harakat qilish va ikkala tomon toʻliq holdan toyishini kutishdir, deb qaror qildi. Juma namozida xalifaning nomini tilga olish majburiyati evaziga Suriya va Misr hokimligida Xumaroviyning rasman maʼqullanishidan mamnun boʻlgan al-Muvaffoq davlat hukmdorini rozi qilish uchun Muhammad va Ishoq bilan qattiq kurash boshlaydi. Ularning asosiy maqsadi esa bir-biridan koʻproq yer tortib olish edi, shuning uchun u yoki boshqasi gohida Humaroviy tarafini oldi. Butun Mesopotamiya butunlay parokanda edi[2]. Qanday boʻlmasin, 887 yilda Mesopotamiyaning katta qismi Humaraveyx tasarrufiga oʻtdi.[3] Humaraveyx dabdabali rasmiyatchilikka alohida ahamiyat bergan. Oʻzining mustahkamlangan Tarsusida Bagʻdod va Misrga unchalik ahamiyat bermagan Yazmon al-Kadimni bundan buyon juma marosimida Xumaravayh nomini tilga olishga koʻndirish 890-yilda amirga katta mablagʻ sarfladi. Amir shu tariqa u „himoya chiziqlari“ning haqiqiy ustasiga aylanadi, deb qaror qildi. Shuningdek, u xalifa al-Mu’tadid oʻz qoʻlida ekanligiga ishongan, 892 yilda hukmdor katta miqdordagi pul evaziga uni hokim qilib tasdiqlashga rozi boʻlgan va 886 yilgi shartnoma shartlarini tasdiqlagan va 894 yilda hatto qizi Qatr an-Nadaga uylanish sharafi. Xumaravayh toʻy va mahrga 1,5 million tilla dinor sarflab, yuksak eʼtiborni qoʻldan boy bermaslik uchun bir yil ham qoldirmay, qunt bilan oʻlpon toʻlashga kirishdi. Shunday qilib, al-Mu’tadidda endi pul bor edi va Ahmad ibn Tulun qoldirgan toʻlib-toshgan yertoʻlalar tezda boʻshab keta boshladi. 896 yil yanvarda amir Humaraveyx Damashq yaqinidagi qalʼada boʻlganida gʻazablangan ayollar tomonidan haramda, boshqa versiyaga koʻra esa amaldorlar tomonidan oʻldirilgan.[2][3] Hokimiyat uning toʻngʻich oʻgʻli Jaishga oʻtdi[3]. 890 yilga kelib Tulunidlar davlati oʻzining maksimal hajmiga yetdi: uning chegaralari janubda Sudandan shimolda Adanagacha, gʻarbda Tripolidan sharqda Dajla qirgʻoqlarigacha choʻzilgan. Ammo bu kuch qisqa umr koʻrdi[3]. Humaraveyh hokimiyat tepasiga kelgach, Ahmad vafotidan keyin davlat xazinasida qolgan 10 million dinor yana umumiy muomalaga kiritildi[2]. Xumaravayh zavq-shavq bilan toʻla bekorchi hayot kechirdi. Muhtasham saroylar qurish, injiqliklarini qondirish bilan hisoblanmasdan pul sarfladi. Shunday qilib, 894-yilda Humaraveyx qizini xalifa al-Mu’tadidga berayotganda qizining toʻyi va mahriga 1,5 million tilla dinordan ortiq mablagʻ sarflagan. Hatto uning bogʻidagi daraxt tanasi ham oltin va kumush qoplamalar bilan qoplangan, deb yozadilar. Uning aqldan ozgan isrofgarligi tezda davlatni inqirozga olib keldi. Agar Ahmad vafotidan keyin xazinada 10 milliondan ortiq tilla dinor boʻlsa, Humaraveyxning 12 yillik hukmronligidan keyin hech narsa qolmagan. Uning siyosati natijasi maʼmuriy tartibsizlik va armiyaga boʻysunmaslik edi[3]. U xushmuomala, har qanday oʻyin-kulgiga juda ishtiyoqli yigit sifatida tavsiflangan. Amir har xil harbiy korxonalarni yomon koʻrar, koʻpincha qiyinchiliklarga duch kelganda tuyaqushning oqilona siyosatiga amal qilishni afzal koʻrardi. U tirikligida hammasi oʻzgarmagan, ammo uning toʻsatdan vafotidan soʻng Tulunidlar oilasi mustahkam toʻrga oʻralashib qolgani maʼlum boʻlib, keyinchalik bu butun knyazlik oilasini toʻliq qamrab olish uchun biroz harakat qilish arziydi[2. ] Tulunidlar imperiyasining qulashi896-yilda Humaraveyx oʻldirilgach, hokimiyat uning oʻn toʻrt yoshli toʻngʻich oʻgʻli Abu-l-Asakir Jayshga oʻtadi. Ammo Misr, Halab, Damashq, Abasim va Tarsusda uni tan olishmadi[3]. Jaish amakisi Mudar ibn Ahmad ibn Tulunni qatl qilishni buyurdi, uni oʻz hokimiyatiga tahdid deb bildi. Jaish bir necha oy tuzatganidan soʻng, uning qilgan ahmoqligini [2] koʻrib, faqihlar va qozilar yosh amirning taxtdan agʻdarilishini eʼlon qildilar. Oʻsha yilning iyun oyida bir qancha turkiy qoʻriqchi otryadlari Jaish tarafdorlariga hujum qilib, ularni magʻlub etadi. Amir qoʻlga olinib, taxtdan tushirildi[3]. Jaysh 896 yil noyabrda qamoqda vafot etdi. Uning oʻrnini ukasi Horun egalladi. Yangi hukmdorga ogʻir meros qoldi — xazina boʻsh edi, hukmron urugʻning turli vakillari oʻrtasidagi doimiy nizolar toʻxtamadi. Markaziy hokimiyat zaiflashdi va uni mustahkamlashning imkoni boʻlmadi.[3] U davlat ishlariga rahbarlikni vazir Abu Jafar ibn Aliga ishonib topshirdi, bu esa buzuq hashamatda yashashni afzal koʻrdi, bu esa mamlakatni inqirozning yanada kuchayishiga olib keldi. Har bir qoʻmondon oʻzi xohlaganini qildi. Mudofaa chizigʻi qoʻmondoni Ragʻib 896 yilda xalifa al-Mu’tadid tomoniga oʻtdi. Suriyadan tashqaridagi shaharlar birin-ketin al-Mu’tadidga topshirildi, Misr garnizonlari hali ham ularda joylashgan edi[2]. Tulunidlar davlatiga halokatli zarbani 902 yilda Furot ortidan Suriyaga bostirib kirgan karmatiyaliklar qoʻzgʻoloni urdi. 903-yil mart oyida Tulunidlar qoʻshini magʻlubiyatga uchradi va Damashqdan chekindi. Qarmatiylar qisqa vaqt ichida Suriyaning koʻplab shimoliy viloyatlarini, jumladan, Xoms, Xama, Baalbek, Salamiyani egallab oldilar. Biroq gʻoliblar oʻz muvaffaqiyatlaridan unumli foydalana olmadilar. Oʻsha yili ular Abbosiylar tomonidan magʻlubiyatga uchrab, Suriyaning barcha viloyatlarini qoʻlga kiritdilar[3]. 904-yil may oyida, qarmatiylarning birinchi qoʻzgʻoloni bostirilgandan soʻng, xalifa al-Muqtafiy Muhammad ibn Sulaymon al-Kotib[en] qoʻmondonligi ostida Misrga qoʻshin olib kirdi, Suriya amirlari qarshilik koʻrsatmasdan taslim boʻldilar[2]. [3] Uning harakatlari katta flot tomonidan qoʻllab-quvvatlandi. Quruqlikdan va dengizdan hujumga uchragan Horun birin-ketin magʻlubiyatga uchray boshladi.[3] Yil oxiriga kelib al-Katib Fustat oldida turishga muvaffaq boʻldi va shu bilan birga Dimyatda (Damietta) flot paydo boʻldi. 904-yil 30-dekabrda Horun oʻz qoʻriqchilari tomonidan oʻrtalarida boʻlgan janjalda oʻldirilgan.[2][3] Hokimiyat amakisi Shaybon ibn Ahmadga oʻtdi. Shaybon, ehtimol, Ahmadning oʻgʻillari ichida eng munosibi edi. U qarshilik koʻrsatishga urindi, lekin tez orada ustun kuchlar hujumiga dosh bera oldi.[2] Xorunning sobiq tarafdorlarining koʻpchiligi yangi amirni qoʻllab-quvvatlamay, xalifaning tarafiga oʻtishdi. U qoʻshin bilan Fustatga chekinishga majbur boʻldi. Shaybon qoʻshinining qoldiqlari 905-yil 11-yanvarda taslim boʻldi. Tuluniylar davlati oʻz faoliyatini toʻxtatdi.[12]

Muhammad ibn Sulaymon al-Katib oʻz turklari bilan birgalikda 905 yil boshida u bosib olgan shaharda dahshatli muvaffaqiyatlarga erishdi: hamma narsa talon-toroj qilindi, Katayning Tulunidlar kvartallari deyarli vayron qilindi, qulagan hukmronlik tarafdorlari qiynoqqa solindi va yoʻq qilindi. ommaviy va barcha oila aʼzolari, jumladan sobiq amirning oʻzi Bagʻdodga olib ketildi. Misrning gullab-yashnash davri tugadi, endi hokimlar tez-tez almashtirilar edi. Xalifalikning gʻarbiy qismining deyarli barcha boshqa hududlarida boʻlgani kabi tartibsizliklar, qashshoqlik va ofatlar ham xuddi shunday oʻsdi.[2] Ahmad ibn Tulun oʻzining poytaxti Kattayni boʻlajak Qohira yoʻnalishi boʻyicha, avvalgi poytaxt Fustatdan shimolda, aslida uning mahallasi boʻlgan katta shaharga asos solgan. Bu shaharning bugungi kungacha saqlanib qolgan diqqatga sazovor joylaridan biri ibn Tulun masjidi edi. Tarixchi al-Maqriziy masjid qurilishini 876[13] yilga toʻgʻrilab, oʻsha davrdan saqlanib qolgan masjiddagi lavhada qurilishning tugallanish sanasini hijriy 265 yil, yaʼni milodiy 879 yil deb koʻrsatadi. e. Masjid Bagʻdoddan koʻchirilgandan soʻng Abbosiy xalifalari qarorgohi boʻlgan Mesopotamiyaning Samarra shahrida oʻsha davrda keng tarqalgan uslubda qurilgan. Bu meʼmorchilik uslubi diniy binolar bilan chegaralanib qolmay, balki dunyoviy binolarga ham tatbiq etilgan.[14] Masjid Jabal Yashkur („Shukronalik tepaligi“) nomli kichik tepalikda qurilgan. Bir mahalliy afsonada aytilishicha, Toʻfondan keyin Nuhning kemasi Ararat togʻida emas, balki shu yerda toʻxtagan.[15] Samarradagi mashhur minora zinapoyasiga oʻxshash tashqi spiral zinapoyaga ega boʻlgan minoraning qurilish sanasida sezilarli farqlar mavjud. Minora loyihasi uchun Ibn Tulunning oʻzi mas’ul boʻlgani haqida afsona bor: amaldorlari bilan oʻtirib, pergamentning bir qismini barmogʻi atrofida ifloslantirdi. Muhtaramlar undan nima qilyapsan, deb soʻrashganda, u minorani loyihalashtirayotganini xijolat bilan javob berdi. Koʻpgina meʼmoriy xususiyatlar, ammo keyinchalik qurilishga ishora qiladi; xususan, minora masjidning bosh binosi bilan toʻliq bogʻlanmagan, agar masjid va minora bir vaqtda qurilganida bunday boʻlmas edi. Katta tantanali masjid Tulunidlarning maʼmuriy markazi boʻlib xizmat qilgan Ibn Tulun al-Qatai poytaxtining markaziy nuqtasiga aylanishi kerak edi. Masjid dastlab Ahmad saroyiga tutashgan boʻlib, minbarga tutashgan eshik uning toʻgʻridan-toʻgʻri masjidga kirishiga imkon bergan. Masjidning zamonaviy umumiy koʻrinishi Qohiradagi masjidlarning mutlaq koʻpchiligidan farqli oʻlaroq, Bagʻdot xalifaligi meʼmoriy anʼanalari taʼsirining xususiyatlarini oʻzida mujassam etgan. Masjid ichki hovli atrofida qurilgan boʻlib, uning har toʻrt tomonida yopiq zal, qibla tomonida kattaroq zal joylashgan. Masjidning ichki va tashqi devorlari orasidagi boʻshliqda tahorat (sabil) uchun favvora boʻlgan. Masjid hovlisi uch tomondan arkadalar bilan oʻralgan. Lancet kamarlari kvadrat ustunlarga tayanadi. Toʻrtinchi tomonda saxnga tutashgan namozxona, u yerda Ibn Tulun davrida qurilgan, ammo keyinchalik sezilarli darajada qayta qurilgan mehrab joylashgan. Zalni bezatib turgan goʻzal bosh harflari boʻlgan toʻrtta ustun Yustinian davridagi Vizantiya cherkovining shpallaridir.[16]. Ibn-Tulun masjidi kuygan gʻishtdan qurilgan va ohak suvoq bilan qoplangan, bu yana binoning Qohira uchun oʻziga xosligidan dalolat beradi — chunki mintaqada qurilish materiali sifatida ishlatiladigan tosh yetarli. Bu holat ham meʼmorlarning Bagʻdod anʼanalariga amal qilganliklaridan dalolat beradi. Katta va kichik arklarning arxivoltlari, ustunlar boshlari, kornişlar va boshqalar islom sanʼati uchun anʼanaviy uslublashtirilgan gul naqshlari bilan bezatilga Xumaravayh xarajatda otasidan oshib ketdi. U oʻzi va sevimlilari uchun ajoyib saroylar va bogʻlar qurdi. Uning otxonalari shunchalik katta ediki, mashhur afsonaga koʻra, Humaraveyx hech qachon bitta otni bir necha marta minmagan. U davlat xazinasini isrof qilgan boʻlsa-da, ayni paytda oʻzining madaniy faoliyati, ilm-fan va sheʼriyatga homiyligi bilan tanilgan. Mashhur filolog Muhammad ibn Abdulloh ibn Muhammad Muslim (vaf. 944) uning homiysi va oʻgʻillariga ustozi boʻlgan. Qosim ibn Yahyo al-Mariyamiy (vaf. 929) Humaravyhning jang maydonidagi gʻalabasini nishonlash uchun maqtov yozgan.[17] Humaraveyh oʻzining eng yaqin maslahatchisi al-Husayn ibn al-Jassas al-Javariy vositachiligida oʻrta asrlar islom tarixidagi buyuk siyosiy nikohlardan birini tashkil qildi. U oʻz qizini Bagʻdoddagi xalifaning oilasi aʼzosiga turmushga berish gʻoyasini taklif qildi. Tulunid malikasi Qatr an-Nada va abbosiylar xalifasi al-Mu’tadid oʻrtasidagi nikoh 892 yilda boʻlib oʻtgan. Amir tomonidan nikoh shartlariga koʻra qiz farzand uchun beriladigan mahr 400 mingdan bir million dinorgacha baholanadi. Baʼzilar toʻyning ulugʻvorligi Abbosiylarning Tuluniylar davlatini yoʻq qilishga boʻlgan hisob-kitob urinishi boʻlgan, deb taxmin qiladilar. Qatr an-Nadaning muhtasham toʻyi haqidagi ertak Usmoniylar saltanati davrigacha Misr xalqi xotirasida saqlanib qolgan, yilnomalarda qayd etilgan va xalq adabiyotida saqlanib qolgan.[17] Bu nikoh oʻzining gʻayrioddiy tabiati bilan alohida ahamiyat kasb etadi: turli hukmron oilalar vakillari oʻrtasidagi nikoh islom mamlakatlari tarixida kam uchraydi.[18] Mahr yoki kelin bahosi odat boʻlgan islom nikohlarida kelinning oilasi tomonidan beriladigan mahr tushunchasi ham yoʻq edi.[19] Ahmad davrida Tulunidlar qoʻshini va floti tuzildi. Oʻz qurolli kuchlarini yaratish zarurati 870-yilda Falastin hukmdori Iso ibn-Shayx ash-Shayboniy qoʻzgʻolonidan soʻng yaqqol namoyon boʻldi. Bunga javoban Ahmad ibn Tulun sudan va yunon qul jangchilaridan iborat qoʻshin tuzdi. Boshqa maʼlumotlarga koʻra, askarlar fors va sudanlik boʻlishi mumkin.[5] Xumaravayh otasining koʻp millatli qoʻshinga nisbatan siyosatini davom ettirdi. Uning harbiy qudrati qora tanli sudan askarlari, yunon yollanma askarlari va Turkistondan kelgan yangi turkiy askarlardan iborat polklar bilan mustahkamlangan.[17]

Ibn Tulun Tulunidlarni himoya qilish uchun elita gvardiyasiga asos solgan. U Tulunidlar armiyasining oʻzagini tashkil etdi, uning atrofida boshqa polklar tuzildi. Bu qoʻshinlar Ahmad hukmronligi davrida Afgʻonistonning Gur viloyatidan, Xumaravayh davrida esa mahalliy arablardan toʻplangan. 871 yilda boʻlib oʻtgan marosimda Ibn Tulun oʻz qoʻshinlarini oʻziga shaxsiy bayʼat qilishga majbur qildi. Biroq, Tulunidlar qoʻshinidan qochib ketishlar ham boʻlgan, ulardan eng mashhuri 883 yilda Luluning eng yuqori martabalaridan qoʻmondonning Abbosiylar tomoniga oʻtishidir. Butun umri davomida Ahmad oʻz armiyasining sodiqligini taʼminlash muammosiga duch keldi.[5] Humaravayh „al-muktara“ nomli elita korpusini ham yaratgan. Korpus Nil deltasining sharqiy qismidagi isyonkor badaviylardan iborat edi. U oʻz qabiladoshlariga imtiyozlar berib, ularni samarali va sodiq qoʻriqchilarga aylantirib, Misr va Suriya oʻrtasidagi mintaqada tinchlik oʻrnatdi. U ushbu strategik muhim mintaqa ustidan nazoratni qayta tikladi. Polk tarkibiga shuningdek, ming nafar Sudan aholisi ham kirgan.[17]

Tulunidlar armiyasi muhim ishtirok etgan harbiy harakatlar roʻyxati quyidagicha:

877-yilda Tulunidlar qoʻshinlari oʻz kuchlarini koʻrsatib, Muso ibn Bugʻa boshchiligidagi Abbosiylar qoʻshinini Ahmad ibn Tulunni agʻdarish rejasidan voz kechishga majbur qiladilar.[20]

878-yilda Tulunidlar jihod bahonasida Kichik Osiyo chegaralarini Vizantiyadan himoya qilib, Suriyani bosib oldilar. Ibn Tulun oʻgʻlining qoʻzgʻoloni tufayli Misrga qaytishga majbur boʻlgani sababli bu yurish muddatidan oldin tugatildi.

885 yilda Xumaravayh boshchiligidagi Tulunidlar qoʻshini Falastin janubidagi Mills jangida abbosiylar bosqinini qaytardi. Abbosiylar Ahmad ibn al-Muvaffaq boshchiligida Suriyaga bostirib kirdi va Damashq hukmdori dushman tomoniga oʻtdi. Ahmad va Xumaravayh jang maydonini tark etgach, Tulunid sarkardasi Sad al-Aysor oʻz amiriga gʻalaba keltirdi[17].

885—886-yillarda Xumaravayh boshchiligidagi Tulunidlar qoʻshinlari son jihatdan ustunlikka ega boʻlsa-da, ibn Kundajikni magʻlub etadi. Sharqdagi Jazira, Kilikiya va Harran Tulunidlar armiyasiga boʻysunishi natijasida domino effekti yuzaga keldi. Tinchlik shartnomalari harbiy yurishlarga chek qoʻydi.[17]

896—905-yillarda Tuluniylar amirligining tanazzulga uchrashi sababli qoʻshin Abbosiylarning poytaxti Kattayni bosib olishiga toʻsqinlik qila olmadi[17]. Iqtisodiyot tahrirlash

Ahmad ibn Tulun davrida Misr iqtisodiyoti gullab-yashnadi. Qishloq xoʻjaligi ishlab chiqarishi juda yuqori darajada edi, bunga Nilning doimiy yuqori toshqinlari yordam berdi. Sanoatning boshqa tarmoqlari, xususan, toʻqimachilik ham rivojlanmoqda. Ibn Tulun oʻz hukmronligi davrida Bagʻdoddagi Abbosiylar hukumatiga soliq toʻlashni istamay, davlatning muxtoriyatini tasdiqladi. Bundan tashqari, u savdo hamjamiyatiga yaqinlashib, maʼmuriyatni isloh qildi, shuningdek soliq tizimini oʻzgartirdi. Tuluniylar davrida qishloq xoʻjaligi infratuzilmasi ham isloh qilindi. Oʻrta er dengizi boʻylab ishlab chiqarish, sarmoya va savdoda ishtirok etishning asosiy sektori toʻqimachilik edi.[5]

Moliyaviy mustaqillik

870-872 yillarda ibn Tulun Misrning moliyaviy boshqaruvi ustidan oʻz nazoratini mustahkamladi. 871 yilda u haraj soligʻini undirishni oʻz nazoratiga oldi. Shuningdek, u Abbosiylar byurokratik elitasining aʼzosi boʻlgan moliya boʻlimi boshligʻi Ibn al Mudabbir ustidan gʻalaba qozondi[5]. Abbosiylar xalifaligining amaldagi hukmdori al-Muvaffaq Ahmadning moliyaviy faoliyatiga rozi emasligini bildirdi. U Misrdan keladigan daromad hisobiga zinj qoʻzgʻolonini bostirish (va, ehtimol, Tulunidlar mustaqilligini cheklash) uchun kampaniya olib borishni xohladi. Mablagʻga boʻlgan bu shoshilinch ehtiyoj Bagʻdodning eʼtiborini ancha boy Misrga qaratishiga sabab boʻldi.[5] Bu holat 877-yilda al-Muvaffaqning zarur mablagʻni olmagan holda, Ahmadni agʻdarish uchun qoʻshin joʻnatishiga olib keldi[20]. Biroq, kamida ikki marta Ibn Tulun Abbosiylar markaziy boshqaruviga katta miqdorda daromadlar hamda sovgʻalar yuborgan.[5]

Ahmadning oʻgʻli Humaraveyh davrida Abbosiylar Tuluniylar bilan rasman shartnoma tuzdilar va shu tariqa harbiy harakatlar tugatildi va soliq toʻlovlari qayta tiklandi. Moliyaviy taʼminot 886 yilda al-Muvaffaq bilan tuzilgan birinchi shartnomada koʻrsatilgan. 892 yilda al-Muʼtadid bilan tuzilgan ikkinchi shartnoma bu siyosiy shartlarni yana bir bor tasdiqladi. Tulunidlar yiliga 300 000 dinor toʻlashlari kerak edi (garchi bu raqam toʻgʻri boʻlmasa ham).[17] TulunidsEdit ostida boshqaruv

Tulunidlarning Misr ustidan nazorati bir qancha diqqatga sazovor xususiyatlarga ega edi. Boshqaruv uslubi juda markazlashgan va „shafqatsiz“ edi. Maʼmuriyatni Misrning tijorat, diniy va ijtimoiy elitasi ham qoʻllab-quvvatladi. Misr byurokratik tizimida Iroq amaldorlarini Ahmad ibn Tulun almashtirdi. Umuman olganda, maʼmuriyat savdogarlar jamoasining moliyaviy va diplomatik yordamiga tayangan. Masalan, Misrdagi savdo jamiyatining yetakchi vakili Mamar al-Javariy Ibn Tulunga moliyachi boʻlib xizmat qilgan[5].

Tulunidlar davridagi maʼmuriyat Misrda zaruriy boʻlgan siyosiy barqarorlikni saqlab, iqtisodiyotning gullab-yashnashiga hissa qoʻshdi. Yuqori Misrdagi koptlar va baʼzi arab koʻchmanchilari oʻrtasidagi alohida qoʻzgʻolonlar hech qachon sulolaning kuchiga tahdid solmagan va aslida Tulunidlarning yanada samarali moliyaviy usullariga javob edi. Iqtisodiy taraqqiyot Tulunidlar hokimiyatga kelishidan oldin ham, ular hukmronligi davrida ham amalga oshirilgan islohotlar natijasi edi. Soliqlarni hisoblash va undirish tizimiga oʻzgartirishlar kiritildi. Soliq chegirmalaridan foydalanish ham kengaytirildi, ularning manbai bu davrda vujudga kelgan yer egalari elitasi edi[5]. Axmedning agrar va maʼmuriy islohoti dehqonlarni soliqlar katta boʻlishiga qaramay, oʻz yerlarida gʻayrat bilan mehnat qilishga undadi. Shuningdek, u mansabdor shaxslarni shaxsiy manfaatlari uchun tovlamachilik qilishni ham toʻxtatdi.[20]

Ibn Tulun davridagi boshqaruvning yana bir xususiyati daromadning katta qismini poytaxtga yuborish amaliyotining toʻxtatilishi edi. Buning oʻrniga u Misrning boshqa hududlari manfaatlarini hisobga oladigan dasturlarni yaratish tashabbusi bilan chiqdi. U bu mablagʻlarni savdo va sanoatni ragʻbatlantirish uchun ham ishlatgan.[20] Asosiy xarajatlar Tahrirlash

Xumaravayh otasidan barqaror iqtisodiyotga ega boy davlatni meros qilib oldi. Xazina jami oʻn million dinor edi. 896-yilda Humaraveyh oʻldirilganda xazina boʻsh edi va dinor avvalgi qiymatidan uchdan biriga arzonlasha boshladi. Bu moliyaviy falokat uning dabdabaga berilib ketgani bilan bogʻliq boʻlsa, boylikni isrof qilish koʻproq Xumaravayhning Bagʻdodning sadoqatini qozonish istagi bilan bogʻliq edi[17].

Humaraveyx, otasidan farqli oʻlaroq, saxiylik bilan sarfladi. Misol uchun, 892 yilda al-Muʼtadid bilan oʻtkazgan toʻyi uchun u qizi Qatr an-Nadu uchun 400 000 — 1 000 000 dinorga baholangan juda boy mahr berdi. Bu harakat, baʼzi olimlarning fikricha, Abbosiylarning Tuluniylar xazinasini tugatishga urinishi edi

Primechaniya[pravit | pravit kod]

1. ↑ [Xronosofiya. Atlas Yevrazii X v. x. e.. Data obraщeniya: 29 aprelya 2012. Arxivirovano 4 marta 2016 goda. Xronosofiya. Atlas Yevrazii X v. x. e.]
2. ↑ Pereyti obratno:^{1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23} Myuller Avgust. Istoriya islama. Kniga 5. Abbasidi i Fatimidi. II. Namestniki i Emir al-umara([1] Arxivirovano 15 maya 2012 goda.)
3. ↑ Pereyti obratno:^{1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28} Rijov K. V. Tulunidi // Vse monarxi mira. Musulmanskiy Vostok. VII—XV vv. — M. : Veche, 2004. — 544 il. s. — ISBN 5-94538-301-5.
4. ↑ Encyclopædia Britannica Online — „Tulunid Dynasty“ Arxivnaya kopiya ot 16 aprelya 2008 na Wayback Machine
5. ↑ Pereyti obratno:^{1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13} Ṭūlūnids, Encyclopaedia of Islam
6. ↑ Ensiklopediya Krugosvet. MUSULMANYe. Prigranichnie i polunezavisimie dinastii i raspad xalifata v seredine IX veka [2] Arxivnaya kopiya ot 17 noyabrya 2012 na Wayback Machine
7. ↑ Stenli Len-Pul. Musulmanskie dinastii. Xronologicheskie i genealogicheskie tablitsi s istoricheskimi vvedeniyami. Per. s angl. s primech. i dop. V. V. Bartolda. M., „Vostochnaya literatura“, „Muravey“, 2004. S. 50-51.)
8. ↑ „Tulunid Dynasty Arxivnaya kopiya ot 16 aprelya 2008 na Wayback Machine.“ Encyclopædia Britannica
9. ↑ Lexikon der Geschichte. Orbis. ISBN=3-572-01285-6
10. ↑ Pereyti obratno:^{1 2} Politicheskaya istoriya islamskogo mira. Tulunidi ([3] Arxivnaya kopiya ot 14 iyulya 2020 na Wayback Machine)
11. ↑ Lev, Yaacov, War and society in the eastern Mediterranean, 7th-15th centuries, BRILL, 1997, pp.129-130
12. ↑)
13. ↑ al-Maqrīzī, Khiţaţ, II, pp. 265 ff
14. ↑ Behrens-Abouseif (1989)
15. ↑ Gayer-Anderson R. G. Legends of the House of the Cretan Woman. — American Univercity in Cairo Press, 2001. — P. 33-34. — 107 p. — ISBN 9774246012.; Warner N. Guide to the Gayer-Anderson Museum in Cairo. Cairo: Press of the Supreme Council of Antiquities, 2003. p. 5.
16. ↑ Xodjash S. Kair. („Goroda i muzei mira“), M.: „Iskusstvo“, 1975, stor. 103 (rus.)
17. ↑ Pereyti obratno:^{1 2 3 4 5 6 7 8 9} "Ḵh̲umārawayh b. Aḥmad b. Ṭūlūn, " Encyclopaedia of Islam
18. ↑ Rizk, Yunan Labib. Royal mix Arxivirovano 25 iyunya 2013 goda.. Al-Ahram Weekly. 2—8 March 2006, Issue No. 784.
19. ↑ Rapoport (2000), p. 27—28
20. ↑ Pereyti obratno:^{1 2 3 4} „Aḥmad b. Ṭūlūn“ Encyclopaedia of Islam

Literatura[pravit | pravit kod]

• „Atlas: Istoriya Srednix vekov: 6 klass“
• „Drevniy mir. Ensiklopedicheskiy slovar“. Gladkiy V. D. M.: Tsentrpoligraf, 1998 g. V 2-x tomax. T.1 — 510s.; T.2 — 478 s. (Seriya „Shkolnaya ensiklopediya“.)
• Rijov K. V. Tulunidi // Vse monarxi mira. Musulmanskiy Vostok. VII—XV vv. — M. : Veche, 2004. — 544 il. s. — ISBN 5-94538-301-5.
• Avgust Myuller. Glava II. NAMYeSTNIKI I EMIR AL-UMARA. Kniga pyataya. ABBASIDI I FATIMIDI // Istoriya islama.

• Stenli Len-Pul. Musulmanskie dinastii. Xronologicheskie i genealogicheskie tablitsi s istoricheskimi vvedeniyami. — Vostochnaya literatura. — M.: Muravey, 2004.

Ssilki[pravit | pravit kod]

• Runivers. Karta gosudarstva Tulunidov. Arxivirovano 15 maya 2012 goda.

• Runivers. Tulunidi.
• Avgust Myuller. Kniga pyataya. ABBASIDI I FATIMIDI.Glava II. NAMYeSTNIKI I EMIR AL-UMARA. Istoriya islama.
• Rijov K. V. Tulunidi // Vse monarxi mira. Musulmanskiy Vostok. VII—XV vv. — M. : Veche, 2004. — 544 il. s. — ISBN 5-94538-301-5.
• Musulmane // Ensiklopediya „Krugosvet“.