Nothingness is a perennial subject of philosophical inquiry. From the logical point of view, the problem is that “nothing” is an ambiguous word: it can be used either as a negated existential quantifier or as a singular term. If it is used as a singular term, then it refers to nothing at all. In this paper, a number of recent formal treatments of nothingness are critically discussed. The author proposes some new logical approaches to nothingness, involving notions of generalized quantifiers, Meinongian objects, and aspectual objects.

Profesor Tadeusz Bigo jest twórcą klasycznych koncepcji samorządu. Niezwykle istotne w jego badaniach było wyróżnienie samorządu nieterytorialnego, będącego związkiem ludzi złączonych bądź wspólnymi interesami gospodarczymi, bądź zawodowymi. Taka koncepcja była rozwijana w XX-leciu międzywojennym oraz po II wojnie światowej. Co istotne, wrocławska szkoła nauki prawa odnosiła się do tej koncepcji jeszcze przed fazą przekształceń ustrojowych zapoczątkowanych w latach 80. XX wieku. Finalnie badania prof. Bigi i jego następców doprowadziły do opracowania koncepcji samorządu zawodowego definiowanego jako: utworzony ustawą i wyposażony w określony prawnie zakres samodzielności związek osób charakteryzujących się wspólnym interesem zawodowym, które należą do niego na zasadach określonych ustawą.

W artykule podjęto rozważania na temat pojęcia kanonu w praktyce krytycznoliterackiej ostatniego trzydziestolecia. Odwołując się do toczących się wówczas debat społecznych i krytycznych oraz do używanych w nich różnych definicji kanonu, autorka pokazuje konteksty i reperkusje jego poruszenia (demontażu, rekonstrukcji). Nie tracąc z oczu zasadniczego faktu, że rozumienie kanonu przekłada się na sposób myślenia o literaturze oraz roli/powinnościach/możliwościach krytyki literackiej, analizuje zarówno cele, jak i sposoby używania tego pojęcia. A także okoliczności, w których w dyskusjach i tekstach krytycznych, podejmujących problematykę wartościowania, literackich hierarchii czy zadań krytyki, miejsce kanonu jako punktu odniesienia przejął mainstream i inne kategorie, bardziej adekwatne do heteronomicznego charakteru pola literackiego.

Artykuł Robinson na scenie czyli dzieje nieudanej adaptacji dotyczy opery komicznej Robinson Crusoe Jacquesa Offenbacha, której libretto powstało w oparciu o fabułę wielkiej powieści Daniela Defoe. Adaptacja, dokonana przez francuskich librecistów w drugiej połowie XIX wieku, daleko odbiegła od epickiego pierwowzoru i z powieści będącej epickim hymnem na cześć ludzkiej zaradności i siły przetrwania uczyniła błahą komedię z banalną akcją i bez głębszego przesłania. Porównanie dwóch różnych gatunkowo tekstów o tym samym bohaterze przynosi wniosek o organicznej nieprzekładalności monumentalnej powieści, szczególnie na komedię, przeznaczoną na scenę muzyczną.

Procesy tłumaczenia wykraczają poza poziom poszczególnych jednostek słownikowych lub wyrazowych. Przetłumaczalność dotyczy także jednostek bardziej złożonych, definiowanych tu jako schematy postrzegania rzeczywistości, dostępne oraz oczekiwane przez nadawcę i odbiorcę przekazu. Schematy te można efektywnie interpretować w kategoriach gier komunikacyjnych. W artykule zostaną przedstawione dane dotyczące przypadku (nie)przetłumaczalności konkretnego tekstu polskiego na realia niepolskie (japońskie) w odniesieniu do gier komunikacyjnych.