Την τελευταία εικοσαετία του 19ου αιώνα δημιουργήθηκαν στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα -από την ιδιωτική πρωτοβουλία- νεωτερικοί θεσμοί οικονομικού χαρακτήρα (Ταμιευτήρια, Αλληλοβοηθητικές Τράπεζες) κατά τα πρότυπα της δυτικής Ευρώπης (Schulze Delitzsch, Reiffstein). Η έρευνα εντόπισε τρεις θεσμούς τέτοιου είδους: την Αλληλοβοηθητική Τράπεζα «η Αβία» (1884), την Εταιρεία του Λαού ο «Μεσσηνιακός Σύνδεσμος» (1884) και το Μεσσηνιακόν Ταμιευτήριον ο «Δαφνών» (1896). Οι συγκεκριμένες συσσωματώσεις φιλοδόξησαν μέσω των οικονομικών τους εργασιών (καταθέσεις, δάνεια, επενδύσεις) να επιλύσουν προβλήματα των εταίρων τους και να καλλιεργήσουν σε αυτούς και την τοπική κοινωνία ένα κοινά αποδεκτό αξιακό σύστημα, το οποίο θα περιελάμβανε την εργασία, την πρόοδο, την εργατικότητα, τη φειδώ, την αποταμίευση, την αλληλεγγύη, τη συνεργατικότητα, την προσήλωση στην οικογένεια κλπ. Υπό αυτή την έννοια η μύηση των εργατών στο εν λόγω αξιακό σύστημα θεωρείτο -σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής- η καλύτερη προσφορά των μεσαίων και ανωτέρω στρωμάτων της Καλαμάτας στους εργατικούς κύκλους της πόλης, καθώς οι τελευταίοι θα βασίζονταν πλέον στις δικές τους δυνάμεις και δεν θα ανέμεναν τη διαρκή υλική και ηθική προσφορά των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων. Όσο για την προσφορά χαμηλότοκων δανείων στα μέλη των σωματείων -και όχι μόνο-, αυτή αποσκοπούσε στην εξασφάλιση της αναγκαίας οικονομικής ρευστότητας που χρειαζόταν η μεσσηνιακή οικονομία στα τέλη του 19ου αιώνα και στον περιορισμό των τοκογλυφικών δράσεων. Τα διοικητικά επίσης συμβούλια των σωματείων, που αποτελούνταν από άτομα κυρίως του εμπορικού κόσμου, θέλησαν να καλλιεργήσουν στα μέλη τους και τους υπόλοιπους Καλαματιανούς την ιδεολογία τους για τον αστικό βίο, την ηθική, το κοινωνικό καθήκον, την κοινωνική συνοχή, την εθνική ταυτότητα, σε μια προσπάθεια να διαμορφώσουν συμπεριφορές ικανές να αποτρέψουν επικίνδυνες εξελίξεις και κοινωνικές ανατροπές. Η βραχύβια, τέλος, δράση των εξεταζόμενων θεσμών καταδεικνύει ότι η ανταπόκριση των κατοίκων της Καλαμάτας σε αυτούς, αλλά και η επίδραση των θεσμών στην καθημερινότητα των μελών τους δεν υπήρξε η αναμενόμενη.

Στη σύγχρονη εποχή της οδοντιατρικής, με την εντυπωσιακή πρόοδο στα θέματα αισθητικής, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον καθορισμό αισθητικών κανόνων και κατευθυντήριων γραμμών. Άλλωστε, προς την κατεύθυνση αυτή υπάρχει συνεχής ερευνητική προσπάθεια. Κύριο ζητούμενο της προσπάθειας αυτής είναι η ανεύρεση, κατανόηση και εφαρμογή απλών αισθητικών κανόνων και εργαλείων, που να μπορούν να οδηγήσουν στο σωστό σχεδιασμό της θεραπείας. Επιπλέον, η ολοένα αυξανόμενη προβολή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσώπων που αντανακλούν τα μοντέρνα αισθητικά και κοινωνικά πρότυπα της εποχής μας, έχει ως συνέπεια την αύξηση του ενδιαφέροντος των ασθενών για την αναζήτηση αισθητικής οδοντιατρικής θεραπείας. Έτσι, σήμερα, ο ρόλος του οδοντίατρου, αλλά και κατ’ επέκταση του οδοντικού τεχνολόγου, είναι πολύ δύσκολος, γιατί με τις απαιτήσεις των ασθενών και την πολλές φορές παραπλανητική ενημέρωση από τις εταιρείες, θα πρέπει να διαθέτουν και οι δύο τις απαραίτητες εκείνες γνώσεις που τους κάνουν ικανούς να αποκτήσουν γνώση των τεχνικών και των υλικών, αλλά κυρίως γνώση των δυνατοτήτων και των περιορισμών τους. Η δυσκολία αυτή αυξάνει σημαντικά και από το γεγονός της συνεχούς εμφάνισης νέων υλικών με συνεχείς σημαντικές βελτιώσεις στο τομέα της απόδοσης του χρώματος των φυσικών δοντιών. Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, προκύπτει η ανάγκη να παρουσιαστούν, με όσο το δυνατόν πιο απλό τρόπο, όλες οι βασικές αρχές της αισθητικής, της οδοντικής αισθητικής και του χρώματος, καθώς και πώς αυτά μπορούν να εφαρμοστούν με επιτυχία στην κλινική και οδοντοτεχνική πράξη. Και ακριβώς αυτός είναι ο σκοπός συγγραφής αυτού του ηλεκτρονικού συγγράμματος.

Η λογοκλοπή στις μέρες μας έχει αποκτήσει ανησυχητικές διαστάσεις. Ιδιαίτερα έχει θορυβήσει την ακαδημαϊκή κοινότητα καθώς παρατηρείται έξαρσή της κατά τη συγγραφή των γραπτών εργασιών ακόμα και στην εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση. Ωστόσο διαπιστώνεται πως δεν υπάρχουν εμπειρικές έρευνες στην ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα που να μελετούν εις βάθος την εκδήλωση αυτού του κοινωνικού φαινομένου ώστε να το καταπολεμήσουν αποτελεσματικά. Με αφόρμηση τον παραπάνω προβληματισμό, με την παρούσα έρευνα επιχειρείται ποιοτική διερεύνηση της λογοκλοπής ως μια μορφή ακαδημαϊκής εξαπάτησης καθώς και διερεύνηση των παραγόντων που αλληλεπιδρούν για την εκδήλωσή της κατά την εκπόνηση των γραπτών εργασιών στο ΕΑΠ. Η παραγωγή ποιοτικών δεδομένων γίνεται μέσα από 6 ημιδομημένες συνεντεύξεις εν ενεργεία εκπαιδευτικών που φοίτησαν σε μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών του Ε.Α.Π. Από τα αποτελέσματα της έρευνας προέκυψε πως όλοι οι φοιτητές/τριες αντιλαμβάνονται τη λογοκλοπή ως μια ανήθικη πράξη ...