#21# (ΚΟΜΜΕΝΑ ΙΙ)

Μια νέα ίδια μέρα Φτάσαμε αισίως στο 2021  Έναν χρόνο τώρα νιώθω   Σαν να ζω την ίδια μέρα Οξύμωρο που όλα έχουν αλλάξει   Και όλα μένουν ίδια   Ενόσω όλα βρίσκονται σε παύση  Στο πάσο πλέον γράφει «τηλε-φοιτητής»  Αφού μαθήματα παρακολουθώ εξ αποστάσεως   Τόσο που κοντεύω να φορέσω γυαλιά οράσεως  Ασυνείδητα ανατρέχω στις μέρες της Σχολής   Τότε που ήταν δια ζώσης οι διαλέξεις  Και οι μόνες αγχωτικές σκέψεις   Ήταν αν στο λεωφορείο θα χωρέσεις   Που είχα κοντά μου όσους αγαπούσα   Και τους δαίμονες μακριά απωθούσα  Πλέον τους μεν βλέπω μέσω καμερών   Και τους δε αυτοπροσώπως   Τα χαμόγελα υποτακτικά των μασκών   Χωρίς πρόβλεψη να αποφυλακιστούν συντόμως  Επειδή αντί των γιατρών   Ενισχύθηκε ο δημοσιογράφος κι ο αστυνόμος    Μην απορείς αν οι στίχοι μου δε μοιάζουν ποιητικοί  Γιατί η απόσταση η σωματική   Μοιραία έγινε και συναισθηματική…  Αν κάποτε νίκησα την κατάθλιψη  Τότε σήμερα παλεύω με την υπέρθλιψη  Γι’ αυτό στα μάτια μου δεν αντικρίζεις την ελπίδα  Αφού σε λίγο ξημερώνει άλλη μια νέα μέρα ίδια  Ευχαριστούμε και συγγνώμη Έχω χορτάσει από στολίδια και φανφαρισμούς. Από λόγια και εικόνες, σε τέτοιο σημείο που πλέον δε με συγκινούν. Εύλογα θα μου απαντήσεις : -Εσύ τώρα τι κάνεις; Δε γράφεις; Ναι, γράφω. Για τη διαδήλωση που πήγα και για τα δικαιώματά μου που κάποιοι με σκατωμένα παπούτσια βάλθηκαν να ποδοπατάνε. Για τον ρακένδυτο επαίτη που αντίκρισα επιστρέφοντας από τη διαδήλωση. Για τη βία που βίωσα. Για τις καλύτερες μέρες που εδώ και καιρό περιμένω. Δε γράφω για τα 200 χρόνια ελευθερίας, γιατί δε μου επέτρεψαν να γιορτάσω. Δε γράφω για τα 200 χρόνια ελευθερίας, γιατί εγώ δεν ήμουν προσκεκλημένος στη γιορτή τους. Και σαν να μη φτάνει αυτό, δε με άφησαν τουλάχιστον στην ησυχία μου, να γιορτάσω με τον τρόπο μου. Ήρθαν με τη βία και μου έσπασαν τις μύτες των μολυβιών μου. Ότι τάχα, αφού δε γράφω για την ελευθερία τους, δεν είμαι άξιος και τίμιος να γράψω για τίποτα άλλο. Το μόνο που μου απέμεινε για να γράψω είναι το αίμα στις φλέβες μου, όμως εγώ δεν τις κόβω για να υμνήσω την ελευθερία τους. Γιατί αυτή διαφέρει από τη δική μου. Δεν μπορώ να γιορτάσω, γιατί πολύς κόσμος θρηνεί, και όταν κάποιος θρηνεί, με έμαθαν να μη γιορτάζω. Τη στιγμή που λίγοι και επιβεβαιωμένα άριστοι απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα γεύματα σε μακριά τραπέζια, πολλοί και μάλλον άσημοι θρηνούν και προσεύχονται για υγεία και ανάρρωση συγγενών και φίλων εγκατεστημένων άβολα σε ετοιμόρροπους νοσοκομειακούς θαλάμους. Δε μπορώ να γιορτάσω και βασικά δε θέλω, γιατί με έμαθαν να γιορτάζω για τον εαυτό μας, όχι για να με δει ο γείτονας. Με έμαθαν όμως να τιμώ, για αυτό τιμώ και δοξάζω τους αγωνιστές του 1821. Θα αρκεστώ σε μία ευχαριστία και μία παράκληση για συγχώρεση συλλογική, με την πεποίθηση ότι υπάρχουν κι άλλοι που τις αισθάνονται. Ευχαριστούμε για την ελευθερία που μας χαρίσατε με το αίμα σας, και συγγνώμη που 200 χρόνια μετά τη βλέπετε από εκεί ψηλά να την έχουμε καχεκτική, άρρωστη και παρατημένη, σε έναν βρώμικο διάδρομο ενός γεμάτου δημόσιου νοσοκομείου, περιμένοντας καρτερικά να αδειάσει κάποια ΜΕΘ μπας και δεχτεί την απαραίτητη περίθαλψη. Θα αρκεστώ σε ένα χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σε όσους και όσες μεγάλωσαν στο τσιμέντο της και σεβάστηκαν το ψωμί που τους έδωσε αυτή η χώρα, είτε η απόχρωση του δέρματός τους είναι λευκή, είτε μελαμψή, είτε τα μάτια τους είναι σχιστά. Γιατί για εμένα Έλληνας ή Ελληνίδα δε γεννιέσαι, γίνεσαι, και ας με κοιτάνε λοξά ορισμένοι. Ελλάδα 2.0 Λες πως έχεις πρόβλημα οικονομικό αλλά αγοράζεις τα παραμύθια που σου πουλάν ότι η εγκληματικότητα οφείλεται στο μεταναστευτικό μα διάβασε αυτό : οι καλύτεροι φίλοι μου απ' τη δουλειά ήταν ο Αντίλ και ο Μουσταφά απ' το Πακιστάν Δέχεσαι ότι χρειάζονται αστυνόμοι στα ΑΕΙ ενώ δεν ξέρεις καν πού πέφτει η Φιλοσοφική. Κατηγορείς το φοιτηταριό ότι κάνει τη χώρα λαμπόγιαλο μα για να σε δω όταν θα πρέπει να στείλεις τον γιο σου σε κολέγιο. Ο φοιτητής δεν είναι κοπρίτης, αλλά θύμα εξιλαστήριο προκειμένου η κυβέρνηση να μαζεύει ψήφους από το μεγάλο ηλικιακά ακροατήριο. Από αυτούς αλλά και τους απόδημους που δε θυμούνται καν πότε πάτησαν στη χώρα τελευταία φορά. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ παράλληλα επιτρέπεις για το εργασιακό να αποφασίζει άνθρωπος που δε δούλεψε ούτε λεπτό. Αυτό δεν είναι λίγο οξύμωρο; Να σου πω, εγώ φεύγω από εδώ και μην απορείς καθόλου για το υπογεννητικό. Άνοιξε η εστίαση αλλά για 'σένα δεν υπάρχει ίαση. Πίνεις τόσον καφέ μα ακόμα να ξυπνήσεις θέλω να δω τα μάτια πότε θα ανοίξεις, ως πότε το στόμα κλειστό θα κρατήσεις. Τόσες ταβέρνες και συ τρως αυτά που σε ταΐζουνε πες μου λίγο, πιστεύεις ειλικρινά ότι τα κάνουν για να σε βοηθήσουνε; Επειδή σου πετάνε στο τραπέζι 150 ευρώ με πρόσχημα κάτι αυτονόητο· τον εμβολιασμό; Όχι φίλε προσωπικά δεν μπορώ να εμπιστευτώ ανθρώπους που στους μεν κόβουν τον ηλεκτρισμό και στους δε διεκδικούν τα σπίτια με πλειστηριασμό. Όταν θα πάρουμε εμείς τον λόγο Μάς είπαν φέτος θα τιμήσουμε την επανάσταση του 1821. Πού να φανταστούμε πως εννοούσαν ότι η βενζίνη θα φτάσει στο 1,821. Μάς είπαν θα επιστρέψει το φως στις ζωές μας. Ποιος να το φανταζόταν πως θα μάς κόστιζε συν 30 τοις εκατό; Θα ζεσταθούμε. Μάς είπαν κανείς δε θα κρυώνει στο εξής. Στο μεταξύ το πετρέλαιο σε λίγους μήνες θα έχει φτάσει κι αυτό στο ύψος μας. Μάς είπαν θ’ απεγκλωβίσουν τα παιδιά μας απ' τα πανεπιστήμια. Όχι όμως και πως θα τ' αφήσουν ελεύθερα στην ζούγκλα της αγοράς εργασίας αβοήθητα, έρμαια, μεζές -αλόγου που αφεντικά κοιτούν στα δόντια- στο πιάτο του μονίμως πεινασμένου καπιταλισμού. Ίσως τελικά, να έπρεπε να τα είχαμε φανταστεί όλα αυτά. Είναι κιόλας, βέβαια, που όσοι τόλμησαν να τα φανταστούν, να μιλήσουν ή να γράψουν γι’ αυτά, τρελάθηκαν ή (τούς) αυτοκτόνησαν. Είναι, επίσης, που εμείς δε χρειάζεται να τα φανταστούμε, γιατί εμείς τα ζούμε. Και είναι που εμείς ακόμα δεν έχουμε πάρει τον λόγο, όσο αυτοί συνειδητά αγνοούν πόσο περισσότερο θα πονέσουν, όταν τον αρπάξουμε απ’ τα βρωμερά τους χέρια.