General Franco

GRAHAM GREENE’S CATHOLICISM: FIRST, AN INTELLECTUAL BELIEF IN GOD
THE POWER AND THE GLORY II

In this second bulletin, I outline the first two of three forms of Greene’s religion: 1) the Erastian public school Anglicanism undergirding state morality in which Greene was raised, 2) the intellectual Catholicism he adopted on the basis of argument. In the third bulletin, I shall deal with 3) in distinction from that, “conversion.”.
The Power and the Glory explains Greene’s conversion to the Catholicism he saw in Mexican peasants and described in The Lawless Roads (1939), the travelogue which gave the background, places, and many of the characters and situations for The Power and the Glory (1940). In Mexico he lived briefly, but determinatively, with a religion which embraces pain and martyrdom as ways into God, and intuits the indestructibility both of  the human need for the priestly sacrifice, and God’s provision for it. So The Power and the Glory concludes: “‘My name is Father –’ But the boy had already swung the door open and put his lips to the hand before the other could give himself a name.” 
In contrast, after descriptions of the ugliness and violence of Mexico suggesting that he is putting what he found there behind him, The Lawless Roads describes Mass back in Chelsea (London):

Mass in Chelsea seemed curiously fictitious: no peon knelt with his arms out in the attitude of the cross, no woman dragged herself up the aisle on her knees. It would have seemed shocking, like the Agony itself. We do not mortify ourselves. Perhaps we need violence. 

Greene then lists the institutionalized and unnoticed violence of daily life at the time in London, from the ugliness to the airplanes and motor vehicles. When seeing this ordinary violence in our way of life, Greene anticipated our recent change of consciousness. What we now recognize as world destructive violence, we previously took as the benign advances of rationality.
This kind of reversal of our normal evaluations is typical of Greene. So for example, The Ministry of Fear (1943) centers on the deep evil of pity “Pity is the worst passion of all.”  Just so The Quiet American exposed the murderous destructiveness of innocence. Greene’s transvaluation of values is of Nietzschean dimensions. His novels are a substitute for the metaphysical theology the English mostly lack (Charles Williams, a poetic theologian, is an exception) and his metaphysics, the novels, and his mind operate by the union of extremes. The coincidence of opposites is fundamental to Hellenic and Catholic theology. Thus,  in The Power and the Glory, and many other works (e.g. , The Quiet American,  The Comedians, The Human Factor, The Honorary Consul, Getting to Know the General, Monsignor Quixote), there is an equal concern with Marxist Communism and Catholicism. Like Williams, he regarded dogmatic Catholicism and Communism as the two defining contemporary phenomena.

Understanding The Power and the Glory requires watching for the forms of pain, its embrace (the peasants, Captain Fellows’ daughter), and the matching attempts to escape it (Padre José, Fellows and wife), or end it (the Lieutenant). The Socialist programme, for which all the executions, violence, and destruction are inflicted, is to permanently end human suffering, the great Enlightenment project. So the Lieutenant is like a priest:

There was something of a priest in his intent observant walk—a theologian going back over the errors of the past to destroy them again. … [His room] looked as comfortless as a prison or a monastic cell …. He was a mystic too, and what he had experienced was vacancy—a complete certainty in the existence of a dying, cooling world, of human beings who had evolved from animals for no purpose at all. He knew. 

This matching, and mutual causation, of opposites, especially these two, Catholicism and Marxism, is characteristic of Greene’s thinking as it is also of Charles Williams in his history of the Holy Spirit in the Church, The Descent of the Dove.
The first words of The Power and the Glory speak of a cylinder of ether, vainly sought, and, when not found, declared not worth the trouble: “It did not matter so much after all: a little additional pain was hardly noticeable in the huge abandonment.”  The ether symbolizes all the searches to avoid pain, and their good and evil concomitants, with which The Power and the Glory is concerned: it keeps the Whiskey Priest  from surrender to the state authorities, it drives his search for brandy, it motivates the Marxist politicians and police to exterminate priests and close the churches, it enables the manipulations of the hypochondriac Trixie Fellows, and prevents Captain Fellows, her husband, from checking her evil, it brings the archetypical pain-giver, the dentist, into the beginning and end of the novel, in the latter he joins the vultures watching the execution of the Whiskey priest.
It also produces, in contrast, the martyr priests, and the martyr Indians who protect and die for them, and the Indians on their knees at Mass, arms cruciform to intensify pain, and, by that, find the intensification of their participation in the Mass as the priest’s making present and effective again the sacrificial suffering and death of the Son of God. Thus the Mass, understood in this way, becomes, the underlying reason of the work. This list is only a suggestion of the many forms the search to avoid pain, and its correlative seeking of it, take in a novel where conversion to Christianity is conversion to the embrace of pain.
As we have discovered and to my surprise, Graham Greene does not describe his passage from the godless and churchless Anglicanism of his school and university years to Catholicism as “conversion.” Intellectual, it lacked the integration of his professional life and his religion as well as emotion. However, the Catholicism of The Power and the Glory belongs to his “conversion.” We explore how Greene uses the term and how he comes to his conversions.

1808 yılında Napolyon ordusunun ülkeyi işgaline tepki olarak girişilen Bağımsızlık Savaşı, İspanya’da bugün anladığımız anlamda milliyetçiliğin başlangıcıdır. 1808-1959 yılları arasında İspanyol milliyetçiliğinin tarihi gelişimini ve edebiyat metinlerinin bu gelişimdeki rolünü inceleyeceğimiz bu çalışmada; XIX. yüzyıldaki İspanyol muhafazakâr milliyetçiliğinin nasıl XX. yüzyılda frankizme dönüştüğü, hangi aşamalardan geçtiği, hangi araçlarla ve hangi propagandalarla bu dönüşümün yaşandığı ve Franco’nun, edebiyatı nasıl bir frankizm propagandası olarak kullandığına cevap arayacağız. Bu süreç boyunca, edebiyat metinlerinin dışında, sansür uygulamaları, eğitim, basın-yayın, sinema ve kültür faaliyetleri gibi propaganda araçlarının rolüne de değinerek, bahsi geçen propaganda araçlarının mevcut ideoloji tarafından nasıl kullanıldığını da aktaracağız. Amacımız, tüm bu soruları cevaplarken, İspanyol kimliğinin metinler aracılığıyla nasıl oluşturulduğunu incelemektir.

Anahtar Kelimeler: İspanyol Edebiyatı, İspanyol Milliyetçiliği, Frankist İdeoloji, Frankizm Propagandası, Francisco Franco.
The Spanish Independence War which has started as a reaction to the Napoleon invasion is the begining of Spanish nationalism in terms of recent nationalism concept. We will study the historical progress of the Spanish conservative nationalism between 1808-1959 and the role of literary works during this period. We will search for answers for the following questions such as: “How did the 19th century Spanish Nationalism transform into Francoism?”, “What are the key stages?”, “What kind of instruments and propaganda tools were used to cause this transformation?” and “How did Franco use literature as a way of Francoist Propaganda tool? Apart from the literary works we will also depict the function of cencorship practices, education, media, cinema and cultural activities as a way of propaganda and how the Francoist ideology used the above mentioned instruments. By answering these questions our goal is to analyse how Spanish identity has been created through literary texts.

Key Words: Spanish Literature, Spanish Nationalism, Francoist Ideology, Francoism and Propaganda, Francisco Franco.

Öz 1936 – 1939 yılları arasında süren İspanyol İç Savaşı İspanyol ulusunu iki kutba bölerken, geride enkaz haline dönmüş bir ülke bırakır. Savaşın galip tarafının komutanı Francisco Franco, savaş sonrası ülkeyi 36 yıl sürecek bir diktatörlükle yönetir. Savaş son-rası oluşan ideolojik boşluğu ise kendi kurguladığı " Frankizm " ideolojisi ile doldurur. Savaştan sonra " Caudillo de España " (İspanya'nın Milli Şefi) ünvanı alan Franco, bütün yetkileri kendinde toplar. Bunun anlamı, Milli Şef Franco'nun, sadece Tanrı ve İspanyol tarihi önünde hesap vermekle yükümlü olmasıdır. Bu yükümlülükler, aslında kendi kurduğu Frankist rejimin yapıtaşlarını da oluşturur. Frankist rejim, sadece siyasi ve sos-yal alanda değil, kültürel ve edebi alanlarda da halkı çepeçevre kuşatır. Bu dönemde edebiyat, sanat olmaktan çıkar ve Frankist rejimin, özellikle ilk yılları boyunca, güçlü bir propaganda aracına dönüşür. Böylece, İç Savaş sonrası İspanyol toplumu, Frankist propaganda ile çepeçevre sarılır. Rejimin hizmetinde yazarlar, savaş sonrası Frankist ideolo-jinin kurgulanmasında etkin rol oynarlar. Takma isimle yazdığı yazılarında Franco da bu Frankist yazarlar arasında önemli bir pay sahibidir. Bu çalışmanın amacı, bir asker ve devlet adamı olan Francisco Franco'nun arka planda kalmış yazar yönünü vurgulamak ve İspanyol Frankist ideolojinin, bizzat bu ideolojinin kurucusunun eserleri üzerinden incelemektir. Böylece, Franco iktidarının uzun yıllar nasıl devam ettiğini anlamak ve Frankist rejimi anlatan Türkçe literatüre katkıda bulunmak amaçlanmaktadır.

İspanya İç Savaşı uluslararası burjuvazi ile işçi sınıfı arasında verilen bir kavgaydı. Burjuva devletlerin somut çıkarları için farklı taktikler uygulamaları, sahip oldukları stratejiyi unutmaya yol açmamalıdır. İngiltere ve Fransa hem güçsüzlüklerinden hem de Franco’nun kazanıp kazanmayacağından emin olmadıklarından, barikatın faşist tarafındaki burjuva iktidarı değil, diğer tarafındaki "demokrat" burjuva iktidarı desteklemişlerdi. Ama taşlar yerine oturunca, bu durum değişmişti. 27 Şubat 1939’da İngiltere ve Fransa hükümetleri Franco İspanya’sını tanıdıklarını açıkladılar! Nisan ayı başında da bu rezalete ABD eşlik etti. Hiçbir devletin derdi demokrasi değildi, İç Savaş demokrasi güçleri ile faşizm arasında değil, işçi sınıfı ile burjuvazi arasında verilmişti. Demokrat geçinen emperyalist ülkeler savaş sırasında da İspanyol faşizmini barışın teminatı, İspanya’nın azametine uygun bir yönetim olarak nitelendirmekten geri durmayacaklardı. 

İspanya Devrimi 1917’de başlayıp Almanya, Macaristan, Çin gibi sayısız uğrağı olan bir devrimler dizisinin son halkası olduğundan, yeni devrimleri tetiklemedi. Ama dünya işçi sınıfında müthiş bir coşku yarattı ve tüm canlı kuvvetleri kendisine çekti. İspanya Devrimi ulusal sınırların, kimliklerin ve milliyetçi politikaların işçi sınıfını bölmekte ne kadar aciz olduğunu gösterdi. Bu temelde tıpkı Paris Komünü’nde olduğu gibi dünyanın dört bir tarafından enternasyonalistleri enternasyonalist bir proleter ordusunun saflarında sınıf savaşı için bir araya topladı. İspanya Devrimi kendi derdini tasasını bırakıp, Nâzım’ın sözleriyle, "emret ki ölelim" diyenlerin mücadelesiydi.
http://www.birikimdergisi.com/guncel-yazilar/7822/son-buyuk-dava-ispanya-ic-savasi-ve-ispanya-devrimi

1936-39 arasında darbecilerin proaktif davranarak Katolikliğin kalesini savunup, ateistlere karşı bir Haçlı Seferi yürüttükleri iddiası, bugün sadece ucuz propaganda malzemesi olabilir ve bu tabuta son çivinin çakılmasında, bir papazın (ve tarihçinin) katkısı paha biçilemez niteliktedir.

In this lengthy and broad-ranging history of Gibraltar, Nicholas Rankin attempts to make the case that Gibraltar was central to the defeat of Nazi Germany in the Second World War.

Rankin’s claim as to Gibraltar’s vital importance in the defeat of the Axis powers rests upon the evidence of Adolf Hitler himself. In the months before Hitler’s suicide in April 1945, the Führer reflected that ‘we ought to have attacked Gibraltar in the summer of 1940’ (p. 345). But Hitler’s declining mental faculties by 1945, combined with several years of chronic abuse of opiates and amphetamines, calls seriously into question whether his analysis should be given any weight. If anything, Hitler laying the blame for his defeat at the feet of an Anglo-Saxon European colony seems entirely consistent with his desire to avoid a truth that for him was utterly unpalatable – that the real turning point in the war was his army’s defeat at the hands of the Soviets at the Battle of Stalingrad.

1917 Sovyet Devrimi’nin yüzüncü yıl dönümü kutlanıyor. Rusya’daki bu özgül devrimi anlamanın ve tarihsel gelişimin seyri içinde yerli yerine oturtmanın belki de en iyi yolu; gerek coğrafî gerek zamansal açıdan süreklilik arz ettiği diğer büyük devrimlerle (1848 Fransız Devrimi ve 1936 İspanya Devrimi'yle) ilişkisine bakmaktır. Ben bu yazıda söz konusu üç devrimin genel bir tahliline girişmek yerine, ulus-devlet izleği üzerinden devrimlerin izini sürmeyi amaçlıyorum.
http://t24.com.tr/k24/yazi/devrim-ve-ulus-devletin-halleri,1458

La injerencia del Reino Unido en la Guerra Civil española era, y lo sigue siendo en algunos aspectos, un tema poco estudiado y que necesita ser investigado en profundidad. […] Si la injerencia británica no ha sido bien estudiada, menos lo ha sido el papel jugado por Gibraltar, papel que creo que es trascendental pues es muy probable […] que una parte del planteamiento y desarrollo de la insurrección militar de 1936 contra la Segunda República tuviese los orígenes en Gibraltar […]
No es tarea fácil abordar un tema con tantas caras y aristas como es el de la Guerra Civil española y el papel jugado por los distintos elementos y factores que se conjugaron en ésta. Naciones, gobiernos, políticos, autoridades civiles y militares, empresas, empresarios, organizaciones, espías… irrumpieron en la escena bélica española dando lugar a una espiral de acciones de dramáticas y trascendentales consecuencias.
Comúnmente, y de forma un tanto generalizada, se hace siempre referencia a las intervenciones directas y bastantes significativas de algunos países como Alemania, Italia y la antigua Unión Soviética, con unos resultados que, a todas luces, influyeron en el desenlace de la Guerra Civil española, pero se obviaba de forma sistemática, hasta hace relativamente poco tiempo, la investigación sobre el protagonismo que tuvieron otros países como Francia, Estados Unidos, Portugal y, sobre todo y en particular, el Reino Unido.
En concreto, la injerencia británica tanto de forma directa desde Gran Bretaña como a través de su colonia de Gibraltar resultaron ser determinantes en la contienda española y en el afianzamiento de Franco en el poder bajo un régimen dictatorial.