Jean Baptiste Duroselle

"Only Duroselle was vindicated" - Ahrweiler, Megalommatis and the Greek Disease
Republication from the currently inactive blog 'The Greeks of the Orient'
First republished on 7th August 2021 here:
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/08/07/μόνον-ο-ντυροζέλ-δικαιώθηκε-αρβελέ/
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 19η Ιουλίου 2019.

Στο ενθουσιαστικά υπέρ εμού γραμμένο κείμενό του, ο φίλος κ. Μπαϋρακτάρης αποδεικνύεται πολύ φειδωλός στις αναφορές του στο άχρηστο, μολυσμένο και σάπιο ακαδημαϊκό, εκπαιδευτικό, δημοσιογραφικό, δημοσιοϋπαλληλικό, πολιτικό, ψευτο-θρησκευτικό, καλλιτεχνικό και επαγγελματικό κατεστημένο της θεοκατάρατης ψευτο-Ελλάδας, η οποία βαδίζει προς το απαιτητό τέλος της και την βιολογική εξαφάνιση του εκεί συγκεντρωμένου ψευτο-έθνους. Όλα εδώ πληρώνονται, και η κάθαρση από την αριστερή-κομμουνιστική χολέρα της Χρυσής Αυγής, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, και των λοιπών κομματικών αποβρασμάτων θα απαιτήσει την εξολόθρευση του μισού πληθυσμού της χώρας. Το τι λέω είναι πολύ χαριστικό σε σχέση με τις επερχόμενες θεόσταλτες καταστροφές. Άλλωστε, και αν ακόμη λάβουμε υπόψει τις Κατευθυντήριες Πλάκες της Γεωργίας, η Ελλάδα -αναλογικά- δεν χρειάζεται πάνω από 700000 κατοίκους όλους κι όλους. Χωρίς έμφυτη και εμφανή τάση για ψυχική αυτοκυριαρχία, ηθική, ανεξαρτησία, ελεύθερη οικονομία, δημιουργικότητα και επινοητικότητα, ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται να υπάρχει επειδή πολύ απλά δεν είναι άνθρωπος.

Ακολουθεί το κείμενο του κ. Μπαϋρακτάρη για την υπόθεση Ντυροζέλ, και ακολουθεί και δεύτερο μέρος.

Προσωπικά, δεν έχω ακόμη μιλήσει δημόσια για το θέμα μετά την Συνηγορία μου υπέρ του βιβλίου του επιφανούς ακαδημαϊκού παλιά, προ τριακονταετίας. Είναι προτιμώτερο να μην υπάρχει Ελλάδα, όταν θα μιλήσω.
----------------------------------- 
Το καθαυτό κείμενο της Συνηγορίας μου υπέρ της Ιστορίας Ντυροζέλ βρίσκεται εδώ¨
https://www.academia.edu/86544955/Κοσμάς_Μεγαλομμάτης_Συνηγορία_υπέρ_της_Ιστορίας_Ντυροζέλ_1990_

Ahrweiler, Megalommatis and the Greek Disease II - The Ignorant Elytis and his Nonsense
Republication from the currently inactive blog 'The Greeks of the Orient'
First republished on 8th August 2021 here:
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/08/08/ντυροζέλ-αρβελέρ-μεγαλομμάτης-κι-η-ελ/

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 25η Ιουλίου 2019.

Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος της παρουσίασής του, ο κ. Μπαϋρακτάρης θέτει μερικά από τα πιο καθοριστικά υπαρξιακά θέματα για την χώρα η οποία ακούει στο παράδοξο όνομα ‘Ελλάδα’. Επιχειρώντας να εξηγήσει για ποιο λόγο συνέβη στην Ελλάδα το ανήκουστο, δηλαδή η ομαδική παράκρουση αναφορικά με το ολόσωστο και θαυμάσιο βιβλίο του Ζαν Μπατίστ Ντυροζέλ, ο φίλος κ. Μπαϋρακτάρης θίγει μερικούς απο τους ακρογωνιαίους λίθους του σαθρού, ψευδέστατου και ανυπόστατου παρασκευάσματος το οποίο Άγγλοι και Γάλλοι διεθνώς λανσάρισαν ως ‘κράτος’ το 1828. Τότε, οι διεστραμμένοι και θεόστραβοι γαλλο-, αγγλο- και γενικώτερα δυτικο-σπουδαγμένοι ψευτο-διανοούμενοι, ψευτο-καθηγητές, ψευτο-ιστορικοί και ψευτο-πνευματικοί παράγοντες άρχισαν να διαδίδουν τις ποικίλες, ανόητες και ασυνάρτητες παραμέτρους του ψευτο-ιστορικού δόγματος και της διεστραμμένης και παρανοϊκής εκπαίδευσης η οποία επιβλήθηκε δικτατορικά στην χώρα επί δύο αιώνες, μετατρέποντας τους εντόπιους από κανονικούς ανθρώπους και φυσικά Ρωμιούς σε σατανικά και αυτοκαταστροφικά τέρατα ονομασμένα ‘Έλληνες’.

Οι λέξεις ophthalmologie (στα γαλλικά) και ophthalmology (στα αγγλικά) όντως και υπήρχαν και το 1790! Αλλά κανένας -νορμάλ άνθρωπος- Ρωμιός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν υπερηφανευόταν ότι οι πρόγονοί του ήσκησαν ‘πολιτιστική επίδραση’ στους δυτικο-Ευρωπαίους επειδή οι τελευταίοι χρησιμοποιούσαν ήδη τότε “λέξεις παρεμφερούς ετυμολόγησης”. Αλλά το σιχαμερά διεστραμμένο έκτρωμα ψευτο-ανθρώπου, το οποίο ακούει στο γελοίο παρατσούκλι ‘Έλληνας’, έχει ζωτική ανάγκη να πιστέψει στο ψέμμα αυτό, επειδή από αυτό εξαρτάται ο ίδιος τόσο όσο και ο Δράκουλας από το αίμα των θυμάτων του. Γιατί; Γιατί αν αφαιρέσεις τα ψέμματα από την γελοία ψευδο-ταυτότητα του ‘Έλληνα’, τότε -ακαριαία, αυτόματα και αμετάκλητα- αυτός διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, και συνεπώς το ακόμη και σε ζόμπι υπαρκτό ένστικτο της αυτοσυντήρησης δραστηριοποιείται και τον προσκολλάει ακόμη πιο έντονα στο βρωμερό όπιο του ανύπαρκτου “ελληνισμού”, την βρωμερή ντρόγκα δηλαδή που παράγει τα σύγχρονα καταγέλαστα αποβράσματα της νοτιο-βαλκανικής παράνοιας Όμως το 2021, αυτά τα αποβράσματα έφθασαν στο τέλος τους, επειδή οι εκεί συγκεντρωμένοι και δεόντως προετοιμασμένοι ποικίλοι Νιγηριανοί, Φούλα, Γιορούμπα, Μπαντού, Μπαλούτς, Παστούνοι, Πουντζάμπι, Μπενγκαλέζοι, Κουρμάντζι, Βέρβεροι και άλλοι λαθρομετανάστες δεν θα έχουν καμμία δυσκολία να τους εξαλείψουν.

Αυτό είναι το επίτευγμα των κρετίνων κακούργων σημερινών ψευτο-καθηγητών των ψευτο-ελληνικών πανεπιστημίων, των οποίων όλα τα συγγράμματα πρέπει να καούν και να γίνουν στάχτη όπως και οι ίδιοι: παρατείνοντας την διάδοση του ψευτοϊστορικού δόγματος του ‘ελληνισμού’, μετέτρεψαν το ευρωπαϊκό ψευτο-κράτος τους σε αφροασιατικό Λαθρομεταναστιστάν, όπου οι γελοίοι ανδριάντες των ψευδο-ηρώων της ψευδο-ελληνικής ψευδο-επανάστασης θα έχουν σύντομα την τύχη των αγαλμάτων των Καντάφι, Σαντάμ Χουσεΐν, κλπ. Πλην όμως στο Ιράκ και στην Λιβύη, καλώς ή κακώς, ντόπιοι (και όχι αλλοδαποί) γκρέμισαν τα αγάλματα των ηλιθίων τυράννων τους. Αλλά στην πολύ κατώτερη, ευτελέστερη και αθλιώτερη Ψωροκώσταινα, το έργο θα διεκπεραιώσουν τα αρκετά εκατομμύρια λαθρομεταναστών τα οποία καλοδέχθηκε εκεί η πολιτική, οικονομική, θρησκευτική, ακαδημαϊκή, καλλιτεχνική και δημοσιογραφική ελίτ, κατεχόμενη από το απύθμενο ψυχολογικό κόμπλεξ του ομοφυλοφιλικού αυτο-ταπεινωτικού εξευτελισμού το οποίο την κυριεύει και την καθοδηγεί έως τον τελικό της όλεθρο, συμπαρασύροντας μαζί της όσους ηλίθιους μένουν ακόμη στο θεοκατάρατο εκείνο τόπο.

-------------------------------------------------- 

Το καθαυτό κείμενο της Συνηγορίας μου υπέρ της Ιστορίας Ντυροζέλ βρίσκεται εδώ¨
https://www.academia.edu/86544955/Κοσμάς_Μεγαλομμάτης_Συνηγορία_υπέρ_της_Ιστορίας_Ντυροζέλ_1990_

The paper (in French) traces the origins of the discipline of International Relations in France. It situates the French case within a broader international project of institutionalization of the discipline in the United States, the United Kingdom and continental Europe. It focuses in particular on the role of Raymond Aron and Jean-Baptiste Duroselle in ensuring that a realist approach to international politics would develop autonomously, outside the institutions promoting the social sciences.

This article reviews three classic texts of the French, American-Realist and English schools in International Relations, namely Tout Empire Périra (Duroselle 1992), Politics Among Nations (Morgenthau 1948), and Power Politics (Wight 1978). I argue that Wight's approach can be regarded as a middle course between those of Duroselle and Morgenthau, and that Wight adopted this position in order to associate himself with important assumptions by both Duroselle and Morgenthau. In particular, there are similarities between Wight's concept of 'international revolution' and Duroselle's notion of the 'unbearable. ' Both are critical of behavioural methods, and both search for recurrences in international relations. As regards Morgenthau, Wight shares with him a Realist view of international anarchy, a classical understanding of 'national interest, ' and an understanding of ideologies as the legitimation of government actions.

Jean-Baptiste Duroselle, Helene Ahrweiler, Plutarch, Osiris, and France's Academic Life:  Helene Ahrweiler in her truly Modest Dimensions, and the Execrable Ignorance that prevails in Greece
First published on 9th August 2021 here:
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/08/09/ντυροζέλ-αρβελέρ-πλούταρχος-όσιρις-κ/

Ό,τι ακολουθεί είναι η μακροσκελής απάντηση, την οποία μόλις έστειλα σε φίλο, ο οποίος αντέδρασε στις δύο πρόσφατες αναδημοσιεύσεις κειμένων του φίλου κου Νίκου Μπαϋρακτάρη σχετικά με την υπόθεση Ντυροζέλ στην Ελλάδα το 1989-1990. Ο εν λόγω καλός φίλος, εκ Θεσπρωτίας, με ερώτησε γιατί ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρθηκε κάπως φιλικά ή έστω ανεκτικά στην Αρβελέρ. Επιπλέον προσέθεσε και κάποιες υβριστικές παραποιήσεις του γερμανικού (και όχι γαλλικού) επωνύμου του τεθνεώτος συζύγου της ελληνο-γαλλίδας καθηγήτριας (το Άρβαϊλερ, περιοχή της Ρηνανίας, δυστυχώς παραποιήθηκε στην γαλλική του προφορά, όταν οι σιωνιστές Ασκενάζι ψευτο-Ιουδαίοι Χαζάροι πρόγονοί του εν λόγω ατόμου μετακινήθηκαν από την Γερμανία στην Γαλλία).

Ο ίδιος πάντοτε φίλος από τα παράλια της Θεσπρωτίας ανέφερε πρόσφατο μάλλον περιστατικό, κατά το οποίο η (λόγω βαθυτάτης άγνοιας και ενδημούσης ηλιθιότητος) εν Ελλάδι (και πουθενά αλλού) θαυμαζομένη καθηγήτρια μίλησε ανοήτως, όπως συχνά -φαίνεται- κάνει, επί θεμάτων στα οποία δεν έχει ειδικευθεί και για τα οποία έχει μαύρα μεσάνυχτα. Άλλοι φίλοι παλαιότερα, μου είχαν εξάλλου αναφέρει ότι, αθλίως χειραγωγούμενη από (εικονικώς παντρεμένους με γυναίκες) κιναίδους βουλευτές της ΝΔ, η -μάλλον εν γεροντική ανοία διατελούσα- Αρβελέρ είχε κατέλθει και στον πολιτικό στίβο (!?!) για να καταφερθεί αχρειάστως εναντίον βουλευτή Χανίων της Αριστεράς. Ο περίγελως καλύπτει την χρεοκοπημένη χώρα ούτως ή άλλως, οπότε τα σχόλια είναι περιττά.

Οι δύο πρόσφατες αναδημοσιεύσεις βρίσκονται εδώ:
“Μόνον ο Ντυροζέλ δικαιώθηκε” – Αρβελέρ, Μεγαλομμάτης και η Ελληνική Παθογένεια
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/08/07/μόνον-ο-ντυροζέλ-δικαιώθηκε-αρβελέ/

Ντυροζέλ, Αρβελέρ, Μεγαλομμάτης κι η Ελληνική Παθογένεια ΙΙ – Ο Αμόρφωτος Ελύτης κι οι Βλακείες του
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/08/08/ντυροζέλ-αρβελέρ-μεγαλομμάτης-κι-η-ελ/

Δεν έχω γνωρίσει προσωπικά την κα Αρβελέρ, αν και έχει τύχει να συνταξιδεύσω μαζί της στο ίδιο αεροπλάνο όταν έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στην Γαλλία. Όχι και ότι είχε χρειασθεί να την χαιρετήσω – όπως δουλικώς έπραξαν γελοίοι Έλληνες συμφοιτητές μου οι οποίοι συνταξίδευαν. Και δεν είμαι βυζαντινολόγος. Ούτε το παρακάτω κείμενο αναφέρεται στην ίδια την καθηγήτρια (αλλά ποτέ ακαδημαϊκό) Ελένη Αρβελέρ. Απλά προσφέρει (μαζί με πολλούς συνδέσμους για περαιτέρω έρευνα και διασταύρωση στοιχείων) το όλο πλαίσιο, στο οποίο έζησε και εργάσθηκε η κα Αρβελέρ και έτσι δίνει μία αίσθηση στον μέσο άσχετο Έλληνα της πραγματικής ακαδημαϊκής διάστασης της εν λόγω βυζαντινολόγου και της -όχι σημαντικής- θέσης της στην ακαδημαϊκή ζωή της Γαλλίας. Με άλλα λόγια παρουσιάζω ό,τι έκρυψαν οι κακούργοι Έλληνες δημοσιογράφοι για να μπορούν αισχρώς να παραπληροφορούν τον μέσο Έλληνα, 'θαυματουργώς' μετατρέποντας το κουνούπι σε ... δεινόσαυρο!

Εδώ τελειώνει το εισαγωγικό μου σημείωμα και αρχίζει η προς τον Θεσπρωτό φίλο σχοινοτενής απάντηση.

--------------------------------------------------------

Το καθαυτό κείμενο της Συνηγορίας μου υπέρ της Ιστορίας Ντυροζέλ βρίσκεται εδώ¨
https://www.academia.edu/86544955/Κοσμάς_Μεγαλομμάτης_Συνηγορία_υπέρ_της_Ιστορίας_Ντυροζέλ_1990_

We know for sure that France was one of the six countries that embarked on the European ‘reconstruction’ and unification project in the middle 50s. How determinant is this fact? In the long path of European unification many questions were never asked, let alone answered! People have been terribly misled for nobody had the political or intellectual courage to express opinions, approaches and doubts as regards critical issues. This is nothing new; many people throughout the continent have already noticed the lack of debate about the identity and the destiny of the under unification continent.

Polarization around J. B. Duroselle

J. B. Duroselle composed before 15 years a European History of Europe to offer an ideological – historical support to the unification project; it was an ideologically European History of Europe, a text written following the preconceived idea that the European unification was by definition ‘good’! The book was subsidized by the Commission of the European Union, and was expected to be translated to all the official languages of the Union. Then, the Greeks embarked on a paranoiac War against Duroselle, refused to translate the book in Greek, and reproached to the late French academician a supposedly partial viewpoint that, according to their erroneous assumptions, minimized the Greek contribution to the formation of Europe.

For having then been the only Greek citizen to openly, publicly and unreservedly support the French academician (for a period, more than 10 articles and 100 letters of besotted nationalists were published daily in the Greek newspapers and magazines), and emphatically refute the falsifications of Greek nationalism (imposed through the prevailing in the Primary and the Secondary Education Greco-centrist historical dogma), I can be taken today as impartial and objective when talking about France and Europe.
First published in Buzzle on 3rd October 2006
Republished in AfroArticles on 17th May 2007

444. “Contribuições à História Diplomática: Pierre Renouvin, ou a aspiração do total”, Paris, 8 agosto 1994, 16 pp. Resenha crítica de Pierre Renouvin (org.): Histoire des Relations Internationales (Paris: Hachette, 1994, 3 volumes: Volume I: Du Moyen Âge à 1789 (876 pp.) Volume II: De 1789 à 1871 (706 pp.) Volume III: De 1871 à 1945 (998 pp.). Publicado na seção Livros da revista Política Externa (São Paulo: vol. 3, n. 3, dezembro-janeiro-fevereiro 1994/1995, pp. 183-194). Relação de Publicados n. 169.

A reedição, agora em três volumes de capa dura, da monumental coleção organizada na década de 50 por Pierre Renouvin é uma grande notícia para todos os estudiosos que, por simples curiosidade intelectual ou por obrigação professional, interessam-se ou são levados a ocupar-se da temática das relações internacionais. Com efeito, todos aqueles que se dedicam à pesquisa, ao ensino ou à mera leitura diletante nessa área, sempre souberam apreciar a riqueza analítica e fatual, a qualidade estilística, bem como a abundante aparelhagem bibliográfica e cartográfica dos oito volumes (encadernados nas edições precedentes) coordenados pelo grande mestre francês da história diplomática global. Desde essa época, os oito tomos sequenciais-por quatro autores-da Histoire des Relations Internationales (publicados pela mesma editora entre 1953 e 1958) foram motivo de leitura obrigatória e objeto de referência indispensável de todo e qualquer estudioso das relações internacionais, de modo geral, e das políticas exteriores dos Estados modernos em particular, sobretudo a partir de uma perspectiva europeia. Reeditados pela última vez em 1972, eles tinham se tornado praticamente inacessíveis, sobretudo do outro lado do Atlântico, constituindo-se em verdadeiras preciosidades de bibliófilos e colecionadores. Junto com outros trabalhos de história diplomática do mesmo mestre, falecido em 1974, assim como de Jean-Baptiste Duroselle, seu discípulo e sucessor na Sorbonne, essa obra coletiva (mas concebida por Renouvin em torno de 1950) marcou época na então nascente disciplina das relações internacionais e constitui, ainda...

A Rússia, herdeira da União Soviética Em dezembro de 1991, Mikhail Gorbachev demite-se do cargo de secretário-geral do Partido Comunista da União Soviética. Já não lhe restava senão a sombra do poder. Desde há várias semanas, a multidão derrubava, aqui e ali, as estátuas de Marx e Lênin, substituía a bandeira vermelha pela bandeira russa, vilipendiava o KGB e seus esbirros. A União Soviética soçobra. Assim termina um período de setenta e cinco anos marcado pelas ideias bolcheviques, pela esperança de uma revolução socialista e do advento do mundo comunista. Recorrendo ao título do notável livro de François Furet, o passado de uma ilusão entra finalmente na História. Para milhões de homens e mulheres, a notícia parece incrível. Anuncia um tremor de terra no âmbito das relações internacionais. É o fim do século XX? Em primeiro lugar, fragmenta-se o vasto império que se estendia do Elba ao Pacífico, do Pólo Norte à Ásia Central. A Rússia recebe a parte essencial da herança, embora muitos herdeiros reivindiquem a sua independência, o seu quinhão das riquezas e o seu direito à abertura. Renascem correntes transnacionais, como os movimentos religiosos. Acaba assim de surgir uma enorme zona de instabilidade na Europa Central e Oriental, na Ásia e ao longo da costa do Pacífico. Em segundo lugar, a União Soviética contribuía para manter uma ordem mundial. Desde há meio século, a rivalidade entre o campo socialista e o campo do mundo livre formava o pano de fundo da diplomacia, ainda que outras forças tenham dado a cada um dos campos uma diversidade que não tinha nas suas origens. Findou a Guerra Fria. O mundo corre o risco de se tornar unipolar, se os Estados Unidos forem a única superpotência.