Signs of the Times

This paper is a critique and correction of premillennial dispensationalism, the theological theory that God has divided up all of history into seven periods in which he distributes, or dispenses, grace in different ways.  We should be careful to note that nowhere in the Bible does God mention seven different eras in which he is going to be dispensing grace and testing people in seven different ways; this concept is the result of a theological construct that has a relatively recent origin and the result of a flawed understanding of the Bible.  Those flaws are identified, explained, and corrected in the paper.

¿Quién habla hoy de «signos de los tiempos»? Prácticamente, ya nadie. Sin embargo, la necesidad de acogerlos y «auscultarlos» permanentemente, fue uno de los mensajes centrales del Concilio Vaticano II, un mensaje que sigue vigente, que es permanente. ¿O es que hoy ya no hay signos de los tiempos? ¿O será que quizá no nos damos cuenta dónde están? Nosotros afirmamos que hoy, los signos de los tiempos se llaman... «Nuevos Paradigmas». Son aquello mismo que decía el Vaticano II, pero a la altura de hoy, en esta sociedad, casi 60 años después. Es otra sociedad. Y la Iglesia es, paradójicamente, casi la misma. Que no logra despegar el vuelo al que la invitó el Concilio. Hoy se afana por recuperarse de aquel despegue frustrado, e importa hacerlo bien. El de los Nuevos Paradigmas es un planteamiento y un lenguaje que hace 60 años ni podíamos soñar. Aquél fue un lenguaje bíblico, metafórico, eclesiástico, recién salido de la teología escolástica y bíblica. Hoy, 60 años más tarde, nuestro lenguaje es más concreto, menos metafórico, más civil, menos intra-eclesiástico, más de la calle y de la universidad, más «científico» incluso. Es decir : un lenguaje epistemológico, enfocado en los «paradigmas». ¿Qué son los paradigmas»? Son conjuntos diversos, cambiantes, de axiomas y postulados, que forman los paradigmas. Después de Thomas Kuhn-del siglo pasado-y de mucha reflexión e investigación que le ha sucedido, tenemos un mejor instrumental, con el que poder estudiar y discernir esos signos de los tiempos de hoy, esos nuevos paradigmas que han surgido en nuestra sociedad. Por eso, el mandato conciliar de «conocer, acoger, auscultar y discernir los signos de los tiempos», hoy sólo podemos cumplirlo con responsabilidad, abriéndonos a conocer, acoger, auscultar y discernir los Nuevos Paradigmas. Véalo, explicado más despacio, en el siguiente video: https://youtu.be/soNhJI9ZHYc

Studium podejmuje w szczegółowej analizie naturę teologiczną "znaków czasów". Wyrażenie określone w literaturze fachowej w liczbie mnogiej jest jednym z istotnych tematów poruszonych przez ostatni Sobór Watykański II. Termin „znaki czasów” odnosi się do teologii duszpasterskiej, zainteresowanej poszukiwaniem obecności i działaniem Pana Boga w przeżywanych przez ludzi konkretnych sytuacjach społecznych.
Teologia znaków czasów nie formuje jakieś gotowej treści, jakiegoś zbioru powtarzających się znaków w historii i społeczeństwie, w których działałby Pan Bóg lub chciałby przekazać jakieś nowe orędzie wzywające do nawrócenia. Jest natomiast propozycją zastosowania pewnej metody teologicznej, która może pomóc Kościołowi, w całym jego trudzie dialogu ze światem, odczytać oczekiwanie ludzi na Ewangelię. Chodzi o rozeznanie działania Pana Boga w wymiarze aspiracji ludzkich, tak jak podkreśla to ostatni Sobór, na takich płaszczyznach jak: godność osoby ludzkiej, wartość życia małżeńskiego, promocja kultury, sprawiedliwości ekonomicznej i socjalnej, solidarności międzynarodowej różnych ludów.

Sažetak: U članku se istražuje shvaćanje povijesti u fatimskoj poruci pod vidom Božjeg poziva čovjeku da bude njegov suradnik. Pokazuje se da povijest nije pesimistički determi-nirana negativnim silama zla, nego predstavlja izazov ljudima da je svojim životom i djelovanjem oblikuju u svjetlu Božjeg poziva na obraćenje. Ta se teza u članku raz-rađuje u nekoliko vidova: naglašava se da se Bog po proročkoj karizmi marijanskih ukazanja pokazuje prisutnim u povijesti; analizira se način na koji Marija ima udjela u povijesti kao prenositeljica Božjih poruka ljudima-pod vidom brižnosti, opomene i hitnosti obraćenja; iščitavaju se »znakovi vremena« u fatimskoj poruci, s napomenom o njihovoj ponekad preuskoj interpretaciji; promišlja se na koji je način čovjek pozvan preuzeti odgovornost za povijest čovječanstva. Konačno se iz fatimske poruke »fil-trira« samo poimanje ljudske povijesti: ona se realizira u ambivalentnoj prisutnosti dobra i zla, ali uslijed Božjeg spasenjskog djelovanja zagarantiran joj je pozitivan eshatološki ishod.

Abstract:
The article discusses the understanding of history in the Fatima message in view of God’s call to the human being to be his collaborator. It is shown that history is not pessimistically determined by negative forces of evil but instead represents a challenge to human beings to shape it with their lives and activities in the light of God’s call to conversion. This thesis is developed in the article under a few aspects: the article emphasizes that God shows himself as present in history through the prophetic charisma of Marian apparitions; it analyses the manner in which Mary participates in history as the mediator of God’s messages to human beings – as caring, warning, and urging us to conversion; it reads the »signs of the times« in the Fatima message, adding a note that it is sometimes too narrowly interpreted; it reflects on the manner in which the human being is summoned to assume responsibility for the history of humanity. Finally, the article »filtrates« from the Fatima message the very understanding of human history. That history is realized in the ambivalent presence of good and evil, but due to God’s salvific activity, its positive eschatological outcome is guaranteed.

My analysis on the category of signs of times (SoT) shows how it can help to explain a few aspects of synodality. I will explain how synodality and SoT support each other and why Synods should teach a correct judgment of SoT. It is a way to educate God's people to their theology. We may also wonder if in the anti-gender campaign the church was unable to implement the theological vision implied in the SoT. This campaign has highlighted the Church weakness in accepting the world-church relations implied in SoT theology. This weakness due to a lack in education must be corrected re-launching the Synods' tasks and processes.

The need for a philosophical conversion and three points of blockages to be surpassed in the pastoral conviction of today's apostolate from the point of view of theology.

Potrzeba nawrócenia filozoficznego i zadanie otwarcia trzech punktów zablokowania na płaszczyźnie przekonania duszpasterskiego w apostolacie dzisiaj, z punktu widzenia teologii.

Abstract

A simple religious conviction to proclaim faith is not enough. Today's pastoral care must take into account the fundamental challenge of changing the paradigm of the vision of man and the world in postmodern society. This study proposes a reflection on the necessity of a philosophical conversion of the one who engages in the apostolate of the Church by demonstrating three points of blocking to be surpassed in the formulation of the evangelical message. Conversion means acceptance of an end of the epoch of the transmission of faith through the Church as a "politico-theological" body. The first point of overcoming is an absence of research aimed at an understanding of postmodern thinking which advocates the liberation of man. The second blocking point is a reading of the action of Christ in the world solely through the action of the Church. To overcome ambiguity around the signs of the times, theology must offer a more pneumatological reading of God's action in the world. The third point to be surpassed is a "dogmatic" approach to the apostolate, that is to say, the temptation to transmit the Gospel as a fixed dogma outside the concrete situation of human history.

Streszczenie

W proklamowania wiary nie wystarczy samo przekonanie religijne. Dzisiejsze duszpasterstwo musi wziąć pod uwagę jako podstawową wykładnię zmianę paradygmatu wizji człowieka i świata w społeczeństwie (po)-nowoczesnym. Studium to proponuje podjęcie refleksji zakładającej potrzebę nawrócenia filozoficznego osoby, która angażuje się w apostolat Kościoła, wskazują na trzy punkty pewnego zablokowania, które należy pokonać w sformułowaniu przekazu ewangelicznego. Nawrócenie to oznacza zaakceptowanie końca epoki, w którym Kościół występował jako pośrednik w przekazywaniu wiary, formując wtedy rodzaj ciała „polityczno-teologicznego”. Pierwszym punktem zablokowania jest tutaj brak badań nad zrozumieniem myśli ponowoczesności, która uwypukla dążenie człowieka do wyzwolenia. Drugim punktem blokady jest odczytywania działania Chrystusa w świecie wyłącznie przez Kościół. Aby pokonać tutaj ambiwalentne podejście do znaków czasów, teologia winna zaproponować lekturę bardziej pneumatologiczną działania Boga w świecie. Trzecim punktem blokady jest podejście „udogmatyzowania” apostolatu, to znaczy pokusa przekazywania Ewangelii niejako zastygłego dogmatu, poza konkretną sytuacją historii człowieka.

Son cuatro, entre otros, los aspectos que más sobresalen al abordar el problema que intentamos reflexionar. Primero, el tema nos lleva a posicionarnos frente a la posibilidad y el modo de la presencia real de Dios en la historia. Segundo, esta presencia, por su carácter simbólico, ha de habérselas con su reconocimiento en fe mediante signos visibles constituidos históricamente. Tercero, este reconocimiento no agota ni garantiza la interpretación de lo donado-acontecido como teologal, es decir, como manifestación que es asumida desde el talante gratuito y salvífico de un Dios que humaniza fraternizando. Cuarto, la conformación del quehacer teológico se ve afectada, de una u otra manera, tanto en su método como en su contenido, por el hecho de reconocer e interpretar signos proféticos de esperanza a lo largo de las distintas épocas de la historia. Si el primer planteamiento nos introduce en un dialogo serio con el mundo del agnosticismo y la increencia a partir del problema experiencial de la creación y recreación históricas, y el segundo nos inserta en aquella actitud de quien reconoce una presencia agraciante que impulsa una dinámica creyente que inspira una constante interpretación frente a lo acontecido, el tercero nos inserta en la formalización teológica de criterios de interpretación que nos ayuden a asumir a la historia de un modo teologal a partir de procesos de discernimiento histórico de una presencia que aún en su mayor distancia, no deja de estar cada vez más cerca del hombre para humanizarlo fraternizándolo. En este sentido todo quehacer teológico que asume como criterio hermenéutico fundamental el reconocimiento e interpretación de los signos de los tiempos, ha de generar como horizonte teologal, a ser formalizado conceptualmente, a la humanización entendida aquí como la creación de condiciones históricas, tanto personales como estructurales, que posibiliten la fraternidad entre los hombres y la filiación con Dios.

Le parti che seguono, raccolte in ordine sparso, sono dei corollari all'articolo Segni dei tempi, sinodalità e "gender", in pubblicazione per Studia Patavina. Si tratta di ulteriori spunti di riflessione collegabili con alcune parti dell'articolo.