| dbo:abstract
|
- Sebecus icaeorhinus Sebecus Crâne de Sebecus icaeorhinus,spécimen AMNH 3160. Genre † SebecusSimpson, 1937 Espèce † Sebecus icaeorhinusSimpson, 1937 Sebecus est un genre éteint de crocodyliformes, un clade qui comprend les crocodiliens modernes et leurs plus proches parents fossiles. Il est rattaché au sous-ordre des Notosuchia (ou notosuchiens en français) et aux clades des Ziphosuchia et des Sebecosuchia et, plus précisément à la famille des Sebecidae. De nombreux fossiles de plusieurs pays d'Amérique du Sud souvent très partiels, ont été rattachés au genre Sebecus et plusieurs espèces ont été érigées. Une seule espèce est considérée comme valide, l'espèce type : Sebecus icaeorhinus, décrite par George Gaylord Simpson en 2007. (fr)
- Sebecus (forma latinizada de "Sobek") es un género extinto de crocodilomorfo sebécido del Eoceno de la actual Patagonia (Suramérica). Como otros sebecosuquios, era completamente terrestre y carnívoro. El género está representado por dos especies, la especie tipo S. icaeorhinus y S. ayrampu. Varias otras especies han sido referidas a Sebecus, pero han sido reclasificadas en sus propios géneros. (es)
- Sebecus (meaning "Sebek" in Latin) is an extinct genus of sebecid crocodylomorph from Eocene of South America. Like other sebecosuchians, it was entirely terrestrial and carnivorous. The genus is currently represented by two species, the type S. icaeorhinus and S. ayrampu. Several other species have been referred to Sebecus, but were later reclassified as their own genera. (en)
- Sebecus (nazwa rodzajowa nawiązuje do imienia egipskiego boga Sobka) – rodzaj wymarłego krokodylomorfa z kladu Mesoeucrocodylia, żyjącego w eocenie na obszarze dzisiejszej Argentyny. Obecnie do tego rodzaju zaliczany jest jedynie jego gatunek typowy, S. icaeorhinus, którego skamieniałości odkryto w argentyńskiej prowincji Chubut. W przeszłości do rodzaju Sebecus zaliczano też gatunek S. huilensis żyjący w miocenie na obszarze dzisiejszej Kolumbii oraz S. querejazus żyjący w paleocenie na obszarze Boliwii. Jednak Alfredo Paolillo i Omar J. Linares (2007) zaliczyli te gatunki do odrębnych rodzajów: S. huilensis do rodzaju , pozostawionego w rodzinie , a S. querejazus do rodzaju , zaliczonego przez nich do rodziny . Z analizy kladystycznej przeprowadzonej przez Pola i Powella (2011) wynika, że Sebecus, Langstonia, Zulmasuchus i nienazwany krokodylomorf, którego skamieniałości odkryto w argentyńskiej formacji Lumbrera, tworzą klad, do którego nie należą żadne inne krokodylomorfy; autorzy ci włączyli gatunki L. huilensis i Z. querejazus z powrotem do rodzaju Sebecus. Do 2012 r. Sebecus znany był prawie wyłącznie z kości czaszki (choć Edwin Harris Colbert opisał kręg, złamaną prawą kość udową, niekompletny koniec dalszy kości udowej oraz koniec dalszy kości strzałkowej, znalezione niedaleko kości czaszki należących do zwierzęcia z gatunku S. icaeorhinus; kości te były rozproszone na niewielkim obszarze i nie można z pewnością stwierdzić, czy wszystkie należały do tego samego osobnika, czy nawet zwierząt tego samego gatunku – Colbert uznał to jednak za prawdopodobne). Dopiero Pol i współpracownicy (2012) opisali kości szkieletu pozaczaszkowego kilku osobników S. icaeorhinus, w tym okazu MPEF–PV 1776 z zachowaną przednią częścią kości zębowej oraz większością szkieletu pozaczaszkowego. Według Colberta czaszka S. icaeorhinus miała 476 milimetrów długości (mierząc od kości przedszczękowej do kości kwadratowej); Molnar (2010) stwierdził jednak, że czaszka Sebecus była nieco krótsza niż to zakładał Colbert, gdyż przeszacował on o 14 mm długość kości szczękowej. W porównaniu z czaszkami współczesnych krokodyli czaszka Sebecus była proporcjonalnie węższa i wyższa (dotyczy to zwłaszcza trzewioczaszki). S. icaeorhinus miał po dziewięć zębów w kościach szczękowych, po cztery w kościach przedszczękowych i po 13 w kościach zębowych. Zęby wyrastające z kości przedszczękowej oraz trzy przednie zęby wyrastające z kości zębowej były stożkowate, podobnie jak zęby współczesnych krokodyli, natomiast pozostałe zęby były zakrzywione, bocznie spłaszczone i miały ząbkowane krawędzie, co umożliwiało pocięcie pokarmu; Colbert podkreślił ich podobieństwo do zębów teropodów. Całkowita długość i masa ciała S. icaeorhinus jest trudna do oszacowania; z szacunków Pola i współpracowników (2012) wynika, że okaz MPEF–PV 1776 miał od 2,2 do 3,1 metra długości i ważył od 52,2 do 113,5 kg. Pozycja filogenetyczna rodzaju Sebecus pozostaje niepewna. Autor jego opisu, George Gaylord Simpson, uznał go za archozaura o niepewnej pozycji systematycznej. Simpson dopuszczał możliwość, że Sebecus należał do nowego podrzędu krokodyli (w szerokim rozumieniu; obecnie na określenie tego kladu częściej używa się nazwy Crocodyliformes) dla którego zaproponował nazwę ; uważał jednak za bardziej prawdopodobne, że Sebecosuchia były odrębnym rzędem w obrębie archozaurów i że ostatni wspólny przodek krokodyli i Sebecosuchia żył w triasie lub jeszcze wcześniej. Colbert (1946) uznał jednak, że znane skamieniałości S. icaeorhinus mają wystarczająco dużo cech wspólnych z krokodylami (w szerokim rozumieniu) by zasadne było uznane Sebecosuchia za podrząd krokodyli. Jednocześnie Colbert zasugerował bliskie pokrewieństwo rodzaju Sebecus z rodzajem Baurusuchus i zaliczył do Sebecosuchia także rodzinę Baurusuchidae. W późniejszych publikacjach większość autorów zgadzała się z wnioskiem Colberta, uznając rodziny Sebecidae i Baurusuchidae za blisko spokrewnione i tworzące klad Sebecosuchia, w obrębie którego niekiedy wyróżniano też rodziny Bretesuchidae i . Niektóre analizy kladystyczne potwierdzają bliskie pokrewieństwo rodzaju Sebecus i rodziny Baurusuchidae, inne sugerują jednak, że Sebecus mógł być bliżej spokrewniony z rodziną . Według wszystkich analiz kladystycznych Sebecus należał do kladu Mesoeucrocodylia; z nielicznymi wyjątkami wszystkie analizy sugerują jego przynależność do . Nie jest jednak pewne, do którego z dwóch siostrzanych kladów tworzących Metasuchia należał: do Notosuchia (tj. kladu obejmującego wszystkich przedstawicieli Crocodyliformes bliżej spokrewnionych z niż z krokodylem nilowym) czy do Neosuchia (tj. kladu obejmującego wszystkich przedstawicieli Crocodyliformes bliżej spokrewnionych z krokodylem nilowym niż z Notosuchus terrestris). Współcześnie z S. icaeorhinus na obszarze dzisiejszej prowincji Chubut występowały m.in. krokodyle z rodzaju , węże z rodzaju , żółwie bokoszyjne z rodzaju Hydromedusa i płazy bezogonowe z rodzaju Caudiverbera; występowanie takiej fauny sugeruje, że w czasach S. icaeorhinus obszar ten był poprzecinaną rzekami niziną, gdzie panował wilgotny klimat z wysokimi temperaturami powietrza. Colbert (1946) uważał, że Sebecus i inne krokodylomorfy z grupy Sebecosuchia były ziemnowodne tak samo jak przedstawiciele kladu Eusuchia; spekulował jednak, że różnice w budowie czaszek Sebecosuchia i Eusuchia mogły dowodzić, że Sebecosuchia w jakiś sposób różniły się od Eusuchia sposobem polowania i żerowania, może nawet żerowały w sposób podobny do teropodów. Wielu późniejszych autorów sugerowało, że budowa czaszek Sebecus i innych krokodylomorfów zaliczanych do Sebecosuchia oraz podobieństwo ich zębów do zębów lądowych drapieżników, jakimi były teropody, dowodzi tego, iż Sebecosuchia były znacznie silniej niż dzisiejsze krokodyle związane ze środowiskiem lądowym, a w każdym razie zdobywały pożywienie na lądzie, być może polując w sposób podobny jak dzisiejsze warany z Komodo. Oprócz budowy czaszki także budowa szkieletu pozaczaszkowego Sebecus sugeruje, że był on lądowym krokodylomorfem; sugerują to m.in. proporcjonalnie dłuższe niż u dzisiejszych krokodyli kończyny. U MPEF–PV 1776 stosunek długości kości udowej do długości ciała od barków do bioder szacowany jest na 1:2,3 – inny niż u dzisiejszych aligatorów amerykańskich, ale podobny jak u wymarłego , u którego ten stosunek wynosił 1:2,2. Podobieństwo to nie wynikało z pokrewieństwa – Sebecus i Pristichampsus nie były blisko spokrewnione – mogło ono natomiast być rezultatem podobnego trybu życia tych krokodylomorfów i przystosowania się ich obu do środowiska lądowego. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- Sebecus (forma latinizada de "Sobek") es un género extinto de crocodilomorfo sebécido del Eoceno de la actual Patagonia (Suramérica). Como otros sebecosuquios, era completamente terrestre y carnívoro. El género está representado por dos especies, la especie tipo S. icaeorhinus y S. ayrampu. Varias otras especies han sido referidas a Sebecus, pero han sido reclasificadas en sus propios géneros. (es)
- Sebecus (meaning "Sebek" in Latin) is an extinct genus of sebecid crocodylomorph from Eocene of South America. Like other sebecosuchians, it was entirely terrestrial and carnivorous. The genus is currently represented by two species, the type S. icaeorhinus and S. ayrampu. Several other species have been referred to Sebecus, but were later reclassified as their own genera. (en)
- Sebecus icaeorhinus Sebecus Crâne de Sebecus icaeorhinus,spécimen AMNH 3160. Genre † SebecusSimpson, 1937 Espèce † Sebecus icaeorhinusSimpson, 1937 Sebecus est un genre éteint de crocodyliformes, un clade qui comprend les crocodiliens modernes et leurs plus proches parents fossiles. Il est rattaché au sous-ordre des Notosuchia (ou notosuchiens en français) et aux clades des Ziphosuchia et des Sebecosuchia et, plus précisément à la famille des Sebecidae. Une seule espèce est considérée comme valide, l'espèce type : Sebecus icaeorhinus, décrite par George Gaylord Simpson en 2007. (fr)
- Sebecus (nazwa rodzajowa nawiązuje do imienia egipskiego boga Sobka) – rodzaj wymarłego krokodylomorfa z kladu Mesoeucrocodylia, żyjącego w eocenie na obszarze dzisiejszej Argentyny. Obecnie do tego rodzaju zaliczany jest jedynie jego gatunek typowy, S. icaeorhinus, którego skamieniałości odkryto w argentyńskiej prowincji Chubut. W przeszłości do rodzaju Sebecus zaliczano też gatunek S. huilensis żyjący w miocenie na obszarze dzisiejszej Kolumbii oraz S. querejazus żyjący w paleocenie na obszarze Boliwii. Jednak Alfredo Paolillo i Omar J. Linares (2007) zaliczyli te gatunki do odrębnych rodzajów: S. huilensis do rodzaju , pozostawionego w rodzinie , a S. querejazus do rodzaju , zaliczonego przez nich do rodziny . Z analizy kladystycznej przeprowadzonej przez Pola i Powella (2011) wynika, ż (pl)
|
