| dbo:abstract
|
- اللغة السلوفينسية (بالإنجليزية: Slovincian language) (بالألمانية: Slowinzische Sprache) (باللغة البولندية Etnolekt słowiński) هي لغة بائدة من مجموعة اللغات السلافية الغربية تكلم بها السلوفينسيون (Slovincians)، وهم شعب سلافي عاش في منطقة البحيرات في بوميرانيا. تصنف اللغة السلوفينسية إما على أنها لغة مستقلة بحد ذاتها (أول من قام بذلك المؤرخ الألماني Friedrich Lorentz سنة 1902)، أو على أنها لهجة من اللغة الكاشوبية، أو صنف منها، كما تعد أحياناً مع اللغة الكاشوبية على أنها لهجة من اللغة البولندية. تصنف اللغة السلوفينسية مع الكاشوبية ضمن اللغات البوميرانية. بادت اللغة السلوفينسية في أوائل القرن العشرين، على الرغم من أن بعض الكلمات والتعابير قد بقيت إلى الفترة القريبة بعد الحرب العالمية الثانية، عندما اقتطعت أراض من ألمانيا وردت إلى بولندا. (ar)
- Severní (pomořanská, pomořská, baltská) slovinština (slovjīnsħi jązěk, slovjīnsħê gådąńê, słowińsczi jãzëk), výjimečně též slovinčtina je mrtvý jazyk z větve západoslovanských jazyků. Používali ji Pomořanští Slovinci. Považuje se velmi často za nářečí kašubštiny, pomořanštiny nebo polštiny. Vymřela s přesuny obyvatelstva po skončení 2. světové války. Pomořanští Slovinci v polovině 19. století žili v několika vesnicích u Gardna a Lebska (tehdy šlo o pruské území). Studiu severní slovinštiny se významně věnoval ruský vědec Aleksandr Hilferding, který do této oblasti v roce 1856 podnikl expedici a roku 1862 o Pomořanských Slovincích napsal knihu Ostatki Slavjan na južnom beregu Baltijskogo morja. Podle jeho údajů byla tehdy slovinská území přímo spojená s kašubskými. Severní slovinštinu nicméně považoval za samostatný jazyk, nikoli pouze za nářečí kašubštiny. Upozorňoval na to, že slovinština byla silně ovlivněna němčinou (např. složené časy typu jo jem biwôni (já jsem byl; něm. ich bin gewesen) nebo ja mom zabëto (zapomněl jsem, dosl. já mám zapomenuto; něm. ich habe vergessen)). (cs)
- Die slowinzische Sprache (slowinzisch slovjĩnsħï ją̃zĕk, slovjĩnsħė gådą̃ńė) ist eine im 20. Jahrhundert ausgestorbene westslawische Sprache. Zusammen mit den ebenfalls ausgestorbenen polabischen Sprachen und dem noch gesprochenen Kaschubischen bildete sie einen Überrest der slawischen Sprachen, welche ursprünglich entlang der Ostseeküste in Pommern und nordöstlich der Elbe gesprochen wurden. Ob das Slowinzische eine eigene Sprache war oder als Dialekt des Kaschubischen angesehen werden kann, ist strittig. Nicht wenige Menschen in bzw. aus dem nordöstlichen Hinterpommern definierten sich als Slowinzen (auch Lebakaschuben), obwohl sie die Sprache nicht mehr sprechen konnten. (de)
- El eslovincio es una lengua eslava extinta hablada por los eslovincios (Slowinzen, Lebakaschuben), un grupo eslavo que ocupaba el territorio entre los lagos (Gardersee) y (Lebasee) cerca de Słupsk en Pomerania. El eslovincio se ha clasificado junto con el casubio dentro de un grupo (propuesto por , 1902/3) o como dialecto del casubio, aunque otros autores consideran que casubio y eslovincio son de hecho dialectos polacos. El eslovincio se extinguió a principios del siglo XX. Sin embargo, algunas palabras y expresiones particulares siguieron en uso hasta después de la Segunda Guerra Mundial, cuando la región fue integrada en Polonia. Algunos eslovincios fueron expulsados posteriormente de Polonia junto con algunos alemanes, entre los cuales había algunos ancianos con un conocimiento fragmentario del eslovincio hasta la década de 1950. Es dudoso si los eslovincios usaban ese nombre para designarse, ya que parece ser sólo el nombre que usó el académico ruso . El término Lebakaschuben es un sinónimo. Algunos eruditos han señalado que ellos mismos se habrían denominado como casubios luteranos y a su lengua la llamaban casubio. Sin embargo, el término "eslovincio" prevalece en la literatura y se emplea oficialmente en la forma Słowiński Park Narodowy, que designa una región protegida en la costa pomerania de Polonia. (es)
- Le slovince est une langue slave disparue autrefois parlée entre les lacs et en Poméranie. Elle représente un dialecte éteint de la langue poméranienne, dont subsiste aujourd'hui le cachoube, et se rattache plus largement au groupe léchitique des langues slaves occidentales. Le slovince s'est éteint du fait de l'adoption par ses locuteurs du bas-allemand comme langue vernaculaire. Le processus s'est achevé au début du XXe siècle, même si des mots isolés et des expressions ont survécu jusqu'à la Seconde Guerre mondiale. À cette époque on pouvait encore s'informer auprès d'anciens qui étaient capables de tenir un dialogue simple dans leur dialecte. Le slovince était à ce point proche du cachoube qu'on pourrait le considérer comme un dialecte de ce dernier. On discute si les Slovinces eux-mêmes se reconnaissaient comme tels, car ce nom leur a été donné par le scientifique russe Aleksandr Hilferding. Quelques érudits croient que les Slovinces se considèrent eux-mêmes simplement comme des Cachoubes luthériens et que leur langue est du cachoube. Néanmoins, le terme « slovince » prévaut dans la littérature et il est utilisé officiellement (Slowinski Park Narodowy - Parc national slovince, en Poméranie). Les ancêtres des Slovinces sont probablement arrivés dans cette région il y a 1 500 ans, mais il se peut qu'ils aient habité la région bien auparavant, en tant que partie de la grande tribu des Slaves poméraniens. À la suite de leur christianisation forcée (Croisade du Nord), les classes dominantes des Poméraniens occidentaux se sont peu à peu germanisées. L'adoption du luthéranisme en 1525 et 1538 rompit beaucoup de liens avec les Polonais et les Cachoubes. En outre, elle fit que l'allemand fut utilisé dans l'Église de Poméranie, à la place de la langue indigène locale. L'isolement relatif des peuplements slovinces par rapport aux grandes villes a retardé ce processus jusqu'à la fin du XIXe siècle. Aux XVIe et XVIIe siècles (également connu sous le nom de Pontanus ou de Michael Brüggeman) et essayèrent d'introduire le slovince à l'Église luthérienne, traduisant et publiant plusieurs travaux religieux à l'usage des Slovinces. Leurs efforts n'arrêtèrent pas le processus de germanisation de la population slave de Poméranie. Après l'unification allemande en 1871, l'ancienne province prussienne de Poméranie devint territoire allemand, au point que toute langue excepté l'allemand fut rigoureusement interdite dans les églises, les écoles et les lieux publics. La langue slave poméranienne déclina pour être peu à peu remplacée par le bas-allemand. Le même processus, bien que plus lent, se produisit aussi chez les catholiques cachoubes dans la province prussienne de Prusse-Occidentale. Néanmoins, les Cachoubes subsistaient encore quand le traité de Versailles les plaça sous autorité polonaise. La partie slovince fut laissée à l'intérieur des frontières allemandes. Les régions habitées par les Slovinces devinrent partie de la Pologne après la Seconde Guerre mondiale en 1945. Les nouveaux colons polonais arrivés de Pologne orientale ne virent dans la population locale que des Allemands, d'autant plus qu'ils étaient protestants. Les biens des citoyens allemands furent confisqués par l'État, à moins qu'ils prouvassent leur droit à demander la naturalisation. Aux Slovinces fut refusée la possibilité d'adopter la citoyenneté polonaise. Quelques intellectuels polonais écrivirent des lettres de protestation contre le traitement infligé aux populations indigènes de Poméranie par les autorités communistes, mais sans guère d'effet. Les Slovinces furent donc expropriés et trouvèrent, dans leur grande majorité, refuge en Allemagne. Ceux qui étaient restés commencèrent à chercher à y émigrer et pratiquement toutes les familles l'ont fait dans la décennie 1980. (fr)
- Slovincian is the language formerly spoken by the Slovincians (Kashubian: Słowińcë, Polish: Słowińcy, German: Slowinzen, Lebakaschuben), a West Slavic tribe living between lakes Gardno and Łebsko near Słupsk in Pomerania. Slovincian is classified either as a language (first by Friedrich Lorentz, 1902/3), or as a Kashubian dialect (first by Lorentz, after 1903) or variant, with Kashubian itself being classified either as a language or as a Polish dialect. Slovincian and Kashubian are both classified as Pomeranian. Slovincian became extinct in the early twentieth century. However, individual words and expressions survived until after World War II, when the region became Polish. Some Slovincians were expelled along with the Germans. Of those allowed to stay, a few elderly people had fragmentary knowledge of Slovincian until the 1950s. It is disputed whether Slovincians actually used that name, given to them by the Russian academic Aleksander Hilferding, for themselves. The synonym Lebakaschuben is also used. Some scholars believe that Slovincians regarded themselves merely as Lutheran Kashubians and their language as Kashubian. Nevertheless, the name "Slovincian" prevails in literature and is also used officially, for example in Słowiński Park Narodowy (Slovincian National Park), a protected area on the Polish Pomeranian coast. (en)
- Lo slovinzo o slovinzio era una lingua slava parlata in Pomerania (una regione polacca sul Mar Baltico) entro un'area compresa tra i laghi Gardno e Łebsko. Lo slovinzo si estinse come lingua della propria comunità e venne rimpiazzata dal basso tedesco all'inizio del XX secolo. Ad ogni modo, singole parole ed espressioni sopravvissero fino alla seconda guerra mondiale. A quel tempo rimanevano solo pochi anziani che riuscivano ad intrattenere semplici conversazioni in tale lingua. Lo slovinzo è talmente vicino genericamente al casciubo, che ne viene spesso considerato un suo dialetto. Non è chiaro invece se gli slovinzi si dessero questo nome, attribuito loro dallo scienziato russo . Alcuni studiosi ritengono che gli slovinzi si riferissero a sé stessi come "casciubi luterani" e chiamassero la propria lingua casciubo. Ad ogni modo il nome "slovinzo" è prevalso nella letteratura ed è usato anche ufficialmente (ad esempio. Słowiński Park Narodowy - Parco Nazionale Slovinzo nel Voivodato della Pomerania). (it)
- Etnolekt słowiński, gwara słowińska, język słowiński – mowa zachodniosłowiańska kwalifikowana obecnie jako odrębny język, dialekt kaszubszczyzny (jeśli ją samą uznać za język), lub jej gwarę/poddialekt (jeśli traktować ją jako dialekt języka polskiego). Inna teza mówi natomiast o języku pomorskim, którego kaszubszczyzna i słowińszczyzna mają stanowić dwa z trzech dialektów (trzecim są wymarłe w XVII w. gwary zachodniopomorskie). Friedrich Lorentz, kwalifikował go jako język, gdzie wyróżniał dwa główne dialekty: wschodnio- i zachodniosłowiński. Należy do pomorskiej grupy języków lechickich. Posługiwali się nią Słowińcy zamieszkujący Pomorze. Gdy teren ten znajdował się pod władzą Prus, a później Niemiec, ulegał on silnej germanizacji. Gwara przetrwała do początku XX wieku, a nawet śladowo do lat 60. XX w. – najdłużej we wsi Kluki, gdzie znajduje się obecnie skansen Muzeum Wsi Słowińskiej. Status słowińszczyzny jest ściśle związany z przynależnością etniczną/etnograficzną Słowińców, którzy sami siebie nazywali Kaszubami nadłebskimi, a zatem identyfikowali się z ludnością kaszubską. Nazwa „Słowińcy” (pochodna od „Słowianie”) powstała prawdopodobnie po to, by podkreślić łączność Kaszubów nadłebskich ze Słowianami, gdyż tereny przez nich zamieszkane były zdominowane przez Niemców. Fakt ten był interpretowany różnie, Z. Szultka jednoznacznie zakładał, że w tym kontekście „słowiański” znaczy „polski”. Z tego powodu określenie „język słowiński” uchodzi za niewłaściwe i częściej preferuje się w językoznawstwie termin „gwara słowińska”, który determinuje przynależność etnolektu słowińskiego do kaszubszczyzny, tak jak Słowińcy przynależą do kaszubskiej grupy etnograficznej. (pl)
- A língua eslovíncia ou eslovíncio foi um dialeto extinto da , falada entre os lagos Gardno e Lebsko, na Pomerânia. O eslovinciano morreu porque a língua do dia a dia da comunidade foi substituída pelo baixo-alemão no início do século XX. De qualquer forma, palavras isoladas e expressões sobreviveram até a Segunda Guerra Mundial. Nessa época ainda havia anciãos que eram capazes de manter um diálogo simples no seu dialeto. O eslovinciano era tão próximo do cassubiano que poderia ser considerado como um dialeto deste. É discutido, entre os atuais eslovincianos, o uso desse nome, dado pelo cientista russo Aleksander Hilferding. Alguns acadêmicos acreditam que os eslovincianos consideram a si mesmos apenas como cassubianos luteranos, e sua língua como sendo o cassubiano. No entanto, o termo "eslovinciano" prevalece na literatura e é também usado oficialmente (Slowinski Park Narodowy - Parque Nacional Eslovinciano, na Pomerânia). Os ancestrais dos eslovincianos provavelmente chegaram à região por volta de 1 500 anos atrás, mas podem ter habitado essa mesma área bem antes disso, quando eram parte da grande tribo dos eslavos pomerânios. Seguindo sua forçada cristianização (Cruzada do Norte), as classes dominantes dos pomerânios ocidentais tornaram-se gradualmente mais e mais germanizadas. A adoção do Luteranismo em 1525 e 1538 quebrou muitas das ligações com os poloneses e cassubianos. Além disso, foi decidido que o alemão seria usado na Igreja da Pomerânia, no lugar da língua nativa local. Mas o relativo isolamento dos assentamentos eslovincianos das grandes cidades atrasou esse processo até o final do século XIX. Nos séculos XVI e XVII, Michal Mostnik (também conhecido como Pontanus ou Michael Brüggeman) e Szimon Krofej tentaram introduzir o eslovinciano na Igreja Luterana. Eles traduziram e publicaram vários trabalhos religiosos para o eslovinciano. Todavia, seus esforços não pararam o processo de germanização da população eslava da Pomerânia. Após a unificação da Alemanha e 1871, a antiga província prussiana da Pomerânia tornou-se parte do território alemão, e qualquer língua, exceto o alemão, era terminantemente proibida nas igrejas, escolas e repartições públicas. A língua eslava pomerânia declinou e foi gradualmente substituída pelo baixo-alemão. O mesmo processo, embora mais lento, ocorreu entre os católicos cassubianos na província da Prússia Ocidental. Todavia, os cassubianos ainda sobreviviam quando o Tratado de Versalhes os colocou sob o governo polonês, enquanto s área eslovinciana foi deixada dentro das fronteiras alemãs. As regiões habitadas pelos eslovincianos tornaram-se parte da Polônia após a Segunda Guerra Mundial, em 1945. Os novos colonos poloneses que chegaram da Polônia Oriental trataram os eslovincianos como alemães. Os direitos de posse dos cidadãos alemães foram retirados pelo Estado, a menos que eles provassem o direito à naturalização. Aos eslovincianos não foi dada a chance de adotar a cidadania polonesa. Alguns intelectuais poloneses escreveram cartas de protesto contra o tratamento dado às populações nativas da Pomerânia pelas autoridades comunistas, sem muito efeito. Os eslovincianos começaram a buscar o direito de emigrar para a Alemanha, e virtualmente todas as famílias o fizeram na década de 1980. (pt)
- Словінцька мова, словінська мова — одна з західнослов'янських мов, її класифіковано або як самостійну мову, або як діалект кашубської мови або мови польської. Нею розмовляло західнослов'янське плем'я словінців (нім. Slowinzen, Lebakaschuben), що мешкало на землях між озерами Гардно та Лебсько й містами Слупськ і Леба (землі нинішнього Західнопоморського воєводства). Словінцька мова вимерла на початку XX століття. (uk)
- Слови́нский (слови́нцский) (slovjĩnsħï ją̃zĕk, slovjĩnsħė gådą̃ńė — самоназвание) — западнославянский идиом лехитской подгруппы, вымерший в XX веке. Он рассматривается одними авторами как группа говоров севернокашубского диалекта, другими — как диалект кашубского либо (не выделяющими в свою очередь кашубский) польского. Встречается употребление термина «поморский (померанский) язык», объединяющего кашубский и словинский. На нём говорили словинцы, впервые этнографически описанные А. Ф. Гильфердингом в 1856 и проживавшие к северо-западу от кашубов, между Лебским озером и озером Гардно. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Die slowinzische Sprache (slowinzisch slovjĩnsħï ją̃zĕk, slovjĩnsħė gådą̃ńė) ist eine im 20. Jahrhundert ausgestorbene westslawische Sprache. Zusammen mit den ebenfalls ausgestorbenen polabischen Sprachen und dem noch gesprochenen Kaschubischen bildete sie einen Überrest der slawischen Sprachen, welche ursprünglich entlang der Ostseeküste in Pommern und nordöstlich der Elbe gesprochen wurden. Ob das Slowinzische eine eigene Sprache war oder als Dialekt des Kaschubischen angesehen werden kann, ist strittig. Nicht wenige Menschen in bzw. aus dem nordöstlichen Hinterpommern definierten sich als Slowinzen (auch Lebakaschuben), obwohl sie die Sprache nicht mehr sprechen konnten. (de)
- Словінцька мова, словінська мова — одна з західнослов'янських мов, її класифіковано або як самостійну мову, або як діалект кашубської мови або мови польської. Нею розмовляло західнослов'янське плем'я словінців (нім. Slowinzen, Lebakaschuben), що мешкало на землях між озерами Гардно та Лебсько й містами Слупськ і Леба (землі нинішнього Західнопоморського воєводства). Словінцька мова вимерла на початку XX століття. (uk)
- Слови́нский (слови́нцский) (slovjĩnsħï ją̃zĕk, slovjĩnsħė gådą̃ńė — самоназвание) — западнославянский идиом лехитской подгруппы, вымерший в XX веке. Он рассматривается одними авторами как группа говоров севернокашубского диалекта, другими — как диалект кашубского либо (не выделяющими в свою очередь кашубский) польского. Встречается употребление термина «поморский (померанский) язык», объединяющего кашубский и словинский. На нём говорили словинцы, впервые этнографически описанные А. Ф. Гильфердингом в 1856 и проживавшие к северо-западу от кашубов, между Лебским озером и озером Гардно. (ru)
- اللغة السلوفينسية (بالإنجليزية: Slovincian language) (بالألمانية: Slowinzische Sprache) (باللغة البولندية Etnolekt słowiński) هي لغة بائدة من مجموعة اللغات السلافية الغربية تكلم بها السلوفينسيون (Slovincians)، وهم شعب سلافي عاش في منطقة البحيرات في بوميرانيا. تصنف اللغة السلوفينسية إما على أنها لغة مستقلة بحد ذاتها (أول من قام بذلك المؤرخ الألماني Friedrich Lorentz سنة 1902)، أو على أنها لهجة من اللغة الكاشوبية، أو صنف منها، كما تعد أحياناً مع اللغة الكاشوبية على أنها لهجة من اللغة البولندية. تصنف اللغة السلوفينسية مع الكاشوبية ضمن اللغات البوميرانية. (ar)
- Severní (pomořanská, pomořská, baltská) slovinština (slovjīnsħi jązěk, slovjīnsħê gådąńê, słowińsczi jãzëk), výjimečně též slovinčtina je mrtvý jazyk z větve západoslovanských jazyků. Používali ji Pomořanští Slovinci. Považuje se velmi často za nářečí kašubštiny, pomořanštiny nebo polštiny. Vymřela s přesuny obyvatelstva po skončení 2. světové války. (cs)
- El eslovincio es una lengua eslava extinta hablada por los eslovincios (Slowinzen, Lebakaschuben), un grupo eslavo que ocupaba el territorio entre los lagos (Gardersee) y (Lebasee) cerca de Słupsk en Pomerania. El eslovincio se ha clasificado junto con el casubio dentro de un grupo (propuesto por , 1902/3) o como dialecto del casubio, aunque otros autores consideran que casubio y eslovincio son de hecho dialectos polacos. (es)
- Le slovince est une langue slave disparue autrefois parlée entre les lacs et en Poméranie. Elle représente un dialecte éteint de la langue poméranienne, dont subsiste aujourd'hui le cachoube, et se rattache plus largement au groupe léchitique des langues slaves occidentales. Néanmoins, les Cachoubes subsistaient encore quand le traité de Versailles les plaça sous autorité polonaise. La partie slovince fut laissée à l'intérieur des frontières allemandes. (fr)
- Slovincian is the language formerly spoken by the Slovincians (Kashubian: Słowińcë, Polish: Słowińcy, German: Slowinzen, Lebakaschuben), a West Slavic tribe living between lakes Gardno and Łebsko near Słupsk in Pomerania. Slovincian is classified either as a language (first by Friedrich Lorentz, 1902/3), or as a Kashubian dialect (first by Lorentz, after 1903) or variant, with Kashubian itself being classified either as a language or as a Polish dialect. Slovincian and Kashubian are both classified as Pomeranian. (en)
- Lo slovinzo o slovinzio era una lingua slava parlata in Pomerania (una regione polacca sul Mar Baltico) entro un'area compresa tra i laghi Gardno e Łebsko. Lo slovinzo si estinse come lingua della propria comunità e venne rimpiazzata dal basso tedesco all'inizio del XX secolo. Ad ogni modo, singole parole ed espressioni sopravvissero fino alla seconda guerra mondiale. A quel tempo rimanevano solo pochi anziani che riuscivano ad intrattenere semplici conversazioni in tale lingua. (it)
- Etnolekt słowiński, gwara słowińska, język słowiński – mowa zachodniosłowiańska kwalifikowana obecnie jako odrębny język, dialekt kaszubszczyzny (jeśli ją samą uznać za język), lub jej gwarę/poddialekt (jeśli traktować ją jako dialekt języka polskiego). Inna teza mówi natomiast o języku pomorskim, którego kaszubszczyzna i słowińszczyzna mają stanowić dwa z trzech dialektów (trzecim są wymarłe w XVII w. gwary zachodniopomorskie). Friedrich Lorentz, kwalifikował go jako język, gdzie wyróżniał dwa główne dialekty: wschodnio- i zachodniosłowiński. Należy do pomorskiej grupy języków lechickich. Posługiwali się nią Słowińcy zamieszkujący Pomorze. Gdy teren ten znajdował się pod władzą Prus, a później Niemiec, ulegał on silnej germanizacji. Gwara przetrwała do początku XX wieku, a nawet śladowo d (pl)
- A língua eslovíncia ou eslovíncio foi um dialeto extinto da , falada entre os lagos Gardno e Lebsko, na Pomerânia. O eslovinciano morreu porque a língua do dia a dia da comunidade foi substituída pelo baixo-alemão no início do século XX. De qualquer forma, palavras isoladas e expressões sobreviveram até a Segunda Guerra Mundial. Nessa época ainda havia anciãos que eram capazes de manter um diálogo simples no seu dialeto. (pt)
|
