| dbo:abstract
|
- المـُقـْطـَع (بالإنجليزية: Vassal أو Feudatory)، هو شخص دخل في التزامات متبادلة مع السيد أو العاهل أو ملك الدولة، فيُقـْطـِعَهُ السيد أرضًا (إقطاعية) لقاء تعهد المـُقـْطـَع بتقديم المساعدة العسكرية لذلك السيد. أما الُمقطَع فيتعهد بالطاعة والإخلاص لسيده. ظهر هذا النظام لأول مرة في عصر شارلمان حاكم الإمبراطورية الرومانية المقدسة الذي كان يهدي لأصدقائه المحاربين قِطعًا من الأراضي كتعويض لهم عن مساعدتهم إياه في الحروب. ساهم هذا النظام بشكل كبير جدًا في إحداث فوارق اجتماعية بين الناس، مما ساهم في تخلف أوروبا وانتشار الظلم ضد الفقراء. (ar)
- Označení vazal pochází z lenních vztahů, které tvořily podstatu feudálního státu zejména ve středověké Evropě. Vazal bylo označení pro osobu, které lenní pán (též označovaný jako vrchní vlastník nebo senior) propůjčil léno k užívání. Lénem mohla být půda, úřad, hodnost nebo právo. Vazal měl právo léno užívat jen se souhlasem lenního pána, kterému byl navíc vázán řadou povinností, například poplatky či vojenskou službou. Souhrn povinností vazala vůči lennímu pánu se označoval jako „věrnost“ (lat. fidelitas) a jejich porušení bylo důvodem k odnětí léna. (cs)
- El vassallatge era un pacte en el qual un vassall jurava fidelitat, ajuda militar i consell en el govern al rei. Els nobles que eren vassalls del rei podien alhora tenir vassalls propis, normalment nobles menys importants, a qui s'atorgava un feu més petit. El pacte de vassallatge constava de dues parts:
* Homenatge: part en què els nobles es convertien en vassalls del rei. S'agenollaven i besant la mà del monarca li juraven fidelitat, ajuda militar i consell en el govern.
* Investidura: part en què el rei cedia una porció de terra, el feu, al seu vassall. El vassall o feudatari era, durant el feudalisme, un noble de categoria inferior que demanava protecció a un noble de categoria superior, el seu senyor feudal. Li jura fidelitat, dona assistència i presta servei militar a favor seu, rebent a canvi el control i jurisdicció sobre la terra i la població del seu feu o senyoriu. Encara que la confusió dels termes vassall i serf és molt freqüent (i hi ha textos antics en què això ocorre), no s'ha de confondre el terme vassall amb el de serf, el qual no és un noble, sinó un camperol que se sotmet a la protecció d'un noble, i es denomina servitud la relació que s'estableix, i senyoriu l'espai físic i la institució en la qual es dona. (ca)
- Ein Vasall (von keltisch gwas, von lateinisch vassus „Knecht“) war im Fränkischen Reich (5.–9. Jahrhundert) ein Freier, der in einem persönlichen Treueverhältnis (Vasallentreue) zu einem mächtigen Herrn als Schutzherrn stand. Aufgrund des eingegangenen personenrechtlichen Verhältnisses ergaben sich gegenseitige Schutz- und Gehorsamspflichten für die Beteiligten. Der Vasall war ein Diener seines Herrn, in dessen Abhängigkeit er sich durch den rituellen Akt der Kommendation begab. Der Vasall war seinem Herrn zu Diensten jeglicher Art verpflichtet (auxilium et consilium). Dazu gehörten insbesondere Kriegs- und Ratsdienste wie die Teilnahme an Ratsversammlung der Vasallen unter dem Vorsitz des Feudalherren, aber auch die Zahlung von Lösegeld, wenn der Lehnsherr in Gefangenschaft geraten war. Der Herr musste dem Vasallen den Lebensunterhalt wie Nahrung, Kleidung und Bewaffnung gewähren. Außerdem vertrat der Lehnsherr den Vasallen vor Gericht, der Vasall wiederum war Beisitzer im Gericht des Lehnsherrn. Ab der Karolingerzeit im 8./9. Jahrhundert erhielt der Vasall zur Sicherung seines Unterhalts ein Lehen und wurde durch die lehnsrechtliche Investitur zum Lehensmann. Die Früchte des Lehens und eventueller Gerechtsame gebührten dem Vasallen. Der Lehnsherr hatte Rechte, die sonst nur den Blutsverwandten des Vasallen zukamen. So übte er beim Tod des Vasallen das Vormundschaftrecht über dessen Söhne und das Verheiratungsrecht über dessen Töchter aus und schuldete dem Vasallen – wie dieser umgekehrt ihm – Beistand im Fall einer Blutfehde, wie er nach den alten Stammesrechten nur von Blutsverwandten geschuldet war. Die Vasallität war eine personale Bindung, die mit dem Tode eines der beiden Partner endete und mit einem eventuellen Nachfolger erneuert werden musste. Erst im Laufe der Zeit wurde es üblich, die Lehnsbindung aufgrund eines Sukzessionsrechts mit dem jeweiligen Rechtsnachfolger fortzuführen, d. h. das Lehen wurde erblich. Die Erneuerung der Belehnung nach dem Tod des Lehnsherrn (Herrenfall, bei Königen Thronfall) oder des Vasallen (Mann- oder Lehnfall) und die Ausstellung eines neuen Lehnbriefs durch die Lehnkanzlei war gebührenpflichtig (Lehntaxe oder Schreibeschilling). Es wurde unterschieden zwischen Hauptvasallen (Vasallen im engern Sinne), welche ihr Lehn unmittelbar von einem solchen Lehnsherrn, der keinen weitern Herrn über sich hatte und den sog. Aftervasallen (Arriervasallen, Afterlehnsmann), welche ihr Lehn selbst erst von einem Vasallen, beispielsweise einem Fürsten, durch eine Subinfeudatio erhalten hatten. Ein Beispiel hierfür ist die Beziehung des englischen zum französischen König im 12. Jahrhundert. Der englische König hatte zahlreiche Besitzungen in Frankreich, doch diese waren alle Lehnschaften des französischen Königs. Der König von England war also dem König von Frankreich als dessen Lehnsmann untertan. Als Herzog der Normandie und von Guyenne sowie Graf von Anjou, Maine, Berry, Bretagne, Touraine und Poitou war er zwar der mächtigste Vasall in Frankreich, aber immerhin ein Vasall, also Philipp II. zu Diensten verpflichtet, obwohl sie hierarchisch gleichgestellt waren. Im ausgehenden Mittelalter konnten die Landesherren nur durch die Vergabe von eigenen Ländereien als Lehen ihre Armeen unterhalten. Da sie sich auf diese Art immer mehr ihrer eigenen Hausmacht berauben mussten, im Gegenzug aber ihre Lehnsleute immer mächtiger machten, wurde der Treueeid bald zu einer Farce, da die Lehnsherren schließlich ihre Lehnsleute zusätzlich bezahlen mussten, um deren Dienstleistungen zu erhalten. (de)
- Ο υποτελής είναι πρόσωπο που θεωρείται ότι έχει αμοιβαία υποχρέωση σε έναν άρχοντα ή μονάρχη, στο πλαίσιο του φεουδαρχικού συστήματος της μεσαιωνικής Ευρώπης. Οι υποχρεώσεις περιλάμβαναν συχνά τη στρατιωτική υποστήριξη και την αμοιβαία προστασία, με αντάλλαγμα ορισμένα προνόμια, περιλαμβανομένης συνήθως της γης που κρατείται ως μίσθωση ή φέουδο. Ο όρος χρησιμοποιείται σε παρόμοιες καταστάσεις σε άλλες φεουδαρχικές κοινωνίες. (el)
- Vasalo (kelte vassus, latine vassallus = servisto) estis nobelo, kiu ricevis de superulo aŭ regnestro feŭdon kaj ŝuldis al tiu personan servadon. La koncepto de feŭdo tial tradukeblas al Esperanto per la nocio "limigita posedo" (la antaŭe aplikata koncepto de "vera posedo" laŭ mezepoka latina lingvo nomiĝis "Allodium". Vasaleco evoluis ĉe ĝermanaj popoloj en la antikvaj tempoj, precipe ĉe frankoj. Liberaj homoj petis protekton de sia regnestro kaj en liajn manojn metis promeson, ke ili restos al li fidelaj, pretaj helpi en milito kaj servi ĉe lia kortego. Kiam ili tromultiĝis kaj ĉe la kortego ne plu estis por ili loko, ili devis servi ĉe palatinoj aŭ resti en propraj bienoj, tamen servopretaj plenumi la ordonojn de la reĝo (militi, kurieri k.s.). Kiam estis konkeritaj novaj teritorioj, la reĝo disdonis al siaj plej meritaj fideluloj tie bienojn kiel feŭdon, kio estis granda allogo por ligi sin propravole al vasaleco. Riĉaj grandnobeloj poste simile disdonis bienojn al siaj fideluloj, kiuj tiamaniere fariĝis iliaj vasaloj, dum ili mem fariĝis por siaj protektatoj senjoroj. Kaj la vasalo de vasalo povis havi proprajn vasalojn. Do la sama persono povis esti vasalo rilate al siaj superuloj kaj senjoro rilate al siaj subuloj. Formale la senjoro restis la posedanto de feŭdo, kiun li povis repreni, se la vasalo ne plenumis siajn devojn aŭ kiam li mortis. Same la vasalo povis redoni sian feŭdon, se la senjoro ne protektis lin, kaj tiameniere nuligi sian promeson. En la 8-a jarcento oni komencis transdoni la feŭdon ankaŭ al tiu el la filoj, kiuj kapablis kaj pretis militi por la senjoro (tial ne povis heredi filino). Nur en 1037 la principo estis dekretita kiel reĝa leĝo. Kiel vasaloj ne povis esti judoj, perdintoj de honoro, ekskomunikitoj, invalidoj, frenezuloj kaj virinoj. Vasalaĵo poste povis esti ne nur grundo, sed ankaŭ aliaj objektoj daŭre uzeblaj kiel domoj kaj diversaj rajtigoj (ĉasi, juĝi, ricevi dekonaĵojn, uzi lombarditajn bienojn aŭ nur liberiĝontaj en futuro). Fine de la mezepoko pro la salajrataj solduloj reduktiĝis la signifo de la vasaleco, feŭdon povis heredi eĉ filinoj, sed eblis ankaŭ aĉeti ĝin. Ĝi jam restis posedaĵo de la tenanto sen vasalaj devoj. Dum la 19-a jarcento vasaleco kaj entute la koncepto de feŭdo estis jure nuligitaj. (eo)
- Basailu, erregimen feudalean, zerbitzu batzuen truke jaun baten babes eta menpean jartzen zen gizabanako askea izan zen. Basailuak jaunari leialtasuna eta laguntza (batez ere militarra) (auxilium et consilium) zin egitearen truke, jaunak lur-sailen bat -feudoa- eman ohi zion. hau gauzatzeko gorazarrearen erritua egiten zuten. Inmixtio manum eta osculum eta gero, jaunak inbestidura-ekitaldia egiten zuen. Jaun eta basailuaren arteko harreman hauek gizarte osora zabaltzen ziren, horrela, piramide soziala sortuz. Erregearen basailuak ziren gorenekoak: "basailu handi" edo "koroaren basailu" izenekoak. Behe Erdi Aroan sistema krisialdian sartu zen, batez ere, erregeek bere buruei imperator in regno suo (enperadoreak bere erresuman) aldarrikatu zienean. Burgesiaren sorrera eta goi eta behe nobleziaren arteko ezberdintasunek ere prozesuan lagundu zuten. Nahiz eta batzuetan nahasi, basailua eta jopua ez ziren parekoak, jopua askea ez zen, jabearen menpekotasun osoan zegoen pertsona, esklaboa, zelako. (eu)
- Héritière du compagnonnage d'arme du haut Moyen Âge, la vassalité est la situation de dépendance d’un homme libre (vassal, du celtique uasso-, jeune homme, écuyer, par le latin médiéval vassus puis vassalus) envers son seigneur par la cérémonie de l’hommage. Le système féodo-vassalique s’est développé en raison de l’affaiblissement de l’autorité publique après l’effondrement de l’empire carolingien (Xe - XIe siècle) : l’empereur, les rois et bientôt les princes territoriaux étaient incapables de faire régner l’ordre et d’imposer leur pouvoir aux seigneurs locaux. Un réseau de relations d’homme à homme s’impose donc, donnant des droits et des devoirs pour chacun d’entre eux, une pyramide sociale allant théoriquement du roi au grand seigneur (grand feudataire), seigneur, vassal et arrière-vassal (Vavasseur) mais dont l'effectivité dépend de l'autorité du supérieur. (fr)
- Vasallaje es la relación que existía entre un vasallo (esto es un noble o clérigo) y su señor feudal, en el feudalismo, entre los siglos X y XI. El vasallo juraba fidelidad a su señor y se comprometía a cumplir determinadas servidumbres, principalmente de apoyo político y militar (auxilium et consilium), y recibía como contraprestación un beneficio, habitualmente el control y jurisdicción sobre la tierra y la población de su feudo o señorío y señor. Era un contrato sinalagmático, con obligaciones para ambas partes, que se establecía entre dos hombres libres. Las dos partes se comprometían a guardarse lealtad y no traicionar el vínculo que se establecía entre ellos. Las obligaciones contractuales de la relación vasallática quedaban sin efecto para una parte si la otra incumplía gravemente las suyas (felonía). (es)
- Vasal (bahasa Latin: vassallus) adalah seseorang yang menjalin hubungan dengan monarki yang berkuasa—biasanya dalam bentuk dukungan militer, perlindungan bersama, atau pemberian upeti, dan menerima jaminan dan imbalan tertentu sebagai gantinya. Sistem ini telah ada sebelum hingga berakhirnya feudalisme di Eropa pada abad pertengahan. Selain di Eropa, sistem yang hampir mirip juga ditemukan pada kekaisaran Mongolia, Jepang, dan lainnya. (in)
- A vassal or liege subject is a person regarded as having a mutual obligation to a lord or monarch, in the context of the feudal system in medieval Europe. While the subordinate party is called a vassal, the dominant party is called a suzerain. While the rights and obligations of a vassal are called vassalage, and the rights and obligations of a suzerain are called suzerainty.The obligations of a vassal often included military support by knights in exchange for certain privileges, usually including land held as a tenant or fief. The term is also applied to similar arrangements in other feudal societies. In contrast, fealty (fidelitas) was sworn, unconditional loyalty to a monarch. (en)
- Il vassallaggio (dal latino medioevale vassus, latinizzazione della voce di origine celtica, Gwassalw, "servitore"), nel Medioevo, consisteva in un accordo di servizi reciproci tra una persona politicamente ed economicamente meno influente e un'altra che sotto questi aspetti gli era superiore. Il fenomeno è da circoscriversi all'interno del sistema feudale, che vede come perno degli equilibri politici, militari ed economici la spartizione del territorio e il regime di proprietà che su di esso gravava. Tipicamente, il vassallo giurava fedeltà al proprio signore attraverso un rito d'investitura, attraverso il quale giurava sostegno politico e militare; in cambio, riceveva una serie di benefici economici (di solito basati su proprietà fondiarie) e la protezione in caso di minacce esterne. La parola vassallaggio può essere utilizzata ancora oggi, in senso lato, per definire un rapporto di potere in cui una componente si sottopone all'altra (il vassallo, appunto) creando un sodalizio economico-politico. (it)
- ( 전한의 관료에 대해서는 봉신 (전한) 문서를 참고하십시오.)( 가신은 여기로 연결됩니다. 중국 후한의 인물에 대해서는 가신 (후한) 문서를 참고하십시오.)
봉신(vassal) 또는 가신(家臣)은 유럽의 봉건사회에서 영주나 군주에 대해 상호 의무가 있는 것으로 간주되는 사람이다. 의무에는 대개 봉토로 보유한 토지를 포함하며 특정 특권에 대한 대가로 기사의 군사적 지원이 포함되었다. 이 용어는 유럽의 봉건사회뿐만 아니라 타 지역 봉건사회의 유사한 약정에도 적용될 수 있다. 대조적으로, 충성의 서약은 군주에 대한 무조건적인 충성을 맹세하였다. (ko)
- Een vazal is in engere zin een getrouwe van een koning, hoge edele of geestelijke in de middeleeuwen. Als de vazal (in engere zin) beleend wordt door zijn overste is hij een leenman. Dit gebruik begon onder de Karolingische koningen. Deze hoopten met de belening een groep loyale edelen tot hun beschikking te hebben. Een vazal gaf zijn vrije status en bezit op aan een leenheer die hem in ruil veiligheid en werk (eventueel een ambt op zijn landgoed) aanbood. De vazal verplichtte zich tot het vervullen van herendienst, en de afdracht van een deel van de oogst als hij boer was op het leen. (nl)
- Wasal (łac. vassus, z celt. gwas „sługa”) – we wczesnym średniowieczu osoba wolna oddająca się pod opiekę seniora w akcie komendacji. W zamian za lenno wasal zobowiązywał się służyć wiernie seniorowi radą i pomocą orężną. Uroczystą ceremonią przekazania lenna była inwestytura. Później wasal to osoba, która złożyła hołd lenny i przysięgę na wierność. Wasal sam mógł mieć wasala, dla którego był seniorem. Oddawał mu w opiece fragment ziemi, którą sam otrzymał od własnego seniora. Z uwagi na popularność zasady w feudalizmie europejskim wasal mojego wasala nie jest moim wasalem stosunki lenne tworzyły skomplikowaną strukturę społeczną. (pl)
- 封臣（ほうしん 羅:vassalus）とは、中世ヨーロッパの封建制度において領主や君主との相互の主従関係に加わっている人のことである。何らかの特権と引き換えに、主従関係にはたいてい軍事的支援や相互保護が含まれていた。特権にはたいていレーエンとしての土地の付与などが含まれていた。この言葉は他の封建社会における似たような取り決めに対しても用いられうる。対照的に、fidelityあるいはfidelitasとは、王に服従している臣下が誓った忠誠のことであった。 (ja)
- Vassalagem (do latim medieval vassus, latinização do termo de origem celta gwas, "rapaz") na Idade Média, consistia em um acordo de serviços recíproco entre uma pessoa política e economicamente menos influente e uma outra que sob esses aspectos lhe era superior. O fenómeno é próprio do sistema feudal, que considerava pilar do equilíbrio político, militar e económico a divisão do território e o regime de propriedade decorrente disso. Assim, um vassalo é uma pessoa que tem uma obrigação mútua a um senhor ou soberano, no contexto do sistema feudal da Europa medieval. A obrigação frequentemente incluía suporte militar por cavaleiros em troca de certos privilégios, usualmente incluindo posse de terras como feudo. Dessa maneira, afirmam-se as relações de dependência pessoal, de vassalagem, garantindo aos senhores aumentar continuamente sua força militar, através do apoio armado que recebiam de seus vassalos (nobres hierarquicamente inferiores). Estes, em troca de fidelidade e lealdade a seu senhor, recebiam benefícios, como o feudo. A cerimónia da homenagem, através da qual o vassalo colocava suas mãos entre as do senhor, sacramentava, solenemente, os laços de dependência pessoal. Ao longo da Alta Idade Média, esse quadro político se consolida, afirmando-se o poder local, monopolizado pelo senhor feudal. Vale lembrar que a relação de suserania e vassalagem é exclusiva da classe nobre, ficando esta a cargo da força militar. Abaixo existiam os servos, os quais os vassalos (senhores feudais sub-enfeudados) tinham direito de alta e baixa justiça, aqueles lavravam a terra para o senhor feudal e não tinham participação na força bélica devido ao forte temor de sublevação. O ritual é dividido em três partes: a homenagem, a fé e a investidura. A primeira fase é a homenagem, a fase verbal. O vassalo exprime sua vontade de se tornar homem do senhor. Depois o vassalo coloca suas mãos entre as do senhor em sinal de submissão. A homenagem não poderia ser feita por procuração. “Provavelmente a partir do período carolíngio, um segundo ritual, propriamente religioso, veio sobrepor-se ao anterior: com a mão estendida sobre os evangelhos ou sobre as relíquias, o novo vassalo jurava ser fiel ao seu senhor”. (pt)
- Vasall, även kallad läntagare, är en part i ett feodalsystem, vanligen med en adelstitel, och som lyder under en herre, exempelvis en kung. Vasallen ansvarade för att skydda herren militärt i utbyte mot skatt eller tribut. Genom att ställa upp för sin herre i krig så erhöll vasallerna vissa privilegier. Ett vanligt privilegium var att adeln (liksom prästerskapet) var frälse, befriad från egen skattskyldighet, speciellt om man tillhandahöll en militär styrka för herrens eventuella behov, "rusttjänst". En vasall kunde vara frivillig eller med en god relation, exempelvis när barnen till en kung får olika förläningar inom ett rike, medan äldste sonen får ärva faderns tron, eller som en belöning för en stor gärning mot herren, exempelvis undsättning i krig. Ett vasallskap kunde också vara påtvingat av en yttre makt, som använde de existerande lokala härskarna för praktisk administration, och de fick behålla sin position, mot att de offentligt erkände sin underdånighet och gav sin tribut, ofta årligen. Vid uteblivande av betalning, kunde herren tåga in med en armé och konfiskera värdet av tributen eller fängsla vasallen, och kanske vandalisera hans huvudstad. Vasallen kunde i sin tur ha privilegiet att fungera som en "kung" inom sitt lilla rike, med makt att styra och ta upp skatt från befolkningen. I det medeltida Europa var det svårt för en kung att ha kontroll över sitt territorium på egen hand, så administrationen decentraliserades till lokala furstar som förväntades vara lojala och upprätthålla ordningen. I regel fanns en hierarki av titlar, så att herren över en vasall hade förnämsta titeln, och om vasallen hade egna vasaller under sig, hade dessa vanligen lägre titlar, men maktförhållanden kunde göra att en kung i ett svagt rike kom att hamna under en herre med lägre titel. En rangordning med europeiska adelstitlar kunde vara kejsare-kung/storfurste-furste-hertig-greve etc. För att få ta en titel, insättas på en post eller erövra ett område och så blir dess härskare, kunde herren kräva att vasallen kom och bad om tillstånd. Exempelvis måste de östeuropeiska vasallstaternas furstar (Kievriket) under den Gyllene hordens välde resa till khanen, ibland ända till mongolernas huvudstad Karakorum, för att betyga sin underdånighet och få rätten till sitt vasallskap och furstetitel. Vanligen ärvdes tronen och vasallskapet av äldste sonen eller äldste brodern, beroende på rike, och i vissa fall av döttrar eller makar (ex. jure uxoris). Oenighet om utnämningen av och stödet till underlydande i vasallstater respektive kyrkans biskopar gav upphov till investiturstriden mellan påven och regenterna i flera europeiska länder. En kronvasall är vasall direkt underställd staten ("kronan"). (sv)
- Вассалите́т (фр. vassalité, от лат. vassus — «слуга») — система иерархических отношений между феодалами. Состоит в личной зависимости одних феодалов (вассалов, министериалов, голдовников) от других (сеньоров, сюзеренов). Широко была распространена в средневековой Западной Европе. (ru)
- 附庸（英語：Vassal），又可翻译为封臣或陪臣，指的是一種在欧洲的封建制度下，向封建主效忠以获取领地与保护的下级，有著嚴格的契約關係，即使是領主也不能隨更改內容。 附庸与封建主之间是效忠与保护的关系。封建主将领地封给附庸，承认他们对领地的特权。作为交换，附庸向封建主宣誓效忠，且需要为封建主提供军事上的支持。如果附庸拒不履行义务，封建主有权将其领地收回。 附庸一词可能與9世紀開始取代“福利”的新術語“封地”相關。 (zh)
- Васа́л (від лат. vassus — слуга) — в Середньовіччі в Західній Європі феодал, що одержував земельні володіння та був залежним від іншого, більш могутнього феодала-сеньйора (сюзерена). Васал мав по відношенню до сюзерена ряд повинностей, зокрема, подавав йому військову та грошову допомогу, брав участь у суді й нарадах сюзерена тощо. Стосунки між васалом і сюзереном створювали систему васалітету. Васалітет, зазвичай, був пов'язаний з наданням васалові земельного наділу (феоду) у тимчасове або спадкове володіння. Виник у Західній Європі 8—9 ст., значно поширився та існував до 13—14 ст. Закріплюючи феодальну ієрархію, васалітет в умовах феодальної роздробленості був формою політичної організації класу феодалів для панування над залежним селянством. З 10—11 ст. васалітет існував у Київській Русі. Удільні князі перебували у васальній залежності від великого князя київського і самі мали васалів-дружинників, надаючи їм землі в умовне володіння. Термін васал часто вживається в переносному значенні — підлегла, залежна інституція або особа. Васальна залежність розвинулась з пізньоримського звичаю commendatio, схвалення, коли патрон потверджував свою згоду захищати клієнта, потискаючи йому руки. За каролінзьких часів васали, чи то «підлеглі», вже були прив'язані до сеньйора присягою вірності й актом пошани, що закінчувався поцілунком. Сеньйор і васал обіймалися; васал ставав навколішки й діставав символи свого нового статусу: корогву, спис, текст угоди, грудку землі. Після цього їх довіку пов'язувала угода про взаємні зв'язки й обо'язки. Васал присягався служити, сеньйор — боронити й підтримувати. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- المـُقـْطـَع (بالإنجليزية: Vassal أو Feudatory)، هو شخص دخل في التزامات متبادلة مع السيد أو العاهل أو ملك الدولة، فيُقـْطـِعَهُ السيد أرضًا (إقطاعية) لقاء تعهد المـُقـْطـَع بتقديم المساعدة العسكرية لذلك السيد. أما الُمقطَع فيتعهد بالطاعة والإخلاص لسيده. ظهر هذا النظام لأول مرة في عصر شارلمان حاكم الإمبراطورية الرومانية المقدسة الذي كان يهدي لأصدقائه المحاربين قِطعًا من الأراضي كتعويض لهم عن مساعدتهم إياه في الحروب. ساهم هذا النظام بشكل كبير جدًا في إحداث فوارق اجتماعية بين الناس، مما ساهم في تخلف أوروبا وانتشار الظلم ضد الفقراء. (ar)
- Označení vazal pochází z lenních vztahů, které tvořily podstatu feudálního státu zejména ve středověké Evropě. Vazal bylo označení pro osobu, které lenní pán (též označovaný jako vrchní vlastník nebo senior) propůjčil léno k užívání. Lénem mohla být půda, úřad, hodnost nebo právo. Vazal měl právo léno užívat jen se souhlasem lenního pána, kterému byl navíc vázán řadou povinností, například poplatky či vojenskou službou. Souhrn povinností vazala vůči lennímu pánu se označoval jako „věrnost“ (lat. fidelitas) a jejich porušení bylo důvodem k odnětí léna. (cs)
- Ο υποτελής είναι πρόσωπο που θεωρείται ότι έχει αμοιβαία υποχρέωση σε έναν άρχοντα ή μονάρχη, στο πλαίσιο του φεουδαρχικού συστήματος της μεσαιωνικής Ευρώπης. Οι υποχρεώσεις περιλάμβαναν συχνά τη στρατιωτική υποστήριξη και την αμοιβαία προστασία, με αντάλλαγμα ορισμένα προνόμια, περιλαμβανομένης συνήθως της γης που κρατείται ως μίσθωση ή φέουδο. Ο όρος χρησιμοποιείται σε παρόμοιες καταστάσεις σε άλλες φεουδαρχικές κοινωνίες. (el)
- Vasal (bahasa Latin: vassallus) adalah seseorang yang menjalin hubungan dengan monarki yang berkuasa—biasanya dalam bentuk dukungan militer, perlindungan bersama, atau pemberian upeti, dan menerima jaminan dan imbalan tertentu sebagai gantinya. Sistem ini telah ada sebelum hingga berakhirnya feudalisme di Eropa pada abad pertengahan. Selain di Eropa, sistem yang hampir mirip juga ditemukan pada kekaisaran Mongolia, Jepang, dan lainnya. (in)
- ( 전한의 관료에 대해서는 봉신 (전한) 문서를 참고하십시오.)( 가신은 여기로 연결됩니다. 중국 후한의 인물에 대해서는 가신 (후한) 문서를 참고하십시오.)
봉신(vassal) 또는 가신(家臣)은 유럽의 봉건사회에서 영주나 군주에 대해 상호 의무가 있는 것으로 간주되는 사람이다. 의무에는 대개 봉토로 보유한 토지를 포함하며 특정 특권에 대한 대가로 기사의 군사적 지원이 포함되었다. 이 용어는 유럽의 봉건사회뿐만 아니라 타 지역 봉건사회의 유사한 약정에도 적용될 수 있다. 대조적으로, 충성의 서약은 군주에 대한 무조건적인 충성을 맹세하였다. (ko)
- Een vazal is in engere zin een getrouwe van een koning, hoge edele of geestelijke in de middeleeuwen. Als de vazal (in engere zin) beleend wordt door zijn overste is hij een leenman. Dit gebruik begon onder de Karolingische koningen. Deze hoopten met de belening een groep loyale edelen tot hun beschikking te hebben. Een vazal gaf zijn vrije status en bezit op aan een leenheer die hem in ruil veiligheid en werk (eventueel een ambt op zijn landgoed) aanbood. De vazal verplichtte zich tot het vervullen van herendienst, en de afdracht van een deel van de oogst als hij boer was op het leen. (nl)
- Wasal (łac. vassus, z celt. gwas „sługa”) – we wczesnym średniowieczu osoba wolna oddająca się pod opiekę seniora w akcie komendacji. W zamian za lenno wasal zobowiązywał się służyć wiernie seniorowi radą i pomocą orężną. Uroczystą ceremonią przekazania lenna była inwestytura. Później wasal to osoba, która złożyła hołd lenny i przysięgę na wierność. Wasal sam mógł mieć wasala, dla którego był seniorem. Oddawał mu w opiece fragment ziemi, którą sam otrzymał od własnego seniora. Z uwagi na popularność zasady w feudalizmie europejskim wasal mojego wasala nie jest moim wasalem stosunki lenne tworzyły skomplikowaną strukturę społeczną. (pl)
- 封臣（ほうしん 羅:vassalus）とは、中世ヨーロッパの封建制度において領主や君主との相互の主従関係に加わっている人のことである。何らかの特権と引き換えに、主従関係にはたいてい軍事的支援や相互保護が含まれていた。特権にはたいていレーエンとしての土地の付与などが含まれていた。この言葉は他の封建社会における似たような取り決めに対しても用いられうる。対照的に、fidelityあるいはfidelitasとは、王に服従している臣下が誓った忠誠のことであった。 (ja)
- Вассалите́т (фр. vassalité, от лат. vassus — «слуга») — система иерархических отношений между феодалами. Состоит в личной зависимости одних феодалов (вассалов, министериалов, голдовников) от других (сеньоров, сюзеренов). Широко была распространена в средневековой Западной Европе. (ru)
- 附庸（英語：Vassal），又可翻译为封臣或陪臣，指的是一種在欧洲的封建制度下，向封建主效忠以获取领地与保护的下级，有著嚴格的契約關係，即使是領主也不能隨更改內容。 附庸与封建主之间是效忠与保护的关系。封建主将领地封给附庸，承认他们对领地的特权。作为交换，附庸向封建主宣誓效忠，且需要为封建主提供军事上的支持。如果附庸拒不履行义务，封建主有权将其领地收回。 附庸一词可能與9世紀開始取代“福利”的新術語“封地”相關。 (zh)
- El vassallatge era un pacte en el qual un vassall jurava fidelitat, ajuda militar i consell en el govern al rei. Els nobles que eren vassalls del rei podien alhora tenir vassalls propis, normalment nobles menys importants, a qui s'atorgava un feu més petit. El pacte de vassallatge constava de dues parts:
* Homenatge: part en què els nobles es convertien en vassalls del rei. S'agenollaven i besant la mà del monarca li juraven fidelitat, ajuda militar i consell en el govern.
* Investidura: part en què el rei cedia una porció de terra, el feu, al seu vassall. (ca)
- Ein Vasall (von keltisch gwas, von lateinisch vassus „Knecht“) war im Fränkischen Reich (5.–9. Jahrhundert) ein Freier, der in einem persönlichen Treueverhältnis (Vasallentreue) zu einem mächtigen Herrn als Schutzherrn stand. Aufgrund des eingegangenen personenrechtlichen Verhältnisses ergaben sich gegenseitige Schutz- und Gehorsamspflichten für die Beteiligten. (de)
- Vasalo (kelte vassus, latine vassallus = servisto) estis nobelo, kiu ricevis de superulo aŭ regnestro feŭdon kaj ŝuldis al tiu personan servadon. La koncepto de feŭdo tial tradukeblas al Esperanto per la nocio "limigita posedo" (la antaŭe aplikata koncepto de "vera posedo" laŭ mezepoka latina lingvo nomiĝis "Allodium". Do la sama persono povis esti vasalo rilate al siaj superuloj kaj senjoro rilate al siaj subuloj. Dum la 19-a jarcento vasaleco kaj entute la koncepto de feŭdo estis jure nuligitaj. (eo)
- Vasallaje es la relación que existía entre un vasallo (esto es un noble o clérigo) y su señor feudal, en el feudalismo, entre los siglos X y XI. El vasallo juraba fidelidad a su señor y se comprometía a cumplir determinadas servidumbres, principalmente de apoyo político y militar (auxilium et consilium), y recibía como contraprestación un beneficio, habitualmente el control y jurisdicción sobre la tierra y la población de su feudo o señorío y señor. Era un contrato sinalagmático, con obligaciones para ambas partes, que se establecía entre dos hombres libres. Las dos partes se comprometían a guardarse lealtad y no traicionar el vínculo que se establecía entre ellos. Las obligaciones contractuales de la relación vasallática quedaban sin efecto para una parte si la otra incumplía gravemente (es)
- Basailu, erregimen feudalean, zerbitzu batzuen truke jaun baten babes eta menpean jartzen zen gizabanako askea izan zen. Basailuak jaunari leialtasuna eta laguntza (batez ere militarra) (auxilium et consilium) zin egitearen truke, jaunak lur-sailen bat -feudoa- eman ohi zion. hau gauzatzeko gorazarrearen erritua egiten zuten. Inmixtio manum eta osculum eta gero, jaunak inbestidura-ekitaldia egiten zuen. Nahiz eta batzuetan nahasi, basailua eta jopua ez ziren parekoak, jopua askea ez zen, jabearen menpekotasun osoan zegoen pertsona, esklaboa, zelako. (eu)
- Héritière du compagnonnage d'arme du haut Moyen Âge, la vassalité est la situation de dépendance d’un homme libre (vassal, du celtique uasso-, jeune homme, écuyer, par le latin médiéval vassus puis vassalus) envers son seigneur par la cérémonie de l’hommage. Le système féodo-vassalique s’est développé en raison de l’affaiblissement de l’autorité publique après l’effondrement de l’empire carolingien (Xe - XIe siècle) : l’empereur, les rois et bientôt les princes territoriaux étaient incapables de faire régner l’ordre et d’imposer leur pouvoir aux seigneurs locaux. Un réseau de relations d’homme à homme s’impose donc, donnant des droits et des devoirs pour chacun d’entre eux, une pyramide sociale allant théoriquement du roi au grand seigneur (grand feudataire), seigneur, vassal et arrière-va (fr)
- A vassal or liege subject is a person regarded as having a mutual obligation to a lord or monarch, in the context of the feudal system in medieval Europe. While the subordinate party is called a vassal, the dominant party is called a suzerain. While the rights and obligations of a vassal are called vassalage, and the rights and obligations of a suzerain are called suzerainty.The obligations of a vassal often included military support by knights in exchange for certain privileges, usually including land held as a tenant or fief. The term is also applied to similar arrangements in other feudal societies. (en)
- Il vassallaggio (dal latino medioevale vassus, latinizzazione della voce di origine celtica, Gwassalw, "servitore"), nel Medioevo, consisteva in un accordo di servizi reciproci tra una persona politicamente ed economicamente meno influente e un'altra che sotto questi aspetti gli era superiore. Il fenomeno è da circoscriversi all'interno del sistema feudale, che vede come perno degli equilibri politici, militari ed economici la spartizione del territorio e il regime di proprietà che su di esso gravava. (it)
- Vassalagem (do latim medieval vassus, latinização do termo de origem celta gwas, "rapaz") na Idade Média, consistia em um acordo de serviços recíproco entre uma pessoa política e economicamente menos influente e uma outra que sob esses aspectos lhe era superior. O fenómeno é próprio do sistema feudal, que considerava pilar do equilíbrio político, militar e económico a divisão do território e o regime de propriedade decorrente disso. Assim, um vassalo é uma pessoa que tem uma obrigação mútua a um senhor ou soberano, no contexto do sistema feudal da Europa medieval. (pt)
- Vasall, även kallad läntagare, är en part i ett feodalsystem, vanligen med en adelstitel, och som lyder under en herre, exempelvis en kung. Vasallen ansvarade för att skydda herren militärt i utbyte mot skatt eller tribut. Genom att ställa upp för sin herre i krig så erhöll vasallerna vissa privilegier. Ett vanligt privilegium var att adeln (liksom prästerskapet) var frälse, befriad från egen skattskyldighet, speciellt om man tillhandahöll en militär styrka för herrens eventuella behov, "rusttjänst". En kronvasall är vasall direkt underställd staten ("kronan"). (sv)
- Васа́л (від лат. vassus — слуга) — в Середньовіччі в Західній Європі феодал, що одержував земельні володіння та був залежним від іншого, більш могутнього феодала-сеньйора (сюзерена). Васал мав по відношенню до сюзерена ряд повинностей, зокрема, подавав йому військову та грошову допомогу, брав участь у суді й нарадах сюзерена тощо. Стосунки між васалом і сюзереном створювали систему васалітету. Васалітет, зазвичай, був пов'язаний з наданням васалові земельного наділу (феоду) у тимчасове або спадкове володіння. Виник у Західній Європі 8—9 ст., значно поширився та існував до 13—14 ст. Закріплюючи феодальну ієрархію, васалітет в умовах феодальної роздробленості був формою політичної організації класу феодалів для панування над залежним селянством. (uk)
|
