Samanta was a title and position used in the history of the Indian subcontinent between 4th and 12th century to denote a vassal or tributary chief. The term roughly translates to neighbor. The institution is considered to be closely associated with the origin and growth of feudalism in India and Medieval India.Samanta en mahasamanta waren in de vroege middeleeuwen van Zuid-Azië lokale heersers die de vazal waren van een monarch. De samanta's (letterlijk naburige) regeerden hun lokale stukken land vaak vrijwel zelfstandig, op het afdragen van belasting en dienst in het leger van de vorst na. Een dergelijke overeenkomst hield een wederzijdse erkenning van elkaars machtspositie in. Ze leverde beide partijen strategisch voordeel op: de samanta wist zich beschermd door een machtige heerser en de heerser wist zijn macht over zijn rijk bevestigd.
Samanta was a title and position used in the history of the Indian subcontinent between 4th and 12th century to denote a vassal or tributary chief. The term roughly translates to neighbor. The institution is considered to be closely associated with the origin and growth of feudalism in India and Medieval India. The institution is known to have existed prior to the Gupta period, though details on them are vague. A Pallava inscription dating to the time of Santivarman (AD 455 - 470) uses the term Samanta-Chudamanayah (best feudatories). The Samanta in South India was used to mean a vassal to an emperor. In North India, the earliest use of the term in a similar sense was in Bengal in the Barabar Hill Cave Inscription of the Maukhari Chief, Anantavarman (dating to the 6th century AD) in which his father is described as the Samanta-Chudamanih (best among feudatories) of the imperial Guptas.Samanta en mahasamanta waren in de vroege middeleeuwen van Zuid-Azië lokale heersers die de vazal waren van een monarch. De samanta's (letterlijk naburige) regeerden hun lokale stukken land vaak vrijwel zelfstandig, op het afdragen van belasting en dienst in het leger van de vorst na. Een dergelijke overeenkomst hield een wederzijdse erkenning van elkaars machtspositie in. Ze leverde beide partijen strategisch voordeel op: de samanta wist zich beschermd door een machtige heerser en de heerser wist zijn macht over zijn rijk bevestigd. In tegenstelling tot de leenmannen in het Europese feodale stelsel waren de samanta's echter meestal dynastieke machthebbers, die sterk in hun regionale cultuur en maatschappij verankerd waren. Ze hadden hun land niet in bruikleen maar werden slechts door de vorst als lokale potentaten erkend. Dit verklaart waarom in de Zuid-Aziatische Middeleeuwen de grote rijken kwamen en gingen, terwijl de regionale dynastieën onveranderlijk door regeerden. De laatsten waren nu eens aan het ene, dan weer aan het andere rijk ondergeschikt, of tijdelijk zelfstandig. Dit systeem zorgde er ook voor dat het centraal gezag van de heersers van de grotere rijken gering bleef en de gewone bevolking al helemaal geen binding met haar keizers voelde. De titel samanta werd in de 5e eeuw al door de Pallava's gebruikt. Onder de Gupta's sloeg ze aanvankelijk op heersers van gebieden aan de randen van het rijk, waar het centraal gezag gering was. Zulke heersers betaalden schatting aan de Guptakeizers en fungeerden als militaire buffer tussen het rijk en zijn vijanden. Later wordt de titel ook gebruikt voor de lokale vorsten van onderworpen gebieden dichter bij de hoofdstad. Een keizer stond boven een schare samanta's (chakra-samanta). Hoe groter deze schare samanta's, hoe groter de invloed en macht van de keizer geacht werd te zijn. In de tijd van keizer Harsha (606-647) werden de samanta's vaak op hoge functies aan het hof benoemd om ze te vriend te houden en hun loyaliteit te garanderen. Ook kwam het voor dat de kinderen van samanta's aan het hof werden gehouden om hun vaders in toom te houden.( 다른 뜻에 대해서는 사만타 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 사만타(산스크리트어: सामन्त)는 산스크리트어로 '이웃'을 뜻하며, 4세기에서 12세기 사이의 인도사에서 봉신 또는 토후를 나타내기 위해 사용된 칭호이다. 사만타는 중세 인도 봉건제의 기원 및 성장과 깊은 관련이 있는 것으로 여겨진다. 사만타는 굽타 시대 이전에 존재했던 것으로 알려져 있지만 자세한 내용은 불명확하다. 남인도에서 사만타는 황제의 봉신을 의미하는 데 사용되었으며, 산티바르만 시대(AD 455 - 470)로 거슬러 올라가는 팔라바 비문에는 최고의 봉신이라는 뜻을 지닌 사만타-추담마나야흐(Samanta-Chudamanayah)가 기록되어 있다. 비슷한 시기 북인도의 바르바르 언덕 동굴의 굽타 비문에서도 마우카리의 토후 아난타바르만의 아버지를 두고 전자와 같은 칭호인 사만타 추담니흐(Samanta-Chudamanih)라고 칭하고 있다.