Russian Ark
| Russian Ark Русский Ковчег | |
|---|---|
| Regisseur | Alexander Sokurov |
| Draaiboek | Anatoli Nikiforov Alexander Sokurov |
| Verteller | Alexander Sokurov |
| Met | Sergei Dontsov Mariya Kuznetsova Leonid Mozgovoy Mikhail Piotrovski |
| Musiek deur | Sergei Yevtushenko |
| Kinematografie | Tilman Büttner |
| Redigeerder | Stefan Ciupek Sergei Ivanov Betina Kuntzsch |
| Uitgereik | 8 November 2002 |
| Speeltyd | 99 min |
| Land | Rusland |
| Taal | Russies, met Engelse byskrifte |
| IMDb-profiel | |
Russian Ark (Russies: Русский Ковчег; Roesskii Koftsjeg, "Russiese Ark") is ’n 2002-rolprent deur die Russiese regisseur Alexander Sokurov. Dit is in een aaneenlopende skoot verfilm.
Opsomming
[wysig | wysig bron]’n Onbekende verteller, wat nie deur die gehoor gesien word nie en met die stem van die regisseur praat, dwaal deur die Winterpaleis (nou die hoofgebou van die Russiese Hermitage-museum) in Sint Petersburg. Die verteller impliseer dat hy gesterf het en ’n spook is wat deur die paleis swerf. In elke kamer ontmoet hy werklike en fiktiewe mense uit verskeie tydperke van die stad se 300 jaar lange geskiedenis. Hy word vergesel van "die Europeër" (Sergei Dreiden; gespeel deur Sergei Dontsov), wat die 19de-eeuse reisiger die markies De Custine verteenwoordig. (Die werklike markies het ’n gewilde boek geskryf oor sy reise in 1839 in Rusland.) Die gehoor kan hom wel sien. Soms is daar interaksie tussen die verteller-regisseur, sy metgesel en die ander karakters, maar soms loop hulle ongemerk rond.
Die rolprent begin met die aankoms van perdekarre met gaste by ’n syingang van die paleis. Die verteller ontmoet een van die gaste, "die Europeër", en volg hom deur verskeie kamers van die paleis. Elke kamer verteenwoordig ’n ander tydperk uit die geskiedenis, maar nie in ’n chronologiese volgorde nie.
Die prent wys onder meer die skouspelagtige aanbieding van operas en toneelstukke in die tyd van Katharina die Grote; ’n hoftoneel waarin tsaar Nikolaas I deur die sjah van Iran om verskoning gevra word vir die dood van Aleksander Griboedof, ’n ambassadeur; die idilliese gesinslewe van Nikolaas II se kinders; die amptelike wisseling van die Paleiswag; die museum se direkteur fluister die behoefte om herstelwerk te doen tydens die regering van Josef Stalin; en ’n desperate inwoner van Sint Petersburg maak sy eie kis tydens die stad se 90 dae lange beleg in die Tweede Wêreldoorlog.
Die hoogtepunt van die prent is ’n groot bal met musiek deur Michail Glinka, met honderde gaste in skouspelagtige kostuums en ’n volle orkes gedirigeer deur Waleri Gergijef, en wys dan hoe die gaste tydsaam by die groot trap van die paleis afstap.
Die verteller verlaat dan die paleis deur ’n syuitgang en die paleis word voorgestel as ’n ark wat die Russiese kultuur bewaar en op die see dryf.
Vervaardiging
[wysig | wysig bron]Die rolprent wys 33 kamers van die museum, wat gevul is met meer as 2 000 akteurs.
Russian Ark is die eerste prent ooit wat in een lang skoot verfilm is. Dit is geskiet in hoëdefinisie-video met ’n Sony HDW-F900. Die inligting is nie gekompakteer en eers op band opgeneem soos gewoonlik nie, maar ongekompakteer op ’n hardeskyf met 100 minute speeltyd. Drie vorige pogings het skeefgeloop weens tegniese probleme, maar die vierde probeerslag het gladweg verloop.
Resensies
[wysig | wysig bron]Die prent was nie ’n groot kommersiële sukses nie, maar byna alle resensente het dit geprys. Roger Ebert, ’n Amerikaanse resensent en draaiboekskrywer wat ’n Pulitzer-prys gewen het, het geskryf: "Apart from anything else, this is one of the best-sustained ideas I have ever seen on the screen....{T}he effect of the unbroken flow of images (experimented with in the past by directors like Hitchcock and Max Ophuls) is uncanny. If cinema is sometimes dreamlike, then every edit is an awakening. Russian Ark spins a daydream made of centuries."[1]
Verwysings
[wysig | wysig bron]- Hierdie artikel is merendeels vertaal vanaf die Engelse Wikipedia-artikel en:Russian Ark
- ↑ "Russian Ark". Sun Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Oktober 2012. Besoek op 1 Augustus 2008.