Public International Law

Devletler arasında yapılan uluslararası anlaşmaların sayısı her geçen gün artmaktadır. Bununla birlikte, meydana gelen tüm anlaşmaların hukuken bağlayıcı olduğunu söylemek mümkün değildir. Uluslararası hukuk açısından, bir anlaşmanın hukuken bağlayıcı olup olmadığı son derece önemli bir meseledir. Nitekim bir anlaşmayla ilgili ortaya çıkabilecek uyuşmazlıkların uluslararası hukuk meselesi olup olmaması anlaşmanın hukuki bağlayıcılığı ile yakından ilgilidir. Anlaşmanın hukuki bağlayıcılığı tarafların hukuken bağlanma kastı doğrultusunda tespit edilir ve söz konusu anlaşmayla ilgili çıkabilecek uyuşmazlıklara uygulanacak kuralların belirlenmesini sağlar. Herhangi bir şekilde ifade edilebilen hukuken bağlanma kastının belirlenmesinde geçerli olan kesin bir ölçüt bulunmamakla beraber bu konuda yol gösterici olan pek çok kriter bulunmaktadır. P5+1 devletleri ile İran arasında yapılmış olan Kapsamlı Ortak Eylem Planı bu kriterler çerçevesinde değerlendirildiğinde ortaya çıkan sonuç söz ko...

Amerikalılar Arası İnsan Hakları Mahkemesi, insan hakları ihlallerinin sonuçlarının onarımına yönelik yaratıcı ve kapsamlı içtihadı ile insan haklarının uluslararası korunması mekanizmaları içerisinde özel bir konum edinmiştir. Mahkeme, Amerika İnsan Hakları Sözleşmesinin kendisine tanıdığı yetkiyi devletlerin uluslararası hukuka aykırı eylemlerinden sorumluluğuna ilişkin uluslararası hukuk ile temellendirmiş, insan hakları ihlallerinin özgül niteliklerini dikkate alarak onarım araçlarını zenginleştirmiştir. Böylece onarımı tazminat ve ihlali tespit eden kararın ötesinde tasarlayarak insan hakları ihlal edilen mağdurlara telafi sunulması ve gelecekte benzer ihlallerin önüne geçilmesi bakımından etkili adımlar atmıştır. Mahkeme onarım içtihadında hem bireylerin mağduriyetlerinin telafi edilmesi ile insan hakları kavramında içerilen daha geniş kamusal yarara ulaşılması için yapısal ve sistemik değişimlerin gerçekleştirilmesini bir arada vurgulayarak, hem de onarımı sosyal-ekonomik ve ...

There are two provisions regarding territorial application in the European Convention on Human Rights. General rule of territorial application is regulated by Article 1. As to Article 56, also known as the "colonial clause", it is the regulation regarding the territories for whose international relations a state party is responsible. The European Court of Human Rights recognizes the extraterritorial application of the Convention within the framework of Article 1. On the other hand, Article 56 is interpreted by the European Court of Human Rights in a way that excludes from the protection of the Convention the territories for whose international relations the party states are responsible. This situation, which was accepted by the Court itself as unfair, does not comply with the Court's perspective on Article 1 and extraterritorial application, and carries the political and legal remnants of the colonial period to the present day.

In 1973, Iraq and Türkiye entered into an agreement (the Iraq-Turkey Crude Oil Pipeline Agreement) aimed at building a pipeline system for the transport of crude oil from Iraqi fields, as well as allowing its storage and loading at facilities at a Turkish Mediterranean port in Ceyhan for export. The Agreement has been amended by various additional agreements and protocols over the years, the latest of which was signed in 2010. All these agreements, together referred to by the Tribunal as ITP Agreements, constitute the legal framework that is still in force today. The first two pipelines built within the framework of the ITP Agreements became respectively operational in 1977 and in 1987. In 2005, the Kurdish Region of Iraq (the KRI) was established as an autonomous region of the federal Iraqi state. At that time, there were no federal regulations regarding the exploitation of crude oil reserves located in the KRI. In 2007, the Kurdish Regional Government (the KRG) issued a hydrocarbon regulation pertaining to the management of crude oil and gas fields in the KRI. However the Federal Government of Iraq (FGI) and the KRG disagreed on the interpretation of the Iraqi Constitution in relation to the management and ownership of oil and natural resources in the region. In 2012, the KRG and Türkiye announced that a new pipeline would be built in the KRI, close to the Turkish border, in order to export the KRI crude oil to the world via the ITP pipeline system. This latest pipeline, completed in 2013, was connected to the pumping station of the ITP system located in Fishkabur, Iraq. On May 23rd, 2014, the Republic of Iraq filed a complaint against Türkiye to the International Chamber of Commerce Arbitration Panel (the Tribunal), alleging that Türkiye transported Iraqi oil sent by the KRG without the approval of the Ministry of Petroleum of the Republic of Iraq, in violation of the ITP Agreements. Türkiye put forward various arguments against Iraq’s claims. One of these arguments stated that Türkiye had suspended the application fo the ITP Agreements pursuant to the rebus sic stantibus principle, as codified in Article 62 of the Vienna Convention on the Law of Treaties. Indeed, Türkiye claimed that this suspension was warranted, based on two material facts that created a fundamental change of circumstances: a) the KRG’s suspension of oil supplies to Iraq’s State Oil Marketing Company (SOMO) in 2012, and b) the bombing of the 1987 pipeline by the Islamic State terrorist group (more commonly known as ISIS) in 2014. In its final judgment, the Tribunal stated that the KRG’s suspension of oil supplies to SOMO in 2012 did not constitute a fundamental change of circumstances and rejected Türkiye’s claim that the rebus sic stantibus principle applied. With regard to the bombing of the second pipeline, the Tribunal accepted that this situation fundamentally changed the circumstances of the ITP Agreements. However, the Tribunal also noted that Türkiye had started transporting and storing crude oil from the KRG even before the second pipeline was damaged. According to the Tribunal, this showed that Türkiye’s motivation to cooperate with the KRG was not related to the ITP framework becoming inapplicable. In this context, considering that both parties to the ITP Agreements are under the obligation to act in good faith when it comes to applying their treaty obligations, the Court rejected Türkiye’s claims and stated that it could not apply the rebus sic stantibus principle for the events that occurred after Turkey had already violated its obligations arising from the ITP Agreements by engaging directly the KRG.

Yerli halkların statüsü ve onlara tanınan haklar, uluslararası hukukun son dönemlerde çokça incelenen konularından biri olmuştur. Özellikle 20. yy.ın sonlarından itibaren çeşitli uluslararası örgütlerin bünyesinde, bu toplulukların haklarına ilişkin antlaşmalar ve birçok devlet tarafından onaylanan uluslararası belgeler kabul edilmiştir.  Uluslarasın hukukun bir süjesi olmadıkları için klasik uluslararası hukuk içerisinde yer edinemeyen bu topluluklar, modern uluslararası hukukun gelişimiyle birlikte insan haklarının korumasından yararlanabilmişlerdir. Bireysel hakların dışında artık geleneksel topraklar üzerinde mülkiyet hakkı, grup olarak kendi temsil kurumlarını oluşturma hakkı ve kendi örf ve âdetleri ile kurumlarını muhafaza etme hakkı gibi kolektif haklara da sahiptirler. Ayrıca Birleşmiş Milletler Yerli Halkların Hakları Bildirisi ile tarihte ilk defa ulus altı bir gruba, yönetim biçimini serbestçe seçme hakkını ve doğal zenginlikler üzerindeki sürekli egemenliği ifade eden iç self determinasyon hakkı tanınmıştır. Bildiri’nin bugün doktrin tarafından çoğunlukla uluslararası örf ve âdet hukukunun bir parçası olduğu ileri sürülmekte ve dolayısıyla tüm devletler açısından bağlayıcı kabul edilmektedir.

Nükleer silahlar bugüne kadar kullanılmış olan en yıkıcı silahlardır. Bu silahlar, ilk ve son kez kullanıldıkları Hiroşima ve Nagazaki saldırılarında, büyük çoğunluğunu sivillerin oluşturduğu çok sayıda insanın ölümüne neden olmuştur. Ayrıca, sivil nitelikli malların da büyük bölümünü yok etmiştir. Sahip oldukları bu yıkıcı etkiye rağmen, nükleer silahların kullanımını açıkça yasaklayan bir antlaşma hükmü bulunmamaktadır. Üstelik güçlü devletler, bu silahları bulundurmaya devam etmektedirler. Tüm bu nedenlerden dolayı, bu çalışmanın da konusunu oluşturan nükleer silah kullanımının hukukiliği meselesi, uluslararası hukukun en tartışmalı noktalarından birini oluşturmaktadır. Bu çalışmada ise, nükleer silahların kullanımının hukuka uygun olup olmadığı, insancıl hukukun ve kuvvet kullanma hukukunun ilgili hükümleri çerçevesinde incelenmiştir. Daha sonra, Uluslararası Adalet Divanı'nın Nükleer Silahlar Danışma Görüşü'ndeki saptamaları değerlendirilmiş ve son olarak, nükleer silah...

Terör eylemlerinin önlenmesi ve suçluların cezalandırılması; bireylerin can ve mal güvenliği ve devletlerin ulusal güvenlikleri açısından olduğu kadar, uluslararası barış ve güvenliğin sağlanması açısından da oldukça önemlidir. Nitekim 1950’li yıllardan bu yana, uluslararası sivil hava ulaşımına yönelik olarak gerçekleştirilen terör eylemleri, 11 Eylül saldırıları ile en yıkıcı haline ulaşmış ve uluslararası toplumda derin endişelere yol açmıştır. O güne kadar terör eylemleri uçak kaçırma, hava araçlarına ve hava alanlarına karşı saldırı şeklinde gerçekleşirken; ilk kez 11 Eylül saldırılarında hava aracının kendisi bir saldırı aracı olarak kullanılmıştır. İnsansız hava araçları (İHA) ise son yıllarda teröristler tarafından saldırı amacıyla kullanılan yeni araçlardan biri olmuştur.

Çalışma kapsamında, uluslararası hukukta devletin yetkisi (genel anlamda ve hava sahasında) ve özel olarak devletin cezai yetkisi konusunda teorik açıklamalar yapıldıktan sonra; "sivil havacılığın güvenliğine karşı hukuka aykırı eylemler" olarak adlandırılan havada işlenen suçlar, sivil havacılıktaki terör eylemleri ve kural tanımaz yolcu eylemleri hakkında devletlerin cezai yetkisi ve kovuşturma yükümlülüğü, ilgili uluslararası antlaşmalar ve mahkeme kararları çerçevesinde ortaya koyulmuştur. Uçak kaçırma, hava araçlarına ve hava alanlarına karşı saldırı eylemleri ve hava aracının kendisinin bir saldırı aracı olarak kullanılması şeklinde gerçekleşen sivil havacılıktaki terör eylemlerine, son yıllarda siber saldırılar ve İHA saldırıları da eklenmiştir. Dolayısıyla çalışmada bu yeni tür eylemlere, var olan uluslararası antlaşmaların uygulanabilirliği sorusuna da cevap verilmektedir.