Phylloscopus proregulus

Phylloscopus proregulus;
Estáu de caltenimientu
	; Esmolición menor (IUCN 3.1)
Clasificación científica
Reinu:	Animalia
Filu:	Chordata
Clas:	Aves
Orde:	Passeriformes
Familia:	Phylloscopidae
Xéneru:	Phylloscopus
Especie:	P. proregulus; (Pallas, 1811)
Distribución
Consultes
	[editar datos en Wikidata]

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.

Phylloscopus proregulus ye una especie d'ave paseriforme de la familia Phylloscopidae que vive n'Asia.^[1]

Descripción

Ye unu de los mosquiteros de menor tamañu; mide ente nueve y diez centímetros d'altu y pesa ente cuatro y nueve gramos, polo que ye más pequeñu que'l mosquiteru bilistado y un pocu más grande que'l reyezuelo senciellu. El so plumaxe ye de color verdosu na parte cimera y blancu na inferior, con llinies marielles sobre les ales, la cabeza y el banduyu. Anque polo xeneral nun lu tarrez a los humanos, la so costume d'añerar ente les copes frondosas de los árboles convertir nuna ave difícil de reparar. El so cantar consiste nuna serie de xiblíos y ye similar al del canariu montés, y el so llamáu suena como "chui".^[2]^[3]

Distribución y hábitat

Ye una ave migratoria que cría nel sur de Siberia (dende Óblast de Novosibirsk a Óblast de Magadán, pel este), el norte de Mongolia y el nordeste de China. pasa los iviernos na zona subtropical de China y nel nordeste d'Indochina.^[2] Habita les zones de taiga cubiertes de coníferes y en montes montascosos, y al igual que la mayoría de los mosquiteros, ye insectívoru. Constrúi'l so nial sobre un árbol, polo xeneral xunto al tueru a un altor de mediu a diez metros sobre la superficie; deposita ente cuatro y seis güevos en cada ocasión, que son guaraos mientres dolce a trece díes, y los pichones tán llistos p'abandonar el nial a los dolce a catorce díes de nacer.^[2]

Pel hibiernu utiliza un mayor rangu de hábitats, incluyendo montes de fueya ancha y carbes, amás de les coníferes. Anque la gran mayoría d'individuos d'esta especie pasa l'iviernu al sur de China, sobre les mariñes del ríu Yangtsé (onde-y los puede ver d'ochobre a abril), una pequeña cantidá migra escontra Europa Occidental. Lleguen a Gran Bretaña ente ochobre y payares, dempués d'un vuelu de más de cinco mil quilómetros dende l'estremu occidental de la zona tradicional de distribución, casi la mesma distancia que tendríen que travesar pa llegar a les zones onde pasen l'iviernu los exemplares del sur de China. Nun se conoz el númberu exactu d'aves europees, pero na seronda columbráronse hasta trescientes en Gran Bretaña; dáu'l so calter discretu, esti númberu probablemente seya namái una parte del total. El mosquiteru de Pallas, que nel pasáu yera consideráu un ave accidental, na actualidá considérase una ave migratoria regular anque bien escasa, qu'aprovecha'l clima oceánicu ivernizu d'Europa pa pasar la estación.^[3]^[4]

Taxonomía

El nome del mosquiteru de Pallas provién del zoólogu alemán Peter Simon Pallas, que lo afayó nel ríu Ingoda, Siberia, en 1811; el nome de la especie, proregulus, tien el so orixe nel tamañu de l'ave, similar al del reyezuelo senciellu o Regulus regulus. Nel pasáu, considerábase como un complexu de delles subespecies; amás de les especies nominales del norte d'Asia, aceptar de dos a cuatro subespecies adicionales, qu'habitaríen muncho más al sur, nos altos cumes del sistema montascosu del Himalaya, en Nepal y China.^[5]^[6] Anque'l so plumaxe ye bien paecíu, el cantar y el llamáu son distintos ente sigo. Los analises xenéticos tamién demostraron que se trata d'especies distintes, como-y los considera na actualidá:^[2]^[7]

Phylloscopus chloronotus. Himalaya, suroeste de China. Tres subespecies, P. c. chloronotus, P. c. forresti y P. c. simlaensis.
Phylloscopus kansuensis. Oeste y centru de China, monotípica.
Phylloscopus yunnanensis (ensin. P. sichuanensis). Oeste de China, monotípica.

D'estes aves, ye posible que Phylloscopus chloronotus forresti tamién seya una especie distinta, pero precísense más estudios pa confirmalo.^[2] Les zones de distribución del Phylloscopus kansuensis y del Phylloscopus yunnanensis se superponen pero tán dixebraes a nivel ecolóxicu, una y bones el primeru habita en montes altos y el segundu, en montes baxos.^[2]

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 BirdLife International (2012). «Phylloscopus proregulus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2024. Consultáu'l 9 d'agostu de 2013.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Hoyo, J. del, et al., eds. (2006). Handbook of the Birds of the World, vol. 11. Barcelona: Lynx Edicions, páx. 659. ISBN 84-96553-06-X.
↑ ^3,0 ^3,1 Svensson, L., Mullarney, K., & Zetterström, D. (2010). Collins Bird Guide, 2nd ed. HarperCollins ISBN 978-0-00-726814-6.
↑ Gilroy, J. J., & Lees, A. C. (2003). Vagrancy theories: are autumn vagrants really reverse migrants? British Birds 96: 427-438.
↑ Williamson, K. (1967). The Genus Phylloscopus. Identification for Ringers 2. British Trust for Ornithology.
↑ Cheng Tso-hsin (1987). A Synopsis of the Avifauna of China. Science Press, Beijing ISBN 3-490-12518-5.
↑ Alström, P. (2006): Species concepts and their application: insights from the genera Seicercus and Phylloscopus. Acta Zoologica Sinica 52 (Supplement): 429-434. fulltext

Enllaces esternos

Mosquiteru de Pallas en NatureGate.com

[IUCN-1] 1,0 ^1,1 BirdLife International (2012). «Phylloscopus proregulus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2024. Consultáu'l 9 d'agostu de 2013.

[Fuexu-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Hoyo, J. del, et al., eds. (2006). Handbook of the Birds of the World, vol. 11. Barcelona: Lynx Edicions, páx. 659. ISBN 84-96553-06-X.

[Svensson-3] 3,0 ^3,1 Svensson, L., Mullarney, K., & Zetterström, D. (2010). Collins Bird Guide, 2nd ed. HarperCollins ISBN 978-0-00-726814-6.

[4] Gilroy, J. J., & Lees, A. C. (2003). Vagrancy theories: are autumn vagrants really reverse migrants? British Birds 96: 427-438.

[5] Williamson, K. (1967). The Genus Phylloscopus. Identification for Ringers 2. British Trust for Ornithology.

[6] Cheng Tso-hsin (1987). A Synopsis of the Avifauna of China. Science Press, Beijing ISBN 3-490-12518-5.

[7] Alström, P. (2006): Species concepts and their application: insights from the genera Seicercus and Phylloscopus. Acta Zoologica Sinica 52 (Supplement): 429-434. fulltext

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]