Llingües celtes continentales

Llingües celtes continentales
Distribución xeográfica	Na antigüedá na práutica totalidá d'Europa Occidental; anguaño, estintes
Filiación xenética	Llingües indoeuropees; Llingües celtes; Célticu continental
Subdivisiones	Galu †; Celtíberu †; Galaicu †; Lepóntico †; Gálata †; Nóricu †; ¿Lusitanu? †Idioma gálata, galu, Idioma celtíberu, Idioma nóricu, Idioma lusitanu y Idioma lepónticu
	Ver tamién; Idioma - Families - Clasificación de llingües
	[editar datos en Wikidata]

El célticu continental o llingües céltiques continentales ye al subgrupu xeográficu (posiblemente non un grupu filoxenéticu válidu) de les llingües céltiques que se falaron nel área continental d'Europa mientres la Edá del Fierro, y entiende les poques llingües o dialeutos célticos de los que se caltienen evidencies testual, siendo estes na so mayor parte inscripciones, toponímicos, nomes de tribus y patronímicos que se daten nun periodu de casi mil años (dende'l 500 e. C. hasta'l 500 d. C.). Nun hai respuestes concluyentes no referente al corpus léxicu y a la so evolución, yá que, por cuenta de les escases fontes, casi siempres fragmentaries, nun puede establecese una clasificación concreta nin diferencies ente elles.

Les llingües céltiques continentales son:

Llingües hispanu-céltiques
- El celtíberu, celtibéricu o hispanu-celta oriental, na antigua Celtiberia (na actual España).
- El galaicu, o hispanu-celta noroccidental, faláu d'antiguo nel noroeste de la península ibérica (noroeste d'España y norte de Portugal).^[1]^[2]
- En que casu de confirmase la filiación céltica del lusitanu, asuntu entá en discutiniu, ésti tamién querdaría englobado nesti subgrupu.
Lengua galo-céltiques
- El galu, na antigua Galia (actuales Francia y Bélxica).
- El gálata, de gran semeyanza col galu según San Jerómino, en Galatia n'Anatolia (actual Turquía).
- El nóricu, faláu pola tribu nórica en tierres de les actuales Austria y Baviera ya igualmente cercanu al galu.
El lepóntico, na antigua Galia Cisalpina (n'actuar, consideráu munches vegaes como un dialeutu del galu.

De les llingües céltiques falaes n'otres zones d'Europa habitaes por pueblos celtes, como'l norte d'España o la península balcánica nun se tienen testimonios históricos nin epigráficos, magar s'embaraxa que les llingües céltiques falaes dende la Galia al traviés d'Iliria hasta Turquía seríen llingües cercanes al galu. Les yá numberaes son les úniques llingües céltiques continentales de les que nos llegó testimoniu, pero dar por casi seguro que tuvieron d'esistir más llingües qu'anguaño desconocemos.

El momentu en qu'estes llingües convertir en llingües muertes ye inciertu, ensin conocese con claridá l'intre en qu'esto socedió en cada rexón, magar se da por fechu que nel sieglu VII d. C. yá sumieren práuticamente del panorama européu. Ye bien probable qu'hubiera periodos de billingüismu, y que darréu éstes dexaren d'usase, calteniendo sicasí un pequeñu sustratu na llingua de sustitución.

Referencies

↑ Prósper, B. M. (2002). Lengua y relixones prerromanes del occidente de la península ibérica. Ediciones Universidá de Salamanca, páx. 422–427. ISBN 84-7800-818-7.
↑ Villar F., B. M. Prósper. (2005). Vascos, Celtes ya Indoeuropeos: xenes y llingües. Ediciones Universidá de Salamanca. páxs. 333–350. ISBN 84-7800-530-7.

[1] Prósper, B. M. (2002). Lengua y relixones prerromanes del occidente de la península ibérica. Ediciones Universidá de Salamanca, páx. 422–427. ISBN 84-7800-818-7.

[2] Villar F., B. M. Prósper. (2005). Vascos, Celtes ya Indoeuropeos: xenes y llingües. Ediciones Universidá de Salamanca. páxs. 333–350. ISBN 84-7800-530-7.

[1]

[2]