Revolución de 1830

Plantía:Ficha de revolución La Revolución de 1830 foi un procesu revolucionariu qu'empezó en París, Francia, cola denomada Revolución de Xunetu o los Trés Glorioses (Trois Glorieuses) xornaes revolucionaries de París que llevaron al tronu a Lluis Felipe I de Francia y abrieron el periodu conocíu como Monarquía de Xunetu. Estender por bona parte del continente européu, especialmente en Bélxica, que llogró la independencia frente a Holanda; Alemaña y Italia, onde s'identifica con movimientos de tipu nacionalista unificador; Polonia y l'Imperiu austriacu, onde s'identifica con movimientos de tipu nacionalista disgregador.

Les potencies absolutistes de la Santa Alianza consiguieron reconducir el procesu revolucionariu ensin cayer, hasta la siguiente Revolución de 1848. El Reinu Xuníu nun participa nel procesu revolucionariu (ye una monarquía parllamentaria), anque paralelamente contempla'l surdimientu del movimientu obreru y el movimientu políticu de reivindicación de la estensión del sufraxu denomináu Cartismo.

Considérase como una de les llamaes Revoluciones burgueses o Revoluciones lliberales, de la que supón un ciclu revolucionariu, continuación de la Revolución de 1820 (aniciada n'España), y que va ser de la mesma siguida pola citada Revolución de 1848 (tamién empecipiada en Francia).

Francia

La Revolución de 1830 en Francia, llamada tamién "Revolución de xunetu" o "Los trés glorioses" por desenvolvese en 3 díes nel mes de xunetu, foi una revuelta de les clases mediu y popular contra'l rei Carlos X y el so gobiernu autocráticu. Foi reemplazáu por Lluis Felipe, de la mesma familia pero de la caña denomada Borbón-Orleans. Les monarquíes europees y los círculos legitimistas diéron-y el nomatu de rei de les barricaes,^[1]^[2] mientres el pueblu francés moteyó-y el rei ciudadanu, nos entamos del so reináu.^[3]^[4]

Cuando Carlos X xubió al tronu'l 16 de setiembre de 1824, Francia taba rexida según los principios de la Carta de 1814, roblada pol so antecesor, el so hermanu Lluis XVIII. Los gobiernos monárquicos de los dos últimos Borbones carauterizar por intentar restablecer una monarquía con enclinos absolutistes y llindar el yá de por sí amenorgáu poder de les cámares. A partir de 1821, los gobiernos fueron apoderaos por ministros ultramonárquicos, provocando un descontentu creciente tantu ente los monárquicos moderaos como ente la burguesía lliberal, y un repique de les postures republicanes. Per otru llau, les clases populares veníen soportando una enllargada crisis económica y les fames entá afaraben el país.

Según avanzaba'l reináu de Carlos X, el pueblu vía cada vez más improbable que s'aprobaren unes necesaries reformes polítiques (como l'ampliación del votu censitario nel que solo podíen votar les persones con un determináu nivel d'ingresos, y que la Paridá na Cámara Alta dexara de ser hereditaria) y que se garantizaren los derechos civiles (como la llibertá d'espresión y de prensa, y la supresión de la censura).

Dempués de les eleiciones a la Cámara Baxa de xunetu de 1830, Carlos X enfrentar a una mayoría lliberal moderada. Ante esti fechu, eslleió l'acabante escoyer Cámara de diputaos, y decretó les 4 ordenances de xunetu, esperando asina poder reconstituyir una mayoría parllamentaria que-y fora más favorable. Les ordenances (decretos) suspendíen la llibertá de prensa, allargaben el cargu de los diputaos amenorgando'l so númberu y llindaben el derechu de votu.

El pueblu de París bastiar a la cai, afaláu pola mayoría de los medios de prensa. Col sofitu de la Guardia Nacional, consiguió ganar al exércitu real. Mientres estos fechos producieron actos de violencia anticlerical ^{[ensin referencies]}. Los diputaos lliberales escoyeron al nuevu rei, Lluis Felipe I de Francia, a propuesta de La Fayette. El rei Carlos X viose forzáu a exiliase, y Francia dotar d'una Constitución lliberal.

La Revolución de 1830 traxo consigo una Constitución que reconocía de nuevu la soberanía nacional. El Rei yá nun lo ye de Francia por derechu divín, sinón de los franceses por voluntá de los mesmos. Lluis Felipe I d'Orleans yera'l xefe del executivu y compartía la iniciativa llexislativa coles Cámares. La Cámara de los Pares dexó de ser hereditaria y perdió importancia en favor de la Cámara de los diputaos.

Bélxica

El Tao tapón diseñáu nel Congresu de Viena llamáu Reinu Xuníu de los Países Baxos aunía l'antiguu Flandes de los Habsburgu, les antigües Provincies Xuníes o Reinu d'Holanda, el Luxemburgu y otros pequeños territorios, so predominiu políticu holandés. Ante les diferencies cultural y relixosu y la manifiesta subordinación política y económica, surdió un creciente sentimientu nacionalista ente les élites del antiguu Flandes (católiques y francófones frente al centru políticu holandés, protestante y d'idioma neerlandés), estendíu al restu de la población, que foi adquiriendo conciencia d'unidá a pesar de les sos propies divisiones internes (el sur francófono y el norte flamencu).

N'agostu de 1830, aguiyaos poles xornaes parisines, empecipiar en Bruxeles un procesu revolucionariu que nun llogró ser encaloráu pola intervención del exércitu (12 de setiembre). El 4 d'ochobre declaró la independencia, que recibió'l sofitu decisivu del Reinu Xuníu y Prusia nuna conferencia internacional convocada al efeuto en Londres (20 d'avientu). El nuevu Estáu recibió'l nome de Bélxica y adoptó un réxime lliberal de monarquía parllamentaria, poniendo nel tronu a un príncipe alemán bien venceyáu a la casa real inglesa.

Polonia

En Polonia hubo un alzamientu de calter lliberal y nacionalista en payares de 1830 (la revolución de los cadetes), que foi duramente reprimíu pol Imperiu rusu.

Italia

N'Italia, espaciu políticamente estremáu en numberosos Estaos, grupos revolucionarios amenaron con ayuda francesa l'españíu de revueltes de calter lliberal y nacionalista en Módena, Parma y los Estaos Pontificios, que fueron encaloraes por Metternich.

Alemaña

Nel estremáu espaciu políticu del antiguu Imperiu alemán, que taba esperimentando cambeos económicos qu'esixíen la conformanza d'un mercáu unificáu de dimensiones nacionales (Zollverein), produciéronse llevantamientos, entamaos por mozos estudiantes, que nun consiguieron dir más allá d'actos reivindicativos y propagandísticos, al ser duramente reprimíos poles potencies de la zona: el reinu de Prusia y l'Imperiu austriacu.

En mayu de 1832 celebróse'l Festival de Hambach, un acontecimientu cultural nel castiellu de Hambach (Palatináu) que se convirtió nun actu de reivindicación política de llibertá y unificación nacional alemana (como yá lo fuera'l Festival de Wartburg de 1817. Nes manifestaciones que tuvieron llugar en Hambach participaron ente 20 000 y 30 000 persones, ente les qu'había una destacada presencia de franceses y de exiliaos polacos (qu'escaparen de la represión rusa de la so propia revolución). A imitación de les banderes tricolores francesa ya italiana, diseñar pa esta ocasión la bandera tricolor alemana (negra, colorada y mariella). Produciéronse dellos disturbios y delles detenciones. Trés de los organizadores escaparon, y unu que decidió permanecer nel país foi condergáu a dos años de cárcel. El poeta Heinrich Heine calificó estos fechos como una oportunidá perdida. Al añu siguiente, l'exércitu bávaru ocupó'l llugar pa evitar la conmemoración que taba previstu celebrar.^[5]

Reinu Xuníu

Fregaos cartistas n'Inglaterra. Ilustración de 1886.

El Reinu Xuníu, en plena Revolución Industrial, nun desenvolvió una revolución política, sinón un movimientu social con fuerte presencia del naciente movimientu obreru: el tradeunionismo, espresáu políticamente a partir de 1838 nel cartismo; respondíu dende les instituciones con socesives reformes parllamentaries, a partir de la Reform Act de 1832, pola que se doblar el númberu de ciudadanos con derechu al votu y a la representación política.

España

N'España, el periodu final del reináu de Fernandu VII tuvo protagonizáu pola alliniadura de les fuercies políticu y social en dos bandos identificaos col absolutismu y el lliberalismu. A la muerte del rei (1833) abrióse un periodu de tresformamientos lliberales y de guerra civil ente carlistes (partidarios de Carlos V, l'hermanu de Fernandu VII) ya isabelinos (que sofitaben a la fía de Fernandu VII, Sabela II, que yera entá una neña).

Independencies americanes

Al otru llau del océanu, yá se completara'l ciclu principal de la independencia hispanoamericana (batalla d'Ayacucho, 1824), según la independencia de Brasil, en procesos que s'empecipiaren enantes; y pa 1830 les nueves repúbliques tán empezando la so historia independiente metanes serios conflictos internos.

Ver tamién

Referencies

↑ René Souriac & Patrick Cabanel, Histoire de France, 1750-1995: Monarchies et républiques, Presses Universitaires du Mirail, 1996, páx. 107, ISBN 2-85816-274-3
↑ [1] Archiváu 2011-12-16 en Wayback Machine Comment l'instrumentalisation de l'épopée napoléonienne par le personnel politique de la monarchie de juillet, conduisit au second empire, Universidá Jean Moulin Lyon 3, páx. 6. Consultáu'l 17-08-2011 (en francés).
↑ Lluis Felipe na Encyclopædia Britannica consultáu'l 17-08-2011 (n'inglés).
↑ Le Roi citoyen, ou le choix national. Biographie populaire de Louis-Philippe, París, 1830. Gallica, biblioteca virtual de la Biblioteca Nacional de Francia.
↑ Brockhaus' Konversations-Lexikon. 14th ed., Leipzig, Berlin and Vienna 1894; Vol. 8, p. 698; fonte citada en en:Hambach Festival

Bibliografía

Enllaces esternos

Revolución de 1830, en Artehistoria

[1] René Souriac & Patrick Cabanel, Histoire de France, 1750-1995: Monarchies et républiques, Presses Universitaires du Mirail, 1996, páx. 107, ISBN 2-85816-274-3

[2] [1] Archiváu 2011-12-16 en Wayback Machine Comment l'instrumentalisation de l'épopée napoléonienne par le personnel politique de la monarchie de juillet, conduisit au second empire, Universidá Jean Moulin Lyon 3, páx. 6. Consultáu'l 17-08-2011 (en francés).

[3] Lluis Felipe na Encyclopædia Britannica consultáu'l 17-08-2011 (n'inglés).

[4] Le Roi citoyen, ou le choix national. Biographie populaire de Louis-Philippe, París, 1830. Gallica, biblioteca virtual de la Biblioteca Nacional de Francia.

[5] Brockhaus' Konversations-Lexikon. 14th ed., Leipzig, Berlin and Vienna 1894; Vol. 8, p. 698; fonte citada en en:Hambach Festival

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]