Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Перайсці да зместу

Лаліта Маркаўна Міляўская

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Лаліта Міляўская
укр. Лоліта Мілявська
Асноўная інфармацыя
Імя пры нараджэнні Лаліта Маркаўна Гарэлік
Дата нараджэння 14 лістапада 1963(1963-11-14) (60 гадоў)
Месца нараджэння Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік Мукачава, Закарпацкая вобласць, Украінская ССР, СССР
Краіна

Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік СССР
Расія Расія

Ізраіль Ізраіль
Муж невядома, невядома, Аляксандр Яўгенавіч Цэкала[d], невядома і невядома
Альма-матар
Музычная дзейнасць
Прафесіі Cпявачка, актрыса, тэлевядучая, рэжысёр
Гады актыўнасці 1979 год - ц.ч
Пеўчы голас Кантральта
Інструменты вакал[d]
Жанры поп, рок, кабаре, романс, эстрада
Калектывы Кабарэ-дуэт «Акадэмія»
Лэйблы Маналіт Рэкардс, Universal Music Russia, CD Land Group, Саюз і Zvonko Digital
Грамадская дзейнасць
Член у
Узнагароды ТЭФІ (2007), Залаты грамафон (1996), Шанцон года (2015, 2016, 2017)
Аўтограф Аўтограф
lolita.su
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Лаліта Маркаўна Міляўская (укр.: Лоліта Марківна Мілявська; народжаная Гарэлік; нар. 14 лістапада 1963, Мукачава, Закарпацкая вобласць) — савецкая і расійская эстрадная спявачка, актрыса, тэлевядучая, рэжысёр і прадзюсер. Лаўрэат нацыянальнай тэлевізійнай прэміі «ТЭФІ-2007» у намінацыі «Вядучы ток-шоу» за ток-шоу «Лаліта. Без комплексаў» на «Першым канале».

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

1963—1984: Дзяцінства і юнацтва

[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзілася 14 лістапада 1963 года ў горадзе Мукачава Закарпацкай вобласці Украінскай ССР.

«У Закарпацце Лаліта — гэта звычайнае імя. Там усе ці Лаліты, ці Дыяны, ці Жужы. Я вырашыла, што Жужа — гэта занадта, і назвала дачку Лалітай». — Ала Дзмітрыеўна Нікіфарава, маці Лаліты.

Бацька — Марк Львовіч Гарэлік (1932—1978[2]), па прафесіі — акцёр і рэжысёр эстрады, працаваў адміністратарам, канферансье, пастаноўшчыкам праграм у Ёшкар-Але. Маці — Ала Дзмітрыеўна Нікіфарава (нар. 18 студзеня 1943 г.[2][3]), скончыла Львоўскае музычнае вучылішча, была джазавай спявачкай, працавала ад Івана-Франкоўскай філармоніі ў Прыкарпацкім джаз-аркестры, і ў «Джаз-Бэнд Мары», адпрацаваў на сцэне 25 гадоў[2]. Ажаніўшыся, бацькі Лаліты пераехалі ў Кіеў і сталі працаваць у «Укрконцерте»[4][5]. Бацька ў 1974 годзе эміграваў у Ізраіль[6], Лаліта тым часам вучылася ў чацвёртым класе, маці эміграваць не захацела, і бацькі развяліся. Маці Лаліты звольнілі з «Укрканцэрта» з-за таго, што яе муж з’ехаў у Ізраіль, і яна ўладкавалася на працу ў Кіеўскі дзяржаўны мюзік-хол, пазней працавала ў Барыса Шарваркі, а затым стварыла свой калектыў[4][6]. Дзед з боку бацькі — Леў Рыгоравіч Гарэлік, артыст, рэжысёр, памёр пасля сталінскіх лагераў[7], бабуля — Любоў Давыдаўна Гарэлік, краўчыха[7]. Дзед па матчынай лініі — Дзмітрый Андрэевіч Нікіфараў, працаваў у КДБ СССР, служыў у разведцы, ведаў чатыры мовы[8]. Бабуля па матчынай лініі — Аляксандра Ермалаеўна Нікіфарава[7], жылі яны ў сваім доме каля старадаўняга Мукачаўскага замка; яны ў дзяцінстве ў асноўным і займаліся выхаваннем Лаліты, бо яе маці часта ездзіла на гастролі[4]. Калі Лаліта падрасла, бабуля з дзядулем пераехалі ў Львоў, іх кватэра выходзіла прама на оперны тэатр. Лаліта з бабуляй бывала там і марыла стаць балярынай[8]; у дашкольным узросце год наведвала танцавальны гурток.

Лаліта пражыла ў Львове да канца 1973 года, хадзіла ў львоўскую сярэднюю школу № 35. Калі памерла бабуля, Лаліта пераехала да маці ў Кіеў[9], у кватэру гасцінічнага тыпу ў Дарніцы. Калі маці з’яжджала, яна пакідала дачку на сваю сяброўку або брала з сабой на гастролі. За адзін канцэрт маці атрымлівала 25 рублёў і з часам купіла кааператыўную кватэру. Маці Лаліты на ​​гастролях у Саранску пазнаёмілася з Юліянам Малакянцам (нар. 1946), адміністратарам рэжысёра Эдуарда Смольнага, і выйшла за яго замуж, яны купілі дом у Баярцы, пражылі разам 11 гадоў.

Пасля восьмага класа маці ўзяла Лаліту на свае гастролі, і тая пачала захапляцца спевамі. У 1974 годзе маці пазнаёміла Лаліту з маладой спявачкай Ірынай Панароўскай, якая працавала ў тыя гады ў ВІА «Спяваючыя гітары». Панароўская ўзяла Лаліту да сябе на падпеўкі, Лаліта выступала з ёй на летніх канікулах да заканчэння школы[5].

У 1981 годзе[5] Лаліта падала дакументы ў Тамбоўскі філіял Маскоўскага дзяржаўнага інстытута культуры на спецыяльнасць «Рэжысура культмасавых уяўленняў і святаў» (курс Анатоля Іванавіча Сяркова). Яе дыпломным спектаклем стала п’еса «Цуд святога Антонія» Марыса Метэрлінка[10]. У інстытуце Лаліта пазнаёмілася з аднакурснікам Аляксандрам Бяляевым, які пасля стаў яе першым мужам[9]. У 1985 годзе скончыла інстытут[7].

У 1984 ці 1985 годзе з Тамбова пераехала ў Адэсу, дзе служыў у тэатры Аляксандр Бяляеў. Працавала ў Адэскай філармоніі, там пазнаёмілася з Аляксандрам Цэкалам, у 1987 годзе[7] з’ехала разам з ім у Маскву, спачатку спявала ў квартэце «Капялюш», замяніўшы Алену Шыферман, былую жонку Цэкалы[7]. Каб прапісацца ў Маскве, узяла фіктыўны шлюб з Віталём Міляўскім, аднак разам яны не жылі.

1985—2000: Кабарэ-дуэт «Акадэмія»

[правіць | правіць зыходнік]

У 1985 годзе Аляксандр Цакала і Лаліта Міляўская стварылі поп-групу «Кабарэ-дуэт „Акадэмія“». Дуэт карыстаўся папулярнасцю да канца 1990-х гадоў.

У 1993 годзе на маскоўскім тэлеканале была створана праграма «TV-піца», у якой Цэкала і Міляўская выступалі ў якасці вядучых. З канца 1995 года Міляўская і Цэкала сталі вядучымі ТБ-праграмы «Ранішняя пошта» («ОРТ»), з 1997 года вялі праграму «Добрай раніцы, краіна!» («РТР»). Больш за дзесяць гадоў Лаліта выступала разам з мужам Аляксандрам Цэкала. Аднак «непрымірымыя супярэчнасці» прывялі ў выніку да разводу. На заходзе шлюбу з Цэкала ў 1998 годзе Лаліта нарадзіла дачку Еву.

2000—2009: «Лаліта. Без комплексаў»

[правіць | правіць зыходнік]

Вясной 2000 года Лаліта пачала займацца сольнай кар’ерай і выпусціла песню «Кветачкі». У студзені 2001 года выйшаў аднайменны альбом, які быў прададзены накладам у 50.000 асобнікаў. Праз два з паловай гады ў Лаліты выйшаў другі альбом і праграма «Шоў разведзенай жанчыны»(«РТР»). Па продажах дыск перавысіў 300.000 асобнікаў.

З 4 кастрычніка 2002 года іграла Матрону «Маму» Мортан у мюзікле «Чыкага» на сцэне тэатра эстрады. У снежні 2002 года знялася ў фотасесіі для часопіса «Плэйбой» (галерэя прысвечана мюзіклу «Чыкага»).

У сакавіку 2003 года дала першы вялікі сольны канцэрт — «Шоу разведзенай жанчыны» ў ГЦКЗ «Расія» у Маскве[11].

У 2005—2007 гадах вяла тэлевізійную праграму «Лаліта. Без комплексаў» на «Першым канале»[12]. Таксама ў 2005 годзе выйшаў і трэці дыск спявачкі «фармат», які разышоўся накладам у 700 000 асобнікаў.

У верасні 2008 года стала вядучай працягу тэлепраекта «Суперстар-2008» на тэлеканале «НТВ».

У 2007 годзе Лаліта выпусціла альбомы «Нефармат» і «Арыентацыя поўнач», а таксама сінгл «Аказалася, Вы мая слабасць».

У 2008 годзе выйшаў альбом Лаліты «Фетыш». Цэнзура не прапусціла дыск з-за эратычнай фотасесіі, зробленай спецыяльна для альбома. З прычыны накладзеных абмежаванняў, Лаліта выпусціла спецыяльнае выданне дыска, куды ўвайшлі дванаццаць песень, сярод якіх трэк «Бывай, зброя!», напісаны Аленай Кіпер.

У 2009 годзе на тэлеканале «НТБ» трансляваўся сольны канцэрт Лаліты ў Маскоўскім Крамлі «Адна вялікая доўгая песня пра…».

З 2010: «Анатомія» і «Ранеўская»

[правіць | правіць зыходнік]
Лаліта на фестывалі «Спякота». Бак, 2017 год.

У 2009 годзе спявачка выпусціла зборнік хітоў «запалае», які ўключае новы сінгл «Спыніце зямлю». У 2011 годзе стала членам журы «Фактар А» — рускай версіі брытанскага праекта The X Factor.

У лютым 2012 года ў эфіры тэлеканала НТБ прайшоў бенефіс «Спадарыня прэзідэнт». Лаліта паўстала ў ролі кандыдата ў прэзідэнты краіны. У тым жа годзе спявачка стала вядучай папулярнай тэлепраграмы «Суботні вечар» на тэлеканале «Расія-1» разам з Мікалаем Баскавым і Андрэем Данілкам (Верка Сярдзючка).

Па версіі Forbes, у 2013 годзе Лаліта ўвайшла ў дваццатку самых багатых расійскіх музыкаў. У сакавіку 2014 года адбылася прэм’ера кліпа на песню «Анатомія» (г. Цітоў — Н.Касімцава). У жніўні 2014 года адбылася прэм’ера кліпа на песню «на скотч» (Я. Бардачэнка — А. Бяляеў). 17 лістапада 2014 года Лаліта Міляўская выпусціла альбом «Анатомія».

У сакавіку 2016 года Лаліта выпусціла песню «На „Тытаніку“» (А. Фралоў), а ў канцы года — песню «Цуд цудоўны» (М. Кувалдзін). Абедзве песні ўвайшлі ў восьмы студыйны альбом спявачкі «Ранеўская», рэліз якога адбыўся 18 мая 2018 года[13].

23 красавіка 2017 года, пасля перасячэння мяжы Украіны, была знята з цягніка Масква — Кіеў у Канатопе памежнікамі ў сувязі з забаронай Службай бяспекі Украіны ўезду на тэрыторыю Украіны тэрмінам на тры гады пасля выступу ў Керчы ў 2015 годзе. Па словах Лаліты, яна ехала наведаць сваю хворую дачку[14].

17 красавіка 2020 года Лаліта выпусціла песню «Дзяўчынкі балерыны», падораную ёй Анітай Цой. У тым жа годзе стала вядучай шоу «Суперстар! Вяртанне» на тэлеканале НТБ[15].

24 лютага 2021 года Лаліта ў ролі Агаф’і Купердзягінай дэбютавала на тэатральнай сцэне ў спектаклі Юрыя Грымава «Жаніцьба», прэм’ерны паказ прайшоў у тэатры «Мадэрн»[16].

У лютым 2023 года з’явілася ў фінальным постэры серыяла Фёдара Бандарчука і Валерыя Тадароўскага «Актрыса». Лаліта выканала адну з галоўных роляў — ролю дырэктара тэатра, у якім разгортваюцца падзеі[17].

Дзейнасць па-за сцэнай

[правіць | правіць зыходнік]

У чэрвені 2017 года Лаліта Міляўская сумесна з брэндам Frija выпусціла ўласную калекцыю жаночых сумак пад назвай «Я сябе зрабіла сама». Цэнавай дыяпазон брэнда разлічаны на жанчын з сярэднім дастаткам[18].

Твар ювелірнага брэнда SOKOLOV[19].

Сям’я

[правіць | правіць зыходнік]
  • Першы муж (1984—1987[7]) — Аляксандр Бяляеў, акцёр, аднакурснік Лаліты.
  • Другі муж (1987) — Віталь Міляўскі[20]. Па словах Лаліты, шлюб быў фіктыўны.
  • Трэці муж (1988[7]—2000) — Аляксандр Цэкала (нар. 22 сакавіка 1961), шоўмэн, шлюб быў афіцыйна зарэгістраваны на заходзе дзейнасці артыстаў у складзе Кабарэ-дуэта «Акадэмія» ў 1998 годзе з мэтай аформіць на Цэкала дачку Лаліты Еву[21], зачатую ад іншага мужчыны[22][23], рассталіся ў 2000 годзе. Іх сямейныя адносіны доўжыліся 12 гадоў.

Пасля растання з Аляксандрам Цэкалам некалькі гадоў складалася ў блізкіх адносінах з бізнэсмэнам Арнольдам Співакоўскім[24]. Пасля таго як раман скончыўся, бізнэсмэн і спявачка засталіся сябрамі[25].

Дачка — Ева Цэкала (нар. 3 лістапада 1998[7]).

  • Чацвёрты муж (2004—2009) — Аляксандр Зарубін (нар. 6 мая 1968), бізнесмен.
  • Пяты муж (2010—2020) — Дзмітрый Іваноў (нар. 18 студзеня 1975), тэнісіст, фітнес-трэнер, трэнер па гульні ў сквош.

Погляды

[правіць | правіць зыходнік]

Лаліта Міляўская крытычна ацэньвае ўнутраную палітыку Расеі. У прыватнасці нязменнасць улады, прыняцце рэпрэсіўных законаў, вялікі ўзровень карупцыі і галечу ў рэгіёнах[26][27][28]. Пры гэтым яна з павагай адклікаецца асабіста пра прэзідэнта краіны Уладзіміра Пуціна.[29]

Выканаўца прымала ўдзел у перадвыбарных агітацыйных кампаніях Барыса Ельцына (1996)[30], Віктара Януковіча (2004)[31], Аляксандра Лукашэнку (2006)[32].

У 2013 годзе негатыўна ацаніла перспектыву еўраінтэграцыі Украіны, аддаўшы перавагу саюзу з Расіяй[33]. Выказвалася ў падтрымку далучэння Крыма да Расіі, адзначыўшы, што не бачыць у сітуацыі ціску з боку РФ і асуджае антырасійскія санкцыі ЕС[34]. У інтэрв’ю радыё «Гаворыць Масква» летам 2014 года назвала Уладзіміра Пуціна «геній»[35], а Барака Абаму — "ідыётам "і"дэбілам"[36]. Крытычна адклікалася аб Аляксей Навальны і дзейнасці расійскай апазіцыі ў цэлым[37]. НАПЯРЭДАДНІ прэзідэнцкіх выбараў 2018 года заявіла пра гатоўнасць прагаласаваць за Ксенію Сабчак[38]. Актыўна выступала супраць абавязковых адлічэнняў уладальнікаў жылых памяшканняў на капітальны рамонт, якія назвала афёрай[39][40][41].

Лаліта неаднаразова выступала ў падтрымку ЛГБТ-супольнасці: давала канцэрты ў гей-клубах[42][43], выказвалася супраць гамафобіі[44], прымала ўдзел у тэлевізійных праграмах[45][46] і прэс-канферэнцыях[47], прысвечаных гэтым праблемам. У 2013 годзе ў відэароліку з серыі «самы час сказаць!» у рамках «тыдня супраць гамафобіі» яна асудзіла прыняцце закон пра забарону прапаганды гомасэксуалізму, паказала на небяспеку росту нацыяналістычных настрояў і заклікала гетэрасексуалаў і прадстаўнікоў ЛГБТ аб’яднацца супраць фашызму[48][49]. Пазней, асабіста пазнаёміўшыся з ініцыятарам законапраектаў Аленай Мізулінай, спявачка заявіла, што стала лепш разумець прычыны іх прыняцця, згадаўшы магчымасць з’яўлення гомасексуальных персанажаў у дзіцячых казках і «прапаганду педафіліі». Міляўская станоўча ацаніла працу сенатара, у прыватнасці, у пытанні барацьбы з дэструктыўнымі сектамі[50][51]. У 2017 годзе, адказваючы на пытанні слухачоў радыё «Эхо Москвы», артыстка назвала інфармацыю аб дыскрымінацыі ЛГБТ у Расіі «моцна перабольшанай», адзначыўшы, што ніхто з яе знаёмых геяў не падвяргаецца пераследам і не пярэчыць супраць прынятых законаў, а таксама заклікала не правакаваць грамадства публічнымі акцыямі супраць гамафобіі і раскрытыкавала сітуацыю ў краінах Еўропы, дзе дзеля талерантнасці «калечаць псіхіку» дзяцей. Акрамя гэтага, Міляўская заявіла пра негатыўнае стаўленне да ўладаў, сродкаў масавай інфармацыі і дзяржаўнай палітыкі Украіны[52].

У жніўні 2020 года рэзка асудзіла гвалт падчас масавых акцый пратэсту ў Мінску і заклікала стварыць трыбунал для суда над Аляксандрам Лукашэнкам[53].

У лютым 2022 пасля ўварвання Расіі на Украіну выказала занепакоенасць аб сваёй сям’і ў Кіеве[54]. У красавіку 2022 пажадала, каб «перасталі страляць, разабраліся з нацыстамі, а ў краіне ўсталяваўся мір»[55]. 11 сакавіка 2022 года стала вядома, што маці Лаліты Ала Дзмітрыеўна і дачка Ева паспяхова былі эвакуіраваны з Кіева[56].

7 студзеня 2023 года прэзідэнт Украіны Уладзімір Зяленскі падпісаў указ аб унясенні шэрагу дзеячаў эстрады ў «Чорны спіс»: з імі спыняліся фінансавыя аперацыі на Украіне, ануляваліся ліцэнзіі, забараняліся перадача аўтарскіх правоў і блакаваліся актывы тэрмінам на 10 гадоў. У гэтым спісе апынулася і Міляўская[57].

Дыскаграфія

[правіць | правіць зыходнік]
Студыйныя альбомы

Фільмаграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Рэкламныя ролікі

[правіць | правіць зыходнік]
  • Касметыка «Чорны жэмчуг» (2007)
  • Пральны парашок «Bimax»
  • Рэкламныя ролікі інвестыцыйнай кампаніі «Хапёр-Інвест».
  • Рэклама «Sunlight»

Грамадскія ўзнагароды і прэміі

[правіць | правіць зыходнік]
  • 1992 — «хіт-Парад Астанкіна» за песню «Тома» (дуэт з А. Цэкалам).
  • 1993 — «Песня года» за песню «Ой-Ой-Ой»(дуэт з А. Цэкалам).
  • 1994 — «Песня года» за песню «Кветкі» (в. Кумпяк).
  • 1995 — «Песня года» за песню «Догі» (А. Цэкала-Л. Міляўская).
  • 1996 — «Песня года» за песню «Зараза» (дуэт з А. Цэкалам).
  • 1996 — «Залаты грамафон» за песню «Зараза» (дуэт з А. Цэкалам).
  • 1997 — «Песня года» за песню «Я пакрыўдзілася» (і. Карнялюк — Р. Лісіца).
  • 1997 — «Залаты грамафон» за песню «Я пакрыўдзілася» (і. Карнялюк — Р. Лісіца).
  • 1998 — «Песня года» за песню «Ту-Ту-Ту» (с. Рускіх) (дуэт з А. Цэкалам).
  • 1998 — «Залаты грамафон» за песню «Ту-ту-ту» (с. Рускіх) (дуэт з А. Цэкалам).
  • 1999 — «Песня года» за песню «Маленькі» (А. Ружыцкі).
  • 1999 — прэмія «Авацыя» у намінацыі «VIP», як самай рознабаковай спявачцы, акторцы, рэжысёру, вядучай і тэлевядучай.
  • 2000 — «Песня года» за песню «Кветачкі» (А. Ружыцкі).
  • 2001 — «Песня года» за песню «Адвалі» (М. Арол).
  • 2002 — «Песня года» за песню «Музыка цела» (Л. Квінт — Л. Варапаева).
  • 2003 — «Песня года» за песню «Самотны» (І. Нікалаеў) (дуэт з і. Нікалаевым).
  • 2004 — «Песня года» за песню «Прысуджаная да кахання» (В. Лоткін — Л. Фаміна).
  • 2005 — «Песня года» за песню «Пашлю яго на…» (В. Смірнова).
  • 2005 — «Залаты грамафон» за песню «Пашлю яго на…» (В. Смірнова).
  • 2007 — нацыянальная тэлевізійная прэмія «ТЭФІ» у намінацыі «Вядучы ток-шоу» за ток-шоу «Лаліта. Без комплексаў» на Першым канале (выпуск «Выпрабаванне вайной — нараджэнне або гібель пачуццяў?»).
  • 2008 — «Песня года» за песню «Арыентацыя поўнач». (Алена Кіпер — Ю. Асіна-Фрыдман).
  • 2008 — «Залаты грамафон» за песню «Арыентацыя поўнач». (Алена Кіпер — Ю. Асіна-Фрыдман).
  • 2009 — «Песня года» за песню «Раскажы, як трэба…» (К Легастаеў).
  • 2011 — «Песня года» за песню «Гадзіннік» (М. Фадзееў).
  • 2013 — спецыяльная ўзнагарода «Гукавой дарожкі» як «сумленне года».
  • 2013 — «Залаты грамафон» за песню «Я» (Ю. Юрчанка).
  • 2013 — «Песня года» за песню «Я» (Ю. Юрчанка).
  • 2015 — «Шансон Года» за песню «Шпілька-абцасік».
  • 2016 — рэальная прэмія MusicBox у намінацыі «Спявачка года. Gold».
  • 2016 — «Залаты грамафон» за песню «Тэрыторыя сэрца».
  • 2016 — прэмія новага радыё «Вышэйшая ліга» за песню «На Тытаніку»
  • 2017 — «Шансон Года» за песню «На Тытаніку».
  • 2018 — прэмія новага радыё «Вышэйшая ліга» за песню «Ранеўская».
  • 2019 — прэмія Муз-ТБ 2019 — спецыяльная ўзнагарода за ўклад у развіццё папулярнай музыкі
  • 2022 — прэмія «Спякота Music Awards» — «Артыст года».

Заўвагі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ У нас учились Праверана 23 студзеня 2023.
  2. ↑ а б в Дмитрий Скаво. Мама — Лолите: «Если бы папа был жив, он бы тебя ненавидел!»(недаступная спасылка). // taini-zvezd.ru (27 красавіка 2011 года). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2011. Праверана 28 мая 2011.
  3. ↑ Лолита устроила маме праздник в честь юбилея. — На 70-летии Аллы Горелик отплясывали все друзья, соседи и 13-летняя внучка Ева. // life.ru (20 студзеня 2013 года)
  4. ↑ а б в Памылка ў зносках: Няслушны тэг <ref>; для зносак fakty.ua няма тэксту
  5. ↑ а б в Лолита Марковна Милявская. Биография(недаступная спасылка). // russia-star.ru. Архівавана з першакрыніцы 3 чэрвеня 2011. Праверана 28 мая 2011.
  6. ↑ а б Памылка ў зносках: Няслушны тэг <ref>; для зносак milyavskaya.htmbio няма тэксту
  7. ↑ а б в г д е ё ж з http://www.peoples.ru/art/music/pop/lolita/interview5.html
  8. ↑ а б Памылка ў зносках: Няслушны тэг <ref>; для зносак lolita-milyavskaya-quot-kogda няма тэксту
  9. ↑ а б Маленькая Лолита посыпала пшеном лысины прохожих. // archive.li
  10. ↑ Борис Гордон. Доктор Лолита. Пусть ЖЕНЩИНЕ помогут! — Известная певица предложила создать у нас сеть антикризисных центров для разведённых(недаступная спасылка). Журнал «Огонёк» // ogoniok.com (2001 год). Архівавана з першакрыніцы 7 кастрычніка 2013. Праверана 12 жніўня 2013.
  11. ↑ {{{загаловак}}}. — 2004. — ISBN 5-224-04462-6.
  12. ↑ Телелидеры. Ток-шоу про жизнь. «Коммерсантъ» (25 октября 2006 года). Архівавана з першакрыніцы 6 студзеня 2017. Праверана 5 студзеня 2017.
  13. ↑ Алексей Мажаев. Рецензия: Лолита Милявская - «Раневская» ***. InterMedia (18 мая 2018). Архівавана з першакрыніцы 6 снежня 2020. Праверана 27 лістапада 2020.
  14. ↑ Співачку Лоліту не пустили в Україну (відео). unian.ua (23 красавіка 2017). Архівавана з першакрыніцы 24 красавіка 2017. Праверана 23 красавіка 2017.
  15. ↑ Соседов, Дробыш и Maruv выберут лучшую звезду 90-х в проекте «Суперстар!» на НТВ. НТБ (17 лістапада 2020). Архівавана з першакрыніцы 31 снежня 2020. Праверана 27 лістапада 2020.
  16. ↑ Замуж — не напасть... Или напасть? О спектакле «Женитьба» театра «Модерн» (руск.). INC News. Архівавана з першакрыніцы 11 красавіка 2021. Праверана 21 сакавіка 2021.
  17. ↑ Вышел тизер сериала Федора Бондарчука и Валерия Тодоровского «Актрисы». (руск.). Кинопоиск (16 лютага 2023). Праверана 17 лютага 2023.
  18. ↑ Певица Лолита представила собственную коллекцию сумок (руск.). // runews24.ru (21 июня 2017 года). Архівавана з першакрыніцы 21 чэрвеня 2017. Праверана 21 чэрвеня 2017.
  19. ↑ Лолита стала лицом кампании Sokolov – в ролике она предложила «послать старое в трейд-ин». Архівавана з першакрыніцы 12 снежня 2021. Праверана 12 снежня 2021.
  20. ↑ Лолита Милявская: «Хочу, чтобы меня любили одни и ненавидели другие». Королева эпатажа отечественного шоу-бизнеса сегодня отмечает свой день рождения. // konkurent-krsk.ru (14 ноября 2012 года). Архівавана з першакрыніцы 9 лютага 2013. Праверана 3 лютага 2013.
  21. ↑ Лолита: «Брак с Цекало был чистой формальностью». // newsmuz.com (20 июня 2007 года). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2020. Праверана 27 красавіка 2020.
  22. ↑ Николай Лещук. Милявская изменяла Цекало с телевизионным боссом. Официальный сайт газеты «Комсомольская правда» в Украине // kp.ua (15 мая 2008 года). Архівавана з першакрыніцы 9 жніўня 2020. Праверана 27 красавіка 2020.
  23. ↑ «Моя правда. Лолита»(недаступная спасылка). // pravda.stb.ua (16 мая 2008 года). Архівавана з першакрыніцы 6 жніўня 2020. Праверана 27 красавіка 2020.
  24. ↑ Р. И. А. Новости. В Испании пока не выяснили причину смерти бывшего гражданского мужа Лолиты (руск.). РИА Новости (13 сакавіка 2019). Архівавана з першакрыніцы 12 сакавіка 2022. Праверана 12 сакавіка 2022.
  25. ↑ Арнольд Спиваковский: фото, биография, фильмография, новости - Вокруг ТВ. (англ.). Вокруг ТВ. Праверана 12 сакавіка 2022.
  26. ↑ Лолита о пластике, наркозависимости, диетах, геях, Крыме и Навальном // А поговорить?.. (руск.). Праверана 23 красавіка 2023.
  27. ↑ ЛОЛИТА - роман с бандитом. Измены. Респект Инстасамке. ЧБД / 50 вопросов (руск.). Праверана 23 красавіка 2023.
  28. ↑ Лолита — о самом тяжелом разводе, алкоголе, эйджизме, перезапуске карьеры и концерте для Лукашенко (руск.). Праверана 23 красавіка 2023.
  29. ↑ Лолита. Путин, Зеленский, вербовка, Крым, Донбасс, Соловьев, Цекало, психушка. "В гостях у Гордона" (руск.). Праверана 23 красавіка 2023.
  30. ↑ Алексей Остудин. Лолита: «Русской Еве для счастья необходим Адам с мозгом!». «Трибуна Общественной палаты РФ» // top.oprf.ru (29 февраля 2012 года). Архівавана з першакрыніцы 12 снежня 2013.
  31. ↑ Вцепившиеся в гривны. — Украина кипит предвыборными страстями. Так как основных кандидатов двое, то Украина во всём разделилась на два лагеря. Одни поддерживают Януковича, другие — Ющенко. Такое разделение коснулось и музыкантов − действенного рычага воздействия…. «Новая газета» // novayagazeta.ru (25 октября 2004 года). Архівавана з першакрыніцы 12 чэрвеня 2021.
  32. ↑ «Сябров», Меладзе и Лолиту не пустят в ЕС из-за любви к Лукашенко. Lenta.ru (5 красавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 19 чэрвеня 2021.
  33. ↑ Оксана Гончарук. На «Песне года» в Москве звезды говорили о Майдане. Официальный сайт газеты «Комсомольская правда» // kp.ru (10 снежня 2013). Архівавана з першакрыніцы 15 снежня 2013.
  34. ↑ Артур Гаспарян. Лолита vs Пугачёва: «Анатомия» препарации. Официальный сайт газеты «Московский комсомолец» // mk.ru (23 ноября 2014 года). Архівавана з першакрыніцы 27 студзеня 2015.
  35. ↑ Поклонники гаранта. «Коммерсантъ» (31 декабря 2014 года). Архівавана з першакрыніцы 6 сакавіка 2016.
  36. ↑ Макс Челноков. Лолита Милявская в гостях программы «Аплодисменты маэстро!». Официальный сайт радиостанции «Говорит Москва» // govoritmoskva.ru (5 июля 2014 года). Архівавана з першакрыніцы 2 лютага 2015.
  37. ↑ Лолита посплетничала о Цекало, Собчак и бабском счастье. // delfi.lt (11 сентября 2012 года). Архівавана з першакрыніцы 13 чэрвеня 2018.
  38. ↑ Катерина Фладунг. Лолита объяснила, почему проголосует за Собчак. // ridus.ru (27 ноября 2017 года). Архівавана з першакрыніцы 21 лютага 2018.
  39. ↑ Кристина Бусарова. «Это просто афера». Певица Лолита отказывается платить налог на капремонт. // ura.news (25 июня 2015 года). Архівавана з першакрыніцы 22 лютага 2018.
  40. ↑ Лолита о сборах на капремонт: умные люди платить не будут. Официальный сайт радиостанции «Говорит Москва» // govoritmoskva.ru (1 июля 2015 года). Архівавана з першакрыніцы 5 лістапада 2016.
  41. ↑ О взносах на капремонт. Официальный сайт радиостанции «Эхо Москвы» // echo.msk.ru (13 красавіка 2016 года). Архівавана з першакрыніцы 6 жніўня 2020.
  42. ↑ В «Душе и теле» Лолита показала новый «Формат». // gay.ru (24 кастрычніка 2005 года). Архівавана з першакрыніцы 3 чэрвеня 2012.
  43. ↑ Роман Попов. Лолита: «В гробу хочу лежать в длинном чёрном платье»(недаступная спасылка). // taini-zvezd.ru (21 ноября 2011 года). Архівавана з першакрыніцы 9 лістапада 2012.
  44. ↑ Артур Гаспарян. Лолита: «Считайте меня геем — я люблю мужчин». Официальный сайт газеты «Московский комсомолец» // mk.ru (25 кастрычніка 2007 года). Архівавана з першакрыніцы 5 студзеня 2013.
  45. ↑ Аудитории «НТВшников» мешают жить чиновники и пьяницы, а не геи. // gay.ru (28 ноября 2011 года). Архівавана з першакрыніцы 10 чэрвеня 2012.
  46. ↑ НТВшники: Может ли государство лезть в нашу постель?. Официальный сайт телекомпании «НТВ» // ntv.ru (27 ноября 2011 года). Архівавана з першакрыніцы 29 лютага 2012.
  47. ↑ Российские знаменитости выступили против гомофобии. «Русская служба Би-би-си» // bbc.co.uk (13 кастрычніка 2009 года). Архівавана з першакрыніцы 5 студзеня 2013.
  48. ↑ Лолита Милявская: Когда националисты уничтожат геев, нам всем придет хана…. // gay.ru (2 апреля 2013 года). Архівавана з першакрыніцы 5 красавіка 2013.
  49. ↑ Санкт-Петербург. Пресс-конференция «Неделя против гомофобии: самое время сказать!». // rosbalt.ru (1 красавіка 2013 года). Архівавана з першакрыніцы 17 красавіка 2013.
  50. ↑ Елена Чинкова. Лолита спасает мужа из секты: Главаря посадит Мизулина, а я передам ему в камеру лосины!. Официальный сайт газеты «Комсомольская правда» // kp.ru (17 лістапада 2016). Архівавана з першакрыніцы 24 красавіка 2017.
  51. ↑ Лолита встала на колени перед «хрупкой красивой» Мизулиной. Официальный сайт газеты «Московский комсомолец» // mk.ru (10 красавіка 2017 года). Архівавана з першакрыніцы 24 красавіка 2017.
  52. ↑ Без купюр. Ответы Лолиты Милявской на ваши вопросы. Официальный сайт радиостанции «Эхо Москвы» // echo.msk.ru (27 апреля 2017 года). Архівавана з першакрыніцы 22 студзеня 2021.
  53. ↑ Певица Лолита: «В Беларуси должен пройти трибунал над Лукашенко». // charter97.org (21 жніўня 2020 года). Архівавана з першакрыніцы 21 жніўня 2020.
  54. ↑ Самое страшное утро в жизни
  55. ↑ Милявская заявила, что Украина предала ее, а не наоборот (руск.). Рамблер/новости. Праверана 2 студзеня 2023.
  56. ↑ Певица Лолита вывезла пожилую маму и дочь из Киева. Видео. Архівавана з першакрыніцы 12 сакавіка 2022. Праверана 12 сакавіка 2022.
  57. ↑ Максим Куклин. Зеленский ввел санкции против Киркорова, Билана, Михалкова и еще сотни звезд. Ура.ру (7 студзеня 2023). Праверана 7 студзеня 2023.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Лаліта_Маркаўна_Міляўская&oldid=4794154"