Jistnik
Jistnik (abò substantiw[1]) – klasa pełnoznacznëch słów (dzél mòwë), chtërna zawiérô pòzwë przedmiotów i żëjącëch jistot. W zdaniu mòże wëstãpòwac przede wszëtczim jakò pòdmiot i dopełnienié.
W kaszëbsczim jãzëkù jistnik charakterizëje sã kategòriama ôrtu, lëczbë i przëpôdkù. Do te w jistnikach chłopsczégò ôrtu w pòjedinczi lëczbie wërôżô sã kategoriô żëwòtnoscë/nieżëwòtnoscë. Jistniczi chłopsczégò ôrtu, chtërne òznôczają òsobë, charakterizëją sã òsoblëwą kategorią chłopskòpersonowoscë.
Òdmianã jistników przez przëpôdczi nazéwô sã deklinacją.
Przëpisczi
[edicëjô | editëjë zdrój]- ↑ Ùchwôlënk nr 7/RJK/2012 z dnia 29.06.2012 r. w sprawie stosowaniô słowiznë sparłãczony z gramaticzną terminologią – fleksjô, „Biuletin Radzëznë Kaszëbsczégò Jãzëka” 2012, s. 37.