Papers by Ευδοκία Δεληπέτρου
«χαμένοι στη μετάφραση» ή (δι)ερευνώντας τις αδημοσίευτες μεταφράσεις αρχαίου δράματος, Πρακτικά Επιστημονικής Ήμερίδας (3 Ioυνίου 2024, Αμφιθέατρο Βιβλιοθήκης Φιλοσοφικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α. Διοργάνωση: Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος και Θεατρολογικής Έρευνας Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ε.Κ.Π.Α.) Επιμ..., 2024
The signed typescript of the translation of Oedipus Tyrannus was discovered during the digitizati... more The signed typescript of the translation of Oedipus Tyrannus was discovered during the digitization of the theatre director Dimitris Rodiris’ Archive, in the Municipality of Piraeus, in 2019. The author has been identified with Michalis Anastasiou, a poet, playwright, and high school professor from Heraklion Crete, who lived between 1989 and 1955. The handwritten date on the cover of the script (1932) poses questions as to the possible motivation behind this work as well as the journey of the script to the director’s possession. Only the chorus parts of this verse translation were published, in the 1948 volume of the journal Piitiki Techni (=Poetic Art) –where another poet, Rita Boumi Pappa, read them and noted, on her copy, that they were “admirable”. This paper presents information from the ongoing research on the author and attempts a brief presentation of his translation project.
Η Καθημερινή, 2023
Ένας σκηνοθέτης που καθόρισε τις θεατρικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Σύντομη αναφορά στο έργο του σκ... more Ένας σκηνοθέτης που καθόρισε τις θεατρικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Σύντομη αναφορά στο έργο του σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη
Η Καθημερινή, 17.12.2023
Η λογοκρισία στην Ελλάδα, 2016
«Τι είναι η πατρίδα μας;»
Χρειαζόταν να περάσουν περίπου 80 χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Θε... more «Τι είναι η πατρίδα μας;»
Χρειαζόταν να περάσουν περίπου 80 χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου για να μπορέσει αυτό το ερώτημα να τεθεί όχι ως δεδομένο αλλά ως ζητούμενο. Αντιστρέφοντας τους όρους, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς ποιας Ελλάδας εθνικό είναι το Εθνικό Θέατρο; Και τελικά τι πρέπει να κάνει ένα εθνικό θέατρο για να είναι εθνικό; Ποια εικόνα της χώρας προβάλλεται στη σκηνή του θεάτρου και ποιοι όροι συνεργασίας, συμβιβασμού και (αυτό)λογοκρισίας επιβάλλονται κατά τη δημιουργία της εικόνας αυτής;
Μέσα από αυτό το πρίσμα εξετάζονται εδώ δύο παραστάσεις (Εβδόμη Μέρα της Δημιουργίας (1956) και Χριστός Πάσχων (1964)) και γίνεται μία προσπάθεια να προσδιοριστεί ο «κανόνας» της τελευταίας μεταπολεμικής δεκαετίας: εποχής ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας ως προς τα θέματα των δημοκρατικών ελευθεριών, ως προς τη διαμόρφωση και τη δημόσια έκφραση της εθνικής ταυτότητας αλλά και εποχής κατά την οποία ο κρατικός θεσμός ανέκτησε το κύρος του και καθιερώθηκε ως ένας από τους πρωταγωνιστές των θεατρικών εξελίξεων.
Which Greece does the National Theatre belong to? What does a theatre have to do to become national? What is the image of the country projected on the theatre's stage and what are the conditions of collaboration, compromise and (self)censorship, behind this image?
This is the perspective from which two productions are examined (Evdomi Mera tis DImiourgias, 1956 and Christos Paschon, 1964) while there is an attempt to determine what the "canon" of that last after war and pre dictatorship period was.
Πένυ Φυλακτάκη, "Ο Άλλος". Κείμενο για το πρόγραμμα της παράστασης. Εθνικό Θέατρο, 2022
ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ θεωρία, δραματουργία και θεατρική πρακτική, 2021
The short-term collaboration of Karolos Koun with the National Theatre of Greece between 1950 and... more The short-term collaboration of Karolos Koun with the National Theatre of Greece between 1950 and 1953 was generally successful but also perceived as a period of differentiation. Indeed, Koun’s artistic signature had already been identified as alternative due to both his repertorial choices and his stage aesthetics. What is more, this collaboration was enabled by the second directorship of Yiorgos Theotokas, which in its turn was enabled by Plastira’s “centrist interval” in the post-civil-war Greek political scene.
After briefly discussing the terms of the “canon” on the national stage, this paper presents the diversifying elements appearing during that period.Finally, using as an example the somehow unexpected choice of John Steinbecks’ Of mice and men theatrical adaptation, the analysis focuses on the discourse around the performance and aims at answering two questions: How and to what extend was Karolos Koun presence at the National Theatre “other”? How much space for “otherness” can be allowed on the main stage of national identity?
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Πηγές της έρευνας στη σύγχρονη ελληνική θεατρολογία, 2021
Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο θέατρο, 2019
Πηνελόπη Πετσίνη, Δημήτρης Χριστόπουλος (επιμ.), Λεξικό Λογοκρισίας στην Ελλάδα. Καχεκτική δημοκρατία, δικτατορία, μεταπολίτευση. Καστανιώτης, Αθήνα, 2018
Λήμμα στο Λεξικό λογοκρισίας στην Ελλάδα: περιστατικά λογοκρισίας σε αριστοφανικά έργα 1) μεταπολ... more Λήμμα στο Λεξικό λογοκρισίας στην Ελλάδα: περιστατικά λογοκρισίας σε αριστοφανικά έργα 1) μεταπολίτευση, 2) Όρνιθες 1959
ΠΡΑΚΤΙΚΑ Ε΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ Θέατρο και Δημοκρατία, 2018
Το Νέον Κράτος εορτάζει: Η ελληνική εκδοχή της φασιστικής θεατρικότητας στους εορτασμούς της 4ης ... more Το Νέον Κράτος εορτάζει: Η ελληνική εκδοχή της φασιστικής θεατρικότητας στους εορτασμούς της 4ης Αυγούστου Σ την εισήγηση αυτή διερευνάται η σχέση θεάματος, ιδεολογίας και πολιτικής με βάση το παράδειγμα των τεσσάρων εορτασμών του μεταξικού καθεστώτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για την επέτειο της 4ης Αυγούστου.
Η οικογένεια επιστρέφει στο νησί και στο παλιό πατρικό σπίτι με αφορμή την παράξενη
διαθήκη που τ... more Η οικογένεια επιστρέφει στο νησί και στο παλιό πατρικό σπίτι με αφορμή την παράξενη
διαθήκη που τους αφήνει ο πατέρας τους: έχουν μία ημέρα για να επιτύχουν την καλύτερη
επένδυση και να διεκδικήσουν την κληρονομιά. Οι ώρες περνούν αδυσώπητα καθώς τα
φαντάσματα και τα μυστικά του τότε αποκαλύπτουν τα σαθρά θεμέλια του τώρα. Η
θάλασσα παρούσα συνεχώς, όπως και ο χρόνος, θα κατακλύσει στο τέλος τη σκηνή. Είναι
άραγε μία μορφή ένωσης, μία μορφή συμφιλίωσης της αιωνιότητας με την τρομακτική
περατότητα του χρόνου; Ίσως η απάντηση να κρύβεται στα παλιά ρολόγια του σπιτιού, σε
μία παρτίδα τάβλι που έχει αρχίσει από καιρό ή στη σοφία ενός νεαρού ποιητή.
This paper investigates the correlation among spectacle, ideology and politics in the annual cele... more This paper investigates the correlation among spectacle, ideology and politics in the annual celebrations for the anniversary of the establishment of the Metaxa’s regime (4.8.1936), held in the Panathenaic Stadium from 1937 to 1940.
These events aimed at providing the dictatorship with a legalizing myth built within a certain ideological and aesthetic framework: the concepts of the New State and the Third Hellenic Civilization, and the convictions regarding national art related to ancient and folk tradition. The essay focuses on the nationalistic reconstruction of history analyzing physicality, space and their relation to the specators as well as the adoration of the leader and their appeal to emotions.
Conclusions are drawn about the relationship of ideology and aesthetics in the events, particularly about the way in which those spectacles focused on certain concepts of the nation, the state and homogeneity in order to serve the regime’s propaganda and historical narrative. It is argued that the national audiences’ indifference forced a reduction in the theatricality of Greek fascism
Σημείωμα για την παράσταση Ορατά(;) σημεία Πόσο ισχυρή είναι η δύναμη του πένθους; Πώς αντανακλάτ... more Σημείωμα για την παράσταση Ορατά(;) σημεία Πόσο ισχυρή είναι η δύναμη του πένθους; Πώς αντανακλάται το προσωπικό βίωμα στους ανθρώπους γύρω μας και πως τους αποκαλύπτει; Μια συνηθισμένη, νέα γυναίκα, η Νίκη,
Conference Presentations by Ευδοκία Δεληπέτρου
Συνέδριο: «Ο Παντελής Πρεβελάκης και το θέατρο». Εργαστήριο Θεάτρου Κινηματογράφου Μουσικής του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Καλλιτεχνικό Ερευνητικό Σωματείο Αντίβαρο, 13 και 14 Μαΐου 2022 , 2022
Το "Ηφαίστειο" του Παντελή Πρεβελάκη, στο Ρέθυμνο, τον Αύγουστο του 1966. Το καλλιτεχνικό αποτέλε... more Το "Ηφαίστειο" του Παντελή Πρεβελάκη, στο Ρέθυμνο, τον Αύγουστο του 1966. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα προσέφερε αυθεντική συγκίνηση σε ένα μαζικό κοινό. Αποτελεί σπάνιο παράδειγμα στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου της εποχής, για τον τρόπο με τον οποίο ο ιστός των διαφορετικών εκφάνσεων της μνήμης-της ατομικής και της συλλογικής-επέδρασε άμεσα και καταλυτικά στη δραματουργία, τη σκηνική ερμηνεία και την πρόσληψη της θεατρικής δράσης.
Βάση δεδομένων: Ο Αγώνας του 1821 στο θέατρο του 19ου αιώνα
«Συμβολή του ΕΚΠΑστην έρευνα για τη μ... more Βάση δεδομένων: Ο Αγώνας του 1821 στο θέατρο του 19ου αιώνα
«Συμβολή του ΕΚΠΑστην έρευνα για τη μελέτη της Ιστορίας και της μνήμης της Επανάστασης του 1821»
Νέες έρευνες για την Επανάσταση του 1821: Διημερίδα, 1-2 Δεκεμβρίου 2021
ΠΡΑΚΤΙΚΑ 3ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ –EUROMED 2019, 2019
Ελληνική Επανάσταση και Θέατρο Επετειακό Συνέδριο, 30 χρόνια Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, 10-12 Νοεμβρίου 2021
Books by Ευδοκία Δεληπέτρου
ΤΜΗΜΑ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, 2021
Uploads
Papers by Ευδοκία Δεληπέτρου
Σύντομη αναφορά στο έργο του σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη
Η Καθημερινή, 17.12.2023
Χρειαζόταν να περάσουν περίπου 80 χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου για να μπορέσει αυτό το ερώτημα να τεθεί όχι ως δεδομένο αλλά ως ζητούμενο. Αντιστρέφοντας τους όρους, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς ποιας Ελλάδας εθνικό είναι το Εθνικό Θέατρο; Και τελικά τι πρέπει να κάνει ένα εθνικό θέατρο για να είναι εθνικό; Ποια εικόνα της χώρας προβάλλεται στη σκηνή του θεάτρου και ποιοι όροι συνεργασίας, συμβιβασμού και (αυτό)λογοκρισίας επιβάλλονται κατά τη δημιουργία της εικόνας αυτής;
Μέσα από αυτό το πρίσμα εξετάζονται εδώ δύο παραστάσεις (Εβδόμη Μέρα της Δημιουργίας (1956) και Χριστός Πάσχων (1964)) και γίνεται μία προσπάθεια να προσδιοριστεί ο «κανόνας» της τελευταίας μεταπολεμικής δεκαετίας: εποχής ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας ως προς τα θέματα των δημοκρατικών ελευθεριών, ως προς τη διαμόρφωση και τη δημόσια έκφραση της εθνικής ταυτότητας αλλά και εποχής κατά την οποία ο κρατικός θεσμός ανέκτησε το κύρος του και καθιερώθηκε ως ένας από τους πρωταγωνιστές των θεατρικών εξελίξεων.
Which Greece does the National Theatre belong to? What does a theatre have to do to become national? What is the image of the country projected on the theatre's stage and what are the conditions of collaboration, compromise and (self)censorship, behind this image?
This is the perspective from which two productions are examined (Evdomi Mera tis DImiourgias, 1956 and Christos Paschon, 1964) while there is an attempt to determine what the "canon" of that last after war and pre dictatorship period was.
After briefly discussing the terms of the “canon” on the national stage, this paper presents the diversifying elements appearing during that period.Finally, using as an example the somehow unexpected choice of John Steinbecks’ Of mice and men theatrical adaptation, the analysis focuses on the discourse around the performance and aims at answering two questions: How and to what extend was Karolos Koun presence at the National Theatre “other”? How much space for “otherness” can be allowed on the main stage of national identity?
διαθήκη που τους αφήνει ο πατέρας τους: έχουν μία ημέρα για να επιτύχουν την καλύτερη
επένδυση και να διεκδικήσουν την κληρονομιά. Οι ώρες περνούν αδυσώπητα καθώς τα
φαντάσματα και τα μυστικά του τότε αποκαλύπτουν τα σαθρά θεμέλια του τώρα. Η
θάλασσα παρούσα συνεχώς, όπως και ο χρόνος, θα κατακλύσει στο τέλος τη σκηνή. Είναι
άραγε μία μορφή ένωσης, μία μορφή συμφιλίωσης της αιωνιότητας με την τρομακτική
περατότητα του χρόνου; Ίσως η απάντηση να κρύβεται στα παλιά ρολόγια του σπιτιού, σε
μία παρτίδα τάβλι που έχει αρχίσει από καιρό ή στη σοφία ενός νεαρού ποιητή.
These events aimed at providing the dictatorship with a legalizing myth built within a certain ideological and aesthetic framework: the concepts of the New State and the Third Hellenic Civilization, and the convictions regarding national art related to ancient and folk tradition. The essay focuses on the nationalistic reconstruction of history analyzing physicality, space and their relation to the specators as well as the adoration of the leader and their appeal to emotions.
Conclusions are drawn about the relationship of ideology and aesthetics in the events, particularly about the way in which those spectacles focused on certain concepts of the nation, the state and homogeneity in order to serve the regime’s propaganda and historical narrative. It is argued that the national audiences’ indifference forced a reduction in the theatricality of Greek fascism
http://www.greek-theatre.gr/public/gr/greekplay/index/reviewview/23
Conference Presentations by Ευδοκία Δεληπέτρου
«Συμβολή του ΕΚΠΑστην έρευνα για τη μελέτη της Ιστορίας και της μνήμης της Επανάστασης του 1821»
Νέες έρευνες για την Επανάσταση του 1821: Διημερίδα, 1-2 Δεκεμβρίου 2021
Books by Ευδοκία Δεληπέτρου
Σύντομη αναφορά στο έργο του σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη
Η Καθημερινή, 17.12.2023
Χρειαζόταν να περάσουν περίπου 80 χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου για να μπορέσει αυτό το ερώτημα να τεθεί όχι ως δεδομένο αλλά ως ζητούμενο. Αντιστρέφοντας τους όρους, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς ποιας Ελλάδας εθνικό είναι το Εθνικό Θέατρο; Και τελικά τι πρέπει να κάνει ένα εθνικό θέατρο για να είναι εθνικό; Ποια εικόνα της χώρας προβάλλεται στη σκηνή του θεάτρου και ποιοι όροι συνεργασίας, συμβιβασμού και (αυτό)λογοκρισίας επιβάλλονται κατά τη δημιουργία της εικόνας αυτής;
Μέσα από αυτό το πρίσμα εξετάζονται εδώ δύο παραστάσεις (Εβδόμη Μέρα της Δημιουργίας (1956) και Χριστός Πάσχων (1964)) και γίνεται μία προσπάθεια να προσδιοριστεί ο «κανόνας» της τελευταίας μεταπολεμικής δεκαετίας: εποχής ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας ως προς τα θέματα των δημοκρατικών ελευθεριών, ως προς τη διαμόρφωση και τη δημόσια έκφραση της εθνικής ταυτότητας αλλά και εποχής κατά την οποία ο κρατικός θεσμός ανέκτησε το κύρος του και καθιερώθηκε ως ένας από τους πρωταγωνιστές των θεατρικών εξελίξεων.
Which Greece does the National Theatre belong to? What does a theatre have to do to become national? What is the image of the country projected on the theatre's stage and what are the conditions of collaboration, compromise and (self)censorship, behind this image?
This is the perspective from which two productions are examined (Evdomi Mera tis DImiourgias, 1956 and Christos Paschon, 1964) while there is an attempt to determine what the "canon" of that last after war and pre dictatorship period was.
After briefly discussing the terms of the “canon” on the national stage, this paper presents the diversifying elements appearing during that period.Finally, using as an example the somehow unexpected choice of John Steinbecks’ Of mice and men theatrical adaptation, the analysis focuses on the discourse around the performance and aims at answering two questions: How and to what extend was Karolos Koun presence at the National Theatre “other”? How much space for “otherness” can be allowed on the main stage of national identity?
διαθήκη που τους αφήνει ο πατέρας τους: έχουν μία ημέρα για να επιτύχουν την καλύτερη
επένδυση και να διεκδικήσουν την κληρονομιά. Οι ώρες περνούν αδυσώπητα καθώς τα
φαντάσματα και τα μυστικά του τότε αποκαλύπτουν τα σαθρά θεμέλια του τώρα. Η
θάλασσα παρούσα συνεχώς, όπως και ο χρόνος, θα κατακλύσει στο τέλος τη σκηνή. Είναι
άραγε μία μορφή ένωσης, μία μορφή συμφιλίωσης της αιωνιότητας με την τρομακτική
περατότητα του χρόνου; Ίσως η απάντηση να κρύβεται στα παλιά ρολόγια του σπιτιού, σε
μία παρτίδα τάβλι που έχει αρχίσει από καιρό ή στη σοφία ενός νεαρού ποιητή.
These events aimed at providing the dictatorship with a legalizing myth built within a certain ideological and aesthetic framework: the concepts of the New State and the Third Hellenic Civilization, and the convictions regarding national art related to ancient and folk tradition. The essay focuses on the nationalistic reconstruction of history analyzing physicality, space and their relation to the specators as well as the adoration of the leader and their appeal to emotions.
Conclusions are drawn about the relationship of ideology and aesthetics in the events, particularly about the way in which those spectacles focused on certain concepts of the nation, the state and homogeneity in order to serve the regime’s propaganda and historical narrative. It is argued that the national audiences’ indifference forced a reduction in the theatricality of Greek fascism
http://www.greek-theatre.gr/public/gr/greekplay/index/reviewview/23
«Συμβολή του ΕΚΠΑστην έρευνα για τη μελέτη της Ιστορίας και της μνήμης της Επανάστασης του 1821»
Νέες έρευνες για την Επανάσταση του 1821: Διημερίδα, 1-2 Δεκεμβρίου 2021