Clotario II

Clotario II
	;
Nome orixinal	(la) Chlotarius; (la) Chlotacharius
Biografía
Nacemento	584 (Gregoriano) ; valor descoñecido
Morte	18 de outubro de 629 (44/45 anos); valor descoñecido
Lugar de sepultura	Abadia de Saint-Germain-des-Prés (pt)
Rei dos francos
Actividade
Ocupación	monarca
Outro
Título	Rei dos francos (613–623); Rei dos francos (613–629); Rei dos francos (584–629)
Familia	Dinastía Merovinxia
Cónxuxe	Haldetrude ; Bertrude ; Sichilda
Fillos	Emma da Austrásia; () Haldetrude; Meroveo; () Haldetrude; Berta; () Bertrude; Enimia; () ; Dagoberto I; () Bertrude; Cariberto II; () Sichilda
Pais	Khilperico I e Fredegunda
Irmáns	Basina, daughter of Chilperic I; Rigunda; Childesinda; Merovech of Soissons; Theudebert of Soissons; Clovis; Clodeberto; Sansão; Dagoberto; Teodorico
	Sinatura
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Хлотарь II); Allgemeine Deutsche Biographie; The Nuttall Encyclopædia >>>:Clotaire II.

Clotario II, nado en 584 e finado en 629, foi rei de Neustria, París e finalmente dos francos. Fillo de Khilperico I e de Fredegunda. Pai de Dagoberto I.

Traxectoria

Proclamado rei de Neustria á morte do seu pai con só meses de idade. A rexencia lévaa a súa nai Fredegunda. Pronto comezou a ter problemas cos nobres que lle reprochaban a forma en que obtivera o poder.

Non podendo gobernar só, chamou ao seu cuñado Gontrán I, que xa controlaba a maioría do reino franco. Este fai promulgar no ano 587 mediante o tratado de Andelot numerosas reformas conducentes a simplificar a xestión do reino.

Gontrán fai tamén recoñecer, baixo o nome da lei sálica, un costume segundo a cal o rei non necesitará dividir o reino entre os seus herdeiros. Debe designar un só e único sucesor. Se non o fai, terase en conta a primoxenitura masculina ou o parentesco próximo.

Gontrán morreu no 592, deixando ao seu sobriño baixo a tutela dun consello formado por leudes e Mordomos de Palacio. Fredegunda morreu no 597, deixando ao seu fillo con enormes dificultades.

Gontrán deixara a maior parte das súas posesións ao seu outro sobriño, Khildeberto II. Á súa morte Clotario convértese no rei de todos os francos.

Un dos primeiros actos de Clotario foi de vinganza. Fai asasinar a Brunequilda, nunha ofrenda póstuma á súa nai.

Desde o 613 ata a súa morte no 629, Clotario II goberna un país franco unificado, pacificado, pero con xordas loitas de influencia entre o poder central e os seus leudes, que non puidera eliminar, necesitando numerosos administradores para un reino tan grande. Neste momento é cando comeza o poderío dos mordomos de palacio, aos cales cede o mando dos exércitos e recoñece como hereditario o cargo de mordomo. Constituíndo unha ameaza para o trono.

Á súa morte, Clotario II deixa o xerme da decadencia merovinxia, aínda que o seu comezo estará atrasada pola acción do seu fillo, o último gran rei merovinxio, Dagoberto I.

Véxase tamén