Diaño (mitoloxía)
 | Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde febreiro de 2016) |
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde febreiro de 2016.) |
O diaño (en asturiano: diañu), ás veces chamado diantre, é un espírito ou trasgo burlón da mitoloxía galega e asturiana, parecido pero non igual que o martinico castelán.
Características
[editar | editar a fonte]Adopta a figura de cabalo, de vaca, de carneiro ou de calquera outro animal, mesmo de bebé humano, e desprega a súa actividade durante a noite, asustando o camiñante desnortado ou sorprendido pola noite que anda a deshora, e desorienta o campesiño que busca o gando perdido, molesta o muiñeiro que traballa á luz da lúa ou búrlase dos mozos que regresan tarde da festa. Entre as súas travesuras máis comúns cabe citar a do burro branco que se ofrece como montura ao camiñante e que unha vez montado crece e crece sen cesar, o cabalo que despois dunha galopada infernal devolve o xinete ao mesmo lugar de onde partiu, bótao de cabeza ao río ou lle queima os pantalóns; o cabritiño aterecido de frío que unha vez levado a casa e secado á beira do lume se burla do seu benfeitor; o can negro que persegue ao camiñante; o sapo que corre máis que o cabalo e o seu xinete; o bebé que xoga espido sobre a neve... e unha infinidade de ruídos, luces misteriosas e outros fenómenos inquietantes que atemorizan o camiñante nocturno.
