Nikolai Karamzin

Nikolai Karamzin
	;
Nome orixinal	(ru) Николай Михайлович Карамзин
Biografía
Nacemento	1 de decembro de 1766 (Xuliano) ; Karamzinka, Rusia (en)
Morte	22 de maio de 1826 (Xuliano) (59 anos); San Petersburgo, Rusia
Lugar de sepultura	Cemitério Tikhvin (pt)
Educación	Imperial Moscow University (en)
Actividade
Ocupación	lingüista, crítico, xornalista, prosista, tradutor, historiador, escritor, poeta, xornalista de opinión
Período de actividade	1781 -
Membro de	Academia das Ciencias de San Petersburgo
Xénero artístico	Poesía
Movemento	Sentimentalismo
Pseudónimo literario	А. Б. В.
Obra
	Obras destacables (1792) Poor Liza (en) ;
Familia
Familia	House of Karamzin (en)
Cónxuxe	Yekaterina Kolyvanova
Fillos	Elizaveta Nikolaevna Karamzina‎, Sofya Karamzina, Yekaterina Meshcherskaya, Andrey Karamzin, Aleksandr Karamzin, Vladimir Karamzin
Premios
	Orde de Santa Ana de primeira clase; Order of St. Vladimir, 3rd class (en) ;
Descrito pola fonte	Larousse Encyclopedia online (pt) , (sec:Nikolaï Mikhaïlovitch Karamzine); Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Карамзин Николай Михайлович); Nordisk familjebok

Nikolai Mikhailovich Karamzin (en ruso: Никола́й Миха́йлович Карамзи́н), nado en Znamenskoie, provincia de Simbirsk o 1 de decembro de 1766 e finado en San Petersburgo ou 3 de xuño de 1826, foi un escritor, historiador e tradutor ruso do sentimentalismo ou prerromanticismo ruso.

Traxectoria

Naceu no seo dunha familia noble, procedente do príncipe tártaro converso Kara-Murza. O seu pai foi un oficial do exército ruso. Cursou estudos primarios con titores e profesores particulares; en San Petersburgo coñeceu o poeta Ivan Dmitriev e dende os catorce anos estudou no colexio alemán do profesor Schaden, en Moscova.

Iniciou a carreira militar, mais abandonouna apenas transcorrido un ano. Participou activamente na vida social e cultural de Moscova frecuentando as tertulias de Nikolai Novikov, erudito e masón que privaba entre a intelectualidade rusa de finais do XVIII. Viaxou en 1789 por Alemaña, Francia, Suíza e Inglaterra. Colaborou asiduamente en varias revistas literarias e editou outras como Xornal de Moscova e Vestnik Evropy.

Amigo persoal do tsar Alexandre I, foi admirado e respectado e recibiu honras e recompensas. Introduciu a sensibilidade prerromántica nas letras rusas con Cartas dun viaxeiro ruso (1791-1792), labradas sobre o modelo de Laurence Sterne e a súa A Sentimental Journey Through France and Italy; Bednaya Liza (1792) e Yuliya (1796). En 1802 e 1803 editou a revista Vestnik Evropy. Nomeado historiógrafo do tsar (1803), traballou ata a súa morte en Istoriya gosudarstva Rossiyskogo (“Historia do Estado Ruso”, 1816-1826).

Faleceu de tuberculose e os seus restos repousan no cemiterio do mosteiro de Alexandre Nevski, en San Petersburgo.

Obra

Empezou a súa carreira literaria cunha serie de traducións entre as que destacan a súa versión de Xulio César de Shakespeare, Emilia Galotti de Lessing, obras de Albrecht von Haller e tratados de masonaría como Acerca das obras de Deus no reino natural. Alcanzou a fama cunha serie de novelas que se afastaba dos patróns habituais do xénero; en Bednaya Liza a trama aparentemente sentimental e amorosa encobre unha certa problemática social: é a historia dunha moza campesiña que, seducida e abandonada por un mozo aristócrata, se suicida. A vida rural idealizada e o sincero aínda que tardío arrepentimento do mozo pon as cousas no seu sitio e suavizan a conflitividade do argumento; considérase a súa obra mestra neste xénero. Outras novelas súas son Frol Silin, de ambiente rural tamén idealizado, e a novela histórica Natalya, boyarskaya doch, que conta unha historia amorosa na Rusia do século XVII. A máis interesante é quizais Marfa-posadnitsa (1803), que trata sobre a caída da cidade-república de Novgorod, último bastión das liberdades cívicas, baixo o poder totalitario de Iván o Terrible. A novela Un cabaleiro dos nosos tempos representa un intento de crear a novela psicolóxica e posúe certos visos autobiográficos. As novelas Ostrov Borngolm e Sierra Morena marcan un cambio de estilo decidido cara ao romanticismo a causa do exotismo dos ambientes e os países afastados, os lúgubres castelos, as personaxes misteriosos e as paixóns volcánicas, entre outros elementos típicos desta estética.

Os seus criterios estéticos e literarios quedaron reflectidos en numerosos ensaios e tratados escritos ao longo da súa vida. Nun deles titulado Que precisa o autor?, maniféstase abertamente contra as regras formais e estéticas do neoclasicismo e contrapón á sublime necesidade e frío raciocinio deste a expresividade, a emotividade e o lirismo do autor.

Como poeta, Karamzin está representado por un curto número de pezas e algunhas baladas: "Raisa", "O conde Guerinos" e un poema épico inacabado, "Ilia de Murom". Porén, representan un claro avance en canto a que se separan dos xéneros literarios propios do neoclasicismo, como foron a oda e a sátira.

A súa faceta máis importante é a de historiador. Dende 1803 consagrouse á investigación histórica con método rigoroso e o tsar Alexandre I nomeouno historiógrafo oficial, concedeulle unha pensión de 2000 rublos ao ano e permitiulle o acceso directo a todos os arquivos. En 1818 presentou ao tsar os primeiros oito tomos da súa monumental historia do estado ruso, concibida segundo o modelo que ofrecía a obra do historiador británico Edward Gibbon.

Isto valeulle un recoñecemento enorme, títulos, honras, o nomeamento de cabaleiro de primeira clase da Orde de Santa Ana e 60 000 rublos. Catro anos despois publicou outros catro tomos, concluíndo desa maneira a súa obra capital.

Karamzin como filólogo

Karamzin está recoñecido por introducir a letra Ë/ë no alfabeto ruso pouco despois de 1795, substituíndo a forma anticuada Ю/ю.^[1] Ironicamente, o uso daquela forma adoita ser menospreciada, aparecendo habitualmente como E/e nos libros, á parte de nos dicionarios e nos libros escolares para nenos.^[2]^[3]

Notas

↑ Hans Jensen, Sign, Symbol and Script (Londres: George Allen and Unwin Ltd, 1970), p. 499
↑ Еськова, Н. (2000). "ПРО БУКВУ Ё". Nauka i Zhizn (4).
↑ Еськова, Н. (2008). "И ЕЩЁ РАЗ О БУКВЕ Ё". Nauka i Zhizn (7).

Véxase tamén

Bibliografía

Anderson, Roger B. N.M. Karamzin's Prose: The Teller and the Tale. Houston: Cordovan Press, 1974.
Black, J.L. Nicholas Karamzin and Russian Society in the Nineteenth Century: A Study in Russian Political and Historical Thought. Toronto: University of Toronto Press, 1975 (hardcover, ISBN 0-8020-5335-1).
Cross, A.G. N.M. Karamzin: A Study of His Literary Career, 1783–1803. Carbondale, IL: Southern Illinois University Press, 1971 (ISBN 0-8093-0452-X).
Essays on Karamzin: Russian Man-of-Letters, Political Thinker, Historian, 1766–1826 (Slavistic Printings and Reprintings; 309). Edited by J.L. Black. The Hague; París: Mouton, 1975.
Grudzinska Gross, Irena. "The Tangled Tradition: Custine, Herberstein, Karamzin, and the Critique of Russia", Slavic Review, Vol. 50, No. 4. (Winter, 1991), pp. 989–998.
[Karamzin, N.M.] Selected Prose of N.M. Karamzin. Trans. and Intr. by Henry M. Nebel, Jr. Evanston, IL: Northwestern University Press, 1969.
Nebel, Henry M., Jr. N.M. Karamzin: A Russian Sentimentalist. The Hague: Mouton & Co., 1967.
Pipes, Richard. Karamzin's Memoir on Ancient and Modern Russia: A Translation and Analysis (Russian Research Center Studies; 33). Cambridge, MA: Harvard University Press, 1959.
Fraanje, Maarten. Nikolai Karamzin and Christian Heinrich Spiess: "Poor Liza" in the Context of the Eighteenth-Century German Suicide Story. Study Group on Eighteenth-Century Russia Newsletter Volume 27 (1999).

Ligazóns externas

[1] Hans Jensen, Sign, Symbol and Script (Londres: George Allen and Unwin Ltd, 1970), p. 499

[2] Еськова, Н. (2000). "ПРО БУКВУ Ё". Nauka i Zhizn (4).

[3] Еськова, Н. (2008). "И ЕЩЁ РАЗ О БУКВЕ Ё". Nauka i Zhizn (7).

[1]

[2]

[3]