Slobodan Milošević
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde outubro de 2018.) |
 Slobodan Milošević en 1995. | |
| Nome orixinal | (sr) Слободан Милошевић  |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 20 de agosto de 1941 Požarevac, Serbia |
| Morte | 11 de marzo de 2006 (64 anos) A Haia, Países Baixos |
| Causa da morte | infarto agudo de miocardio |
| Lugar de sepultura | Požarevac 44°37′20″N 21°10′43″L / 44.6222912, 21.1784971 |
| 1º Presidente de Serbia | |
| 8 de maio de 1989 – 23 de xullo de 1997 ← sen valor – Dragan Tomić → | |
| Datos persoais | |
| Grupo étnico | Serbia |
| Relixión | Cristianismo ortodoxo |
| Educación | University of Belgrade Faculty of Law (en)  - dereito (–1964)Požarevac Gymnasium (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Partido político | Partido Socialista da Sérvia (pt) (1990–) Liga de Comunistas de Iugoslavia (1959–) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Mirjana Marković (1965–2006) |
| Fillos | Marko Milošević |
| Pai | Svetozar Milošević |
| Irmáns | Borislav Milošević |
| Cronoloxía | |
| 12 de febreiro de 2002-marzo de 2006 | trial of Slobodan Milošević (en) |
| 5 de outubro de 2000-2000 | Queda do regime Slobodan Milošević (pt) |
| 28 de xuño de 1989 | Discurso de Gazimestan |
| Revolução Antiburocrática (pt) | |
| Morte de Slobodan Milošević (pt)
| |
| Premios | |
Sinatura  | |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  Lista de Ditadores de SourceWatch |
    | |
Slobodan Milošević (en alfabeto cirílico serbio: Слободан Милошевић), nado en Požarevac (Serbia) o 20 de agosto de 1941 e finado na Haia (Países Baixos) o 11 de marzo de 2006, foi un político serbio. Foi presidente de Serbia desde 1989 ata 1997 e Presidente de Iugoslavia desde 1997 ata 2000.
Antes da súa actividade política
[editar | editar a fonte]Slobodan Milošević naceu no seo dunha familia montenegrina acomodada. O seu pai era teólogo e, segundo algunhas fontes, chegou a consagrarse como sacerdote ortodoxo sen chegar a exercer. A súa nai era mestra.
En 1953 afiliouse á Liga dos Comunistas de Iugoslavia, nome co que se coñeceu ao Partido Comunista de Iugoslavia a partir de 1952. Estudou Dereito na Universidade de Belgrado, onde se licenciou en 1964, momento no cal inicia a súa actividade profesional na administración da República Socialista de Serbia e máis concretamente no concello de Belgrado, primeiro como asesor do alcalde e logo como xefe do servizo de información municipal.
En 1965 casou con Mirjana (Mira) Marković, que proviña dunha familia partisana e ostentaba a cátedra de Teoría Marxista na Universidade de Belgrado.
En 1968 pasou ao mundo empresarial, no que ocupou postos de responsabilidade na empresa autoxestionaria, característica do réxime económico socialista autoxestionario iugoslavo. Comezou a traballar na compañía enerxética estatal Technogas onde en 1973 foi nomeado director xeral. Dez anos despois de abandonar o concello, en 1978 accedeu á dirección do maior banco de Iugoslavia, o Beogradska Banka, ou Banco Unido de Belgrado.
Actividade política
[editar | editar a fonte]Á morte de Tito (1980) comezou a abrirse paso no mundo da política. En 1983 foi elixido membro do Presidium do Comité Central do Partido Comunista de Serbia e ao ano seguinte presidente do comité municipal do partido en Belgrado. O 15 de maio de 1986 chega á presidencia do Comité Central do Partido Comunista de Serbia e en 1989 foi elixido Presidente da República Iugoslava de Serbia. Este rápido percorrido, que en sete anos o elevou desde postos soamente técnicos fóra do mundo político á presidencia de Serbia foi sorprendente para todos. Milošević reunía un perfil de técnico burócrata.
O seu rápido ascenso político coincidiu cunha radicalización do nacionalismo que se operaba na sociedade serbia, nos momentos en que o comunismo perdía forza. Baixo a súa dirección, iniciouse unha afirmación institucional da identidade serbia, en detrimento das minorías.
Foi reelixido presidente de Serbia por unha maioría da poboación nas eleccións celebradas ese mesmo mes. Non puido entrar en territorio estadounidense en outubro de 1995 para participar nas negociacións de paz con Croacia e Bosnia e Hercegovina (Acordos de Dayton). Algúns sectores consideraron que as eleccións municipais de 1996 foron unha fraude, o que desencadeou unha gran vaga de protestas, con manifestacións diarias en Belgrado durante decembro dese ano e comezos de 1997.
No contexto da desintegración da República Socialista de Iugoslavia e as tres guerras que alí se produciron onde se deron episodios de ataques deliberados contra a poboación civil, que foron cualificados como crimes contra a humanidade, de xenocidio e limpeza étnica, e a responsabilidade que Milošević tiña por ser Presidente de Serbia, foi chamado, por algúns medios de comunicación, por boa parte da opinión pública occidental, así como polos seus adversarios políticos serbios, O Carniceiro dos Balcáns.
Detención
[editar | editar a fonte]En 2001 o Tribunal Penal Internacional para a ex Iugoslavia solicitou a detención de Milošević ao Goberno formado tras o golpe de estado o ano anterior, polo que subiu ao poder Vojislav Koštunica, aínda que Iugoslavia non recoñecera nese momento a xurisdición de devandito tribunal. O 28 de xuño de 2001, Milošević foi detido no seu país e trasladado á Haia, sen que levase a cabo en Iugoslavia un xuízo sobre devandita extradición, tal e como sinalaba a lexislación penal iugoslava.
Na Haia iniciouse un proceso legal no que foi acusado de crimes de guerra, contra a humanidade e xenocidio, presuntamente acaecidos durante a guerra de Iugoslavia [1], tal e como fixou a fiscalía, e algúns documentos e declaracións de testemuñas.
Morte
[editar | editar a fonte]Milošević foi achado morto na súa cela o 11 de marzo de 2006, no centro de detención do tribunal penal en Scheveningen, A Haia. Un oficial da oficina da fiscalía dixo que fora atopado morto ás 10:00 a.m. do sábado e aparentemente levaba varias horas morto. O Tribunal Penal Internacional para a ex Iugoslavia dixo que sufría do corazón e de alta presión sanguínea. Esperábase que o seu xuízo continuase o 14 de marzo co testemuño do expresidente de Montenegro, Momir Bulatović.
O tribunal rexeitara recentemente unha solicitude de tratamento médico en Rusia. Milošević planeaba apelar esta decisión, argumentando que a súa condición empeorara. A súa morte por causas naturais foi anunciada polo Partido Socialista de Serbia, aínda que o avogado de Milošević, Zdenko Tomanović., declarou que Milošević sospeitou a véspera da súa morte que estaba sendo envelenado [2], e demandou que se levase a cabo unha autopsia en Rusia e non nos Países Baixos. Outros achegados suxeriron tamén que puido suicidarse. Con todo, os resultados preliminares da autopsia suxeriron un fallo cardíaco como causa da súa morte. A solicitude de autopsia en Rusia foi rexeitada polo tribunal e o seu corpo trasladado ao Instituto Forense Holandés, onde se autorizou a presenza dun forense de Belgrado. O informe final da investigación concluíu que Milošević faleceu por causas naturais, descartando a presenza de calquera substancia que puidese desencadear un problema de corazón. [3]
Enterro
[editar | editar a fonte]Slobodan Milošević foi enterrado o 18 de marzo do 2006 no xardín da casa familiar na súa cidade natal de Požarevac logo de recibir unha homenaxe na avenida central e realizar un solemne traslado ata o lugar onde haberían de darlle sepultura. Foi enterrado xunto á árbore onde se conta que na súa adolescencia se xurou amor coa súa esposa, Mirjana Marković. A súa lápida de mármore branco e gris levaba escrito en ouro: Slobodan Milošević - 1941-2006.
O enterro, que tiña carácter familiar polas directrices ditadas polo goberno serbio, congregou a dirixentes do seu partido, altos cargos dos seus gobernos, militares que serviron nas súas guerras, e moita xente vinda de todos os recunchos de Serbia e as rexións serbias de Bosnia. A súa familia non puido asistir por non ter permitida a entrada no país. Segundo estimacións xornalísticas, o seu enterro congregou a un número non menor de 50 000 persoas.
Os seus inimigos políticos, os herdeiros de movemento Otpor (resistencia) que contribuíu á súa derrota, organizaron unha manifestación preto da chaira fronte ao Parlamento Federal onde se levantou un fornelo para despedilo en Belgrado, á que acudiu moitas menos xente que aos actos de despedida do expresidente serbio.
Debate sobre a súa morte
[editar | editar a fonte]O avogado de Milošević, Zdenko Tomanović, mostrou á televisión unha copia dunha carta manuscrita supostamente dirixida polo expresidente iugoslavo ao ministro de exteriores ruso, Serguéi Lavrov. Na mesma, pedía auxilio ao descubrir, segundo el, unha conspiración para asasinalo.
Lavrov recordara que o expresidente iugoslavo pediu ser trasladado a Moscova para ser sometido a un tratamento médico, pero o TPIY denegoulle a petición polo feito de pór á súa disposición calquera especialista que necesitase e por temor a que non regresase á Haia, a pesar das garantías ofrecidas polo goberno ruso. Lavrov manifestou as súas sospeitas dicindo que "[...] de feito, desconfiaron de Rusia, o que nos alarma e preocúpanos, xa que pouco despois Milošević morreu".
Segundo a xefe de fiscais Carla do Ponche, "a morte de Milošević négalle ás vítimas a xustiza e fai máis urxente a necesidade de capturar e extraditar a outros líderes dos Balcáns implicados nas atrocidades".
Nunha entrevista ao diario italiano La Repubblica, Carla do Ponche dixo estar anoxada pola morte, precisamente a poucos meses de que un veredicto fose emitido pola corte logo dun xuízo de máis de catro anos. "Estou furiosa". "Nun instante todo se perdeu, a morte de Milošević representa para min unha derrota".
Segundo o xornal británico The Observer, a morte de Milošević foi un duro golpe para o tribunal e para aqueles que querían establecer un rexistro histórico autorizado para a Guerra dos Balcáns. O ministro de exteriores de Rusia implicitamente criticou os seus captores dicindo "desafortunadamente, a pesar das nosas garantías, o tribunal non aceptou a posibilidade de que Milošević recibise tratamento en Rusia".
Mikhail Gorbachev dixo nunha entrevista á radio Ejo Moskvi que non permitirlle a Milošević viaxar a Rusia foi "algo inhumano". Os membros do Partido Socialista de Serbia expresáronse en contra desa decisión dicindo "Milošević non morreu na Haia, el foi asasinado na Haia".
O presidente serbio, Boris Tadić dixo que o Tribunal Penal da ONU é responsable pola morte de Milošević, pero engadiu que isto non afectaría á cooperación serbia coa corte no futuro. "Sen dúbida Milošević solicitara un mellor nivel de coidado para a súa saúde [...] ese dereito débeselle garantir a todos os acusados por crimes de guerra [...] eles son responsables polo que sucedeu".
A Duma rusa foi aínda máis severa, condenando as actividades do tribunal e esixindo a súa disolución.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Free Slobodan Milosevic! Arquivado 11 de outubro de 2010 en Wayback Machine. Organización que reclamaba a liberación de Slobodan Milošević.
- http://www.slobodan-milosevic.org/ Organización que reclamaba a liberación de Milošević.
- Milošević ante a historia Especial do diario O Mundo sobre Slobodan Milošević.
- Milošević died of heart failure Artigo referente á autopsia en BBC News.
- Milosevic e a vella ferida da identidade (artigo xornalístico en español)
- Resultados provisionais da autopsia Información oficial do Tribunal Penal Internacional para a ex Iugoslavia
- Documentación do proceso a Milošević no Tribunal Penal Internacional.
- Todos os documentos do proceso a Milošević, acusacións e vistas Información da ONU.
| Control de autoridades |
|
|---|
