carón

Galego

Substantivo masculino

carón (sg: carón; pl: caróns)

1. Parte central da espiga de millo, onde están insertados os grans.
   • Sinónimos: cadolo, canoto, cañoto, carolo, carozo.
2. Parte da castaña que se come.
3. Parte central da pataca.
4. Casca da noz.

• Definición: Palabra que se usa en locucións adverbiais e preposicionais para indicar a proximidade física
  

Locución adverbial

• a carón, ao carón, ó carón
• Definición: Rozando ou case rozando fisicamente unha superficie ou obxecto
  

Sinónimos

• preto
• cercanamente
• achegadamente

Traducións

• Castelán: al lado ^(es).
• Francés: au côté ^(fr), près ^(fr).
• Inglés: close ^(en), near ^(en).

Observacións

Úsase moito menos cá locución preposicional salvo no seu uso con pronomes persoais, e entón úsase co posesivo feminino se é posposto e co masculino se é anteposto: Estaba ó meu carón; Estaba a carón miña.

Locución preposicional

• a carón de, ao carón de, ó carón de
• Definición: xunto a, ó lado de
  

Sinónimos

• canda
• cerca de
• ó lado de
• preto de
• xunta
• xunto a

Traducións

• Castelán: al lado de ^(es).
• Francés: à côté de ^(fr), près de ^(fr).
• Inglés: beside ^(en), by ^(en).