latín vulgar

Galego

• Etimoloxía: de latín e vulgar.

Locución substantiva masculina

latín vulgar (sg: latín vulgar; pl: latíns vulgares)

1. (Filoloxía) Variedades orais do latín que falaba o vulgo dos pobos romanizados, fundamentalmente nas provincias occidentais do Imperio Romano que, entre outras particularidades, se distinguía do latín clásico por ter unha sintaxe máis sinxela e usar voces ou expresións non empregadas neste, e que na súa extinción como lingua viva, asociouse coa crecente diferenciación destes dialectos conduciu, no século IX, á formación das linguas romances.
   • Exemplo: Do latín vulgar xurdiron as actuais linguas románicas ou neolatinas.
     
     

Observacións

• En latín, sermo vulgaris.

Termos relacionados

• latín
• latín clásico