Τα τελευταία χρόνια, μοιάζει να πλανάται ένα ερώτημα γύρω από τα αστικά μοντέλα προσομοίωσης και το κατά πόσο αυτά μπορούν να αποτελέσουν ουσιαστικό κομμάτι του σχεδιασμού. Είναι αλήθεια ότι το ερώτημα αυτό δεν τίθεται για πρώτη φορά. Το... more
Τα τελευταία χρόνια, μοιάζει να πλανάται ένα ερώτημα γύρω από τα αστικά μοντέλα προσομοίωσης και το κατά πόσο αυτά μπορούν να αποτελέσουν ουσιαστικό κομμάτι του σχεδιασμού. Είναι αλήθεια ότι το ερώτημα αυτό δεν τίθεται για πρώτη φορά. Το ρασιοναλιστικό παράδειγμα του σχεδιασμού της δεκαετίας του ’60, θα παρουσιάσει τη μοντελοποίηση ως αναπόσπαστο κομμάτι του σχεδιασμού. Σύντομα όμως, ο ενθουσιασμός αυτός θα αντικατασταθεί από μια διαρκή απαξίωση, η οποία θα προκύψει κυρίως μέσα από δύο κατευθύνσεις κριτικής: της τεχνικής και της πολιτικής. Από τότε μέχρι σήμερα, όμως, πολλά έχουν αλλάξει, όχι μόνο σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των ρασιοναλιστικών θεωριών για την πόλη ή το τεχνολογικό υπόβαθρο στο οποίο βασίζονται και χρησιμοποιούν αυτές οι θεωρίες, αλλά και σε ό,τι αφορά ευρύτερα την ποσοτικοποίηση των διαφορετικών πτυχών της ανθρώπινης δραστηριότητας, μεταξύ αυτών και του σχεδιασμού. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι που επανέρχεται, ανανεωμένο και ως ένα βαθμό απαλλαγμένο από τις κριτικές της πολιτικής οικονομίας, το ερώτημα της μοντελοποίησης. Η εργασία αυτή προσπαθεί να σκιαγραφήσει αυτό το ερώτημα και για να το κάνει αυτό θα επιχειρήσει σε πρώτη φάση μια γενική περιγραφή της μοντελοποίησης, του θεωρητικού πλαισίου που τη γέννησε και της εξέλιξής της από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα. Θα γίνει μια στάση για περαιτέρω επεξήγηση των πρόσφατων προσπαθειών μικροπροσομοίωσης με χρήση κυτταρικών αυτομάτων (cellular automata) και agent και θα παρουσιασθεί ένα παράδειγμα προσομοίωσης της κίνησης των πεζών, μέσα από το οποίο συγκεκριμενοποιούνται αυτές οι προσπάθειες. Τέλος, αφού επισημανθούν τα όρια της μοντελοποίησης, θα επιχειρήσουμε να εντάξουμε το ερώτημα στις σημερινές συνθήκες, σύμφωνα με τον τρόπο που διατυπώνεται.
