The subject of this study is how and in what scope Ovid uses the terms of blackness (ater, niger, pullus, piceus, fuscus) occurring in Latin in his Metamorphoses. Particular attention is paid to those places in the poem where this... more
The subject of this study is how and in what scope Ovid uses the terms of blackness (ater, niger, pullus, piceus, fuscus) occurring in Latin in his Metamorphoses. Particular attention is paid to those places in the poem where this blackness enhances the dynamics of the situations described by the poet, gaining at the same time a specific axiological qualification, and also justifies through its presence the conventional use of the colour as an expression of mourning. This non-typical usage of the terms mentioned above leads to the conclusion that in this aspect of his poetic creativity, Ovid depicts the mythical reality he presents in an absolutely non-imitative manner, but rather full of at times surprising expressionistic colour associations.The subject of this study is how and in what scope Ovid uses the terms of blackness (ater, niger, pullus, piceus, fuscus) occurring in Latin in his Metamorphoses. Particular attention is paid to those places in the poem where this blackness en...
Research Interests:
Przedstawioną w Eneidzie podziemną krainę zwaną Orcus porastają dwa wielkie drzewostany: las mirtowy i gaj wawrzynów. Celem artykułu jest ustalenie, jakie ukryte znaczenia można dostrzec pod postacią owych drzew i jakie treści przekazuje... more
Przedstawioną w Eneidzie podziemną krainę zwaną Orcus porastają dwa wielkie drzewostany: las mirtowy i gaj wawrzynów. Celem artykułu jest ustalenie, jakie ukryte znaczenia można dostrzec pod postacią owych drzew i jakie treści przekazuje za ich pośrednictwem Wergiliusz. Badanie symboliki mirtu wskazuje na powiązanie go z boginią Venus Genetrix, którą poeci przedstawiali jako „matkę Eneadów” i z którą pokrewieństwo przypisywał sobie Juliusz Cezar. Analiza znaczenia wawrzynu odsyła natomiast do Apollina, a w konsekwencji do Oktawiana, który popularyzował nadzwyczajną przychylność owego boga dla swojej osoby. Wergiliusz, dzięki wykorzystaniu owych czytelnych w świadomości społecznej symboli, stworzył z nich spójny obraz w VI księdze opowieści o powstawaniu państwa rzymskiego. Umieszczając bowiem w krainie Orku dwa wielkie gaje: mirtu, rosnącego na Polach Żalu, czyli na początku drogi wiodącej przez Podziemie, i lauru na jej etapie końcowym w Elizjum, nakreślił obraz drogi, jaką rozpocz...
Research Interests:
Research Interests:
Research Interests:
Research Interests:
Research Interests:
Research Interests:
A dispute ignited at the dawn of the Athenian democracy about the role of the rhetoric in the activities of political leaders did not fade out completely at the end of that regime. Its course we can track inter alia on the pages of texts... more
A dispute ignited at the dawn of the Athenian democracy about the role of the rhetoric in the activities of political leaders did not fade out completely at the end of that regime. Its course we can track inter alia on the pages of texts written by Plato, Cicero and Machiavelli. Plato speaks against the rhetoric sophistically understood as a tool serving to manipulate other people. Cicero concludes that the use of rhetorical techniques in order to take control over listener’s will is allowed only for a politician, whose ethical attitude is the guarantee of their proper use. However, from the Machiavelli’s perspective, the rhetoric retrieves its sophistic character - to serve political leaders to fully implement their plans. It appears then that on account of different perceptions of the state’s reality, which arise from the particular inclination to attach various levels of importance to the moral sense of individuals in power, these authors come to contrastive conclusions, and the ...
Research Interests:
Powstały u zarania demokracji ateńskiej spór o rolę retoryki w działalności przywódcy politycznego nie wygasł wraz z końcem tego ustroju. Jego przebieg możemy śledzić m. in. na kartach tekstów Platona, Cycerona i Machiavellego. Platon... more
Powstały u zarania demokracji ateńskiej spór o rolę retoryki w działalności przywódcy politycznego nie wygasł wraz z końcem tego ustroju. Jego przebieg możemy śledzić m. in. na kartach tekstów Platona, Cycerona i Machiavellego. Platon deklaruje się jako przeciwnik sofi stycznego traktowania retoryki jako narzędzia służącego do manipulacji drugim człowiekiem. Cyceron uznaje, że stosowanie technik retorycznych w celu sterowania wolą słuchacza jest dopuszczalne jedynie w przypadku polityka, którego etyczna postawa jest gwarantem ich prawidłowego wykorzystania. W ujęciu Machiavellego natomiast retoryka odzyskuje charakter, jaki posiadała w przekonaniu sofi stów – ma służyć przywódcy politycznemu w realizacji jego planów. Okazuje się zatem, że na skutek odmiennego rozumienia rzeczywistości państwowej, wynikającego głównie z przypisywania różnej wagi orientacji etycznej jednostek sprawujących władzę, wspomniani autorzy dochodzą do odmiennych wniosków, a zainicjowana przez starożytnych Greków dyskusja po wiekach wraca do punktu wyjścia. A dispute ignited at the dawn of the Athenian democracy about the role of the rhetoric in the activities of political leaders did not fade out completely at the end of that regime. Its course we can track inter alia on the pages of texts written by Plato, Cicero and Machiavelli. Plato speaks against the rhetoric sophistically understood as a tool serving to manipulate other people. Cicero concludes that the use of rhetorical techniques in order to take control over listener's will is allowed only for a politician , whose ethical attitude is the guarantee of their proper use. However, from the Machiavelli's perspective, the rhetoric retrieves its sophistic character-to serve political leaders to fully implement their plans. It appears then that on account of different perceptions of the state's reality, which arise from the particular inclination to attach various levels of importance to the moral sense of individuals in power, these authors come to contrastive conclusions, and the discussion initiated by the ancient Greeks goes back to the starting point centuries later.