Fotini Vaki

Kant's understanding of Cosmopolitan Right, elaborated in the Third Article of his essay on "Perpetual Peace" and The Metaphysics of Morals, enjoys considerable attention today under the current conditions of the refugee crisis and globalization. Geneva Convention's principle of "non¬refoulement" concerning the Status of Refugees mainly relies on Kant's claim that first entry should always be granted to those who are in danger. The paper will focus first on the distinction Kant makes between "the right to be a permanent visitor" and the "temporary right of sojourn." Though the Kantian hospitality "is not a question of philanthropy but of right," yet it is confined to a claim to temporary residency.

The present paper was to a major extent stimulated by the genuinely fruitful debate between Deborah Cook and Gordon Finlayson in Historical Materialism. 1 The debate was about whether it is Habermas's or Adorno's version of the theory of modernity that can make the ...

Ο λόγος περί κοινωνικού κράτους στην πολιτική φιλοσοφία του Kant θα συνιστούσε μάλλον αναχρονισμό. Η «χρυσή εποχή», κατά Hobsbawm[1], του κοινωνικού κράτους και η νομική του κατοχύρωση κυρίως μέσα από τα άρθρα 25 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948, σύμφωνα με τα οποία «κάθε άτομο έχει το δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στο ίδιο και στην οικογένειά του υγεία και ευημερία» καθώς και «το δικαίωμα στην εκπαίδευση η οποία πρέπει να παρέχεται δωρεάν»[2] αναδύονται στον ερειπιώνα και τις στάχτες που άφησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ψήγματα, ωστόσο, αρχών κοινωνικής προστασίας των απόρων και ευάλωτων ανιχνεύονται στην καντιανή φιλοσοφία του δικαίου, και κυρίως στη Μεταφυσική των Ηθών, θέτοντας επί τάπητος τη δισεπίλυτη σχέση μεταξύ οικονομικής και πολιτικής ανισότητας. Σημείο εκκίνησης της παρούσας μελέτης αποτελεί η ανάδειξη του λόγου ίδρυσης και του ρόλου που επιτελεί το κράτος, κατά Kant. Στη συνέχεια επιχειρείται η ανάδειξη της αντινομίας που ανακύπτει μεταξύ πολιτικής ισότητας και οικονομικής εξάρτησης στο καντιανό corpus παραπέμποντας ταυτοχρόνως σε ερμηνευτικές απόπειρες υπέρβασής της.

The aim of the present paper is to disclose the structural affinities between Carl Schmitt and Friedrich Hayek regarding the concept of parliamentary democracy. Identifying Hayek’s neoliberal thinking with Schmitt’s theoretical justification of fascism would apparently be an a-historical overgeneralization. While Schmitt develops a model of absolute sovereignty relying on the sovereign’s decision on the state of exception, Hayek envisages the historical realization of those conditions allowing the market competition to flourish. Schmitt’s model subjugates market to an omnipotent state whereas Hayek views the latter as an engine abetting the free market competition.   
A closer reading, however, could discern affinities behind the seemingly opposed models of the two thinkers. 
Schmitt’s model of an emergency dictatorship and Hayek’s nomocracy are two different responses and attacks to the Left’s attempt to construct a democratic welfare state in the Weimar Republic and postwar Europe. Schmitt advocates the concentration of political power in a totalitarian state as the sole “remedy” to the democratic contamination of liberalism induced by the politicization of civil society. Similarly, Hayek castigates any state intervention taking the form of the welfare state but endorses a powerful state entrusted with the role of securing the conditions of market competition. 



Key words: Liberalism, Neoliberalism, State of Exception, Democracy