Dütsche Sprooch
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Als en dütsche Sprooch deiht mer en de Weßeschaff övver de Sprooche jeede uß enen jannze Pöngel fun de weßßjerrmaanische Sprooche klaßėfezėere. Dohzoh jenüüre Dousende vun de dütsche Dijalëkte, och de ripoaresche, de friisėsche, de bairėsche un vill mieh. De em Momang miihtß jekallte dütsche Sprooch es et su jenannte Standat-Dütsch, o koot „Dütsch“, woh mer em Vollek och „Huhdütsch“ för säät, och wann dat för dä Weßeschaffle jët ärsh unjenou dohää kütt, weil dä onger de huhdütsche Sprooche widder ene jannz Knubbel dütsch Sprooche vershteiht.
Dütsche Sprooche schwaadt mer en Dütschland, Österrich, Liechtenstein, Luxembursch, Deijle vun dä Schweijz, Namibia, Italie, Bellje un Dänemarrek, un en de EU, och emmer als Ampssprooche. Nit amplesch jidd_et zehouf dütsche Sprooche övverall, bahl en jedem zwette Land op de Ääd kam_mer ein fenge.
Dä Artikel iss noh koot. Äwwä eä könnt bald enz länger sinn, wenn do mithilfs.
Jlich aanpakke? Dann loß jonn!