Gladiator

-3 (maximum dubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Gladiator (-is, m.) tempore Romano fuit homo artis gladio pugnandi peritus, qui praesertim in amphitheatro (e.g., Colosseum) nonnumquam usque ad mortem animi causa munere perfungebatur. Fuerunt nonnulla gladiatorum genera. Pugnabant retiarii sine parma sed galera, rete, pugione tridente; secutori scuta et pugione; hoplomachi clipeo, hasta, pugione; thraeces rectangula parma et sica supina; murmillones provocatoresque scuto et gladio; andabatae caecae; laqueatores rudentibus, sed non gladiatori videbantur. Non contra homines sed contra animalia pugnabant bestiarii, sed veri gladiatori quoque non videbantur: venationibus perfungebantur. Dimacherii armis duobus pugnabant. Primo ludi gladiatorii munera appellabantur. Mulieres pugnaverunt tanquam provocatrices aut thraecae. Seneca aliique de ludis scripserunt.

De gladiatorum morte

Opiniones differunt de quaestione qua disputatur an sententia "Ave Caesar, morituri te salutant!" regulariter ante proelium a gladiatoribus dicta sit. Solummodo scimus hanc sententiam a Claudio Augusto naumachiae editore semel dictam esse.

Iuvenalis dixit: "Munera nunc edunt et, verso pollice vulgus cum iubet, occidunt populariter." Opinio est quod sic pollex adversus terram directus esset, sed alia opinio est quod adversus iugulum. Spectatores exclamabant: "Iugula!"

Gladiatores missionem rogabant digito indice extenso. Si missio dabatur, spectatores exclamabant: "Mitte!" vel "Missum!". Historicus Germanicus Marcus Junkelmann cum aliis existimat quinto quoque proelio unum numero gladiatorem necatum fuisse.

Gladiatores posserunt duobus mitteri, fuerunt "stantes missi" (nullo victore, nullo victo)

Multi gladiatores servi, captivi, et malefactores, et liberi, erunt. Liberi gladiatores propter multas causas fieri voluerunt. Alii feminas, alii argenta, alii dignitatos voluerant. Nos nomina multa mortuorum gladiatorum nescimus. Nos solum nomina illorum praeclarorum gladiatorum noscimus. Munera apud funum Junius Brutus Perrae anno 264 a.C.n. coeperunt. Munera mortuus dignitare habitae erant. Fortunus hospum demonstraverunt et multus pecunius constiterunt. Sanguinus animae cadavunc^? gladiatorem biberunt. Munerae sacra ad animas cadaverum et deum orcorum erunt. Ludi munerae vocati sunt. Munerae devotem ad apposerunt. Autem gladiatores non semper ad moriendum pugnaverunt. Multas gladiatores infortunatus in harena abivierunt. Gladiatores qui bene pugnaverunt, consecrare sed semper admissi conservatus sunt. Viri cum fierum gladiatores aoiuverunt. Gladiatores in castris habitaverunt et in ludo pugnare diocre. Gladiatores dei Herculem adoroverunt quod barbaros pugnavit. Hercules barbaros superavit et fero pacis ad patriae. Gladiatores fassae sunt. Lanistae gladiatoram in auctio erunt. Lanistae gladiatorem pro pugnando in harena. Multus animalae infortunatus in harena necabant. Multum gladiatores barri, camelopardali, leones in harena pugnaverunt. Imperatores gladiatorum amicarum erunt.

Anno 326 Constantinus Magnus ex Christiana sententia spectacula gladiatoria interdixit, sed spectacula usque ad saeculum quintum persistebant.^[1]

Nexus interni

Notae

↑ Christophorus Wickham, The inheritance of Rome. A History of Europe from 400 to 1000 (Londinii: Penguin Books, 2009), 261, ISBN 978-0-7139-9429-2.

Bibliographia

Baker, Alan. 2001. Gladiator: The Secret History of Rome's Warrior. Novi Eboraci: Thomas Dune Books.
Barton, Carlin. 1993. The Sorrows of The Ancient Romans. Princeton: Princeton University Press.
Junkelmann, Marcus. 2013 Gladiatores. Conversus Ulrich Krausse. Mettingen: Mundus Latinus. ISBN 978-3-9813892-2-7.
Potter, David, et David Mattingly. 1999. Life, Death and Entertainment in the Roman Empire. Ann Arbor: University of Michigan Press.
Wiedemann, Thomas. 1992. Emperors and Gladiators. Londinii: Routledge.

Nexus externus

Vicimedia Communia plura habent quae ad gladiatores spectant.

Gladiatorenkampf statt Vorlesung, www.karriere.de (Germanice)

[1] Christophorus Wickham, The inheritance of Rome. A History of Europe from 400 to 1000 (Londinii: Penguin Books, 2009), 261, ISBN 978-0-7139-9429-2.

[1]