Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Прејди на содржината

Здружение на нации од Југоисточна Азија

Уреди врски
Од Википедија — слободната енциклопедија
Знаме
Гесло: "Една визија, еден идентитет, една заедница"[5]
Химна: "The ASEAN Way"
СекретатијатЏакарта[б 1]
Работен јазик англиски[6]
Членство
Лидери
 •  Генерален секретар Лим Џок Хои
Основана
 •  Декларација од Бангкок 8 август 1967 
 •  Повелба 16 декември 2008 
Површина
 •  Вкупна 4,522,518[7] км2 
Население
 •  проценка за 2020 г. ▲ 661,088,000[8] 
 •  Густина 144 жит/км2 
БДП (ПКМ) проценка за 2020 г.
 •  Вкупен ▲ $9.727 трилиони[8] 
 •  По жител ▲ $14,025[8] 
БДП (номинален) проценка за 2020 г.
 •  Вкупно ▲ $3.317 трилиони[8] 
 •  По жител ▲ $5,017[8] 
ИЧР (2018)▲ 0.723[б 2]
висок
Часовен појас АСЕАН (UTC+6:30 to +9)
Страница
ASEAN.org
Знамињата на земјите-членки на АСЕАН во Џакарта, Индонезија

Здружение на нации од Југоисточна Азија или (АСЕАН)[9][10][11] — регионална меѓувладина организација составена од десет земји во Југоисточна Азија, која промовира меѓувладина соработка и ја олеснува економската, политичката, безбедносната, воената, образовната и социокултурната интеграција меѓу нејзините членки и другите земји во Азија.

АСЕАН редовно ангажира и други земји во азиско-тихоокеанскиот регион и пошироко. Како главен партнер на Шангајската организација за соработка, АСЕАН одржува глобална мрежа на сојузи и партнери за дијалог и многумина ја сметаат за глобална централа,[12][13] централна унија за соработка во Азија-Тихоокеанија и истакната и влијателна организација. Вклучена е во бројни меѓународни работи и е домаќин на дипломатски мисии низ целиот свет.[14][15][16][17]

Историја

[уреди | уреди извор]

Основање

[уреди | уреди извор]

На АСЕАН и претходела организација формирана на 31 јули 1961 година, наречена Здружение на Југоисточна Азија ( АСА ), група составена од Тајланд, Филипини и Федерацијата на Малаја. Самиот АСЕАН е создаден на 8 август 1967 година, кога министрите за надворешни работи на пет земји: Индонезија, Малезија, Филипини, Сингапур и Тајланд, ја потпишале Декларацијата на АСЕАН. Како што е утврдено во Декларацијата, целите на АСЕАН се да го забрза економскиот раст, социјалниот напредок и културниот развој во регионот, да промовира регионален мир, соработка и взаемна помош за прашања од заеднички интерес, зејите да си помагаат едни на други во форма на капацитети за обука и истражување, да соработуваат за подобро искористување на земјоделството и индустријата за да се подигне животниот стандард на луѓето, да се промовираат студии во Југоисточна Азија и да се одржи блиска, корисна соработка со постојните меѓународни организации со слични цели.[18][19]

Создавањето на АСЕАН било мотивирано од заедничкиот страв од комунизмот.[20] Групата постигнала поголема кохезија во средината на 1970-тите години по промената на рамнотежата на силите по крајот на Виетнамската војна во 1975 година. Динамичниот економски раст на регионот во текот на 1970-тите ја зацврстило организацијата, овозможувајќи му на АСЕАН да усвои унифициран одговор на инвазијата на Виетнам на Камбоџа во 1979 година. Првиот состанок на самитот на АСЕАН, одржан во Бали, Индонезија во 1976 година, резултирал со договор за неколку индустриски проекти и потпишување на Договор за пријателство и соработка и Декларација за согласност. Крајот на Студената војна им овозможило на земјите од АСЕАН да остварат поголема политичка независност во регионот, а во 90-тите години АСЕАН се појавил како водечки глас за регионалните трговски и безбедносни прашања.[21]

Проширување

[уреди | уреди извор]

На 7 јануари 1984 година, Брунеи станала шеста членка на АСЕАН [22] и на 28 јули 1995 година, Виетнам се приклучил како седми член.[23] Лаос и Мјанмар (поранешна Бурма) се придружиле две години подоцна на 23 јули 1997 година.[24] Камбоџа требало да се приклучи истовремено со Лаос и Мјанмар, но внатрешната политичка борба го одложило нејзиниот влез. Потоа земјата се приклучила на 30 април 1999 година по стабилизацијата на нејзината влада.[25]

Во 2006 година, АСЕАН добил статус на набудувач на Генералното собрание на Обединетите нации. Како одговор, организацијата му доделил статус на „партнер за дијалог“ на ООН.[26]

Повелба на АСЕАН

[уреди | уреди извор]
Секретаријатот на АСЕАН

На 15 декември 2008 година, земјите-членки се состанале во Џакарта за повелбата, потпишана во ноември 2007 година, чија цел е да се приближат до „заедницата во стилот на ЕУ “.[27] Повелбата ја претворила АСЕАН во правно лице и имала за цел да создаде единствена зона за слободна трговија за регионот што опфаќа 500 милиони луѓе. Претседателот на Индонезија Сусило Бамбанг Јудојоно изјавил: „Ова е значаен развој кога АСЕАН се консолидира, интегрира и се трансформира во заедница. Тоа е постигнато додека АСЕАН бара поинтензивна улога во азиските и глобалните работи во време кога меѓународниот систем доживува сеизмичка промена“. Осврнувајќи се на климатските промени и економските пресврти, тој заклучил: „Југоисточна Азија не е веќе горко поделениот, разорен воен регион, од 1960-тите и 1970-тите години“.

Финансиската криза од 2007-2008 година се сметала за закана за целите на повелбата,[28] и исто така ја поставиле идејата за предложеното тело за човекови права што ќе се дискутира на идниот самит во февруари 2009 година. Овој предлог предизвикал контроверзии, бидејќи телото немало моќ да воведува санкции или да ги казнува земјите што ги кршат правата на граѓаните и, според тоа, ќе бидат ограничени во делотворноста.[29] Телото е основано подоцна во 2009 година како Меѓувладина комисија за човекови права на АСЕАН (АИЦХР). Во ноември 2012 година, комисијата ја усвоила Декларацијата за човекови права на АСЕАН.[30]

Без јадрено оружје

[уреди | уреди извор]

Унијата исто така се фокусирала на мирот и стабилноста во регионот. На 15 декември 1995 година, бил потпишан Договор за зона без јадрено оружје во Југоисточна Азија за претворање на Југоисточна Азија во зона без јадрено оружје. Договорот стапил на сила на 28 март 1997 година, откако сите, освен една од земјите-членки, го ратификувале истиот. Договорот станал целосно делотворен на 21 јуни 2001 година откако Филипините го ратификувале, ефикасно забранувајќи го целото јадрено оружје во регионот. Сличен договор бил потпишан во 2017 година, но, Сингапур бил воздржан од гласањето.[31]

Патот на АСЕАН

[уреди | уреди извор]

„ASEAN Way“ се однесува на методологија или пристапот кон решавање на прашања што ги почитуваат културните норми на Југоисточна Азија. Масиламани и Петерсон го сумираат како „работен процес или стил кој е неформален и личен. творците на политиките постојано користат компромис, консензус и консултации во неформалниот процес на донесување одлуки... тоа пред сè дава приоритет на консензус, неконфликтен начин за решавање на проблемите. Тивката дипломатија им овозможува на лидерите на АСЕАН да комуницираат без да ги дискутираат дискусиите во јавноста. Членовите избегнуваат срам што може да доведе до понатамошен конфликт.“ [32] Било изјавено дека заслугите на АСЕАН може „корисно да се применат на глобалното управување со конфликти“. Сепак, критичарите тврдат дека таквиот пристап може да се примени само на азиските земји, на специфични културни норми и разбирање, особено, поради разликата во размислувањето и нивото на напнатост.[33] :pp113-118

Критичарите се спротивставуваат, тврдејќи дека акцентот на АСЕАН Патот кон консултации, консензус и немешање ја принудува организацијата да усвои само оние политики што го задоволуваат најнискиот заеднички именител. Донесувањето одлуки со консензус бара од членовите да гледаат очи во очи пред АСЕАН да се придвижи по некое прашање. Членовите можеби немаат заедничка концепција за значењето на АСЕАН. Мјанмар, Камбоџа и Лаос потенцираат на немешање додека постарите земји-членки се фокусираат на соработка и координација. Овие разлики ги попречуваат напорите да се најдат заеднички решенија за одредени прашања, но исто така го отежнуваат утврдувањето кога е соодветно колективното дејствување во дадена ситуација.[34] :161–163

АСЕАН Плус Три и АСЕАН Плус Шест

[уреди | уреди извор]

АСЕАН Плус Три

[уреди | уреди извор]

Во 1990 година, Малезија предложила создавање на економска група на Источна Азија составена од членовите на АСЕАН, Кина, Јапонија и Јужна Кореја. Групата имала за цел да се спротивстави на растечкото влијание на САД во Азиско-тихоокеанската економска соработка (АПЕК) и Азија како целина.[35] Сепак, предлогот не успеал поради силното противење на САД и Јапонија. Работата за понатамошна интеграција продолжила, а АСЕАН Плус Три, составен од АСЕАН, Кина, Јапонија и Јужна Кореја, бил создаден во 1997 година.

АСЕАН Плус Три е форум кој функционира како координатор за соработка помеѓу АСЕАН и трите источноазиски нации Кина, Јужна Кореја и Јапонија. Владини лидери, министри и високи функционери од десетте членки на АСЕАН и трите источноазиски држави се консултираат за сè поголем број прашања. АСЕАН Плус Три е најновиот развој на регионалната соработка во Југоисточна Азија-Источна Азија. Во минатото, биле дадени предлози, како што е повикот на Јужна Кореја за азиски заеднички пазар во 1970 година и предлогот на Јапонија за азиска мрежа во 1988 година, за да се приближи регионалната соработка.[36]

Првите состаноци на лидерите биле одржани во 1996 и 1997 година за да се справат со прашањата покренати од форумот Азија-Европа, а Кина и Јапонија посакале редовни состаноци на самитот со членките на АСЕАН потоа. Значењето и групата била зајакната со Азиската финансиска криза. Како одговор на кризата, АСЕАН тесно соработувал со Кина, Јужна Кореја и Јапонија. Од спроведувањето на Заедничката изјава за соработка во Источна Азија во 1999 година на Самитот во Манила, тројца министри за финансии на АСЕАН одржуваат периодични консултации.[37] АСЕАН Плус Три, при воспоставувањето на иницијативата Чијанг Маи, се смета дека е основа за финансиска стабилност во Азија,[38] недостатокот на таква стабилност придонел за азиската финансиска криза.

Од почетокот на процесот во 1997 година, АСЕАН Плус Три исто така се фокусирал на други теми, освен финансии, како што се областите за безбедност на храната и енергијата, финансиска соработка, олеснување на трговијата, управување со катастрофи, контакти меѓу луѓето, намалување на развојниот јаз, рурален развој и намалување на сиромаштијата, трговија со луѓе, движење на труд, заразни болести, животна средина и одржлив развој и транснационален криминал, вклучително и контратероризам. Со цел за натамошно зајакнување на соработката на народите, (ЕАВГ) II била основана на 13-тиот самит на АСЕАН Плус три на 29 октомври 2010 година во Ханој за да се изврши анализа, преглед и идентификување на идната насока соработка.

АСЕАН Плус Шест

[уреди | уреди извор]

АСЕАН Плус Три бил првиот од обидите за понатамошна интеграција за подобрување на постојните врски на Југоисточна Азија со источноазиските земји Кина, Јапонија и Јужна Кореја. Следувал уште поголемиот Самит во Источна Азија (ЕАС), кој ги вклучил АСЕАН Плус Три, како и Индија, Австралија и Нов Зеланд. Оваа група делувала како предуслов за планираната Заедница во Источна Азија, која наводно била направена по урнек на Европската заедница (сега трансформирана во Европската Унија ). Групата за еминентни лица на АСЕАН е создадена за да ги проучи можните успеси и неуспеси на оваа политика.

Групата станала позната како АСЕАН Плус Шест со Австралија, Нов Зеланд и Индија, и стои како основна точка на економската, политичката, безбедносната, социо-културната архитектура во Азија и Тихиот Океан, како и глобалната економија.[39][40][41][42] Кодификацијата на односите меѓу овие земји забележала напредок преку развојот на Регионалното сеопфатно економско партнерство, предложениот договор за слободна трговија со вклучување на 16 земји од АСЕАН Плус шест. Регионалното сеопфатно економско партнерство, делумно, ќе им овозможи на членовите да ги штитат локалните сектори и да им даде повеќе време да се усогласат со целта за членовите на развиените земји.[43]

Тајван е исклучен од учество во организацијата поради влијанието на Кина врз Азија-Тихоокеанија преку своето економско и дипломатско влијание.[44]

Структура

[уреди | уреди извор]

Почнувајќи од 1997 година, шефовите на секоја земја-членка ја усвоиле АСЕАН Визија 2020 за време на 30-годишниот јубилеен состанок на групата одржан во Куала Лумпур. Оваа визија, како средство за реализација на единствена заедница на АСЕАН, обезбедува одредби за мир и стабилност, регион без јадрено потекло, поблиска економска интеграција, развој на човекот, одржлив развој, културно наследство, регион без лекови. Визијата исто така имала за цел да „види како АСЕАН изгледа надворешно како клучна улога во меѓународните фора и ги унапредува заедничките интереси на АСЕАН“.[45]

АСЕАН Визија 2020 била формализирана и направена сеопфатна преку Бали Конкорд II во 2003 година. Воспоставени се три главни столба на единствената заедница на АСЕАН: Политичко-безбедносна заедница (АПСЦ), Економска заедница (АЕК) и Социо-културна заедница (АСЦЦ).[9][46][47][48][49] За целосно отелотворување на трите столба како дел од интеграцијата во 2015 година, нацртите за АПСЦ и АСЦЦ биле последователно усвоени во 2009 година во Ча-ам, Тајланд.[50] Заедницата АСЕАН, првично планирана да започне до 2020 година, била забрзана да започне до 31 декември 2015 година.[51] Одлучено е за време на 12-от Самит на АСЕАН во Себу во 2007 година.[52]

На 23-тиот самит на АСЕАН во ноември 2013 година, лидерите одлучиле да развијат Визија по 2015 година и создале Работна група за високо ниво (HLTF) која се состои од десет претставници на високо ниво од сите земји-членки. Визијата била усвоена на 27-миот самит во ноември 2015 година во Куала Лумпур. Заедницата на АСЕАН ќе ја ревидира и обновува својата визија на секои десет години за да обезбеди рамка за постојан развој и понатамошна интеграција.

Термините во Визијата по 2015 година се поделени во четири поткатегории, имено APSC, AEC, ASCC и Moving Forward. Прашањата на АПСЦ се опфатени во членовите 7 и 8. Првиот генерално ја наведува целокупната аспирација на заедницата која има за цел обединета, инклузивна и еластична заедница. Исто така, ги става човечката и еколошката безбедност како клучни точки. Продлабочувањето на ангажманот и со внатрешните и со надворешните страни е нагласено да придонесе кон меѓународниот мир, безбедност и стабилност.[53] Поткатегоријата „Преместување напред“ подразбира признавање на слабостите на капацитетот на институцијата да ја обработува и координира работата на АСЕАН. Затоа е посакувано зајакнување на Секретаријатот на АСЕАН и другите органи и тела на АСЕАН. Исто така, се повикува на повисоко ниво на институционално присуство на АСЕАН на национално, регионално и меѓународно ниво. [ потребно е цитирање ] Дополнително, институционалната слабост на АСЕАН е дополнително засилена со неефикасноста на нејзините иницијативи во борбата против КОВИД-19. АСЕАН прави напорни напори за борба против пандемијата преку воспоставување и на внатрешни и на вон-регионални ад хок агенции како што се Заедничката работна група на министри за здравство на АСЕАН и Кина, Специјалниот самит на АСЕАН за одговор на пандемијата, Фондот КОВИД-19 и Специјалниот самит на АСЕАН Плус три за КОВИД-19. Овие механизми имаат за цел да ги олеснат дискусиите за високи меѓу регионалните глумци за тоа како да се ограничи ширењето на пандемијата и да се намалат нејзините негативни влијанија врз регионот. Сепак, нивната практична имплементација е сè уште незначителна бидејќи соработката меѓу земјите-членки е незначителна, што е илустрирано со поларизацијата на нивните политики и големиот број смртни случаи во регионот.[54]

Економска заедница

[уреди | уреди извор]
Лидерите на АСЕАН ја потпишале декларацијата на Економската заедница на АСЕАН за време на 27-миот Самит на АСЕАН во Куала Лумпур, 2015 година

АЕК има за цел да "спроведе иницијативи за економска интеграција" за да создаде единствен пазар за земјите-членки.[55][56] Нацртот што служи како сеопфатен водич за воспоставување на заедницата бил усвоен на 20 ноември 2007 година на 13-тиот самит на АСЕАН во Сингапур.[57] Неговите одлики вклучуваат единствен пазар и производна база, високо конкурентен економски регион, регион на фер економски развој и регион целосно интегриран во глобалната економија. Областите за соработка вклучуваат развој на човечки ресурси, признавање на професионални квалификации, поблиски консултации со економските политики, подобрена поврзаност на инфраструктурата и комуникациите, интеграција на индустриите за регионално извори и зајакнување на вклученоста на приватниот сектор Преку слободно движење на квалификувана работна сила, стоки, услуги и инвестиции, АСЕАН ќе се искачи на глобално ниво како еден пазар, со што ќе се зголеми неговата конкурентност и можностите за развој.[58]

Политичко-безбедносна заедница

[уреди | уреди извор]

За време на 14-тиот самит на АСЕАН, групата го усвоила Предлогот на АПСЦ.[59] Овој документ е насочен кон создавање на робусно политичко-безбедносно опкружување во рамките на АСЕАН, со наведени програми и активности за воспоставување на АПСЦ до 2016 година. Таа се заснова на Повелбата на АСЕАН, Планот за акција за безбедност на заедницата АСЕАН и Акционата програма Виентијан. АПСЦ има за цел да создаде чувство на одговорност кон сеопфатната безбедност и динамичен регион со поглед кон надворешноста во сè поинтегрираниот и меѓусебно зависен свет.

Соработката за одбранбена индустрија АСЕАН (АДИК) била предложена на 4-тиот состанок на министрите за одбрана на АСЕАН (АДММ) на 11 мај 2010 година во Ханој.[60] Тој има за цел, меѓу другите, да го намали увозот на одбрана од земјите кои не се членки на АСЕАН за половина и да го развива понатамошниот развој на индустријата за одбрана во регионот.[61] Официјално бил усвоен на следниот самит на АДММ од 19 мај 2011 година, во Џакарта, Индонезија.[62] Главниот фокус е индустриско и технолошко зајакнување на безбедносната способност на АСЕАН,[63][64] согласност со принципите на флексибилност и необврзувачко и доброволно учество меѓу земјите-членки.[65][66] Концептот се врти околу образованието и програмите за градење на способности за развој на вештини и способности на работната сила, производство на капитал за одбранбени производи и обезбедување на бројни услуги за решавање на безбедносните потреби на секоја земја-членка. Исто така, целта е да се развие трговија за одбрана во рамките на АСЕАН. АДИК има за цел да воспостави силна одбранбена индустрија потпирајќи се на локалните можности на секоја земја-членка и да ги ограничи годишните набавки од надворешни производители на оригинална опрема (ОЕМ). Земји како САД, Германија, Русија, Франција, Италија, Велика Британија, Кина, Јужна Кореја, Израел и Холандија се меѓу најголемите снабдувачи на АСЕАН.[67] Буџетот за одбрана на АСЕАН се зголемил за 147% од 2004 до 2013 година и се очекува дополнително да се зголеми во иднина.[68] Факторите што влијаат на зголемувањето вклучуваат економски раст, опрема за стареење и план за зајакнување на воспоставувањето на одбранбената индустрија.[69] АСЕАНАПОЛ е основана и за зајакнување на соработката за спроведување на законот и контрола на криминалот меѓу полициските сили на земјите-членки.[70]

Сепак, нееднаквиот степен на способности меѓу земјите-членки во одбранбената индустрија и недостатокот на воспоставена трговија со одбрана претставуваат предизвици.[63] Пред усвојувањето на концептот АДИК, статусот на базата на одбранбена индустрија во секоја од земјите-членки бил на различно ниво. Сингапур, Малезија, Индонезија и Тајланд се меѓу првите земји-членки со воспоставена база на одбранбена индустрија, но тие поседуваат различни нивоа на капацитет. Останатите земји-членки допрва треба да ги развиваат и зајакнуваат своите можности.[60] Индонезија и Сингапур се меѓу најконкурентните играчи; првиот е единствениот признат како еден од најдобрите 100 снабдувачи на глобална одбрана од 2010 до 2013 година.[71] Земјите-членки на АСЕАН практично не купуваат производи за одбрана од АСЕАН. Сингапур купува производи од Германија, Франција и Израел. Малезија купила само 0,49% од АСЕАН, Индонезија 0,1% и Тајланд 8,02%.

Конвенцијата за борба против тероризмот на АСЕАН (АЦЦТ) служи како рамка за регионална соработка за спротивставување, спречување и сузбивање на тероризмот и продлабочување на соработката за борба против тероризмот.[72] Таа била потпишана од лидерите на АСЕАН во 2007 година. На 28 април 2011 година, Брунеи ја ратификувала конвенцијата и еден месец подоцна, конвенцијата стапила на сила. Малезија станала десеттата земја членка што го ратификувала ACCT на 11 јануари 2013 година.

Социо-културна заедница

[уреди | уреди извор]

АСЦЦ била усвоена и за време на 14-тиот самит на АСЕАН.[73] Предвидува „АСЕАН заедница која е центрирана кон луѓето и е општествено одговорна со цел да се постигне трајна солидарност и единство меѓу земјите и народите на АСЕАН преку заеднички идентитет и градење на грижливо и споделување на општеството кое е инклузивно и хармонично, преку подобрувањето на егзистенцијата и благосостојбата на народите “. Меѓу областите во кои се фокусираат, спаѓаат човечкиот развој, социјалната благосостојба и заштита, социјалната правда и правата, одржливоста на животната средина, градењето на идентитетот на АСЕАН и намалувањето на јазот во развојот.

За да се следи напредокот, била изработена алатка за усогласеност, наречена Резултатна картичка АЕЦ, заснована врз основа на Резултатот за внатрешен пазар на ЕУ.[74] Тој е единствен во сила [75] и се очекува да послужи како непристрасна алатка за проценка за мерење на обемот на интеграција и економското здравје на регионот. Се очекува да обезбеди релевантни информации за регионалните приоритети, а со тоа и да се поттикне продуктивен, инклузивен и одржлив раст.[76] Овозможува да се следи спроведувањето на договорите на АСЕАН и постигнувањето на пресвртниците наведени во Стратешкиот распоред на АЕК. Картичката за оценување наведува конкретни активности што мора да се преземат колективно и поединечно за да се воспостави АЕК до 2015 година. До денес се објавени две официјални бодовни карти, едната во 2010 година,[77] и другата во 2012 година.[78] Сепак, картичката за оценување е чисто квантитативна, бидејќи испитува само дали некоја земја-членка ја извршила задачата АЕК или не. Колку повеќе „да“ одговори, толку е поголема резултатот.

Додека Брунеи, Индонезија, Малезија, Филипини, Сингапур и Тајланд ги елиминирале 99,65% од нивните тарифни линии, Камбоџа, Лаос, Мјанмар и Виетнам ги намалиле тарифите на 98,86% од нивните линии на тарифниот опсег 0-5% во 2010 година, и се предвидувало да ги елиминираат тарифите за оваа стока до 2015 година, со можност да го сторат тоа за неколку увозни давачки до 2018 година.[79] Неодамнешното истражување на Deloitte Touche Tohmatsu Limited предвидува дека пет од најдобрите петнаесет локации за производство во светот ќе бидат во АСЕАН до 2018 година. Понатаму, до 2050 година, АСЕАН се очекува да биде четвртата по големина економија во светот (по Европската Унија, САД и Кина).

АЕК предвидува слободен проток на труд во странство. Како и да е, земјите примачи може да побараат од потенцијалните работници да полагаат лиценцирани прегледи во тие земји, без оглед дали работникот има или не професионална лиценца од нивната матична земја.[80] Сингапур е главно одредиште за квалификувани мигранти од други земји на АСЕАН, претежно од Малезија и Филипини. Вкупната вработеност таму е двојно зголемена помеѓу 1992 и 2008 година од 1,5 милиони на три милиони и бројот на странски работници скоро тројно, од помалку од 400 000 на скоро 1,1 милион. Високо квалификувани странски таленти (услуги на клиенти, медицинска сестра, инженерство, ИТ) заработуваат неколку илјади американски долари месечно и со акредитив (обично факултетска диплома) добиваат работни листови.[81] Во последниве години, Сингапур полека го намалува бројот на странски работници за да ги предизвика компаниите да ги надградат критериумите за вработување и да им понудат повеќе работни места на мештаните.

Намалувањето на јазот во развојот (НДГ) е рамка за решавање на разликите меѓу и во рамките на земјите-членки каде што постои неразвиеност. Според НДГ, АСЕАН продолжил тесно да се координира со другите рамки на под-регионална соработка (на пр., Програми BIMP-EAGA, IMT-GT, GMS, Меконг), гледајќи ги како „еднакви партнери во развојот на регионалните мрежи за производство и дистрибуција“ во АЕК, и како платформа за „вклучување на главните теми на социјалниот развој при развој и спроведување на проекти“ во контекст на АСЦЦ.[82]

Изработени се шестгодишните иницијативи за работни планови за АСЕАН (ИАИ) за да им се помогне на Камбоџа, Лаос, Мјанмар, Виетнам, како и на други под-региони за да се обезбеди брз раст. Првиот план за работа на ИАИ бил спроведен од 2002 до 2008 година. Вториот план (2009-2015) ги поддржува целите на АСЕАН заедницата и е составен од 182 пропишани активности, кои вклучуваат студии, програми за обука и поддршка за имплементација на политики, спроведена преку проекти поддржани од постари земји-членки на АСЕАН, и партнери на АСЕАН за дијалог и надворешни страни. Работниот план на ИАИ ги поддржува клучните области на програмата во трите нацрти на Заедницата на АСЕАН: АСПЦ, АЕК и АСЦЦ. Работната група на ИАИ, составена од претставници на Комитетот на постојани претставници и неговата работна група од сите земји-членки, е задолжена за обезбедување на општи совети и упатства за насоки и насоки во дизајнирањето и спроведувањето на планот. Сите земји-членки се претставени во Работната група на ИАИ, со која претседаваат претставници на Камбоџа, Лаос, Мјанмар, Виетнам. Секретаријатот на АСЕАН, особено преку Одделот за ИАИ и НДГ, го поддржува спроведувањето и управувањето со планот за работа на ИАИ и ги координира активностите поврзани со под-регионалните рамки. Поделбата тесно соработува со Партнерите за дијалог и меѓународните агенции за развој на стратегии и програми за помагање во промовирање и спроведување на активностите во АСЕАН.[82]

Планираната интеграција на АСЕАН ги предизвикала своите граѓани да прифатат регионален идентитет. Таа дава предизвик да се изградат динамични институции и да се поттикне доволен износ на социјален капитал. Основната претпоставка е дека создавањето на регионален идентитет е од посебен интерес за АСЕАН и целта на документот за политиката Визија 2020 била да се потврди верувањето во регионална рамка дизајнирана како акционен план поврзан со човечкиот развој и зајакнување на граѓаните. Соодветно на тоа, овие претпоставки ќе бидат основа за препораки и стратегии за развој на партиципативен регионален идентитет.[83]

Рамка за банкарска интеграција на АСЕАН 2020 година

[уреди | уреди извор]

Бидејќи трговијата е либерализирана со интеграцијата во 2015 година, се јавува потреба од банкарските институции на АСЕАН да ги сместат и прошират своите услуги во внатрешниот пазар на АСЕАН. Експертите, сепак, веќе предвидиле разнишана економска транзиција, особено за помалите играчи во банкарската индустрија и индустријата за финансиски услуги. Два одделни извештаи на „ Стандард и Пурс“ (С & П) ги истакнуваат предизвиците со кои се соочуваат финансиските институции на АСЕАН додека се подготвуваат за банкарската интеграција во 2020 година. [б 3] Извештаите посочуваат дека пренатрупаниот банкарски сектор на Филипините се очекува да почувствува најголем притисок бидејќи интеграцијата ја поздравува засилената конкуренција со поголемите и воспоставени странски банки.[84] Како резултат, треба да има регионално проширување од страна на земјите со мал банкарски сектор за да се намали влијанието на пост-интегративната средина. Во извештајот за следење, Стандард и Пурс“ неодамна ги цитирал Филипините за „поттикнување на своите мрежни бази и градење капитал пред банкарската интеграција - одбрана и зајакнување на нивните домашни мрежи“.

Патоказ за финансиска интеграција

[уреди | уреди извор]

Патоказот за финансиска интеграција е најновата регионална иницијатива која има за цел зајакнување на локалната механизми за самопомош и поддршка. Имплементацијата на патоказот ќе придонесе за реализација на АЕК. Усвојувањето на заедничка валута, кога условите се зрели, може да биде последната фаза на АЕК. Патоказот ги идентификува приодите и пресвртниците во развојот на пазарот на капитал, либерализацијата на сметката на капиталот и финансиските услуги и соработката со валутите на АСЕАН. Развојот на пазарот на капитал повлекува унапредување на институционалниот капацитет, како и олеснување на поголема прекугранична соработка, врски и усогласување помеѓу пазарите на капитал. Уредната либерализација на сметката на капитал ќе биде промовирана со соодветни заштитни мерки од нестабилноста и системските ризици. За да се забрза процесот на либерализација на финансиските услуги, АСЕАН се согласил за модалитетот на позитивна листа и усвоила мерки за олеснување на преговорите. Валутната соработка би вклучувала истражување на можни аранжмани за валути, вклучително и систем за плаќање на валути АСЕАН за трговија со локални добра за да се намали побарувачката за американски долари и да се помогне во промовирање на стабилноста на регионалните валути, како на пример, со воспоставување на трговија во рамките на АСЕАН со употреба на регионални валути.[85]

Во однос на заедничката валута, лидерите на АСЕАН се согласиле во ноември 1999 година да создадат размена на валути и договори за откуп како кредитна линија против идните финансиски шокови. Во мај 2000 година, министрите за финансии на АСЕАН се согласиле да планираат потесна соработка преку иницијативата Чијанг Маи (ЧИМ).[86] ЧИМ има две компоненти, проширен Аранжман за размена на АСЕАН (АСА) и мрежа на билатерални аранжмани за размена меѓу АСЕАН Плус Три. АСА и претходеше на Азиската финансиска криза во 1997 година и првично била основана од монетарните власти на петте земји-членки основачи за да помогнат во исполнувањето на проблемите со привремена ликвидност. АСА сега ги вклучува сите десет земји-членки со проширен капацитет од 1 милијарда американски долари. Како признание за економската меѓузависност на Источна Азија, која ги комбинирала девизните резерви во износ од околу 1 трилион акерикански долари, била договорена мрежа на билатерални аранжмани за размена и договори за откуп меѓу АСЕАН Плус Три. Дополнителниот објект има за цел да обезбеди привремено финансирање за земјите-членки со тешкотии во платниот биланс. Во 2009 година биле склучени 16 билатерални аранжмани за размена (БСА) со комбиниран износ од околу 35,5 милијарди акерикански долари.[87] ЦМИ била потпишана на 9 декември 2009 година и стапила на сила на 20 март 2014 година, додека изменетата верзија, мултилатерализацијата на ЦМИ (ЦМИМ), стапила на 17 јули 2014 година. ЦМИМ е мултилатерален аранжман за размена на валути регулиран со единствен договор. Покрај тоа, била формирана независна регионална единица за надзор наречена АСЕАН + 3 канцеларија за макроекономско истражување (АМРО) за следење и анализа на економиите и за поддршка на процесот на донесување одлуки на ЦМИМ. Со измените и дополнувањата ќе се овозможи пристап за подобрен пакет ЦМИМ на АСЕАН Плус три и Хонгконг, кој вклучува, меѓу другото, и удвојување на големината на фондот од 120 милијарди на 240 милијарди американски долари, зголемување на нивото на пристап не програма на ММФ од 20% - 30% и воведување на објект за спречување кризи. Овие измени и дополнувања се очекува да ја збогатат ЦМИМ како мрежна финансиска безбедност во регионот во случај на какви било потенцијални или реални тешкотии во ликвидноста.[88]

Во време на мир, АМРО спроведува годишни консултации со одделни економии-членки и ќе подготвува квартални консолидирани извештаи за макроекономската проценка на регионот АСЕАН + 3 и одделните земји-членки. Во време на криза, АМРО подготвува препораки за секое барање за размена засновано врз макроекономска анализа на земја-членка и ќе го следи користењето и влијанието на средствата откако ќе се одобри апликацијата. АМРО била официјално вклучена како компанија ограничена со гаранција во Сингапур на 20 април 2011 година. Управувањето на АМРО го извршува Извршниот комитет (ЕК), а неговата оперативна насока е Советодавниот панел (АП). АМРО во моментов е предводена од д-р Јоичи Немото од Јапонија, кој го издржува својот втор двегодишен мандат до 26 мај 2016 година.[85][87]

Безбедност на храна

[уреди | уреди извор]

Земјите-членки ја препознаваат важноста на зајакнување на безбедноста на храната за одржување на стабилноста и просперитетот во регионот.[89] Како што АСЕАН се движи кон АЕК и пошироко, безбедноста на храната ќе биде составен дел од агендата за градење на заедницата.[90] Засилената безбедност на храната е уште порелевантна во светло на потенцијално сериозни ризици од климатските промени, а земјоделството и риболовот се најпогодени индустрии.[91]

Дел од целта на интеграцијата во АСЕАН е да се постигне безбедноста на храната колективно преку трговија со ориз и пченка. Мерките за олеснување на трговијата и усогласувањето / еквивалентноста на регулативата и контролните стандарди за храна ќе ги намалат трошоците за трговија со прехранбени производи. Додека специјализацијата и откриените компаративни и конкурентни индекси укажуваат на комплементарност помеѓу трговските обрасци меѓу земјите-членки, трговијата меѓу членките на АСЕАН со земјоделство е прилично мала, нешто што интеграцијата може да го реши.[92] Проектот МАРКЕТ ќе обезбеди флексибилна поддршка заснована врз побарувачката на Секретаријатот на АСЕАН, истовремено обезбедувајќи повеќе придонес од приватниот сектор и граѓанското општество во регионалниот дијалог за земјоделска политика. Со градење на околина што ги намалува бариерите за трговија, трговијата со АСЕАН ќе се зголеми, а со тоа ќе се намали ризикот од цената на храната.[93]

Економија

[уреди | уреди извор]
Членки на АСЕАН
по Индекс на човековиот развој[94]
Земја ИЧР (2018)
 Сингапур 0.935 (високо) very high
 Брунеј 0.845 very high
 Малезија 0.804 very high
 Тајланд 0.765 high
АСЕАН 0.723 (просечно) high
 Филипини 0.712 high
 Индонезија 0.707 high
 Виетнам 0.694 medium
 Лаос 0.604 medium
 Мјанмар 0.584 medium
 Камбоџа 0.581 (ниско) medium
Избор на податоци за ПКМ за БДП (топ 10 земји и блокови) по редослед

Групата се обидела да оствари економска интеграција со создавање на АЕК до крајот на 2015 година со што се воспостави единствен пазар.[95] Просечниот економски раст на земјите-членки од 1989 до 2009 година бил помеѓу 3,8% и 7%. Ова било поголемо од просечниот раст на АПЕК, кој процент изнесувал 2,8%.[96] Областа за слободна трговија на АСЕАН (АФТА), основана на 28 јануари 1992 година,[97] вклучува Заедничка делотворна преференцијална тарифа (ЦЕПТ) за промовирање на слободниот проток на стоки меѓу земјите-членки. АСЕАН имала само шест члена кога бил потпишан. Новите земји-членки (Виетнам, Лаос, Мјанмар и Камбоџа) не ги исполниле целосно обврските на АФТА, но официјално се сметаат за дел од договорот бидејќи од нив се барало да го потпишат при влегувањето во АСЕАН и им биле дадени подолги временски рамки за исполнување на тарифата на АФТА.[98] Следните чекори се создавање единствен пазар и производна база, конкурентен економски регион, регион на правичен економски развој и регион кој е целосно интегриран во глобалната економија. Од 2007 година, земјите на АСЕАН постепено ги намалиле своите увозни давачки кон земјите-членки, со цел за нула увозни давачки до 2016 година.[99]

Земјите на АСЕАН имаат многу економски зони (индустриски паркови, еко-индустриски паркови, специјални економски зони, технолошки паркови и иновативни области) [100] Во 2018 година, осум од членките на АСЕАН се меѓу светските економии со подобри резултати, со позитивни долгорочни изгледи за регионот.[101] Секретаријатот на АСЕАН предвидува дека регионалното тело ќе расте за да стане четврта по големина економија во светот до 2030 година.[102]

Внатрешен пазар

[уреди | уреди извор]

АСЕАН планирал да воспостави единствен пазар заснован на четирите слободи до крајот на 2015 година, со цел да обезбеди слободен проток на стоки, услуги, квалификувана работна сила и капитал. До крајот на 2010 година, трговијата во рамките на АСЕАН била сè уште мала, бидејќи трговијата вклучувала главно извоз во земји надвор од регионот, со исклучок на Лаос и Мјанмар, чија надворешна трговија била ориентирана кон АСЕАН.[103] Во 2009 година, реализираните странски директни инвестиции (СДИ) изнесувале 37,9 милијарди американски долари и се зголемиле двојно во 2010 година на 75,8 милијарди американски долари. 22% од СДИ доаѓаат од Европската Унија, следени од земјите на АСЕАН (16%) и Јапонија и САД.

Рамковниот договор на АСЕАН за трговија со услуги (АФАС) бил донесен на Самитот на АСЕАН во Бангкок во декември 1995 година.[104] Според договорот, земјите-членки влегуваат во последователни рунди преговори за либерализација на трговијата со услуги со цел поднесување на сè повисоки нивоа на посветеност. АСЕАН склучила седум пакети согласно АФАС.[105]

Договорите за заемно признавање (МРА) се договорени од АСЕАН за осум професии: лекари, стоматолози, медицински сестри, архитекти, инженери, сметководители, геодети и туристички професионалци. Поединци во овие професии ќе можат слободно да работат во која било држава на АСЕАН од 31 декември 2015 година.[106][107][108]

Покрај тоа, шест земји-членки (Малезија, Виетнам (2 берзи), Индонезија, Филипини, Тајланд и Сингапур ) соработувале за интеграција на нивните берзи, што вклучува 70% од нејзините вредности на трансакции со цел да се натпреваруваат со меѓународните берзи.[109]

Единствениот пазар ќе го вклучи и единствениот пазар на авијација на АСЕАН (АСЕАН-САМ), авијациската политика на регионот насочена кон развој на унифициран и единствен авио пазар во Југоисточна Азија. Тој бил предложен од Работната група за воздушен сообраќај на АСЕАН, поддржан од состанокот на високи службеници за сообраќај на АСЕАН и одобрен од министрите за сообраќај на АСЕАН.[110] Се очекува да се либерализираат воздушните патувања меѓу земјите-членки што ќе им овозможи на авиокомпаниите на АСЕАН да имаат директна корист од растот на авиосообраќајот, а исто така да го ослободат протокот на туризам, трговија, инвестиции и услуги.[111] Од 1 декември 2008 година, ограничувањата на третата и четвртата слобода на воздухот меѓу главните градови на земјите членки за услуги со авионски патници се отстранети,[112] додека од 1 јануари 2009 година стапи на сила целосната либерализација на авионските товарни услуги во регионот. На 1 јануари 2011 година стапил на сила целосната либерализација на правата за сообраќај на петтата слобода меѓу сите главни градови.[113] Оваа политика ги надминува постојните еднострани, билатерални и мултилатерални договори за воздушни услуги меѓу земјите-членки кои не се во согласност со нејзините одредби.

Монетарен сојуз

[уреди | уреди извор]

Концептот на азиска единица за валути (ACU) започнала во средината на 90-тите години на минатиот век, пред Азиската финансиска криза во 1997 година.[114] Концептот е сличен како оној на Единицата за европска валута, која била претходник на еврото. Азиската банка за развој е одговорна за истражување на можноста и изградбата на валутата.[115] Бидејќи се смета дека ACU е претходник на заедничка валута, тој има динамичен изглед на регионот.[116] Општата цел на заедничката валута е да придонесе за финансиската стабилност на регионалната економија, вклучително и стабилност на цените. Тоа значи пониска цена на прекугранично работење преку елиминирање на ризикот од валута. Поголемите протоци на внатрешна трговија би извршиле притисок врз цените, што резултира во поевтини стоки и услуги. Поединците имаат корист не само од намалувањето на цените, тие заштедуваат со тоа што не мора да менуваат пари при патување, со тоа што можат полесно да ги споредуваат цените и со намалените трошоци за пренесување пари преку границите.

Сепак, постојат услови за заедничка валута: интензитетот на интра-регионалната трговија и конвергенцијата на макроекономските услови. Суштинската трговија во рамките на АСЕАН (која расте, делумно како резултат на Земјата за слободна трговија на АСЕАН (АФТА) и Економската заедница на АСЕАН.) И економската интеграција е поттик за монетарниот сојуз. Земјите-членки во моментов тргуваат повеќе со други земји (80%) отколку меѓу себе (20%). Затоа, нивните економии се позагрижени за стабилноста на валутите во однос на главните меѓународни валути, како американскиот долар. На макроекономски услови, земјите-членки имаат различни нивоа на економски развој, капацитет и приоритети што се претвораат во различни нивоа на интерес и подготвеност. Монетарната интеграција, сепак, подразбира помала контрола врз националната монетарна и фискална политика за стимулирање на економијата. Затоа, се донесува поголема конвергенција во макроекономските услови за да се подобрат условите и довербата во заедничка валута.[85] Другите проблеми вклучуваат слабости во финансискиот сектор, несоодветност на механизмите за здружување на ресурси на регионално ниво и институциите потребни за формирање и управување со валутна унија и недостаток на политички предуслови за монетарна соработка и заедничка валута.[117]

Слободна трговија

[уреди | уреди извор]

Во 1992 година, планот за Заедничка делотворна преференцијална тарифа (CEPT) бил усвоен како распоред за постепено укинување на тарифите за да се зголеми „конкурентската предност на регионот како производна основа наменета за светскиот пазар“. Овој закон би дејствувал како рамка за зоната за слободна трговија на АСЕАН (АФТА), што е договор на земјите-членки во врска со локалното производство во АСЕАН. Потпишан е на 28 јануари 1992 година во Сингапур.[97]

Иницијативите за слободна трговија во АСЕАН се предводени од спроведувањето на Договорот за трговија со стоки на АСЕАН (АТИГА) и Договорот за царина. Овие договори се поддржани од повеќе секторски тела за планирање и извршување на мерките за слободна трговија, водени од одредбите и барањата на АТИГА и Договорот за царина. Тие формираат ’рбет за постигнување на целите на нацртот на АЕК и воспоставување на Економската заедница на АСЕАН до крајот на 2015 година.[118]

На 26 август 2007 година, АСЕАН ја истакнала својата цел за завршување на договорите за слободна трговија (ДДВ) со Кина, Јапонија, Јужна Кореја, Индија, Австралија и Нов Зеланд до 2013 година, што е во согласност со почетокот на економската заедница до 2015 година.[119] Во ноември 2007 година, државите на АСЕАН ја потпишале Повелбата на АСЕАН, устав кој ги регулира односите меѓу земјите-членки и ја утврдува самата група како меѓународно правно лице.[120] Во текот на истата година, Декларацијата од Себу за енергетска безбедност во Источна Азија била потпишана од АСЕАН и другите членки на ЕАС (Австралија, Кина, Индија, Јапонија, Нов Зеланд, Јужна Кореја), која спроведува енергетска безбедност со наоѓање на енергетски алтернативи на конвенционалните горива.[121]

На 27 февруари 2009 година, била потпишана слободна трговија со Австралија и Нов Зеланд. Се верува дека оваа слободна трговија ќе го зголеми комбинираниот БДП во 12-те земји за повеќе од 48 милијарди американски долари во периодот помеѓу 2000 и 2020 година.[122][123] Договорот со Кина ја создал зоната за слободна трговија АСЕАН – Кина (АЦФТА), која стапила во сила на 1 јануари 2010 година Покрај тоа, било забележано дека АСЕАН преговара за слободна трговија со Европската Унија.[124] Билатералната трговија со Индија ја надминала целта од 70 милијарди американски долари во 2012 година (целта била да се достигне нивото до 2015 година).[125] Тајван исто така изразил интерес за договор со АСЕАН, но треба да ги надмине дипломатските приговори од Кина.[126]

АСЕАН, заедно со своите шест големи трговски партнери (Австралија, Кина, Индија, Јапонија, Нов Зеланд, Јужна Кореја), ја започнале првата рунда преговори на 26-28 февруари 2013 година, во Бали, Индонезија за воспоставување на Регионално сеопфатно економско партнерство (РЦЕП),[127] што претставува продолжение на АСЕАН Плус Три и АСЕАН Плус Шест што опфаќа 45% од светската популација и околу една третина од вкупниот светски БДП.[128][129]

Во 2019 година, Ројтерс објавил механизам што го користат трговците за да се избегне тарифата од 70% на етанол увезен во Кина од САД, вклучувајќи увоз на гориво во Малезија, мешајќи го со најмалку 40% гориво произведено од АСЕАН и повторно извезено до Кина без тарифи според правилата на АЦФТА.[130]

Туризам

[уреди | уреди извор]

Со институционализацијата на безвизните патувања меѓу земјите-членки на АСЕАН, патувањето во рамките на АСЕАН доживеал голем напредок. Во 2010 година, 47% или 34 милиони од 73 милиони туристи во земјите-членки на АСЕАН биле од други земји на АСЕАН.[131] Соработката во туризмот била официјализирана во 1976 година, по формирањето на Поткомитетот за туризам (СКОТ) кој спаѓа под Комитетот за трговија и туризам. Првиот форум за туризам се одржал на 18-26 октомври 1981 година во Куала Лумпур. Во 1986 година, биле промовирани поглавја за туризам (АПКТ) во Хонгконг, Западна Германија, Велика Британија, Австралија / Нов Зеланд, Јапонија и Северна Америка.[132]

Туризмот бил еден од клучните сектори за раст во АСЕАН и се покажал како еластичен среде глобалните економски предизвици. Широката низа туристички атракции низ целиот регион привлекла 109 милиони туристи на АСЕАН во 2015 година, што е за 34% повеќе во споредба со 81 милиони туристи во 2011 година. Заклучно со 2012 година, се проценува дека туризмот претставува 4,6% од БДП на АСЕАН - 10,9% кога се земаат предвид сите индиректни придонеси. Секторот директно вработувал 9,3 милиони луѓе или 3,2% од вкупното вработување и индиректно поддржувал околу 25 милиони работни места.[133][134] Покрај тоа, секторот сочинува околу 8% од вкупните капитални инвестиции во регионот.[135] Во јануари 2012 година, министрите за туризам на АСЕАН повикале на развој на стратегија за маркетинг. Стратегијата претставува консензус на Националните туристички организации (НТО) на АСЕАН за насоките за маркетинг на АСЕАН напредувајќи до 2015 година.[136] Во извештајот за индекс на конкурентност за патувања и туризам (TTCI) за 2013 година, Сингапур се пласирал на 1-то место, Малезија на 8-то место, Тајланд на 9-то место, Индонезија на 12-то место, Брунеи на 13-то место, Виетнам на 16-то место, Филипини на 17-то место и Камбоџа на 20-то место како најдобри одредишта на патници во регионот Азија-Тихоокеанија.[137]

Во 1981 година бил формиран Форумот за туризам АСЕАН (АТФ). Тоа е регионален состанок на невладини организации, министри, продавачи, купувачи и новинари за промовирање на земјите на АСЕАН како единствено туристичко одредиште. Годишниот настан 2019 во Ха Лонг ја одбележил 38-годишнината од постоењето и ги вклучува сите сектори на туристичката индустрија на 10-те земји-членки на АСЕАН: Брунеи, Камбоџа, Индонезија, Лаос, Малезија, Мјанмар, Филипини, Сингапур, Тајланд и Виетнам.

  • Индонезиска прес-конференција AFT 2019
  • Форум за туризам АСЕАН 2019 година - Традиционално дефиле на жени со облека во Виетнам
    Форум за туризам АСЕАН 2019 година - Традиционално дефиле на жени со облека во Виетнам
  • Награди за туризам АСЕАН 2019 - Гжел носии стил во Виетнам
    Награди за туризам АСЕАН 2019 - Гжел носии стил во Виетнам
  • Нгујан Нгац Тин, министер за култура, спорт и туризам на Виетнам на АСЕАН Туристичките награди 2019 во заливот Ха Лонг
    Нгујан Нгац Тин, министер за култура, спорт и туризам на Виетнам на АСЕАН Туристичките награди 2019 во заливот Ха Лонг
  • Виетнам Национална администрација за туризам Орга тим за AFT 2019 на ручекот ТРАВЕКС
    Виетнам Национална администрација за туризам Орга тим за AFT 2019 на ручекот ТРАВЕКС
  • Деца од Тајландски Хаи резервирана област на еколошки етнички села на стапала на Форумот за туризам АСЕАН 2019 во заливот Ха Лонг, Виетнам; организирана од TTG Events, Сингапур
    Деца од Тајландски Хаи резервирана област на еколошки етнички села на стапала на Форумот за туризам АСЕАН 2019 во заливот Ха Лонг, Виетнам; организирана од TTG Events, Сингапур
  • Церемонија на затворање на посета на Виетнамска 2018 година и гала прослава на успехот на АТФ 2019 година
    Церемонија на затворање на посета на Виетнамска 2018 година и гала прослава на успехот на АТФ 2019 година
  • Церемонија на затворање на посета на Виетнамска 2018 година и гала прослава на успехот на АТФ 2019 година
    Церемонија на затворање на посета на Виетнамска 2018 година и гала прослава на успехот на АТФ 2019 година
  1. ↑ Address: Jalan Sisingamangaraja No.70A, South Jakarta.[138]
  2. ↑ Calculated as a mean estimate from the UNDP data of member states.
  3. ↑ ASEAN Financial Integration: The Long Road to Bank Consolidation and The Philippines' Banking System: The Good, the Bad and the Ambivalent.

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ „Ang Saligang Batas ng ASEAN“ [The ASEAN Charter] (PDF) (филипински). Association of Southeast Asian Nations. Архивирано (PDF) од изворникот 10 January 2018. Посетено на 10 January 2018.
  2. ↑ „Piagam Perhimpunan Bangsa-Bangsa Asia Tenggara“ [The ASEAN Charter] (PDF) (индонезиски). Association of Southeast Asian Nations. Архивирано (PDF) од изворникот 15 December 2017. Посетено на 10 January 2018.
  3. ↑ „Piagam Persatuan Negara Asia Tenggara“ [The ASEAN Charter] (PDF) (малајски). Association of Southeast Asian Nations. Архивирано (PDF) од изворникот 10 January 2018. Посетено на 10 January 2018.
  4. ↑ „Hiến chương của Hiệp hội các Quốc gia Đông Nam Á“ [The ASEAN Charter] (PDF) (виетнамски). Association of Southeast Asian Nations. Архивирано (PDF) од изворникот 10 January 2018. Посетено на 10 January 2018.
  5. ↑ „ASEAN Motto“. ASEAN.org. ASEAN. Архивирано од изворникот 18 March 2015. Посетено на 9 May 2015.
  6. ↑ ASEAN Charter (PDF). Association of Southeast Asian Nations. стр. 29. Архивирано од изворникот (PDF) на 9 ноември 2015. Посетено на 29 октомври 2015. Article 34. The working language of ASEAN shall be English.
  7. ↑ „Selected Basic ASEAN Indicators“ (PDF). ASEAN.organisation. ASEANstats. Архивирано од изворникот (PDF) на 4 September 2015. Посетено на 9 May 2015.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 „World Economic Outlook Database, October 2019“. IMF.org. International Monetary Fund. Архивирано од изворникот 30 September 2020. Посетено на 4 February 2020.
  9. ↑ 9,0 9,1 „Overview“. ASEAN. Association of Southeast Asian Nations. Архивирано од изворникот на 17 February 2015. Посетено на 15 February 2015.
  10. ↑ „How do you say ASEAN?“. Voice of America Pronunciation Guide. VOA. Архивирано од изворникот на 26 July 2020. Посетено на 31 January 2020.
  11. ↑ „NLS/BPH: Other Writings, The ABC Book, A Pronunciation Guide“. 8 May 2006. Архивирано од изворникот на 12 January 2009. Посетено на 12 January 2009.
  12. ↑ „This is why ASEAN needs a common visa“. World Economic Forum. Архивирано од изворникот на 25 June 2019. Посетено на 18 March 2018.
  13. ↑ „ASEAN bloc must be tapped“. www.theaustralian.com.au. Архивирано од изворникот на 24 April 2020. Посетено на 18 March 2018.
  14. ↑ „Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) | Treaties & Regimes | NTI“. www.nti.org. Архивирано од изворникот на 13 April 2019. Посетено на 3 March 2018.
  15. ↑ „ASEAN-UN Partnership“. Asia-Pacific Regional Coordination Mechanism. 20 December 2016. Архивирано од изворникот на 12 October 2018. Посетено на 7 December 2017.
  16. ↑ „An Overview of ASEAN-United Nations Cooperation - ASEAN - ONE VISION ONE IDENTITY ONE COMMUNITY“. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 28 April 2017.
  17. ↑ „Intergovernmental Organizations“. www.un.org. Архивирано од изворникот на 23 May 2017. Посетено на 28 April 2017.
  18. ↑ „The Asean Declaration (Bangkok Declaration) Bangkok, 8 August 1967“. ASEAN. Архивирано од изворникот на 11 February 2015. Посетено на 17 June 2015.
  19. ↑ „Overview“. asean.org. ASEAN. Архивирано од изворникот на 17 February 2015. Посетено на 7 February 2015.
  20. ↑ Bernard Eccleston; Michael Dawson; Deborah J. McNamara (1998). The Asia-Pacific Profile. Routledge (UK). ISBN 978-0-415-17279-0. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 3 June 2020.
  21. ↑ Moon, C. (2014). ASEAN. Encyclopædia Britannica
  22. ↑ „Background Note:Brunei Darussalam/Profile:/Foreign Relations“. US State Department. Архивирано од изворникот на 4 June 2019. Посетено на 6 March 2007.
  23. ↑ „Vietnam in ASEAN : Toward Cooperation for Mutual Benefits“. ASEAN Secretariat. 2007. Архивирано од изворникот на 11 May 2011. Посетено на 28 August 2009.
  24. ↑ Carolyn L. Gates; Mya Than (2001). ASEAN Enlargement: impacts and implications. Institute of Southeast Asian Studies. ISBN 978-981-230-081-2.
  25. ↑ „Statement by the Secretary-General of ASEAN Welcoming the Kingdom of Cambodia as the Tenth Member State of ASEAN: 30 April 1999, ASEAN Secretariat“. ASEAN Secretariat. 2008. Архивирано од изворникот на 11 May 2011. Посетено на 28 August 2009.
  26. ↑ „Philippines to Represent ASEAN in UN Meetings in NY, Geneva“. Yahoo! News. 7 March 2007. Архивирано од изворникот на 12 March 2007. Посетено на 13 March 2007.
  27. ↑ „'Momentous' day for ASEAN as charter comes into force“. Agence France-Presse. 15 December 2008. Архивирано од изворникот на 14 January 2009. Посетено на 16 December 2008.
  28. ↑ Olivia Rondon; Suhartono, Harry (15 December 2008). „ASEAN launches charter under shadow of crisis“. Reuters. Архивирано од изворникот на 20 December 2008. Посетено на 16 December 2008.
  29. ↑ „ASEAN charter comes into force“. International Herald Tribune. Associated Press. 15 December 2008. Архивирано од изворникот на 10 February 2009. Посетено на 12 May 2015.
  30. ↑ Wong, Chun Han (18 November 2012). „Asean Human-Rights Pledge Leaves Critics Cool“. Wall Street Journal Asia. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 8 February 2015.
  31. ↑ „Chapter XXVI: Disarmament – No. 9 Treaty on the Prohibition of Nuclear Weapons“. United Nations Treaty Collection. 7 July 2017. Архивирано од изворникот на 6 August 2019. Посетено на 16 August 2019.
  32. ↑ Masilamani, Logan; Peterson, Jimmy (15 October 2014). „The "ASEAN Way": The Structural Underpinnings of Constructive Engagement“. Foreign Policy Journal. Архивирано од изворникот на 13 May 2015. Посетено на 12 May 2015.
  33. ↑ Goh, Gillian (Spring 2003). „The 'ASEAN Way'; Non-Intervention and ASEAN's Role in Conflict Management“ (PDF). Stanford Journal of East Asian Affairs. 3 (1): 113–18. Архивирано од изворникот (PDF) на 26 June 2013. Посетено на 2 March 2003.
  34. ↑ Leviter, Lee (2010). „The ASEAN Charter: ASEAN Failure or Member Failure?“. New York University Journal of International Law and Politics. 43: 159–210.
  35. ↑ UNT.edu[мртва врска], Asia's Reaction to NAFTA, Nancy J. Hamilton. CRS – Congressional Research Service. Retrieved 14 March 2007.
  36. ↑ „Архивиран примерок“. Архивирано од изворникот на 28 May 2013. Посетено на 2016-04-28. ASEAN Plus Three Cooperation
  37. ↑ Stubbs, R. “ASEAN Plus Three: Emerging East Asian Regionalism?” n.d. web. 12 May 2012.
  38. ↑ atinder. „Welcome To The World Of Smokeless Cigarettes!“ (PDF). E-Cigarette Review Council. Архивирано од изворникот (PDF) на 16 July 2011. Посетено на 28 April 2016.
  39. ↑ Urata, Shujiro (February 2008). „An ASEAN+6 Economic Partnership: Significance and Tasks“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 30 September 2020. Посетено на 29 November 2018.
  40. ↑ Kawai, Masahiro; Wignaraja, Ganeshan. „ASEAN+3 or ASEAN+6: Which Way Forward?“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 30 September 2020. Посетено на 29 November 2018.
  41. ↑ „Conclusion for Regional Comprehensive Economic Partnership 'finally in sight': PM Lee“. Channel NewsAsia. Архивирано од изворникот на 16 September 2018. Посетено на 16 September 2018.
  42. ↑ „ASEAN+6 as a step towards an Asian Economic Community“. East Asia Forum. 15 May 2009. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 16 September 2018.
  43. ↑ „TPP, RCEP, FTAAP - a user's guide to alphabet soup of trade deals“. 20 November 2016. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 28 November 2016.
  44. ↑ Hsieh, Pasha L. (2019-09-09). „Rethinking non-recognition: Taiwan's new pivot to ASEAN and the one-China policy“. Cambridge Review of International Affairs. Informa UK Limited. 33 (2): 204–228. doi:10.1080/09557571.2019.1657796. ISSN 0955-7571. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 3 September 2020.
  45. ↑ Julio Amador; Joycee A. Teodoro (2 May 2014). „A united region: The ASEAN Community 2015“. Rappler. Архивирано од изворникот на 10 May 2015. Посетено на 17 June 2015.
  46. ↑ „Declaration of ASEAN Concord II (Bali Concord II)“. ASEAN. Архивирано од изворникот на 2 July 2015. Посетено на 17 June 2015.
  47. ↑ Fact Sheet ASEAN Political-Security Community (APSC) (PDF). Jakarta: ASEAN Secretariat. јуни 2013. ISBN 978-602-7643-49-9. Архивирано од изворникот (PDF) на 4 септември 2015. Посетено на 15 февруари 2015.
  48. ↑ Fact Sheet ASEAN Economic Community (AEC) (PDF). Jakarta: ASEAN Secretariat. јуни 2013. ISBN 978-602-7643-50-5. Архивирано од изворникот (PDF) на 4 септември 2015. Посетено на 15 февруари 2015.
  49. ↑ Fact Sheet of ASEAN Socio-Cultural Community (ASCC) (PDF). Jakarta: ASEAN Secretariat. јуни 2013. ISBN 978-602-7643-51-2. Архивирано од изворникот (PDF) на 4 септември 2015. Посетено на 15 февруари 2015.
  50. ↑ The Association of Academies of Sciences in Asia (2011). Towards A Sustainable Asia: Environment and Climate Change. Beijing: Science Press.
  51. ↑ „TODAY Online - Countries must work together to deal with shared problems: PM Lee“. Government of Singapore. Архивирано од изворникот на 26 November 2015. Посетено на 25 November 2015.
  52. ↑ „Cebu declaration on the acceleration of the establishment of an ASEAN Community by 2015“. Архивирано од изворникот на 17 June 2015. Посетено на 17 June 2015.
  53. ↑ „ASEAN COMMUNITY VISION 2025“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 10 October 2016. Посетено на 24 September 2016.
  54. ↑ Phuong, Pham (7 July 2020). „COVID-19 has revealed ASEAN's institutional weaknesses“. Global-is-asian. Lee Kuan Yew School of Public Policy, National University of Singapore. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 10 September 2020.
  55. ↑ Understanding the ASEAN Economic Community; A Primer (PDF) (1. изд.). Department of Trade and Industry (Philippines). 28 February 2014. Архивирано од изворникот (PDF) на 30 September 2020. Посетено на 10 February 2015.
  56. ↑ „ASEAN Economic Community - ASEAN - ONE VISION ONE IDENTITY ONE COMMUNITY“. Архивирано од изворникот на 3 September 2014. Посетено на 6 September 2014.
  57. ↑ ASEAN Economic Community Blueprint (PDF). Jakarta: Association of Southeast Asian Nations. јануари 2008. стр. 56. ISBN 978-979-3496-77-1. Архивирано од изворникот (PDF) на 5 февруари 2015. Посетено на 7 февруари 2015.
  58. ↑ Rising as One: The Filipino Nation Towards the ASEAN Economic Integration (PDF). Local Government Academy of the Philippines. 2013. стр. 23. ISBN 978-971-0576-41-8. Архивирано од изворникот (PDF) на 31 July 2014. Посетено на 11 February 2015.
  59. ↑ ASEAN Political-Security Community Blueprint (PDF). Jakarta: Association of Southeast Asian Nations. јуни 2009. стр. 20. ISBN 978-602-8411-06-6. Архивирано од изворникот (PDF) на 5 февруари 2015. Посетено на 7 февруари 2015.
  60. ↑ 60,0 60,1 „Annex 10- ASEAN Defence Ministers' Meeting: Concept Paper on Establishing ASEAN Defence Industry Collaboration“. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 30 September 2020.
  61. ↑ Sneha Raghavan and Guy Ben-Ari (7 September 2011) Current Issues- No. 25: ASEAN Defence Industry Collaboration -www.csis.org/ISP/DIIG
  62. ↑ „2011 JOINT DECLARATION OF THE ASEAN DEFENCE MINISTERS ON STRENGTHENING DEFENCE COOPERATION OF ASEAN IN THE GLOBAL COMMUNITY TO FACE NEW CHALLENGES“. www.asean.org. Архивирано од изворникот на 9 January 2015.
  63. ↑ 63,0 63,1 „Sneha Raghavan and Guy Ben-Ari (2011, September 7) Current Issues- No. 25: ASEAN Defence Industry Collaboration“. Архивирано од изворникот на 10 June 2009. Посетено на 18 February 2019.
  64. ↑ „Last Meeting: 2nd ADMM-Plus, Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam, 29 August 2013“. Архивирано од изворникот на 17 August 2020. Посетено на 30 September 2020.
  65. ↑ „3rd ASEAN Defence Industry Collaboration Workshop“. Архивирано од изворникот на 25 June 2014. Посетено на 30 January 2020.
  66. ↑ „ASEAN Defence Ministers' Meeting: Concept Paper on Establishing ASEAN Defence Industry Collaboration“. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 30 September 2020.
  67. ↑ „Sneha Raghavan and Guy Ben-Ari (2011, September 7) Current Issues- No. 25: ASEAN Defence Industry Collaboration“. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 18 February 2019.
  68. ↑ „Fear Us: Military Expenditures in Southeast Asia (11 Sep 2014)“. Архивирано од изворникот на 2013-09-21.
  69. ↑ J. Dowdy; D. Chinn; M. Mancini; J. Ng (February 2014). „Southeast Asia: The next growth opportunity in defence McKinsey - Innovation Campus Aerospace and Defence Practice“.
  70. ↑ „ASEANAPOL, The Urgency to Keep The Region Safe – ICOAS“. icoas.ppispanyol.org. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 8 September 2018.
  71. ↑ „Sneha Raghavan and Guy Ben-Ari (2010, September 7) Current Issues- No. 25: ASEAN Defence Industry Collaboration“. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 18 February 2019.
  72. ↑ „ASEAN Convention on Counter-Terrorism Completes Ratification Process“. ASEAN. ASEAN News. 22 January 2013. Архивирано од изворникот на 29 April 2015. Посетено на 10 February 2015.
  73. ↑ ASEAN Socio-Cultural Community Blueprint (PDF). Jakarta: Association of Southeast Asian Nations. јуни 2009. стр. 32. ISBN 978-602-8411-07-3. Архивирано од изворникот (PDF) на 5 февруари 2015. Посетено на 7 февруари 2015.
  74. ↑ Xianbai, Ji (24 September 2014). „Why the ASEAN Economic Community Will Struggle“. The Diplomat. Архивирано од изворникот на 9 May 2015. Посетено на 12 May 2015.
  75. ↑ Edmund Sim. „AEC Blog: Grading the ASEAN Economic Community Scorecard“. Архивирано од изворникот на 15 August 2015. Посетено на 14 June 2015.
  76. ↑ „A critical look at the ASEAN Economic Community Scorecard“. East Asia Forum. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 14 June 2015.
  77. ↑ ASEAN Economic Community Scorecard: Charting Progress Towards Regional Economic Integration (PDF). Jakarta: ASEAN Secretariat. март 2010. ISBN 978-602-8411-35-6. Архивирано од изворникот (PDF) на 5 февруари 2015. Посетено на 10 мај 2015.
  78. ↑ ASEAN Economic Community Scorecard (PDF). Jakarka: ASEAN Secretariat. март 2012. ISBN 978-602-8411-96-7. Архивирано од изворникот (PDF) на 5 февруари 2015. Посетено на 10 мај 2015.
  79. ↑ Swire, Mary (10 September 2014). „Singapore Plugs ASEAN Trade Integration“. Tax-News. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 12 May 2015.
  80. ↑ „What the AEC 2015 means for Singaporean businesses“. Singapore Business Review. Архивирано од изворникот на 25 April 2015. Посетено на 14 June 2015.
  81. ↑ „Southeast Asia: ASEAN 2015“. Migration News. 20 (4). Oct 2013. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 12 February 2015.
  82. ↑ 82,0 82,1 „Overview“. Архивирано од изворникот на 30 June 2015. Посетено на 14 June 2015.
  83. ↑ Jones, Michael E. (2004). „Forging an ASEAN Identity: The Challenge to Construct a Shared Destiny“. Contemporary Southeast Asia. 26 (1): 140–154. doi:10.1355/cs26-1g. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 12 February 2015.
  84. ↑ Manila Bulletin. „S&P cites moves by Philippine banks“. Архивирано од изворникот на 14 November 2014. Посетено на 14 June 2015.
  85. ↑ 85,0 85,1 85,2 Towards ASEAN Financial Integration
  86. ↑ Financial Integration and Common Currency Area in ASEAN
  87. ↑ 87,0 87,1 Chiang Mai Initiative Multilateralzation
  88. ↑ The Amended Chiang Mai Initiative Multilateralization (CMIM) Comes into Effect Today, 17 July 2014 Media Releases
  89. ↑ „Food Security“. World Health Organisation. Архивирано од изворникот на 17 September 2015. Посетено на 10 February 2015.
  90. ↑ Desker, Barry; Caballero-Anthony, Mely; Teng, Paul (Oct 2013). Thought/Issues Paper on ASEAN Food Security: Towards a more Comprehensive Framework (PDF). Singapore: Nanyang Technological University. Архивирано од изворникот (PDF) на 30 September 2020. Посетено на 10 February 2015.
  91. ↑ Overland, Indra et al. (2017) Impact of Climate Change on ASEAN International Affairs: Risk and Opportunity Multiplier [{{{1}}} Архивирано] на {{{2}}}., Norwegian Institute of International Affairs (NUPI) and Myanmar Institute of International and Strategic Studies (MISIS).
  92. ↑ Bello, Amelia L. „Ensuring Food Security--A Case for ASEAN Integration“. Asian Journal of Agriculture and Development. 2 (1, 2). ISSN 1656-4383. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 12 February 2015.
  93. ↑ „Strengthening Food Security for ASEAN Citizens: ASEAN – U.S. Cooperation on Food Security initiative "MARKET" Project Reduces Market Volatility through Increased Regional Trade“. Архивирано од изворникот на 29 April 2015. Посетено на 14 June 2015.
  94. ↑ Global 2019 Human Development Report Overview - English (PDF). New York: United Nations Development Program (UNDP). 2019. стр. 22–24. Архивирано од изворникот (PDF) на 9 December 2019. Посетено на 19 December 2019.
  95. ↑ Sim, Edmund "Introduction to the ASEAN Economic Community", https://web.archive.org/web/20120218183029/http://www.asil.org/aseanevent/Sim_Intro_to_ASEAN.pdf
  96. ↑ „ASEAN economies past and future“. The Jakarta Post. 29 July 2011. Архивирано од изворникот на 12 May 2011. Посетено на 8 August 2011.
  97. ↑ 97,0 97,1 „Agreement on the Common Effective Preferential Tariff Scheme for the ASEAN Free Trade Area, Singapore, 28 Jan 1992“. Asean.org. Архивирано од изворникот на 14 April 2009. Посетено на 21 December 2008.
  98. ↑ „Overview“. ASEAN. Архивирано од изворникот на 22 October 2008. Посетено на 21 December 2008.
  99. ↑ „ASEAN Economic Community (AEC)“. Ministry of International Trade and Industry (Malaysia). 24 April 2013. Архивирано од изворникот на 20 August 2014. Посетено на 12 February 2015.
  100. ↑ „Economic Zones in the ASEAN“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 30 September 2020. Посетено на 20 November 2016.
  101. ↑ „ASEAN countries among world's outperforming emerging economies: Report“. Channel NewsAsia. Архивирано од изворникот на 17 September 2018. Посетено на 17 September 2018.
  102. ↑ Gronewold, Nathanial (20 November 2019). „Booming Southeast Asia's dirty secret: Coal“. E&E News. Climatewire. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 22 November 2019.
  103. ↑ „ASEAN feared to become multinational companies market only“. Anatara News. 10 November 2011. Архивирано од изворникот на 12 January 2012. Посетено на 10 November 2011.
  104. ↑ „ASEAN Framework Agreement on Services (1995)“. ASEAN. Архивирано од изворникот на 26 December 2009. Посетено на 21 December 2008.
  105. ↑ „Overview“. ASEAN. Архивирано од изворникот на 6 February 2011. Посетено на 21 December 2008.
  106. ↑ Buranasomphop, Duangkamol (14 June 2014). „Asean 2015: Free movement of labour“. AEC Tourism Thailand. Архивирано од изворникот на 18 May 2015. Посетено на 11 May 2015.
  107. ↑ „Concern over free flow of labour after AEC starts“. The Nation. 13 July 2014. Архивирано од изворникот на 18 May 2015. Посетено на 11 May 2015.
  108. ↑ „Why the AEC in 2015 Will Lead to Few Changes in Thailand“. Thai-Norwegian Chamber of Commerce. Архивирано од изворникот на 18 May 2015. Посетено на 12 May 2015.
  109. ↑ Anna Suci Perwitasari. „Indonesia belum akan masuk Asean Linkage“. Архивирано од изворникот на 10 December 2014. Посетено на 17 January 2014.
  110. ↑ „Asean Single Aviation Market“. Straits Times. Singapore. 2 February 2008. Архивирано од изворникот на 9 December 2008. Посетено на 26 September 2008.
  111. ↑ „Singaporean PM urges ASEAN to liberalise aviation“. chinaview.cn. Xinhua News Agency. 1 November 2007. Архивирано од изворникот на 11 December 2008. Посетено на 26 September 2008.
  112. ↑ Kaur, Karamjit (25 September 2008). „Tiger offers 50,000 free seats“. Straits Times. Singapore. Архивирано од изворникот на 27 September 2008. Посетено на 26 September 2008.
  113. ↑ „Three-quarters of a million more seats and counting- KL-Singapore benefits from liberalisation“. Centre for Asia Pacific Aviation. 28 September 2008. Архивирано од изворникот на 5 April 2006. Посетено на 26 September 2008.
  114. ↑ Baby Steps to a Common Currency
  115. ↑ Asian Currency Unit
  116. ↑ Prospects for a Single Asian Currency
  117. ↑ Cost and Benefits for A Common Currency in ASEAN
  118. ↑ „The ASEAN Economic Community's Progress“. InvestAsian. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 14 June 2015.
  119. ↑ „ASEAN to complete free trade agreements by 2013“. Forbes. 26 August 2007. Архивирано од изворникот на 12 October 2008. Посетено на 27 August 2007.
  120. ↑ „ASEAN Charter“. ASEAN. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 4 March 2016.
  121. ↑ „CEBU DECLARATION ON EAST ASIAN ENERGY SECURITY“. Ministry of Foreign Affairs of Japan. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 4 March 2016.
  122. ↑ „ASEAN, Australia and New Zealand Free Trade Agreement – NZ Ministry of Foreign Affairs and Trade“. Mfat.govt.nz. Архивирано од изворникот на 15 April 2009. Посетено на 21 May 2009.
  123. ↑ „Asean, Australia, New Zealand Sign Free-Trade Deal (Update1)“. Bloomberg. 27 February 2009. Архивирано од изворникот на 2 December 2010. Посетено на 21 May 2009.
  124. ↑ „Welcome to Singapore FTA Network“. Fta.gov.sg. Архивирано од изворникот на 9 December 2008. Посетено на 21 December 2008.
  125. ↑ „India - trade value with ASEAN countries 2016 | Statistic“. Statista. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 2018-08-29.
  126. ↑ „Siew calls for pragmatic approach to ASEAN ties“. The Taipei Times. Taiwan (ROC). Архивирано од изворникот на 11 December 2008. Посетено на 21 December 2008.
  127. ↑ „ASEAN+6 trade bloc in the making“. Investvine.com. 23 February 2013. Архивирано од изворникот на 28 March 2013. Посетено на 24 February 2013.
  128. ↑ „Regional Comprehensive Economic Partnership (RCEP)“. Архивирано од изворникот на 29 October 2014. Посетено на 29 October 2014.
  129. ↑ Regional integration: the ASEAN vision in 2020 by Rosabel B. Guerrero; Director, Department of Economic Statistics, Bangko Sentral ng Pilipinas, Manila, Philippines.
  130. ↑ Prentice, Chris; Ananthalakshmi, A. (7 February 2019). „Long, strange trip: How U.S. ethanol reaches China tariff-free“. reuters.com. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 7 February 2019.
  131. ↑ Anjaiah, Veeramalla (27 September 2011). „Perfect 10 Paradise: ASEAN tourist industry is booming with intra-ASEAN travelers“. The Jakarta Post. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 10 February 2015.
  132. ↑ Thoeun, In. „Tourism Cooperation Towards AEC“ (PDF). Kingdom of Cambodia, Ministry of Commerce. Workshop on ASEAN Economic Community Outreach. Архивирано од изворникот (PDF) на 2 November 2014. Посетено на 10 May 2015.
  133. ↑ „Tourism Statistics - ASEAN | ONE VISION ONE IDENTITY ONE COMMUNITY“. ASEAN | ONE VISION ONE IDENTITY ONE COMMUNITY. Архивирано од изворникот на 30 September 2020. Посетено на 23 November 2017.
  134. ↑ „The ASEAN Travel & Tourism Competitiveness Report 2012“ (PDF). World Economic Forum. Архивирано од изворникот (PDF) на 2017-08-29.
  135. ↑ („Архивиран примерок“. Архивирано од изворникот на 29 October 2014. Посетено на 2014-11-01.)
  136. ↑ ASEAN Tourism Marketing Strategy (ATMS) 2012-2015 (PDF). Jakarta: The ASEAN Secretariat Public Outreach and Civil Society Division. март 2012. ISBN 978-602-8411-97-4. Архивирано од изворникот (PDF) на 5 февруари 2015. Посетено на 10 мај 2015.
  137. ↑ „The Travel & Tourism Competitiveness Report 2013“ (PDF). World Economic Forum. 2013. Архивирано од изворникот (PDF) на 5 November 2019. Посетено на 1 November 2014.
  138. ↑ „ASEAN Centres & Facilities“. ASEAN. Association of Southeast Asian Nations. Архивирано од изворникот 6 September 2015. Посетено на 16 September 2015.

Литература

[уреди | уреди извор]

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]

Организации

Самит на АСЕАН

Организации

Мрежни места

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Здружение_на_нации_од_Југоисточна_Азија&oldid=5241570“