Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Прејди на содржината

Микеле Скарпони

Ова е добра статија. Стиснете тука за повеќе информации.
Од Википедија — слободната енциклопедија
Микеле Скарпони
Скарпони на Тур де Сан Луис 2014
Лични податоци
Цело имеМикеле Скарпони
Прекар„Орелот на Филотрано“ (L'Aquila di Filottrano)[1]
Роден25 септември 1979(1979-09-25)
Јези,  Италија
Починал22 април 2017(2017-04-22) (возр. 37)
Филотрано,  Италија
Висина1,74 м
Маса62 кг
Податоци за клубот
Дисциплинадрумски велосипедизам
Улогавозач
Вид на возачспецијалист за искачување
помошник
Професионални клубови
2002
2003–2004
2005–2006
2007
2008–2010
2011–2013
2014–2017 		Аква & Сапоне-Кантина Толо
Домина Ваканце
ONCE
Аква & Сапоне-Кафе Мокамбо
Диквиџовани-Андрони
Лампре-ИСД
Астана
Значајни победи
Големи трки
Џиро д’Италија
Генерален пласман (2011)
Бодовен пласман (2011)
3 поединечни етапи (2009, 2010)

Етапни трки

Тирено-Адријатико (2009)
Волта а Каталуња (2011)
Џиро дел Трентино (2011)

Микеле Скарпони (италијански: Michele Scarponi; 25 септември 1979 — 22 април 2017) — италијански професионален друмски велосипедист, кој професионално возел од 2002 до неговата смрт во 2017 година, последно за UCI World Tour екипата Астана Казахстан Тим.[2]

Бил прогласен за победник на Џиро д’Италија 2011 по дисквалификацијата на Алберто Контадор. Други поголеми резултати во неговата кариера биле победите на етапните трки Тирено-Адријатико 2009, Волта а Каталуња 2011 и Џиро дел Трентино 2011.

Ран живот и аматерска кариера

[уреди | уреди извор]

Скарпони е роден на 25 септември 1979 година во градот Јези, во средишната италијанска област Марке во семејството на Џакомо и Флавија. Го поминал детството во Филотрано, Марке, со неговиот брат Марко и сестра му Силвија. Неговиот прв велосипедст му бил даден на неговата прва причесна. Се приклучил на локалниот велосипедски клуб Пјерализи на осум години и започнал да освојува трки. Во 1997 година на 17 години станал национален друмски првак; својот победнички потег го имал на искачувањето Кастело ди Канева. Бил додаден во репрезентацијата на Светското друмско првенство 1997 во Сан Себастијан, Шпанија; имал учество на јуниорската друмска трка, завршувајќи на 104. место.[3]

Во април 2001 година возејќи за аматерската екипа Сите-Фреца, Скарпони завршил втор зад Јарослав Попович на еднодневната трка Џиро дел Белведере.[4] Во април-мај 2001 година ја освоил петтата етапа и завршил втор на Џиро деле Реџони, повторно зад Јарослав Попович.[5] Во октомври учествувал на хронометарот за возачи под 23 години на Светското првенство, завршувајќи на осмо место со 1 минута и 32,40 секунди зад победникот, Американецот Дени Пејт.[6]

Професионална кариера

[уреди | уреди извор]

2002–2004

[уреди | уреди извор]

Скарпони станал професионалец во 2002 година со екипата Аква е Сапони-Кантина Толо, но се распаднала на крајот на сезоната. Со екипата ја освоил својата прва професионална победа, освојувајќи етапа на Сетимана Чиклистика Ломбарда,[7] завршувајќи на второто место на трката и го имал својот прв настап на некоја голема трка, завршувајќи на осумнаесеттото место на Џиро д’Италија 2002.[8] Скарпони се преместил во екипата Домина Ваканце-Елитрон за сезоната 2003; освоил етапа на Џиро д’Абруцо, завршил трет на крај и завршил меѓу првите десет на Амстел Голд Рејс (седми) и Лиеж-Бастоњ-Лиеж (четврти) - обете трки дел од Светскиот куп 2003.[9][10] Повторно завршил меѓу првите дваесет на Џиро д’Италија (16. место),[11] и завршил тринаесетти на Вуелта а Еспања.[12]

Скарпони ја започнал сезоната 2004 со силен настап на пролетните италијански етапни трки; завршил трет на крај и освоил една етапа на Сетимана Интернационале ди Копи е Бартали,[13] пред да ја освоил Сетимана Чиклистика Ломбарда неколку недели подоцна заедно со три етапи, бодовниот и планинскиот пласман. Повторно возел на сите три арденски класици, завршувајќи четврти на Флеш Валон,[14] и седми на Лиеж-Бастоњ-Лиеж.[15] Пред Џиро д’Италија 2004, Скарпони настапил на Мировната трка; ја освоил четвртата етапа во Германија откако се приклучил на потег кон крајот на етапата и го освоил спринтот на крај.[16] Го одржал водството на трката до крајот во Прага.[17] По второто место на Трката околу Австрија во јуни, Скарпони настапил на Тур де Франс по првпат; завршил на 32. место.[18]

2005–2006

[уреди | уреди извор]
Скарпони возејќи за ONCE на Џиро д’Италија 2005

Скарпони се преселил во екипата ONCE за сезоната 2005,[19] и имал потивка сезона отколку претходните години; не освоил ниту една трка, и покрај своите амбиции за Џиро д’Италија.[20] Завршил седми на Вуелта а Бургос и го забележал својот најдобар пласман на некоја голема трка дотогаш со 11. место на Вуелта а Еспања, возејќи главно како помошник за Роберто Ерас,[21] кој подоцна бил дисквалификуван по позитивен допинг-тест за еритропоетин (ЕПО).[22] Во 2006 година, Скарпони бил вмешан во допинг-случајот „Операсион Пуерто“.[23][24] Ова имало одредени последици на резултатите на Скарпони: неговиот најдобар резултат бил петтото место на тринаесеттата етапа на Џиро д’Италија,[25] на која не завршил по првпат; не успеал да ја отпочне седумнаесеттата етапа откако неговиот спортски директор Маноло Саиц бил уапсен во врска со случајот.[26] Екипата ONCE се распаднала на крајот на сезоната, но Скарпони успеал да обезбеди договор со Аква & Сапоне-Кафе Мокамбо во февруари 2007 година.[27]

2007

[уреди | уреди извор]

По неговото доцно потпишување, Скарпони не ја започнал сезоната 2007 до трката Класика де Алмерија во март, завршувајќи надвор од временската граница. Завршил петти на Вуелта а Мурсија и деветти на Тирено-Адријатико, пред да учествува на Сетимана Интернационали ди Копи е Бартали.[28] Ја освоил втората етапа на трката откако нападнал од главната група на 1,6 километри пред крајот.[28] Влегол во завршниот ден со две секунди зад предводникот на трката Лука Пјерфеличи, но Пјерфеличи отпаднал; со што Скарпони завршил втор зад Рикардо Рико, но го освоил генералниот пласман на трката за осум секунди пред Рико.[29] По четвртото место на Џиро д’Оро, Скарпони завршил втор зад поранешниот колега Дамијано Кунего на Џиро дел Трентино,[30] меѓутоа, тоа било негова завршна трка на сезоната.

Потоа, Скарпони бил повторно вмешан во случајот „Операција Пуерто“. На 1 мај, Скарпони се сретнал со италијанскиот олимписки комитет во Рим, во врска со неговата наводна вмешаност во случајот.[31] Една недела подоцна и ден откако неговиот сонародник Иван Басо ја признал вклученоста во случајот - како возач под кодното име „Бирило“[32] – Скарпони го направил истото, потврдувајќи дека тој бил „Запатеро“ и „Ил Президенте“ на друг состанок со комитетот.[33] На 15 мај,[34] комитетот побарал обајцата да бидат суспендирани; ова барање било одобрено следниот ден.[35] Во јули, Скарпони добил 18-месечна забрана, со почеток од 15 мај - денот кога комитетот побарал суспензија за Скарпони - и намалена од нормалната двегодишна забрана поради соработката во дисциплинската постапка.[36] Во март 2008 година по жалбата до Арбитражниот суд за спорт, забраната била продолжена на 21 месец, но истовремено, земајќи го периодот на неактивност на Скарпони; со тоа, тој можел повторно да настапи од 1 август.[37]

2008–2010

[уреди | уреди извор]

Со завршувањето на неговата забрана, Диквиџовани-Андрони објавиле на 13 јуни, дека потпишале со Скарпони за наредните две сезони.[38][39] Се вратил на трката Џиро дел’Апенино на 3 август, а својот најдобар резултат за сезоната 2008 го имал на Џиро дел’Емилија, завршувајќи на седмото место.

2009

[уреди | уреди извор]

Во 2009 година, Скарпони ја започнал сезоната со петто место во генералниот пласман на Вуелта а Андалусија, поддржувајќи го Давиде Ребелин во неуспешниот обид да ја освои трката. Откако настапил на италијанските трки, Трофео Лаигвелја и Џиро ди Сардења во февруари, Скарпони учествувал на Тирено-Адријатико. По четвртото место на хронометарот на петтата етапа,[40] Скарпони ја освоил шестата етапа; нападнал на искачувањето до скијачкиот центар Сасотето,[41] и доаѓајќи до мала група, успеал да ги претекне Стефано Гарцели и Иван Басо на последното искачување во Камерино, достигнувајќи наклони од 12% на некои места.[42] Избегнал проблеми на завршната етапа и ја освоил својата прва победа во Светскиот пласман, 25 секунди пред Гарцели.[43]

Откако учествували на арденските класици, Скарпони целел на Џиро д’Италија, каде бил еден од главните помошници за екипниот предводник Џилберто Симони. По охрабрување од тимскиот менаџер Џани Савио, Скарпони се впуштил во бегство на шестата етапа, која завршувала на италијанско-австриската граница.[44] Скарпони го откачил својот содружник од бегството, Васил Кириенка, на околу 10 километри од целта, и дошол сам до целта за негова прва етапна победа на некоја голема трка.[39] Исто така, бил во бегство на осумнаесеттата етапа; бил еден од осуммината возачи кои се одвоиле од поголема група на 25 возачи на 15 километри до целта и се бореле во спринт за етапната победа, каде Скарпони преовладал, со што дошол до втората етапна победа на Џиро д’Италија.[45] На крајот, завршил на 31. место во генералниот пласман.[46] По Џиро д’Италија, Скарпони потпишал продолжување од една година на договорот со екипата, до крајот на 2010 година.[47] Учествувал на низа еднодневни трки во текот на втората половина на сезоната, завршувајќи меѓу првите десет на Пруеба Вилјафранка де Ордизија (деветти), Копа Уго Агостони (шести) и ГП Индустрија е Комерчо ди Прато, каде завршил седми.[48] Скарпони бил избран за Светското друмско првенство во Мендрисио, Швајцарија,[49] каде не успеал да ја заврши друмската трка.[50]

2010

[уреди | уреди извор]
Скарпони завршил четврти на Џиро д’Италија 2010, со што по првпат бил меѓу првите десет на некоја голема трка.[51]

Скарпони ја започнал сезоната 2010 со пласмани меѓу првите десет: седми на Џиро ди Сардења[52] и деветти на Класика Сарда во февруари,[53] пред да се обиде да ја одбрани титулата на Тирено-Адријатико. Го презел водството на трката со победа на четвртата етапа,[54] напаѓајќи со Винченцо Нибали, пред да го отфрли до целта. Подоцна, изгубил време од Стефано Гарцели на следните две етапи и влегол на завршниот ден со само две секунди предност.[55] Екипата на Гарцели, Аква & Сапоне, успеале да го спроведат својот предводник за да освои секунда на секој од двата средни спринта, а етапата била подобна за спринтери, со што Гарцели го презел водството и ја освоил трката.[56][57] Потоа настапил на Сетимана Чиклистика Ломбарда, каде го освоил воведниот пролог,[58] хронометар од 6,6 километри. Завршил втор на другите две етапи, со што ја освоил трката со 22 секунди предност пред најблискиот соперник, Рикардо Рико.[59][60] Како негова последна подготвителна трка пред Џиро д’Италија, Скарпони завршил четврти на Џиро дел Трентино, пропуштајќи подиум за само две секунди зад Доменико Поцовиво, кој направил доволна разлика за да го претекне со победа на завршната етапа.[61]

Скарпони ја предводел екипата на голема трка по првпат, предводејќи ја екипата Андрони Џокатоли.[62] Откако скоро и да бил невидлив во првата половина од трката, Скарпони напорно работел до место во генералниот пласман кога трката пристигнала во високите планини. Завршувал трет два дена по ред, на етапата 14 до Монте Грапа[63] и на етапата 15 до Монте Ѕонколан; на втората етапа бил во водечката група додека не отпаднал од Кедел Еванс и Иван Басо.[64] Останал осми во генералниот пласман кога ја преземал престижната победа на етапата 19, каде се одвоил од групата со колегите од Ликвигас-Доимо, Нибали и Басо. Басо се обидувал да го преземе водството на трката, со тоа што Нибали и тој го сработиле поголемиот дел од опасниот спуст и подоцнежното качување, оставајќи го Скарпони доволно свеж за да го претекне двоецот.[65] Поради тоа, Скарпони се поместил на четвртото место во генералниот пласман;[66] доцнел само една секунда до место на подиум следниот ден, но на крајот завршил тринаесет секунди на четвртото место,[51] по завршниот поединечен хронометар во Верона.[67] Исто така, завршил на четвртото место во бодовниот пласман и петти во планинскиот пласман. Со исклучок на Трката Бриксија и Вуелта а Бургос, Скарпони настапувал на еднодневни трки до крајот на сезоната; освоил три места на подиум есента, трето место на Џиро дел’Емилија[68] и втори места на Гран Премио Индустрија е Комерчо ди Прато,[69] и исто така на трка од Светскиот пласман − на неговата завршна трка за Андрони Џокатоли[70] − на Џиро ди Ломбардија.[71]

2011–2013: Лампре-ИСД

[уреди | уреди извор]

2011

[уреди | уреди извор]

Скарпони се преселил во Лампре-ИСД за сезоната 2011,[72] потпишувајќи двегодишен договор со екипата.[73] Скарпони го имал својот прв настап со екипата на Џиро ди Сардења, каде ја освоил завршната етапа по доцен напад; завршил на крајот на трката на четвртото место, пропуштајќи да се качи на подиум за единаесет секунди.[74] Негова следна трка била Тирено-Адријатико; бил сметан за кандидат за победа, но не и за фаворит, поради релативно слабите резултати на хронометрите.[75] Откако изгубил време на воведниот екипен хронометар, Скарпони ја освоил четвртата етапа на трката до Кјети; заедно со пет други возачи се одвоил од групата на завршното искачување и со колегата Дамијано Кунего исто така во можност да го контролира темпото на главната група, Скарпони успеал да се одвои дополнително и покрај тоа што имал проблеми при крајот, се одржал за победа со неколку должини на тркалото пред Кунего.[76] Завршил трет на претпоследната етапа и на крајот завршил како трет зад Кедел Еванс и Роберт Гесинк, а го освоил бодовниот пласман поради големиот број бодови освоени на етапите на средните спринтови и на етапните завршници.[77]

Скарпони имал одличен резултат на Милано-Санремо, првиот монумент во сезоната. Откако водечката група се одвоиле и Скарпони го пропуштил нивното одвојување, поради што нападнал на Чипреса и успеал да ја премости разликата до водечката група.[78] Останал напред со групата до целта,[79] каде завршил на шестото место – тоа било негов најдобар резултат на трката. Потоа, Скарпони настапил на Волта а Каталуња неколку дена подоцна, завршувајќи втор во генералниот пласман зад Алберто Контадор. Пред Џиро дел Трентино, Скарпони вежбал на големи височини на Етна, каде неговата соба била пребарувана од италијанската полиција.[80] Скарпони победил на Џиро дел Трентино; се одвоил со Тома Веклер на завршното искачување на втората етапа и двоецот останал напред до крајот, при што Веклер го освоил спринтот, но Скарпони го преземал водството.[81] Го одржал водството на трката, освојувајќи ја за првпат.[82] По завршувањето на трката, вежбал повеќе етапи од Џиро д’Италија, кои требало да се одржат на Доломитите.[83]

Скарпони на Џиро д’Италија 2011, трка за која ретроактивно му била победата, по дисквалификацијата на резултатите на Алберто Контадор во февруари 2012 година.

На Џиро, по „задоволувачкиот“ екипен хронометар со екипата Лампре-ИСД на првиот ден,[84] Скарпони скоро да ја освоел седмата етапа, завршувајќи втор зад Барт де Клерк за должина на гумата, откако се обидел да го претекне во последниот километар.[85] Временскиот бонус на етапата го ставило на само четиринаесет секунди зад предводникот на трката на петтото место.[86] Скарпони загубил време на деветтата етапа, најтешката етапа дотогаш со завршница на Етна; се обидел да го следи нападот на Алберто Контадор, но брзо го изгубил темпото и на крајот изгубил 67 секунди од Контадор. Коментаторите чувствувале дека Скарпони бил „загубен физички и тактички“ и платил за своите напори на искачувањето,[87][88] но останал на петтото место во генералниот пласман. Лампре-ИСД ја повеле главната група на завршницата од единаесеттата етапа во очекување Скарпони да ја освои етапата; меѓутоа, Џон Гадре извел изненадувачки напад во последниот километар и на крајот ја освоил етапата. Скарпони завршил осми, но ја пофалил неговата екипа, споменувајќи го особено Алесандро Петаки за нивната работа на чело на групата целиот ден.[89] На половина од Џиро бил на петтото место, 88 секунди зад предводникот на трката Контадор.[90] Пред вториот ден за одмор на трката, имало тешки завршници на планините на Доломитите.[91]

Скарпони рано нападнал на првото искачување,[92] не не можел да направи разлика; Контадор завршил втор зад Хосе Рухано на етапата и го зацементирал своето водство за скоро две минути – Скарпони стигнал до третото место, доцнејќи над три минути.[93] На Ѕонколан, Скарпони првично ги следел Игор Антон и Контадор на искачувањето, но не можел да го следи нивното темпо и поради тоа бил претекнат од Нибали, кој се приближил од групата зад нив. Скарпони изгубил уште педесет секунди зад Контадор и паднал на четвртото место во генералниот пласман, додека Антон се поместил пред него.[94] Скарпони бил многу поблизу до Контадор на искачувањето Гардеча, губејќи само четиринаесет секунди; меѓутоа, завршил доста пред Антон и Нибали и затоа се искачил на второто место во генералниот пласман.[95][96] Кога Контадор бил доволно далеку, фокусот на трката се префрлил да се зачува второто место од Нибали. Планинскиот хронометар на етапата 16 му донеле само 4 секунди на Нибали, каде што Скарпони се обидел да ги ограничи своите загуби пред завршната етапа.[97] Нибали надоместил 13 секунди на етапата 19,[98] но следниот ден изгубил 22 секунди од групата на Скарпони-Контадор на завршницата во Сестриере.[99] Иако бил полош хронометрист од Нибали, Скарпони изгубил само десет секунди на растојанието од 26 километри, со што го запечатил второто место со 46 секунди; изгледал „задоволен“ со пласманот на Џиро, и покрај тоа што завршил над шест минути зад Контадор.[100]

Скарпони настапил и на Вуелта а Еспања подоцна во сезоната, повторно како предводник на екипата Лампре-ИСД.[101] Завршил втор зад Хоаким Родригес на осмата етапа,[102] но немал поголеми успеси во генералниот пласман; ја напуштил трката на етапат 14, доцнејќи зад предводникот Бредли Вигинс за над 24 минути.[103] Во февруари 2012 година, на Контадор му биле одземени победите на Волта а Каталуња и Џиро д’Италија,[104] по одлуката на Арбитражниот суд за спорт (CAS) по неговиот позитивен тест за кленбутерол на Тур де Франс 2010.[105] Бидејќи Скарпони завршил втор на обете трки во 2011 година, ретроактивно бил прогласен за победник.[106][107]

2012

[уреди | уреди извор]

Прва етапна трка за Скарпони во сезоната била Тирено-Адријатико во март, каде имал послаби резултати во однос на претходните години, завршувајќи седми на крај.[108] Потоа, Скарпони учествувал на Трката околу Баскија, каде бил дел од водечката група на завршното искачување на третата етапа, пред да опадне и да заврши седми на етапата.[109] На крајот ја завршил трката на осмото место во генералниот пласман.[110] Подоцна во април, Скарпони завршил шести на Џиро дел’Апенино[111] и додал уште едно осмо место на Лиеж-Бастоњ-Лиеж.[112] Откако му било доделена победа во 2011 година, Скарпони бил во можност да ја брани неговата титула на Џиро д’Италија во мај,[113] предводејќи ја Лампре-ИСД со поддршка од Дамијано Кунего како главен помошник.[114]

Скарпони пред почетокот на петтата етапа на Џиро д’Италија 2012

Откако изгубил време на обата хронометри одржани на првите четири етапи,[115] Скарпони напредувал на првата завршница на нагорнина - етапата 7 - на Рока ди Камбио. Лампре-ИСД ја водела групата на чело пред искачувањето, додека Пшемислав Њемјец го заштитувал Скарпони, пред Скарпони да направи напад на искачувањето, а возачот на Астана, Паоло Тиралонго го следел; Скарпони го задржал водството до крајната кривина, кога Тиралонго го претекнал и ја освоил етапата.[116] Скарпони влегол меѓу првите десет во генералниот пласман по етапата 14, а по три етапи и меѓу првите пет, со шестото место на етапата 17. Скарпони бил еден од шестемина во водечката група која останала на преминот Џау; отпаднал кон врвот на искачувањето заедно со Ригоберто Уран, но обајцата успеале да се вратат до групата на спустот.[117][118] На етапата 19, Скарпони се обидел да ја растури групата на фаворити на завршното искачување, но не успевал.[119] На крајот ја завршил етапата на четвртото место, но се искачил на третото место во генералниот пласман.[120]

Претпоследната етапа на трката била кралска етапа; пет категоризирани искачувања, од кои последниве две, преминот Мортироло од прва категорија и преминот Стелвио од екстра категорија, каде и завршувала етапата.[121][122] На Стелвио, Рајдер Хесједал го подигнал темпото до ниво кога само Хоаким Родригес и Скарпони можеле да го следат.[123] Во рамки на последните 5 километри, Скарпони тргнал напред и бил следен само од Родригес, без движење од Хесједал. Родригес успеал да го достигне и помине Скарпони за четврти на етапата, додека Томас де Гент надополнил скоро четири минути пред него по победата на етапата и Скарпони имал водство од само половина минута,[124] пред завршниот хронометар. Де Гент се очекувало да земе место на подиумот бидејќи бил подобар во хронометар од Скарпони.[125] Де Гент завршил со време 34' 07" – доволно добро за петто место – и бил подобар од Скарпони, кој забележал време од 35 минути.[126] Затоа, Скарпони завршил четврти, додека Хесједал ја зел победата на трката.[127]

По Џиро д’Италија, Скарпони потпишал едногодишно продолжување на неговиот договор – потпишувајќи до крајот на сезоната 2013[128] – пред да одлучи да се насочи на Тур де Франс,[129] трка на која не настапил од 2004 година.[130] Скарпони изгубил околу две минути на шестата етапа, откако задоцнил поради пад кој бил наречен „масакр Мец“,[131] каде бројни возачи паднале.[132] Доцнејќи над десет минути по деветтата етапа, Скарпони се вклучил во бегството на следната етапа.[133] Откако групата се поделила, Скарпони бил еден од петте возачи кои се одвоиле до крајот на етапата, но завршил втор зад Тома Веклер на завршницата.[134] Скарпони немал посебно учество во вториот дел на трката и на крајот завршил на 24. место,[51] скоро еден час зад победникот Бредли Вигинс.[135]

Скарпони бил привремено суспендиран од неговата екипа во ноември 2012 година откако признал дека вршел тестови со Микеле Ферари, доктор чие име било поврзувано со бројни случаи на допинг во велосипедизмот.[136] Неговата плата во тоа време била обелоденета и изнесувала 700.000 евра годишно.[137] Италијанскиот олимписки комитет (CONI) побарал тримесечна забрана за Скарпони,[138] заедно со Џовани Висконти, бидејќи работеле со Ферари; ова завршило на 12 декември 2012 година, заедно со казна од 10.000 евра, почнувајќи од 1 октомври 2012 година. Ова значело дека Скарпони можел да настапува следната година.[139]

2013

[уреди | уреди извор]
Завршниот подиум на Волта а Каталуња 2013: Скарпони бил трет, зад Даниел Мартин и Хоаким Родригес, соодветно.

И покрај тоа што можел да настапи на трките, Скарпони не ја започнал сезоната до крајот на февруари, завршувајќи деветти на ГП Чита ди Камаиоре. Завршил двапати меѓу првите десет на Париз-Ница, пред да настапи на Волта а Каталуња. Скарпони бил петти пред завршната етапа во Барселона, но ја премостил разликата од 20 секунди за место на подиум. Ја завршил етапата на четвртото место, а разликата од 21 секунда во однос на главната група му овозможила да се искачи до третото место во генералниот пласман, претекнувајќи ги Наиро Кинтана и Бредли Вигинс.[140] Откако настапил на Џиро дел Трентино, Скарпони го продолжил подготвувањето за Џиро д’Италија со четвртата завршница меѓу првите десет на Лиеж-Бастоњ-Лиеж, завршувајќи на петтото место откако изгубил во спринт со Алехандро Валверде и Карлос Бетанкур.[141]

Потоа се насочил кон Џиро д’Италија, каде повторно ја предводел Лампре-Мерида.[142] Само еднаш се нашол меѓу првите десет на некоја етапа во првата половина на трката, најдобар резултат му бил шестото место на осмата етапа; на крајот завршил четврти во генералниот пласман, исто место како во 2010 и во 2012 година.[51][143] Откако настапил на Тур де Свис, Скарпони учествувал на националните првенства, одржани на патеката на Трофео Мелинда. Скарпони бил дел од триото напред, кое останале на чело на трката до крајот, заедно со Иван Сантаромита и Давиде Ребелин; Скарпони успеал да биде подобар од Ребелин во спринтот, но бил претекнат од Сантаромита, кој го освоил првенството.[144] Потоа, Скарпони продолжил да се подготвува за Вуелта а Еспања, настапувајќи на Трката околу Полска во меѓувреме.

Скарпони завршил на 15. место на крајот на Вуелта а Еспања, имајќи најдобар етапен пласман на петнаесеттата етапа, кога завршил втор; бил дел од 28-члено бегство, но бил последен возач кој се одвоил од групата, откако Александар Жење завршил три минути напред како етапен победник.[145] Потоа, Скарпони ја освоил одложената Гран Премио дела Коста Етруски, негов прв успех од победата на Џиро д’Италија 2011; нападнал од водечката група на еден километар до целта и на крајот неговата екипа имала 1-2-3 успех на подиумот, откако Диего Улиси и Филипо Поцато го заокружиле подиумот.[146] Скарпони бил избран за Светското друмско првенство во Фиренца, Италија, каде завршил на 16. место – и втор најдобар Италијанец зад Винченцо Нибали – на друмската трка.[147] Ја завршил сезоната со осмото место на Џиро дел’Емилија,[148] но одбрал да не го продолжи договор со Лампре-Мерида.

Допинг

[уреди | уреди извор]

Скарпони бил привремено суспендиран од неговата екипа во ноември 2012, откако признал дека изведувал тестови со Микеле Ферари, доктор чие име е поврзувано со бројни случаи на допинг во велосипедизмот.[149] Неговата плата била замрзната за тоа време, што изнесува 700.000 евра годишно.[150]

2014–2017: Астана

[уреди | уреди извор]
Скарпони (десно) на Тур де Франс 2014, возејќи како поддршка на колегата од Астана, Винченцо Нибали, кој го освоил генералниот пласман

За сезоната 2014, Скарпони се преместил во екипата Астана,[151] потпишувајќи првично едногодишен договор.[152] Негова прва трка со екипата била Тур де Сан Луис во јануари, пред да забележи завршници меѓу првите десет на три етапни трки во пролетта: бил деветти на Вуелта а Андалусија и Тирено-Адријатико и завршил место погоре на Џиро дел Трентино.[153] Бил одбран како предводник на екипата за Џиро д’Италија,[151] и бил именуван како еден од фаворитите пред трката за генералниот пласман;[154][155] Скарпони бил „оптимист“ за неговите шанси на трката.[156] Паднал на шестата етапа,[157] губејќи скоро две минути и изгубил уште 10 минути две етапи подоцна,[158] откако предводник на екипата станал Фабио Ару; на крајот се откажал од трката на етапата 16.[159] На Тур де Франс бил клучен помошник за победникот, Винченцо Нибали.[160]

Скарпони останал со Астана во сезоната 2015. Ја предводел екипата на Трката околу Баскија, каде завршил шести на крајот,[161] завршувајќи и шести на две етапи. Тој и Нибали земале учество на Тур де Романди, каде Скарпони го пропуштил пласманот меѓу првите десет - во однос на Нибали - за осум секунди.[162] На Тур де Франс повторно возел како поддршка на Нибали,[163] кој завршил четврти на крајот.[164] На Вуелта а Бургос бил дел од екипата која го освоила екипниот хронометар на втората етапа[165] и со уште две други четврти места на етапите, Скарпони завршил на второто место во генералниот пласман, две секунди зад колегата Реин Тарамае.[166]

Во септември 2015 година,[167] било објавено дека Скарпоно повторно го продолжил договорот за уште една година со Астана. Повторно ја започнал сезоната на Тур де Сан Луис, пред да се префрли на пролетните италијански етапни трки. Не успеал да заврши на Тирено-Адријатико, не успевајќи да ја започне последната хронометарска етапа откако ја скршил клучната коска претходниот ден.[168] Пропуштил еден месец од трките додека се опоравил и се вратил на Џиро дел Трентино. Астана го освоил воведниот хронометар, а Скарпони главно бил помошник, додека Танел Кангерт освоил две етапи на трката. Скарпони на крајот ја завршил трката на 14. место.[169] На Џиро д’Италија бил клучен помошник за крајниот победник Винченцо Нибали,[170] помагајќи му да дојде од скоро пет минути доцнење во генералниот пласман до победа со 52 секунди пред Естебан Чавес.[171] Настапил на Тур де Свис, пред летната пауза, каде објавил уште еден 12-месечен договор со екипата за 2017 година.[172] Како подготовка за Вуелта а Еспања, Скарпони настапил на Вуелта а Бургос, каде како што било во 2015 година, Астана го освоиле екипниот хронометар.[173] Скарпони ја повел екипата на Вуелта, завршувајќи на три етапи меѓу првите 10, но го пропуштил пласманот меѓу првите 10 на крајот на трката, завршувајќи на 11. место.[174]

Скарпони ја започнал сезоната 2017 со настап на трките Волта а ла Комунитат Валенсијана и Волта ао Алгарве во февруари, завршувајќи меѓу првите 20 на обете трки.[175][176] Потоа настапил на Тирено-Адријатико, завршувајќи петнаесетти на крајот,[177] пред да настапи на Трката на Алпите, наследник на Џиро дел Трентино. На воведната етапа, Скарпони создал дел од група која се одвоила на последното искачување.[178] Скарпони имал најдобар спринт и ја освоил својата прва поединечна победа од успехот на Гран Премио дела Коста Етруски 2013.[179][180] Ја завршил трката на четвртото место.[181]

Смрт

[уреди | уреди извор]

Скарпони починал на 22 април 2017 година откако бил удрен од комбе додека возел велосипед близу неговиот дом во Филотрано.[181][182] Настапил на Трката на Алпите еден ден претходно.[183] Возел долж регионалниот пат SP 362, 1 километар од центарот на градот. По Трката на Алпите, Скарпони тренирал за Џиро д’Италија 2017, каде требало да ја предводи екипата Астана, откако Фабио Ару се повлекол поради повреда.[184] Несреќата се случила во 08:00 месно време; бил удрен на раскрсница (Вија Скјавони) од комбе марка Ивеко Дејли возено од 57-годишен месен занаетчија Џузепе Џакони, кој – според изјавите дадени на карабиниерите (италијанска полиција) – не го видел Скарпони.[185][186] Возачот се знаел со таткото на Скарпони, Џакомо, кој изјавил: „Се знаеме добро. Јас изгубив син, но мислам и на него исто така“.[186] Кривичната истрага завршила во средината на февруари 2018 година, откако Џакони починал од рак.[187]

Во деновите по смртта на Скарпони, почести за него биле оддавани на професионалните трки, првпат на Трката околу Хрватска следниот ден со минута молк и потоа на Лиеж-Бастоњ-Лиеж ден потоа со аплауз. На обете трки возачите носеле црни ленти на рацете.[188][189] Алехандро Валверде победил на Лиеж-Бастоњ-Лиеж и ја доделил неговата награда на семејството на Скарпони.[190] Поранешниот колега и близок пријател Винченцо Нибали ја посветил својата победа на Трката околу Хрватска на Скарпони.[191] Минута молк било исто така одржано пред натпреварот од Серија А помеѓу Јувентус и Џенова во Торино.[192] Погребот се случил на 25 април на фудбалскиот стадион во Филотрано и присуствувале близу 5.000 луѓе. Богослужбата била предводена од кардиналот Едоардо Меникели.[193]

На 30 април 2017 година било објавено дека Астана ќе настапи на Џиро д’Италија само со осум возачи, во чест на Скарпони.[194] Џиро д’Италија ја посветило етапата 16 до искачувањето Мортироло – кое одиграло улога во неговата последна етапна победа на трката во 2010 година – на Скарпони, давајќи двојно повеќе бодови на првиот возач кој ја поминал целта во планинскиот пласман.[195] Во септември, Петер Саган ја посветил победата на Светското друмско првенство на Скарпони. Во јануари 2018 година било објавено дека Тирено-Адријатико ќе има етапна завршница во неговиот роден град, Филотрано.[196]

Личен живот

[уреди | уреди извор]

Скарпони бил оженет со Ана Томази, со која имал близнаци, Џакомо и Томазо.[181][197]

Достигнувања

[уреди | уреди извор]
1997
1. Национално јуниорско друмско првенство
3. Гран при Риблиланд
2001
1. Меморијал Даноло Фурлан
2. Краен пласман Џиро деле Реџони
1. Етапа 5
2. Џиро дел Белведере
4. Трофео ПИВА
8. Светско хронометарско првенство под 23 години
2002
1. Етапа 4 Џиро дел Трентино
2. Краен пласман Сетимана Сиклиста Ломбард
1. Етапа 3b
8. Сетимана Сиклистика Интернационале
2003
1. ГП Фред Менгони
3. Краен пласман Џиро д’Абруцо
1. Бодовен пласман
1. Етапа 3
4. Лиеж-Бастон-Лиеж
6. Краен пласман Сетимана Сиклистика Копи-Бартали
7. Амстел Голд Рејс
9. Првенство Цирих
2004
1. Краен пласман Мировна трка
1. Етапа 4
1. Етапа 6
1. Етапа 7
1. Краен пласман Сетимана Сиклистика Ломбарда
1. Бодовен пласман
1. Планински пласман
1. Етапа 1
1. Етапа 2
1. Етапа 4
2. Краен пласман Трка околу Австрија
1. Етапа 2
3. Краен пласман Сетимана Сиклистика Интернационале
4. Флеш Валон
7. Лиеж-Бастон-Лиеж
2005
7. Вуелта а Бургос
1. Етапа 3 (ITT)
2006
6. Вуелта а Кастиља и Леон
2007
1. Краен пласман Сетимана Сиклистика Интернационале
Етапа 2
Етапа 5
2. Краен пласман Џиро дел Трентино
Етапа 2
4. Џиро д’Оро
5. Вуелта а Мурсија
9. Тирено-Адријатико
2008
7. Џиро дел’Емилија
2009
1. Краен пласман Тирено-Адријатико
1. Етапа 6
Џиро д’Италија
1. Етапа 6
1. Етапа 18
5. Краен пласман Вуелта а Андалусија
6. Копа Уго Агостони
7. Гран Премио Индустрија е Комерчо ди Прато
9. Пруеба Виљафранка де Ордисија
2010
1. Краен пласман Сетимана Сиклистика Ломбарда
1. Пролог
2. Краен пласман Тирено-Адријатико
1. Етапа 4
2. Џиро ди Ломбардија
2. Гран Премио Индустрија е Комерчо ди Прато
3. Џиро дел’Емилија
4. Краен пласман Џиро д’Италија
1. Етапа 19
4. Краен пласман Трка на Алпите
7. Краен пласман Џиро ди Сардења
9. Класика Сарда
10. Копа Уго Агостони
10. Џиро ди Тоскана
2011
1. Краен пласман Џиро д’Италија
1. Бодовен пласман
1. Краен пласман Волта а Каталуња
1. Етапа 3
1. Краен пласман Џиро дел Трентино
3. Краен пласман Тирено-Адријатико
1. Етапа 4
4. Светска турнеја на UCI
4. Краен пласман Џиро де Сардења
1. Етапа 5
6. Милано-Санремо
2012
4. Краен пласман Џиро д’Италија
6. Џиро дел’Апенино
7. Тирено-Адријатико
8. Краен пласман Трка околу Баскија
8. Лиеж-Бастон-Лиеж
2013
1. Гран Премио дела Коста Етруски
2. Национално друмско првенство
3. Краен пласман Волта а Каталуња
4. Краен пласман Џиро д’Италија
5. Лиеж-Бастон-Лиеж
8. Џиро дел’Емилија
10. Гран Премио Чита ди Камаиоре
2014
8. Краен пласман Џиро дел Трентино
9. Краен пласман Вуелта а Андалусија
9. Краен пласман Тирено-Адријатико
2015
2. Краен пласман Вуелта а Бургос
1. Етапа 2 (ТТТ)
6. Краен пласман Трка околу Баскија
2016
1. Етапа 1 (ТТТ) Џиро дел Трентино
1. Етапа 2 (ТТТ) Вуелта а Бургос
2017
4. Краен пласман Трка на Алпите
1. Етапа 1

Распоред на резултатите на етапните трки

[уреди | уреди извор]
Распоред на резултатите на големите трки
Голема трка 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017
Џиро 18 16 — 47 СО — — 31 4 1 4 4 СО — 16 —
Тур — — 32 — — — — — — — 24 — 49 41 — —
Вуелта — 13 — 11 — — — — — СО — 15 — — 11 —
Распоред на резултатите на етапните трки
Етапна трка 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017
Париз-Ница — — — — — — — — — — — 30 — — — —
Тирено-Адријатико — — — 60 57 9 — 1 2 3 7 — 8 23 СО —
Волта а Каталуња — — — — — — — — — 1 — 3 — — — —
Трка околу Баскија — — — — — — — — — — 8 — — 6 — —
Тур де Романди — — — — 66 — — — — — — — — 11 — —
Критериум ди Дофине — — — — — — — — — — — — — 27 — —
Тур де Свис — — — 40 — — — — — — — 21 — — 27 —

СО = се откажал; — = не учествувал

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ „Tragic road crash: Cyclist Scarponi dies during a training ride“. La Stampa (италијански). Editrice La Stampa. 22 април 2017. Посетено на 22 април 2017.
  2. ↑ Браун, Грегор (1 ноември 2013). „Скарпони му се приклучува на Нибали во Астана, ќе ја предводи екипата на Џиро 2014“. VeloNews. Competitor Group, Inc. Архивирано од изворникот на 2016-03-03. Посетено на 22 декември 2013.
  3. ↑ „World Road Cycling Championships, San Sebastian – Junior Women's and Men's Road Race“. Cyclingnews.com. 10 октомври 1997. Посетено на 23 април 2017.
  4. ↑ Вигано, Данило (16 април 2001). „Popovych soloes in“. Cyclingnews.com. Посетено на 23 април 2017.
  5. ↑ „26th Giro delle Regioni - 2 јули 1“. Cyclingnews.com. април–мај 2001. Посетено на 23 април 2017.CS1-одржување: датумски формат (link)
  6. ↑ Џонс, Џеф (9 октомври 2001). „Pate wins Espoirs world title“. Cyclingnews.com. Посетено на 23 април 2017.
  7. ↑ „Scarponi takes lead in Lombard Week“. Record (португалски). Cofina. 20 April 2002. Посетено на 22 April 2017.
  8. ↑ Џонс, Џеф (2 јуни 2002). „Cipollini leads them home in Milan“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  9. ↑ Џонс, Џеф (20 април 2003). „Gutsy Vinokourov beats the odds“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  10. ↑ Џонс, Џеф (27 април 2003). „Hamilton first American to win La Doyenne“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  11. ↑ Хенри, Крис (1 јуни 2003). „Gontchar takes finale; Simoni home in pink“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  12. ↑ Алварез Масијас, Ернан (28 септември 2003). „Heras comfortable in gold on final day“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  13. ↑ Pastonesi, Marco (2004). Il diario del gregario ovvero Scarponi, Bruseghin e Noè al Giro d'Italia [The gregario's diary or Scarponi, Bruseghin and Noè at the Giro d'Italia] (италијански). Ediciclo Editore. ISBN 9788888829142.
  14. ↑ Џонс, Џеф (21 април 2004). „Huy high for Rebellin“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  15. ↑ Џонс, Џеф (25 април 2004). „The cards fall to Rebellin again“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  16. ↑ Худ, Ендру (11 мај 2004). „Tuesday's EuroFile: Mayo wins at Subida al Naranca; Scarponi leads at Peace Race; $10 million for Postal; New world rankings“. VeloNews. Competitor Group, Inc. Посетено на 22 април 2017.
  17. ↑ Худ, Ендру (16 мај 2004). „Sunday's EuroFile: Mayo wins at Asturias; Scarponi scores in Prague“. VeloNews. Competitor Group, Inc. Посетено на 22 април 2017.
  18. ↑ Малони, Тим (25 јули 2004). „Armstrong atop Tour pantheon with sixth straight win“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  19. ↑ Farrand, Stephen (22 април 2017). „Michele Scarponi: A career of smiles and sacrifice“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на 22 април 2017.
  20. ↑ „Scarponi dreams of winning Giro“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 17 март 2005. Посетено на 22 април 2017.
  21. ↑ „Heras comes out on top“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 5 септември 2005. Посетено на 22 април 2017.
  22. ↑ Љамас, Фернандо (8 ноември 2005). „Heras dio positivo por EPO en la Vuelta a España“ [Heras tested positive for EPO in the Vuelta a España]. El Mundo (шпански). Unidad Editorial. Посетено на 22 април 2017.
  23. ↑ Прето, Жилјен; Џенингс, Сајмон (22 април 2017). „Scarponi killed in road accident while training“. Reuters. Thomson Reuters. Архивирано од изворникот на 2017-05-04. Посетено на 22 април 2017.
  24. ↑ „More Operacion Puerto athletes could be officially named in weeks“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 28 декември 2016. Посетено на 22 април 2017.
  25. ↑ „Piepoli's big day out“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 21 мај 2006. Посетено на 22 април 2017.
  26. ↑ „Piepoli confirms on the Plan“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 25 мај 2006. Посетено на 22 април 2017.
  27. ↑ Вестемајер, Сузан (21 февруари 2007). „Michele Scarponi signs with Acqua & Sapone-Caffè Mokambo“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на 22 април 2017.
  28. ↑ 28,0 28,1 Пастонези, Марко (28 март 2007). „Scarponi, va in scena il talento“ [Talent Scarponi on the stage]. La Gazzetta dello Sport. RCS MediaGroup. Посетено на 22 април 2017.
  29. ↑ „2007 Settimana Ciclistica Internazionale di Coppi e Bartali results“. BikeRaceInfo. Посетено на 22 април 2017.
  30. ↑ „2007 Giro del Trentino results“. BikeRaceInfo. Посетено на 22 април 2017.
  31. ↑ Браун, Грегор (2 мај 2007). „Latest Cycling News for May 2, 2007“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  32. ↑ Браун, Грегор (8 мај 2007). „Latest Cycling News for May 8, 2007“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  33. ↑ Браун, Грегор (9 мај 2007). „Latest Cycling News for May 9, 2007“. Cyclingnews.com. Посетено на 20 мај 2007.
  34. ↑ Абрахамс, Бен; Џонсон, Грег (15 мај 2007). „First Edition Cycling News for May 15, 2007“. Cyclingnews.com. Посетено на 22 април 2017.
  35. ↑ Абрахамс, Бен; Џонсон, Грег (16 мај 2007). „First Edition Cycling News for May 16, 2007“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 20 мај 2007.
  36. ↑ Стоукс, Шејн (14 јули 2007). „Scarponi banned for 18 months“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  37. ↑ Кренер, Хедвиг; Вестемајер, Сузан (27 март 2008). „Latest Cycling News, March 27, 2008“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  38. ↑ Кренер, Хедвиг (12 јуни 2008). „Scarponi signs with Serramenti Diquigiovanni“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  39. ↑ 39,0 39,1 „Scarponi wins his stage with a big break“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. 14 мај 2009. Посетено на 22 април 2017.
  40. ↑ Хаке, Бјорн (15 март 2009). „Klöden's time trial victory propels him into overall lead“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  41. ↑ „Italians ambush Kloden at Tirreno-Adriatico“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. 16 март 2009. Посетено на 23 април 2017.
  42. ↑ Браун, Грегор (16 март 2009). „Scarponi takes Tirreno's Camerino stage and overall lead“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  43. ↑ Браун, Грегор (17 март 2009). „Cavendish wins Tirreno sprint on eve of Sanremo“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  44. ↑ Тан, Антони (14 мај 2009). „Confession leads to absolution: Scarponi repays the faith“. Cyclingnews.com. Future plc. Архивирано од изворникот на 24 June 2009. Посетено на 23 април 2017.
  45. ↑ Тан, Антони (3 јуни 2009). „Scarponi adds another as GC fav's lay low before Vesuvio“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на 22 април 2017.
  46. ↑ Тан, Антони (31 мај 2009). „From Russia to Roma, with love: Menchov falls for maglia rosa“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  47. ↑ Браун, Грегор (16 јуни 2009). „Scarponi signs new Diquigiovanni contract“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  48. ↑ Браун, Грегор (20 септември 2009). „Visconti wins GP Prato sprint“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  49. ↑ Brown, Грегор (14 септември 2009). „Ballerini names Italy's Worlds team“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  50. ↑ Мур, Ричард (27 септември 2009). „Evans becomes road World Champion in Mendrisio“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 51,3 „Michele Scarponi – Grand tour starts“. ProCyclingStats. Посетено на 22 април 2017.
  52. ↑ „Loddo leaps to victory ahead of Petacchi“. Cyclingnews.com. Future plc. 27 февруари 2010. Посетено на 23 април 2017.
  53. ↑ „Visconti sprints to victory“. Cyclingnews.com. Future plc. 28 февруари 2010. Посетено на 23 април 2017.
  54. ↑ „Scarponi speeds to stage win in Chieti“. Cyclingnews.com. Future plc. 13 март 2010. Архивирано од изворникот на 14 март 2010. Посетено на 13 март 2010.
  55. ↑ Браун, Грегор (15 март 2010). „Scarponi saves Tirreno GC lead behind Ignatiev stage win“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. Посетено на 23 април 2017.
  56. ↑ „Michele Scarponi“. Cycling Archives. Посетено на 22 април 2017.
  57. ↑ „Garzelli come in un film: Re della Tirreno sul filo“ [Garzelli with the movie-style finish: King of the Tirreno on the wire]. La Gazzetta dello Sport (италијански). RCS MediaGroup. 16 март 2010. Посетено на 23 април 2017.
  58. ↑ „Scarponi wins prologue“. Cyclingnews.com. Future plc. 31 март 2010. Посетено на 23 април 2017.
  59. ↑ „Riccò races to second stage win“. Cyclingnews.com. Future plc. 5 април 2010. Посетено на 23 април 2017.
  60. ↑ „Settimana Ciclistica Lombarda Lombard Cycling Week“. BikeRaceInfo. Посетено на 22 април 2017.
  61. ↑ „Pozzovivo triumphs at Tesero“. Cyclingnews.com. Future plc. 23 април 2010. Посетено на 23 април 2017.
  62. ↑ „Quick Step, Footon-Servetto and Androni announce Giro squads“. Cyclingnews.com. Future plc. 3 мај 2010. Посетено на 23 април 2017.
  63. ↑ „Giro d'Italia 2010: Italy's Vincenzo Nibali wins stage 14, David Arroyo takes pink jersey“. The Daily Telegraph. Telegraph Media Group. 22 мај 2010. Посетено на 23 април 2017.
  64. ↑ Аткинс, Бен (23 мај 2010). „Giro d'Italia: Basso is the new king of Zoncolan“. VeloNation. VeloNation LLC. Посетено на 23 април 2017.
  65. ↑ „Scarponi Wins 19th Stage of Giro, Basso In Pink“. Bicycle.net. 28 мај 2010. Архивирано од изворникот на 2016-03-27. Посетено на 25 септември 2012.
  66. ↑ Кене, Жан Франсоа (28 мај 2010). „Scarponi keeps podium in sight“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  67. ↑ „Giro d'Italia 2010: Ivan Basso regains title“. The Daily Telegraph. Telegraph Media Group. 30 мај 2010. Посетено на 23 април 2017.
  68. ↑ „Gesink strikes again at the Giro dell'Emilia“. Cyclingnews.com. Future plc. 9 октомври 2010. Посетено на 23 април 2017.
  69. ↑ „Ulissi takes his first pro win in Prato“. Cyclingnews.com. Future plc. 19 септември 2010. Посетено на 23 април 2017.
  70. ↑ Фаранд, Стивен (17 октомври 2010). „Scarponi accepts being second best at Lombardy“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  71. ↑ „Philippe Gilbert wins Giro di Lombardia again“. VeloNews. Competitor Group, Inc. 16 октомври 2010. Посетено на 23 април 2017.
  72. ↑ „Vittoria signs with Lampre-ISD“ (италијански). Vittoria S.p.A. 10 ноември 2010. Посетено на 22 април 2017.[мртва врска]
  73. ↑ Фаранд, Стивен (1 август 2010). „Lampre announce Scarponi as 2011 stage race leader“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  74. ↑ Фаранд, Стивен (26 февруари 2011). „Sagan secures Sardegna success“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  75. ↑ Браун, Грегор (8 март 2011). „Tirreno-Adriatico 2011: Who will win?“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. Посетено на 22 април 2017.
  76. ↑ „Scarponi strikes in Chieti“. Cyclingnews.com. Future plc. 12 март 2011. Посетено на 22 април 2017.
  77. ↑ Фаранд, Стивен (15 март 2011). „Cancellara crushes final Tirreno stage“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 22 април 2017.
  78. ↑ Рајан, Бери (20 март 2011). „Scarponi rues being caught behind in Milan-San Remo split“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  79. ↑ „Order of Arrival“ (PDF). Милано-Санремо. La Gazzetta dello Sport; RCS MediaGroup. Посетено на 23 април 2017.
  80. ↑ „Michele Scarponi searched by police at Etna training camp“. Cyclingnews.com. Future plc. 15 април 2011. Посетено на 23 април 2017.
  81. ↑ Рајан, Бери (20 април 2011). „Voeckler takes victory in Ledro Bezzecca“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  82. ↑ Хајмас, Питер (22 април 2011). „Scarponi wins Giro del Trentino“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  83. ↑ Фаранд, Стивен (3 мај 2011). „Contador, Scarponi and Sastre fear Giro d'Italia mountain finishes“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  84. ↑ Кене, Жан-Франсоа (7 мај 2011). „Scarponi satisfied after Lampre-ISD's team time trial performance“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  85. ↑ „Neo-pro De Clercq wins Giro stage seven by a whisker“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. 13 мај 2011. Посетено на 23 април 2017.
  86. ↑ Кене, Жан-Франсоа (13 мај 2011). „Time bonus lifts Scarponi into top five overall“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 23 април 2017.
  87. ↑ Бенсон, Даниел (16 мај 2011). „Winners and losers at the Giro d'Italia“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  88. ↑ „Contador storms Etna to take Giro lead“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. 15 мај 2011. Посетено на 24 април 2017.
  89. ↑ Фаранд, Стивен (18 мај 2011). „No home win for Michele Scarponi“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  90. ↑ Меклири, Џон (18 мај 2011). „Giro d'Italia 2011: France's John Gadret breaks grand tour duck to win stage 11 while Alberto Contador retains lead“. The Daily Telegraph. Telegraph Media Group. Посетено на 24 април 2017.
  91. ↑ Фаранд, Стивен (20 мај 2011). „Nibali and Scarponi ready for Giro d'Italia mountains showdown“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  92. ↑ Фаранд, Стивен (20 мај 2011). „Scarponi loses time after trying to attack Contador in Giro d'Italia“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  93. ↑ „Giro d'Italia – Scarponi 7th on Grossglockner“. Лампре-ИСД. Total Cycling Limited. 20 мај 2011. Посетено на 24 април 2017.[мртва врска]
  94. ↑ „Anton conquers Zoncolan in shortened Giro stage“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. 21 мај 2011. Посетено на 24 април 2017.
  95. ↑ Кене, Жан-Франсоа (23 мај 2011). „Scarponi gets better with cold weather“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  96. ↑ „Giro d'Italia – Scarponi 4th on Gardeccia“. Лампре-ИСД. Total Cycling Limited. 22 мај 2011. Посетено на 24 април 2017.[мртва врска]
  97. ↑ Фаранд, Стивен (24 мај 2011). „Nibali and Scarponi fight for second place in the Giro d'Italia“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  98. ↑ Bull, Nick (27 мај 2011). „Tiralongo grinds to Giro stage win“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. Посетено на 24 април 2017.
  99. ↑ Фаранд, Стивен (29 мај 2011). „Scarponi and Nibali to fight all the way to Milan for second place“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  100. ↑ Фаранд, Стивен (29 мај 2011). „Scarponi satisfied with second behind Contador“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  101. ↑ Фаранд, Стивен (11 август 2011). „Scarponi eyes overall success at the Vuelta a Espana“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  102. ↑ Худ, Ендру (27 август 2011). „Joaquim Rodriguez takes stage 8, lead in 2011 Vuelta a España“. VeloNews. Competitor Group, Inc. Посетено на 24 април 2017.
  103. ↑ Бенсон, Даниел (3 септември 2011). „Scarponi quits Vuelta“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 24 април 2017.
  104. ↑ „CAS sanctions Contador with two year ban in clenbutorol case“. Cyclingnews.com. Future plc. 6 февруари 2012. Посетено на 6 февруари 2012.
  105. ↑ „Alberto Contador handed two-year drugs ban“. BBC Sport. BBC. 6 февруари 2012. Посетено на 24 април 2017.
  106. ↑ „New winners emerge from Contador's suspension“. Cyclingnews.com. Future plc. 7 февруари 2012. Посетено на 24 април 2017.
  107. ↑ Кене, Жан-Франсоа (3 мај 2012). „Gallery: Scarponi awarded 2011 Giro d'Italia trophy“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на 22 април 2017.
  108. ↑ „Vincenzo Nibali snatches last-gasp Tirreno-Adriatico victory in San Benedetto time trial“. VeloNation. VeloNation LLC. 13 март 2012. Посетено на 26 април 2017. На |first= му недостасува |last= (help)
  109. ↑ Худ, Ендру (4 април 2012). „Sánchez scores hat trick at Arrate; Horner in contention at Basque Country“. VeloNews. Competitor Group, Inc. Архивирано од изворникот на 2016-06-19. Посетено на 26 април 2017.
  110. ↑ Хајмас, Питер (7 април 2012). „Sanchez wins Vuelta Ciclista al Pais Vasco“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 26 април 2017.
  111. ↑ „Felline wins the Giro dell'Appennino“. Cyclingnews.com. Future plc. 15 април 2012. Посетено на 26 април 2017.
  112. ↑ Мур, Кајл (22 април 2012). „Maxim Iglinskiy pulls off Liège-Bastogne-Liège stunner“. VeloNation. VeloNation LLC. Посетено на 26 април 2017.
  113. ↑ „Scarponi wants to win Giro d'Italia on the road“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 1 мај 2012. Посетено на 22 април 2017.
  114. ↑ „Giro d'Italia 2012: Scarponi and Cunego lead Lampre challenge“. Cyclingnews.com. Future plc. 27 април 2012. Посетено на 29 април 2017.
  115. ↑ Кене, Жан Франсоа (10 мај 2012). „Lampre-ISD relief after disastrous start to Giro d'Italia“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 29 април 2017.
  116. ↑ „Tiralongo climbs to victory on first summit finish at Giro's stage 7; Hesjedal takes pink“. VeloNews. Competitor Group, Inc. 12 мај 2012. Архивирано од изворникот на 2012-05-15. Посетено на 29 април 2017.
  117. ↑ „Joaquim Rodríguez wins the battle of the favourites on stage seventeen“. VeloNation. VeloNation LLC. 23 мај 2012. Посетено на 29 април 2017. На |first= му недостасува |last= (help)
  118. ↑ „Rodriguez wins stage to consolidate Giro lead“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. 23 мај 2012. Посетено на 29 април 2017.
  119. ↑ „Roman Kreuziger climbs to victory in Alpi di Pampeago“. VeloNation. VeloNation LLC. 25 мај 2012. Посетено на 29 април 2017. На |first= му недостасува |last= (help)
  120. ↑ „Joaquin Rodriguez Giro d'Italia lead cut as Kreuziger wins stage“. BBC Sport. BBC. 25 мај 2012. Посетено на 29 април 2017.
  121. ↑ Вестемајер, Сузан (26 мај 2012). „De Gendt wins Giro d'Italia penultimate stage atop the Stelvio“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на 29 април 2017.
  122. ↑ „Thomas De Gendt climbs to win on Stelvio, into fourth on GC; Purito increases overall lead“. VeloNews. Competitor Group, Inc. 26 мај 2012. Архивирано од изворникот на 2016-07-01. Посетено на 29 април 2017.
  123. ↑ „Thomas De Gendt soars to the foot of the podium with virtuoso Stelvio solo“. VeloNation. VeloNation LLC. 26 мај 2012. Посетено на 29 април 2017. На |first= му недостасува |last= (help)
  124. ↑ „De Gendt shows GC credentials on Stelvio“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. 26 мај 2012. Посетено на 29 април 2017.
  125. ↑ Лиу, Тим (26 мај 2012). „Giro d'Italia stage 20 review: Epic De Gendt victory sets up dramatic finale“. VeloVoices. WordPress. Посетено на 29 април 2017.
  126. ↑ „Ryder Hesjedal becomes the first ever Canadian winner of the Giro d'Italia“. VeloNation. VeloNation LLC. 27 мај 2012. Посетено на 29 април 2017. На |first= му недостасува |last= (help)
  127. ↑ „Giro d'Italia 2012: Ryder Hesjedal is first Canadian to win the race“. BBC Sport. BBC. 27 мај 2012. Посетено на 22 април 2017.
  128. ↑ „Scarponi extends contract with Lampre-ISD through 2013“. Cyclingnews.com. Future plc. 9 јуни 2012. Посетено на 29 април 2017.
  129. ↑ „Scarponi set to ride Tour de France“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 19 јуни 2012. Посетено на 22 април 2017.
  130. ↑ „Scarponi and Petacchi lead Lampre-ISD Tour de France team“. Cyclingnews.com. Future plc. 26 јуни 2012. Посетено на 30 април 2017.
  131. ↑ Худ, Ендру (6 јули 2012). „'Metz Massacre' rips through the Tour's GC ranks“. VeloNews. Competitor Group, Inc. Архивирано од изворникот на 2012-07-08. Посетено на 30 април 2017.
  132. ↑ „Fractures, bruises and bumps: A stage six injury report“. Cyclingnews.com. Future plc. 7 јули 2012. Посетено на 30 април 2017.
  133. ↑ „Thomas Voeckler escapes the break to take stage ten“. VeloNation. VeloNation LLC. 11 јули 2012. Посетено на 30 април 2017. На |first= му недостасува |last= (help)
  134. ↑ Мур, Кајл (11 јули 2012). „Runner up finish will give Scarponi a boost in morale“. VeloNation. VeloNation LLC. Посетено на 30 април 2017.
  135. ↑ >„Classifications stage 20 – Rambouillet > Paris Champs-Élysées – Tour de France 2012“. Тур де Франс. Amaury Sport Organisation. Архивирано од изворникот на 2 ноември 2014. Посетено на 30 април 2017.
  136. ↑ „USADA issues lifetime bans to del Moral, Ferrari and Marti“. Cycling Weekly. IPC Media Limited. 10 јули 2012. Посетено на 30 април 2017.
  137. ↑ Фаранд, Стивен (6 ноември 2012). „Scarponi suspended by Lampre-ISD after links to Dr. Ferrari“. Cyclingnews.com. Future Publishing Limited. Посетено на 8 ноември 2012.
  138. ↑ „CONI requests three-month bans for Scarponi and Visconti“. Cyclingnews.com. Future plc. 20 ноември 2012. Посетено на 30 април 2017.
  139. ↑ „Scarponi receives three-month ban from CONI“. Cyclingnews.com. Future plc. 12 декември 2012. Посетено на 30 април 2017.
  140. ↑ „Dan Martin wins Tour of Catalonia, with Sir Bradley Wiggins fifth“. BBC Sport. BBC. 24 март 2013. Посетено на 24 март 2013.
  141. ↑ Atkins, Ben (21 April 2013). „Dan Martin attacks late to win Liège-Bastogne-Liège“. VeloNation. VeloNation LLC. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  142. ↑ Рајан, Бери; Фотерингем, Аласдер (3 May 2013). „Scarponi looks for consistency at Giro d'Italia“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  143. ↑ „Giro d'Italia: Vincenzo Nibali wins as Mark Cavendish takes red“. BBC Sport. BBC. 26 мај 2013. Посетено на 1 мај 2017.
  144. ↑ „Santaromita wins Italian national road race title“. Cyclingnews.com. Future plc. 22 јуни 2013. Посетено на 1 мај 2017.
  145. ↑ Аткинс, Бен (8 септември 2013). „Vuelta a España: Alexandre Geniez breaks away to take stage 15 in Peyragudes“. VeloNation. VeloNation LLC. Посетено на 1 мај 2017.
  146. ↑ „Scarponi wins GP Costa degli Etruschi“. Cyclingnews.com. Future plc. 21 September 2013. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  147. ↑ „Final Results / Résultats finaux: Road Race Men Elite / Course en ligne hommes élite“ (PDF). Sport Result. Tissot Timing. 29 September 2013. Архивирано од изворникот (Portable Document Format) на 15 January 2015. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  148. ↑ „Ulissi wins Giro dell'Emilia“. Cyclingnews.com. Future plc. 12 October 2013. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  149. ↑ „УСАДА изрече доживотни забрани за Дел Морал, Ферари и Марти“. Cycling Weekly.
  150. ↑ Стивен Фаранд (6 ноември 2012). „Скарпони суспендиран од Лампре-ИСД по врските со д-р Ферари“. Cycling News. Future Publishing Limited. Посетено на 8 ноември. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  151. ↑ 151,0 151,1 Браун, Грегор (1 November 2013). „Scarponi joins Nibali on Astana, will lead 2014 Giro team“. VeloNews. Competitor Group, Inc. Архивирано од изворникот на 2016-03-03. Посетено на 22 December 2013.
  152. ↑ „Scarponi to Astana on one year contract“. Cyclingnews.com. Future plc. 31 October 2013. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  153. ↑ „Michele Scarponi – 2014 Results“. ProCyclingStats. Посетено на 22 April 2017.
  154. ↑ Westby, Matt (8 May 2014). „Giro d'Italia 2014: The Contenders“. Sky Sports. Sky plc. Посетено на 22 April 2017.
  155. ↑ Sturney, Rob (7 May 2014). „2014 Giro d'Italia: The contenders“. Canadian Cycling Magazine. Gripped Publishing Inc. Посетено на 22 April 2017.
  156. ↑ „Scarponi feeling optimistic ahead of Giro d'Italia“. Cyclingnews.com. Future plc. 6 May 2014. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  157. ↑ Ryan, Barry (15 May 2014). „Scarponi down but not out at Montecassino“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  158. ↑ Ryan, Barry (17 May 2014). „Scarponi's Giro d'Italia hopes fade on the road to Montecopiolo“. Cyclingnews.com. Future plc. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  159. ↑ „Nairo Quintana takes control on stage 16 of Giro d'Italia“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. 27 May 2014. Посетено на 22 April 2017.
  160. ↑ „Michele Scarponi: Italian cyclist dies in training crash“. BBC Sport. BBC. 22 April 2017. Посетено на 22 April 2017.
  161. ↑ Puddicombe, Stephen (11 April 2015). „Joaquim Rodriguez wins Tour of the Basque Country“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  162. ↑ O'Shea, Sadhbh (3 May 2015). „Zakarin wins Tour de Romandie“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  163. ↑ „Astana selects strong squad to back Nibali at Tour de France“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 29 June 2015. Посетено на 22 April 2017.
  164. ↑ „Classifications stage 21 – Sèvres - Grand Paris Seine Ouest / Paris Champs-Élysées“. Тур де Франс. Amaury Sport Organisation. Архивирано од изворникот на 10 August 2015. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  165. ↑ „Astana dominates in Vuelta Burgos team time trial“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 5 August 2015. Посетено на 22 April 2017.
  166. ↑ „Taaramäe wraps up GC victory at Vuelta a Burgos“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 8 August 2015. Посетено на 22 April 2017.
  167. ↑ „Transfer news: Mikel Nieve extends with Team Sky“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 19 September 2015. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  168. ↑ „Kwiatkowski gains confidence for Milan-San Remo - News shorts“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 14 March 2016. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  169. ↑ Farrand, Stephen (22 April 2016). „Landa wins Giro del Trentino“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  170. ↑ „Giro d'Italia, Nibali: Impressionante! Non ci credevo nemmeno io...“ [Tour of Italy, Nibali: Impressive! I did not even believe it myself...]. La Gazzetta dello Sport (италијански). RCS MediaGroup. 28 May 2016. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  171. ↑ Windsor, Richard (29 May 2016). „Vincenzo Nibali wins 2016 Giro d'Italia as Nikias Arndt awarded final stage“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  172. ↑ „Contract Extension – Michele Scarponi“. Астана. Olympus Sarl. 11 July 2016. Архивирано од изворникот на 2020-09-29. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  173. ↑ „Michele Scarponi – 2016 Results“. ProCyclingStats. Посетено на 22 April 2017.
  174. ↑ Ryan, Barry (11 September 2016). „Vuelta a Espana: Quintana sails to first overall victory in Madrid“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  175. ↑ „Geral Individual - Amarillo - Sabadell (5)“ [Individual - Yellow - Sabadell (5)]. Classificações.net (португалски). Classificações. 5 February 2017. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  176. ↑ „Geral Individual - Amarela (5)“ [Individual - Yellow (5)]. Classificações.net (португалски). Classificações. 19 February 2017. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  177. ↑ „Quintana seals Tirreno-Adriatico victory“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 14 March 2017. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  178. ↑ Windsor, Richard (17 April 2017). „Geraint Thomas lights up Tour of the Alps stage one as Michele Scarponi takes victory“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. Посетено на 22 April 2017.
  179. ↑ Benson, Daniel (17 April 2017). „Scarponi wins stage 1 of the Tour of the Alps“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  180. ↑ Farrand, Stephen (17 April 2017). „Scarponi breaks dry spell with Tour of the Alps stage win“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. Посетено на May 2017. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
  181. ↑ 181,0 181,1 181,2 Brown, Gregor (22 April 2017). „Michele Scarponi, 1979-2017: a 'devastating and sad loss' to the cycling world“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. Посетено на 22 April 2017.
  182. ↑ „Ciclismo, è morto Michele Scarponi, vittima di un tragico incidente stradale“ [Cycling, the death of Michele Scarponi, victim of a tragic road incident]. La Gazzetta dello Sport (италијански). RCS MediaGroup. 22 April 2017. Посетено на 22 April 2017.
  183. ↑ „Individual Classification by time 5“. FICR.it. Federazione Italiana Cronometristi. 21 April 2017. Посетено на 22 April 2017.
  184. ↑ „Scarponi to lead Astana at Giro d'Italia in absence of Aru“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 11 April 2017. Посетено на 22 April 2017.
  185. ↑ Verdenelli, Marina (22 April 2017). „È morto il ciclista Michele Scarponi, investito nella sua Filottrano“ [The cyclist Michele Scarponi died, investigation in Filottrano]. Cronache Ancona (италијански). CA Comunicazione S.r.l. Посетено на 22 April 2017.
  186. ↑ 186,0 186,1 „Scarponi to be buried in his cycling kit“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 24 April 2017. Посетено на 25 April 2017.
  187. ↑ „Scarponi death investigation ends as driver of van dies“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 13 February 2018. Посетено на 14 February 2018.
  188. ↑ „Astana compiles touching video tribute to Michele Scarponi“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 22 April 2017. Посетено на 25 April 2017.
  189. ↑ Wynn, Nigel (23 April 2017). „Peloton pays tribute to Michele Scarponi with applause at start of Liège-Bastogne-Liège (video)“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. Посетено на 25 April 2017.
  190. ↑ „Liege-Bastogne-Liege: Alejandro Valverde wins after tributes for Scarponi“. BBC Sport. 23 April 2017. Посетено на 23 April 2017.
  191. ↑ „Nibali dedicates Tour of Croatia victory to Michele Scarponi“. Cyclingnews.com. Immediate Media Company. 23 April 2017. Посетено на 25 April 2017.
  192. ↑ „Juventus-Genoa 4-0, il tabellino“ [Juventus-Genoa 4-0, the match report]. La Gazzetta dello Sport (италијански). RCS MediaGroup. 23 April 2017. Посетено на 30 April 2017.
  193. ↑ Robertshaw, Henry (25 April 2017). „More than 5,000 people attend Michele Scarponi's funeral to pay their last respects to cycling star“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. Посетено на 25 April 2017.
  194. ↑ Robertshaw, Henry (30 April 2017). „Astana decide not to replace Michele Scarponi in Giro d'Italia line-up“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. Посетено на 30 April 2017.
  195. ↑ „Mortirolo will be the Sscarponi climb“. Giro d'Italia. RCS Sport. 2 May 2017. Архивирано од изворникот на 2018-02-15. Посетено на 2 May 2017.
  196. ↑ Arthurs-Brennan, Michelle (12 January 2018). „Tirreno-Adriatico 2018 route pays tribute to Michele Scarponi“. Cycling Weekly. Time Inc. UK. Архивирано од изворникот на 18 May 2018. Посетено на 14 February 2018.
  197. ↑ „Anna, Nibali, Aru, gli amici «un dolore infinito». Il ministro: una legge per i ciclisti“ [Anna, Nibali, Aru, friends "an infinite sorrow". The Minister: a law for cyclists]. Il Secolo XIX (италијански). 22 April 2017. Архивирано од изворникот на 2018-04-08. Посетено на 22 April 2017.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
  • 1915–18 Прва светска војна
  • 1941–45 Втора светска војна
*На ова издание на Џиро се натпреварувале само екипи, без индивидуален пласман


Статијата Микеле Скарпони е добра статија. Таа исполнува одредени критериуми за квалитет и е дел од инкубаторот на Википедија.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Микеле_Скарпони&oldid=5271852“